Ποπ...

Πριν από κάνα δυο μέρες, η Σταυρούλα ανακάλυψε μέσα στη βιβλιοθήκη της κάτι βιβλία ξεχασμένα, που είχαμε πολύ καιρό να διαβάσουμε και που δεν πίστευα ότι θα την ενδιέφεραν πια. Είχαν και τα δύο τεράστιες, εντυπωσιακές pop-up εικόνες (απ' αυτές που πετάγονται) και μικρό κείμενο. Μου φαίνονταν λίγο μπεμπέ, λίγο εκτός φάσης, λίγο... κάπως. Παρόλα αυτά τα διαβάσαμε, κι αφού τα διαβάσαμε μια φορά, τα έβαλα στη θέση τους. 

Μετά από λίγο τα έφερε πάλι. 

Τα διαβάσαμε, σε λίγη ώρα τα έβαλα στη θέση τους. 

Ε, όταν τα έφερε για τρίτη φορά (και τέταρτη, και πέμπτη), σκέφτηκα/πήρα απόφαση κάποια πράγματα:

1. Μάλλον εκτός δικής μου φάσης ήταν τα βιβλία κι όχι δικής της

2. Ξεχασμένα = καινούργια, άρα έχουμε δυο καινούργια βιβλία εδώ

3. Μην τα βάζεις στη βιβλιοθήκη, θα τα διαβάζεις πολύ τις επόμενες μέρες

4. Τα βιβλία δεν έχουν ηλικία (της άρεσαν όταν ήταν 18 μηνών, γιατί να μην της αρέσουν δύο χρόνια μετά;) 

5. Οι pop-up εικόνες γοητεύουν όλα τα παιδιά, άρα εδώ έχουμε δυο από 'κείνα τα βιβλία που θ' αρέσουν και στα δυο κορίτσια μου 

6. Αν θες όμως να μη βρεις τα pop-ups χαρτοπόλεμο, μην αφήνεις το δεκατεσσάρων μηνών μωρό να τα διαβάσει μόνο του

7. Μην τα κρύβεις τα βιβλία, λέμε...

Κι όταν όλα αυτά ξεκαθάρισαν, τα αποδέχτηκα ως αγαπημένα των ημερών, τα άφησα στο πάτωμα... και ησύχασα. 

Και τα βιβλία μας είναι τα εξής:

Τι κρύβει ο βυθός; (The Very Funny Fish) του Jack Tickle (ή μήπως να πω της; Μόλις ανακάλυψα ότι Jack Tickle είναι το ψευδώνυμο της γνωστής εικονογράφου Jane Chapman! Έχω μείνει...)

Είναι ένα βιβλίο για τα πλάσματα της θάλασσας, το καθένα απ' τα οποία συνοδεύεται από ένα τετράστιχο (ή δύο, σε κάποιες περιπτώσεις). Οι εικόνες είναι πολύ όμορφες, πραγματικά εντυπωσιακές. Τα στιχάκια, από την άλλη...

Η Σταυρούλα τα ξέρει όλα απέξω. Εμένα... δεν μου γεμίζουν και πολύ το μάτι. Νομίζω ότι η ζημιά έγινε στη μετάφραση. Οι κριτικές αναγνωστών στο amazon λένε πως όλα τα τετράστιχα είναι πολύ ωραία. Και ξέρω, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να μεταφράσεις στίχους. Δεν λέω πως θα τα έκανα καλύτερα. Είναι πάρα πολύ δύσκολο.

Όμως να, κάτι δεν πάει καλά: Ο αστακός ξεκαρδίστηκε; Ο αλιεύς είναι ένα ψάρι στρουμπουλό και ροδαλό; Όχι πείτε μου, με το χέρι στην καρδιά, κοιτάζοντας την εικόνα του αλιέα ακριβώς από κάτω, είναι δυνατόν να τον χαρακτηρίσεις στρουμπουλό και ροδαλό; (Η Σταυρούλα πάντως τον φοβάται. Η Ισαβέλλα βάζει το χέρι της στο στόμα του να της το φάει) Και άλλα τέτοια...

Τι ασχολούμαι με ανούσια πράγματα, θα μου πείτε. Και θα έχετε απόλυτο δίκαιο. Γιατί η ουσία είναι ότι τα κορίτσια τρελαίνονται γι' αυτό το βιβλίο. Και τίποτ' άλλο δεν έχει πιο μεγάλη σημασία.

The Wide-Mouthed Frog: Η ιστορία του βατράχου με το μεγάλο στόμα, που φεύγει για να γνωρίσει τον κόσμο και να κάνει καινούργιους φίλους....

...που ρωτάει κάθε ζώο που συναντάει "Ποιός είσαι; Και τι τρως;"....

...και βρίσκει το δάσκαλό του σ' έναν κροκόδειλο που του απαντάει πως "τρώει βατράχια με μεγάλο στόμα"...

...για να κλείσει το στόμα του όσο μπορεί και ν' απαντήσει πως "αυτός είναι βάτραχος με μικρό στόμα" και "αντίο", θυμίζει το ανέκδοτο με το Νώε και το κροκοδειλάκι (Νώωωεεε; Τι θα φάμε σήμερααααα;), είναι αστεία και διασκεδαστική και υπέροχα εικονογραφημένη από την Ella Jarzabek. Το μέγεθος των pop-ups ξεπερνά πάλι κάθε φαντασία κι αποτελεί πρόκληση για τα μικρά χεράκια...

Τελικά, μ' αυτά και με τ' άλλα, τα συνήθισα τα βιβλία. Τα (ξανα)αγάπησα κι εγώ. Είναι δροσερά και καλοκαιρινά και τέλεια για πολύ μικρά παιδάκια. Είναι ό,τι πρέπει για να σκύψουν από πάνω τους δυο κεφαλάκια, να τ' αρπάξουν τέσσερα χεράκια όχι ακριβώς της ίδιας ηλικίας, μικρούλια όμως και τα δυο. Δυο παιδάκια, που μ' όλες τις γκρίνιες και τους μικροτσακωμούς τους αγαπιούνται όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν, και προσπαθούν στ' αλήθεια να μοιραστούν κάτι. 

Μια ζεστή μέρα στο μπαλκόνι. 

Ένα βιβλίο.

Μια θέση στην αγκαλιά της μαμάς.