Η Flora χορεύει

Υποσχέθηκα πριν λίγες μέρες να σας δείξω τα βιβλία που ήρθαν στο σπίτι μας τα Χριστούγεννα. Και συνεχίζω, με τα άλλα δύο βιβλία της Ισαβέλλας. Δυο πολύ πρωτότυπα και ξεχωριστά βιβλία χωρίς λόγια, αλλά με καταπληκτικές εικόνες που μιλάνε μόνες τους. 

Παραλλαγές του ίδιου θέματος, Flora and the Flamingo (2013) και Flora and the Penguin (2014), της Molly Idle. Η μικρή ηρωίδα χορεύει, απλώς χορεύει, με παρτενέρ ένα φλαμίνγκο και έναν πιγκουίνο. Πέφτει, ξανασηκώνεται, τα καταφέρνει, δεν τα καταφέρνει, θυμώνει, συγχωρεί, και τελικά και στη μία και στην άλλη περίπτωση ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας ένα υπέροχο ντουέτο.

Στο Flora and the Flamingo, η μικρή παρατηρεί ένα φλαμίνγκο, που, χαριτωμένο και λεπτεπίλεπτο, μοιάζει με ανάλαφρο χορευτή μπαλέτου, και μιμείται τις κινήσεις του.

 Όταν την παίρνει είδηση, το παίζει αδιάφορη.

φου φου φου... όπως λέει κι η Ισαβέλλα...

Όμως συνεχίζει με ζήλο ν' ακολουθεί, ενώ το φλαμίνγκο χορεύει.

Η Flora και το φλαμίνγκο παίζουν κρυφτό.

Η Flora δεν είναι τόσο επιδέξια όσο το φλαμίνγκο στο να κάνει κόλπα ενώ στέκεται στο ένα πόδι.

Το φλαμίνγκο γελάει, την κοροιδεύει, κι εκείνη νευριάζει.

Όμως όταν το φλαμίνγκο την πλησιάζει, το ξεχνάει και συνεχίζουν το χορό τους, μαζί πια, σαν παρτενέρ, σαν φίλοι.

Ο χορός εξελίσσεται πολύ όμορφα. Βήμα, βήμα, αραμπέσκ. Τόσο αρμονικά, τόσο χαριτωμένα, σαν να πρόκειται για αληθινό μπαλέτο, κι όχι για ένα φλαμίνγκο κι ένα κοριτσάκι με βατραχοπέδιλα.

Κι έπειτα ξεφεύγει λιγάκι. Γιατί η Flora και το φλαμίνγκο διασκεδάζουν.

Ουίιιιιιι! (που λέει κι η Ισαβέλλα).

Κι έπειτα... στο τέλος... υπόκλιση. Ο ένας στον άλλο. Σ' ευχαριστώ, Flora, γι' αυτό το χορό. Σ' ευχαριστώ, φλαμίνγκο.

Στο Flora and the Penguin...

...η Flora ετοιμάζεται να κάνει πατινάζ όταν ένας πιγκουίνος ξεπροβάλλει από μια τρύπα στον πάγο.

Η φίλη μας τον καλεί να χορέψουν στον πάγο μαζί.

Κάνουν πατινάζ πολύ όμορφα και αρμονικά...

...όταν ο πιγκουίνος εξαφανίζεται για να πιάσει ψάρια!

Η Flora είναι απογοητευμένη που την παράτησε.

Όταν επιστρέφει, και της προσφέρει το ψάρι που έπιασε...

...εκείνη το πετάει ξανά στο νερό.

Είναι σειρά του πιγκουίνου να θυμώσει.

Γι' αυτό και η Flora αποφασίζει ν' αναλάβει δράση.

Με το παγοπέδιλό της δοκιμάζει να ψαρέψει για να επανορθώσει...

...κι επιτέλους τώρα ο πιγκουίνος κι εκείνη συνεργάζονται ξανά.

Όταν πιάνουν ένα ψάρι, είναι και οι δύο πολύ χαρούμενοι, και συνεχίζουν θριαμβευτικά το χορό τους στον πάγο.

Φίλοι και πάλι.

Τα βιβλία της Molly Idle μοιάζουν με ταινίες μικρού μήκους χωρίς λόγια. Οι λέξεις δεν τους λείπουν, απλώς δεν χρειάζονται. Οι εικόνες είναι πανέμορφες, τα πρόσωπα εκφραστικά, οι κινήσεις γεμάτες πλαστικότητα και χάρη, η λιτότητα του φόντου συγκεντρώνει όλη μας την προσοχή στους ήρωες και το χορό τους. Όποιος έκανε ποτέ μπαλέτο ως παιδάκι με τον καθρέφτη μπροστά του να του επιστρέφει αμείλικτος μια εικόνα πολύ διαφορετική απ' αυτή που είχε στο μυαλό του μπορεί να ταυτιστεί με τη Flora στην πρώτη ιστορία, ενώ και στις δύο περιπτώσεις μ' αρέσει που ο χορός δίνει την ευκαιρία στο κοριτσάκι να δημιουργήσει μια ζεστή φιλία με δυο πλάσματα τόσο διαφορετικά απ' την ίδια- ο χορός, εξάλλου, δεν είναι από μόνος του μια γλώσσα;

Κάθε φορά που διαβάζουμε αυτά τα βιβλία με τα κορίτσια, σηκωνόμαστε και αντιγράφουμε κι εμείς τις κινήσεις. Περιττό να πω πόσο το διασκεδάζουμε...