Μπορώ να πω πως η εβδομάδα που πέρασε ήταν μια δύσκολη εβδομάδα. Αρρωστήσαμε και οι τέσσερις με μια σούπερ ίωση δεν ξέρω κι εγώ τι, που αποφάσισε να μας τιμήσει όλους με τη σειρά, τον ένα μετά τον άλλο (ακόμα η Ισαβέλλα δεν είναι εντελώς υγιής, αλλά πλέον ελπίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο). Μα πρέπει επίσης να ομολογήσω πως μέσα σε πυρετούς, μύξες, θερμομετρήματα, πονοκεφάλους, ξενύχτια, χάλια γεύση και τη σχετική γκρίνια που όλα αυτά συνεπάγονται, οι μέρες πέρασαν ήρεμα, στο ζεστό μας σπίτι, με πολλές αγκαλίτσες και κουβέρτες και μαξιλάρια, με Barbie, πλαστελίνες, playmobil, ταινίες και πολλά πολλά βιβλία. Δεν ήταν κι άσχημα, καθόλου άσχημα. Είχα συντροφιά τους αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο.
Είπα να σας δείξω σήμερα που αισθάνομαι πιο δυνατή, με δυο λόγια και πολλές φωτογραφίες, που τις έβγαλα σποραδικά όλες αυτές τις μέρες, τ' αγαπημένα μας βιβλία απ' όλη την εβδομάδα.
Διαβάσαμε πολλά, πάρα πολλά... δεν πρόκειται να τα καλύψω όλα.
Διαβάσαμε τόσα πολλά γιατί... όταν δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτ' άλλο... απλώς διαβάζαμε.
Διαβάσαμε ξανά και ξανά όλη τη συλλογή μας με My First Little House Books- κι ένα καινούργιο ανάμεσα στα γνώριμα αγαπημένα μας, το Sugar Snow, το ίδιο γλυκό όπως όλα...
Και διαβάσαμε πάλι και πάλι και πάλι, τις ώρες που νιώθαμε λίγο άσχημα, τα μικρότερα βιβλιαράκια που διαθέτουμε. Με τα λιγότερα λόγια. Με τις τόσο γλυκές εικόνες. Και το τόσο φιλικό σχήμα για τα μικρά δαχτυλάκια.
Ιστορίες για παραμυθένια όνειρα, από τη σειρά Η πρώτη μου βιβλιοθήκη των εκδόσεων Σαββάλας. Δεν πιστεύω πως σας έχω μιλήσει ποτέ γι' αυτά. Είναι δώδεκα βιβλιαράκια σ' ένα κουτί, πολλά απ' αυτά μεταφράσεις αγγλόφωνων νανουρισμάτων (I See the Moon, Sleep Baby Sleep, Hush Little Baby), κάποια άλλα μικρά παραμυθάκια. Οι ελληνικές αποδόσεις δεν είναι αριστουργήματα. Οι εικόνες όμως είναι πολύ όμορφες. Δεν είναι όλα αγαπημένα μας. Έχουμε τις προτιμήσεις μας ανάμεσά τους. Έχουν πάνω τους τις διαγκωματιές της Σταυρούλας από τότε που ήταν δέκα μηνών και βιβλιοφάγος.
Είναι πλέον κειμήλια στο σπίτι μας και τόσο παρηγορητικά όταν τα χρειάζεσαι.
Διαβάσαμε ένα καινούργιο βιβλίο, που ήρθε αυτή τη βδομάδα με το ταχυδρομείο! Ένα χριστουγεννιάτικο δώρο απ' τη φίλη μου τη Danzel, που έχει το υπέροχο blog Silver Shoes and Rabbit Holes. Τα ταχυδρομεία κόλλησαν με τις γιορτές, κι όπως έλεγα και στην ίδια o Mickey Mouse μάλλον δεν κατάφερε να πετάξει με τη χριστουγεννιάτικη αλληλογραφία αυτή τη φορά, έτσι το παραλάβαμε τώρα. Όμως τι σημασία έχει; Το χαρήκαμε τόσο πολύ!
Big Pig and the Lost Elf του Randy Briley. Απίθανο, αστείο, πανέξυπνο και υπέροχα εικονογραφημένο, το βιβλίο είναι η έμμετρη ιστορία του γουρουνιού, που, καθώς τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, θέλει να βοηθήσει στη φάρμα και να σκορπίσει χαρά.
Όμως οι υπόλοιποι δεν εκτιμούν τη βοήθειά του και το γουρούνι απογοητεύεται.
Μέχρι που ένα ξωτικό πέφτει από τον ουρανό. Έχει χαθεί!
Το γουρούνι ξέρει πώς μπορεί να φανεί χρήσιμο. Θα βοηθήσει το ξωτικό να φτάσει στο σπίτι του, στο Βόρειο Πόλο.
Το ταξίδι είναι μακρύ...
...είναι δύσκολο και τους οδηγεί σε απίστευτα μέρη...
Όμως οι δύο φίλοι μένουν μαζί μέχρι το τέλος, απολαμβάνοντας στην πορεία τη διαδρομή και ο ένας τη συντροφιά του άλλου...
...μέχρι που φτάνουν στον προορισμό τους!
Το ξωτικό είναι σπίτι του...
...κι έχουν κερδίσει και οι δυο ένα φίλο.
Το γουρούνι επιστρέφει στη φάρμα, αλλά υπόσχονται ότι κάθε Χριστούγεννα θα τα περνάνε μαζί από δω και μπρος.
Ανοίγοντας το δώρο του, το γουρούνι ξέρει ότι ποτέ δεν θα χάσει το φίλο του πια.
Πόσο γλυκό;! Αληθινά διασκεδαστικό, η εικονογράφηση με τρελαίνει, κι είναι μια πρόκληση για μένα, αφού προσπαθώ ακόμα να βρω τον καλύτερο τρόπο να το μεταφράσω για να κάνει και λίγο ρίμα στα ελληνικά. Δεν το έχω σταθεροποιήσει ακόμα, αλλά το δουλεύω.
Danzel, ευχαριστούμε τόσο πολύ!!!!
Διαβάσαμε, ή μάλλον τραγουδήσαμε, ξανά και ξανά και ξανά, τα νανουρίσματα του The Usborne Book of Lullabies.
Κυκλοφορεί κι αυτό ανάμεσα στ' αγαπημένα μας από τότε που η Σταυρούλα ήταν μωρό. Είχε και CD με τις μελωδίες των νανουρισμάτων, ήταν πολύ γλυκό και κατευναστικό, ό,τι πρέπει για μωρά, και πολύ λυπήθηκα όταν το έχασα στη μετακόμιση, λέτε να το ξαναβρώ στην επόμενη;
Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω αυτά τα όμορφα, απαλά νανουρίσματα, που συνόδεψαν τα κορίτσια στον ύπνο τους από τους πρώτους μήνες της ζωής τους.
Είναι ήδη πολύ ξεχωριστά για μας.
 |
| νάνι,νάνι. |
Διαβάσαμε ακόμα... τα βιβλία που πήρε η Σταυρούλα δώρο για τα Χριστούγεννα (και είχα υποσχεθεί να σας δείξω). Πρώτα, δυο μεγάλα πολύχρωμα βιβλία όλο φωτογραφίες, με δυο χαριτωμένα παραμύθια που αφορούν δυο κοριτσάκια και τις κούκλες τους.
Στο Kiki and Coco in Paris, η Kiki και η κούκλα της η Coco ταξιδεύουν.
Φτάνουν στη μεγάλη πόλη που λέγεται Παρίσι και τη γνωρίζουν μαζί.
Κάνουν χίλια δυο διασκεδαστικά πράγματα, και η Coco είναι ευτυχισμένη κοντά στο κορίτσι της.
Μέχρι που, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους σε ένα cafe, πάνω στην αναμπουμπούλα η Kiki ξεχνάει την κούκλα της.
Εκείνη νιώθει μόνη και λυπημένη... ώσπου ξαναβρίσκει το κορίτσι της.
Που τη φροντίζει και την αγαπάει και υπόσχεται να μην τη χάσει ποτέ ξανά.
Στο τέλος αυτής της μεγάλης μέρας, οι δυο τους κοιμούνται ευτυχισμένες, νιώθοντας πως είναι φτιαγμένες η μία για την άλλη, ψιθυρίζοντας υποσχέσεις αγάπης.
Στο Lulu and Pip, η κουκλίτσα Pip ψάχνει τη θέση της σ' έναν κόσμο πολυάσχολο. Η τεχνολογία και η ζωή στη μεγαλούπολη δεν αφήνουν πολύ χρόνο στο κορίτσι της ν' ασχοληθεί μαζί της...
...όταν ένα απρόσμενο ταξίδι για κάμπινγκ στην εξοχή φέρνει μεγάλη χαρά και στις δυο.
Η Lulu είναι ενθουσιασμένη με την περιπέτεια που ανοίγεται μπροστά τους.
Κάνουν πράγματα που δεν έχουν ξανακάνει ποτέ...
Παίζουν, διασκεδάζουν, τρώνε και περνούν υπέροχα, χωρίς περιττά gadgets και περιττά ρούχα και περιττά αντικείμενα, έχοντας πάντα για συντροφιά η μία την άλλη.
Περιπλανιούνται, σκαρφαλώνουν δέντρα, κυνηγούν πεταλούδες και τελικά χάνονται για λίγο, όμως ο φίλος τους ο γάιδαρος, σύντροφος απ' την αρχή στην κατασκήνωση και κουβαλητής των πραγμάτων τους...
...τις οδηγεί πίσω με ασφάλεια.
Και η Lulu και η Pip, στο τέλος της μέρας.... αποκοιμιούνται ευτυχισμένες.
Τα βιβλία αυτά με τις υπέροχες φωτογραφίες αρέσουν πολύ σε όλες μας! Οι ιστορίες, ιδωμένες περισσότερο από την οπτική γωνία της πάνινης κούκλας, είναι απλές και περιλαμβάνουν τα δυο βασικά πρόσωπα που αποτελούν ολόκληρο το σύμπαν της: Το κορίτσι της και τον εαυτό της. Οι γονείς ή άλλα πρόσωπα είναι κάπου εκεί, εννοούνται αλλά δεν εικονίζονται, σχεδόν δεν αναφέρονται. Mόνο ο κόσμος του παιχνιδιού και του παιδιού, γεμάτος ζωντάνια και κίνηση.
Επίσης... διαβάσαμε μια χειμωνιάτικη ιστορία του αγαπημένου εικονογράφου David Melling, The Tale of Jack Frost.
Η ιστορία του τύπου που ζωγραφίζει τις εικόνες τις παγωνιάς στα τζάμια των σπιτιών (ή κάτι τέτοιο λένε...), μόνο που εδώ είναι τόσο μικρός και γλυκούλης!
Είναι ένα αγοράκι, που το βρίσκουν τα πλάσματα ενός μαγεμένου δάσους να κοιμάται μόνο κάτω από ένα δέντρο. Το παίρνουν υπό την προστασία τους, του μαθαίνουν πράγματα και το δέχονται στη συντροφιά τους. Μόνο που υπάρχει κάτι εξαιρετικό πάνω του... ό,τι αγγίζει ο Τζακ παγώνει!
Το πρόβλημα είναι ότι... εκεί κοντά παραμονεύουν οι καλικάντζαροι. Θέλουν να κλέψουν τη μαγεία του δάσους και βρίσκουν ευκαιρία να μπουν από το δρόμο που άνοιξε ο μικρός Τζακ. Τον αρπάζουν...
...και τον αναγκάζουν να τους δείξει τον τρόπο να πάρουν στα χέρια τους τη μαγεία.
Ο μικρός όμως είναι έξυπνος, και τους ξεγελάει μια χαρά.
Σώζει το δάσος, και τώρα ακόμα και τα πιο διστακτικά πλάσματα τον δέχονται σαν δικό τους.
Ο Τζακ είναι τόσο ευτυχισμένος που βγάζει φτεράκια, κι από τότε γυρίζει ακόμα και έξω απ' το δάσος για ν' αφήσει τα μικρά παγωμένα ξόρκια του. Παγωμένους νερόλακκους, εικόνες στα τζάμια...
Είναι μια ιστορία αστεία και συμπαθητική, που για μένα γίνεται εξαιρετική χάρη στην εικονογράφηση- ο David Melling είναι από τους αγαπημένους μου. Το καρτουνίστικο στυλ του με τις αστείες και χαριτωμένες φυσιογνωμίες με κερδίζει κάθε φορά.
Και για το τέλος, το τελευταίο από τα χριστουγεννιάτικα βιβλία της Σταυρούλας, ένα μικρό βιβλιαράκι χωρίς λόγια.
Fox's Garden της Princesse Camcam. Ένα παράξενο, αθόρυβο και όμορφο βιβλίο. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται μια χιονισμένη νύχτα.
Μια αλεπού περιπλανιέται, πλησιάζει ένα χωριό και ψάχνει κάτι να φάει, όμως οι άνθρωποι τη διώχνουν.
Βρίσκει καταφύγιο σ' ένα θερμοκήπιο, κι ένα μικρό αγόρι τη βλέπει απ' το παράθυρό της να μπαίνει εκεί.
Χωρίς να διστάσει, της πηγαίνει ένα καλάθι με τρόφιμα.
Τότε ανακαλύπτει πως η αλεπού έχει μόλις γεννήσει τέσσερα αλεπουδάκια.
Την αφήνει ήσυχη και γυρίζει στο δωμάτιό του να κοιμηθεί, όμως η αλεπού και τα μωρά της, φεύγοντας απ' το θερμοκήπιο, περνούν από 'κει για να του αφήσουν ένα μικρό δείγμα ευγνωμοσύνης.
Έτσι, το δωμάτιο του αγοριού γίνεται ο "κήπος της αλεπούς" κι όταν εκείνο ξυπνάει, τα λουλούδια είναι το πρώτο που αντικρίζει.
Ήθελα να σας γράψω και για τα δικά μου βιβλία, όμως ίδρωσα να φτάσω ως εδώ! Θα το αφήσω για άλλη μέρα. Συνεχίζεται...
Υ.Σ. Αυτή τη βδομάδα χάσαμε και ξαναβρήκαμε τον Όλιβερ. Έφυγε (δεν ήταν η πρώτη φορά) και γύρισε μόνος του. Όσο κι αν τον ψάξαμε, τελικά εκείνος μας φώναξε όταν επέστρεψε, μερικές μέρες μετά, λιγάκι αδυνατισμένος αλλά σώος και αβλαβής. Έκτοτε αναπαύεται και στρώνει επιδερμίδα. Η Σταυρούλα έχει πει χιλιάδες φορές την ιστορία για το πώς χάθηκε και βρέθηκε. Α ρε Όλιβερ, πάλι μας λαχτάρησες...
