Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Ιστορίες του σταθμού

Τώρα που ο Ιούνιος σιγά σιγά τελειώνει, να τη γράψω εκείνη την ανάρτηση που είπα ν' αρχίσω πριν από μέρες και μέρες, αλλά τελικά φόρτωσα τις φωτογραφίες και πήγα για ύπνο; Είναι κάπως... παλιά πλέον, αλλά μάλλον δεν πειράζει. Θα τη γράψω, είναι κάτι σαν ανακεφαλαίωση. Έτσι, για να κλείσει ο μήνας κι οι συνήθειές του, ν' αλλάξουμε ρυθμούς και πάλι, να μπούμε για τα καλά στο καλοκαίρι. Θ' αρχίσω λοιπόν όπως είχα στο μυαλό μου να το κάνω τότε. Με το σταθμό. Με τη χελιδονοφωλιά. 


Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Λιτοχώρου, που λέτε (τον έμαθα καλά, τον επισκεπτόμουν σχεδόν κάθε μέρα το μήνα που πέρασε) έχει μια χελιδονοφωλιά. Στην αρχή του Ιούνη, πέντε κεφαλάκια πρόβαλλαν από το πάνω μέρος, ίσα που φαίνονταν. Κάθε μέρα έβλεπα τη μαμά να πετάει γύρω τους, να τους φέρνει φαγητό και να ταΐζει τα μικρά, ορθάνοιχτα στοματάκια που την καλούσαν. Για κάποιο λόγο, είχε μεγάλη σημασία για μένα να τα παρατηρώ κάθε πρωί. Τα κοίταζα μόνο για μια στιγμή, αλλά η συνάντηση μαζί τους μου προκαλούσε μια ανεξήγητη ηρεμία.
Δεν ξέρω τίποτα για τα πουλιά και τις συνήθειές τους, αλλά αρκετές μέρες μετά σαν να τα είδα να κάθονται πιο ψηλά, σαν πιο ξεθαρρεμένα να κοιτάζουν γύρω, και σκέφτηκα πως σύντομα θα πετάξουν. Την επόμενη μέρα κατεβαίνοντας τα σκαλιά του σταθμού τα τιτιβίσματα χαλούσαν τον κόσμο. Στη φωλιά είχε μείνει ένα πουλάκι μόνο. Τα υπόλοιπα κάθονταν σε μια σιδερένια μπάρα εκεί κοντά, ψηλά, πάνω απ' τα κεφάλια μας. Πού και πού πετούσαν, σιδερένια μπάρα-φωλιά και πίσω πάλι.
Το θέαμα με γέμισε χαρά, κι ανησύχησα για μια στιγμή για το ένα που δεν είχε πετάξει. Μα ήξερα στην πραγματικότητα πως θα τα κατάφερνε -την επόμενη κιόλας μέρα είχε φύγει κι η φωλιά ήταν άδεια. Κάθε μέρα φαίνεται και πιο μικρή. Τότε άρχισα να σκέφτομαι τη μαμά τους, που τα μεγάλωσε με τόση φροντίδα. Αναρωτιόμουν αν της έλειπαν. Θα συνέχιζε να τα βλέπει πού και πού τώρα που πετούσαν κι αυτά στον ουρανό; Θα τα γνώριζε τότε; Θα την ένοιαζε άραγε;
Δεν κατέληξα πουθενά, δεν ξέρω καν γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Όλο αυτό τον καιρό δεν έκανα τίποτ' άλλο απ' το να παρατηρώ από μακριά κάτι όμορφο να συμβαίνει φυσικά και αναπότρεπτα. Τα χελιδονάκια έπρεπε να φύγουν, αυτό ήταν το σωστό, όπως όλα τα μικρά πρέπει να μεγαλώνουν. Δεν ξέρω τι κάνουν πια, αλλά ξέρω ότι πέτυχαν να πετάξουν...

Αυτά με τα χελιδονάκια. Τόσες μέρες πέρα-δώθε με τα τρένα, όμως, διάβασα κι ένα σωρό βιβλία στο Kindle. Ένα σωρό βιβλία, το ένα καλύτερο απ' το άλλο.
Πρώτο πρώτο, ήταν το Daddy Long Legs, ένα κλασικό βιβλίο που ποτέ πριν δεν είχε τύχει να διαβάσω. Τα γράμματα της Judy, ενός πανέξυπνου κι αθώου κοριτσιού που δεν έχει κανέναν στον κόσμο, στον μυστηριώδη κύριο που χρηματοδοτεί τις σπουδές της ξεκινούν σαν μια τυπική υποχρέωση, εξελίσσονται όμως σε μια αστεία και απολαυστική απεικόνιση της ζωής της στο κολέγιο, των ιδεών και της προσωπικότητάς της. Είναι ένα βιβλίο που απλώς με έκανε χαρούμενη. Χαμογελούσα κανονικά (κι όχι από μέσα μου όπως συνήθως) όταν διάβαζα τις τελευταίες σελίδες.
Μετά διάβασα το Why We Broke Up, του Daniel Handler (κατά κόσμον Λέμονι Σνίκετ, που αυτή τη φορά υπογράφει το βιβλίο του με το κανονικό του όνομα!). Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά με τίτλο Γιατί τα χαλάσαμε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, δεν έχει καμία σχέση με τη σειρά από ατυχή γεγονότα, ήταν υπέροχο- αστείο και δραματικό, καυστικό και συγκινητικό. Είναι μια εφηβική ιστορία αγάπης, όπως τη διηγείται το κορίτσι σ' ένα γράμμα που γράφει στο αγόρι όταν του επιστρέφει μέσα σ' ένα κουτί όλα τα πράγματα που έχουν σχέση μαζί του. Και παρόλο που πάνε πολλά χρόνια από τότε που άφησα πίσω μου αυτή την ηλικία, βρέθηκα να ενδιαφέρομαι πραγματικά.
Τρίτο, το The Watsons Go To Birmingham, μια ιστορία που τοποθετείται το 1963, στο μέσο του Αμερικάνικου κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων. Αφορά μια οικογένεια Αφρο-αμερικανών που, πάνω τις πιο δύσκολες στιγμές του '63, αποφασίζει να κάνει μια επίσκεψη στη γιαγιά και ταξιδεύει στο Birmingham, στην εστία των συρράξεων. Την ιστορία διηγείται ο Kenny, o δεκάχρονος γιος της οικογένειας, μπλέκοντας το αστείο με το τραγικό και το μικρόκοσμο της οικογένειάς του με τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, πράγματα που αδυνατεί να καταλάβει αλλά τον επηρεάζουν βαθιά. Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, με εξαιρετικούς χαρακτήρες. Με έκανε να γελάσω και να συγκινηθώ, αλλά έγινε και η αφορμή για να μάθω πολλά και σημαντικά για εκείνη την άγνωστη σε μένα περίοδο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
To When You Reach Me ήταν μια έκπληξη. Το λάτρεψα! Δεν είχα ακούσει ποτέ γι' αυτό, ούτε που θυμάμαι πώς μου ήρθε να το κατεβάσω, δεν είχα ιδέα για το τι μιλάει και το λάτρεψα. Είναι μια έξυπνη, συγκινητική και παράξενη ιστορία που σε κάνει να σκεφτείς. Είναι η ιστορία της Μιράντα, που ζει με τη μαμά της στη Νέα Υόρκη, που αγαπάει το βιβλίο της Madeleine L' Engle A Wrinkle in Time (πολλές αναφορές σ' αυτό) και που παίρνει κάποια μυστηριώδη σημειώματα από κάποιον που μοιάζει να γνωρίζει καλά την ίδια αλλά και το μέλλον. Μέσα απ΄το γράμμα που του γράφει το κορίτσι ξεδιπλώνεται ο γρίφος της ταυτότητάς του, και μπλέκονται οι ζωές των ηρώων, το παρόν με το μέλλον. Είναι μια ιστορία περίπλοκη, πολύ καλογραμμένη και με μεγάλη φαντασία. Επίσης το συστήνω ανεπιφύλακτα!
To The Westing Game είναι ένα έξυπνο κι αστείο μυστήριο για παιδιά, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σύνθετη ιστορία και πολύ σασπένς. Μια ομάδα ατόμων που ζουν στο ίδιο κτήριο ανακαλύπτουν πως όλοι σχετίζονται με κάποιο τρόπο με τον δολοφονημένο κύριο Westing, μόνο που ένας απ' αυτούς είναι ο δολοφόνος, και τώρα πρέπει να ψάξουν ανάμεσά τους να τον βρουν, με έπαθλο ένα μεγάλο ποσό.
Τελευταίο διάβασα το The Falconer , μια ιστορία που τοποθετείται στη Σκοτία του 1844, με ηρωίδα μια έφηβη της καλής κοινωνίας που ασφυκτιά πίσω απ' το προσωπείο του καλοαναθρεμμένου κοριτσιού και δεν μπορεί να ξεπεράσει το χαμό της μητέρας της, η οποία δολοφονήθηκε από μια νεράιδα (εδώ οι νεράιδες είναι κακές, ξεχάστε την Τίνκερ Μπελ!). Γι' αυτό, μυστικά κάθε νύχτα κυνηγά και σκοτώνει νεράιδες, ενώ τη μέρα καλύπτει την κρυφή ζωή της με ψέματα, σ' έναν κόσμο όπου σχεδόν κανένας δεν μπορεί να δει τις νεράιδες και δεν πιστεύει αληθινά στην ύπαρξή τους. Όμως το πράγμα περιπλέκεται όταν η κατάσταση ξεφεύγει και ένας πραγματικός πόλεμος απειλεί να ξεσπάσει... Είναι ένα καλό βιβλίο (δεν μου φάνηκε τέλειο, αλλά σίγουρα καλό), με φόντα για best seller και μεταφορά στη μεγάλη οθόνη... Δεν θα εκπλαγώ... Αναμένεται η συνέχεια...

Αυτά ήταν τα βιβλία που μου κράτησαν συντροφιά στο τρένο. Κι επειδή το παράκανα με τα λόγια, λίγες εικόνες (περασμένων ημερών κι αυτές αλλά χαλάλι):

Ένα κυνήγι θησαυρού...


...που οδήγησε στα βιβλία...


...που πήραμε απ' την Έκθεση βιβλίου της Θεσσαλονίκης, πριν από δυο-τρεις βδομάδες!


Ένα απ' αυτά ήταν το Ώρα για πειρατικό παιχνίδι , ένα πανέμορφο βιβλίο με αυτοκόλλητα, ό,τι πρέπει για μικρές πειρατίνες (οι πειρατές είναι πολύ της μόδας στο σπίτι μας τελευταία)...




Κι ένα άλλο ήταν το Γιορτή στο μαγεμένο δάσος, ένα βιβλιαράκι λίγο φτωχό σε κείμενο αλλά πολύ πλούσιο σε δωράκια, παραθυράκια και εκπλήξεις, πολύ αγαπημένο τις μέρες που πέρασαν και (πρέπει να το παραδεχτώ) πολύ πολύ όμορφο:


Η λαγουδίνα Λυδία καλεί τους φίλους της σε πικ νικ, κι αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα του βιβλίου. Όμως το να μοιράσει τις προσκλήσεις, να κάνουν όλοι τις ετοιμασίες τους και τελικά να γίνει το πικ νικ, αυτό είναι όλη η διασκέδαση...






Στο τέλος, στήνεις ακόμα και το δικό σου σκηνικό πικ νικ με τους ήρωες της ιστορίας.




Κι επειδή το παρακούρασα το πράγμα σήμερα, θα σας πω κι ένα τελευταίο: Μέσα στον Ιούνιο τελείωσα τη σειρά Έντγκαρ και Έλεν! Την είχα ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, τα δύο πρώτα βιβλία στ' αγγλικά, τα υπόλοιπα στα ελληνικά (έχουν εξαντληθεί καθότι οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα δεν υπάρχουν πια, αλλά σε κάποια φάση ο Ιανός ξεπουλούσε τα βιβλία 3-6 με 2 ευρώ έκαστο, ευχαριστώ Ελένη, χάρη σε σένα τα βρήκα), στην αρχή δεν είχα ενθουσιαστεί και τόσο αλλά στην πορεία ενθουσιάστηκα, και τελικά, μετά από 6 βιβλία έχω να πω: Αγαπώ αυτά τα βιβλία κι αυτά τα κακιασμένα κακομοιρούλικα δίδυμα με τις ριγέ πιτζάμες, που μόνη τους ασχολία είναι να φέρνουν το χάος και την καταστροφή! Δεν είναι τόσο κακά όσο δείχνουν, και σύντομα βρέθηκα να τα υποστηρίζω. Αγωνιούσα μάλιστα μαζί τους όταν κινδύνευαν. Μόνο που, δεν ξέρω γιατί, συμπαθώ πολύ περισσότερο την Έλεν.
Σόρι, Έντγκαρ.


Και τώρα φεύγω γιατί πέρασε η ώρα. Με περιμένει το κρεβάτι μου, και, σε λίγες ώρες, ο σιδηροδρομικός σταθμός και πάλι... 
Καληνύχτα... Καλή εβδομάδα... 

4 σχόλια:

  1. καλώς σε βρήκα.. Δηλώνω αμετανόητη και μανιακή βιβλιοφάγος (με ιδιαίτερη λατρεία στην παιδική λογοτεχνία) και προσπαθώ να το κολλήσω (και μαλλον με επιτυχία) στον κανακάρη μου.. Θα περνάω να τα λέμε.. φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Ελπίδα, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω! Σ' ευχαριστώ που έκανες μια στάση εδώ... να περνάς, να περνάς και να τα λέμε! xoxo

      Διαγραφή
  2. Συγκινητική η εικόνα με τη χελιδονοφωλιά! Δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ανθρώπινη φωλιά; Κι αυτή αδειάζει. Η μαμά-χελιδόνι μάλλον δεν θα τα αναζητά. Η μαμά-άνθρωπος όμως νοιάζεται σ' όλη τη ζωή της. Σε λίγο καιρό μια ανθρώπινη φωλιά ετοιμάζεται να αδειάσει εντελώς. Αναπόφευκτο αν και λυπηρό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά, και τα ανθρωπάκια πρέπει να πετάξουν.. Ευτυχώς επισκέπτονται πάλι τη φωλιά, όμως πάντα είναι δύσκολο... Τώρα πια σε καταλαβαίνω, μαμά-χελιδόνι...

      Διαγραφή