Δυο αστεία βιβλιαράκια

Πέρασε σχεδόν μια βδομάδα από τη μέρα που ξεκίνησα να το γράφω αυτό, και ποτέ δε βρήκα το χρόνο να το τελειώσω. Κι όμως, είχα αποφασίσει απ' την αρχή ότι θα ήταν μια μικρή, πολύ μικρή ανάρτηση, ασορτί με την κούραση που ένιωθα και τον ύπνο που μου έλειπε και τις ελάχιστες ώρες που απέμεναν μετά τις γεμάτες μέρες μας. Από τότε, πολλά πράγματα μεσολάβησαν και πολλά βιβλία διαβάσαμε, όμως αυτά είναι μια άλλη ιστορία. Θα μείνω σ' αυτά που θα έγραφα όταν ξεκίνησα, στα χαρούμενα πράγματα και στα χαρούμενα, αστεία βιβλία που ήρθαν μαζί με τη μαμά μου απ' την Αθήνα τόσες πολλές μέρες πριν. 

Λίγα απ' τα χαρούμενα πράγματα των περασμένων ημερών (με την ελπίδα να συνεχίσω τη λίστα άλλη μέρα):

Ξαδερφάκια, πολλά ξαδερφάκια: Βρεθήκαμε κοντά τους τα δυο περασμένα σαββατοκύριακα, κι ένα έχω να πω, τα ξαδερφάκια είναι ευτυχία. 

Η βαλίτσα με τα βιβλία: Η βαλίτσα καθόταν στη ντουλάπα, τα βιβλία σε σωρούς στο πάτωμα. Είναι μια όμορφη άσπρη βαλίτσα που έχουμε απ' τα βαφτίσια της Σταυρούλας, δώρο της νονάς της, και νομίζω ότι τελικά βρήκε τον προορισμό της. Μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία... κάπως συμβολικό δεν ακούγεται; Ακόμα κι αν μένει και η ίδια στο πάτωμα πια, ακόμα κι αν φιλοξενεί πού και πού κάποιον μικρό αναγνώστη, που πετάει τα βιβλία έξω και μπαίνει μέσα να διαβάσει...

Η μικρή μανούλα: Αγκαλιάζει μωρά, κουνάει μωρά (ω-ω-ω), πηγαίνει τα μωρά βόλτα με το καρότσι. Τα σφίγγει μπροστά της, τα θηλάζει... τρελαίνομαι.

Και να τα βιβλία, που διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε αυτές τις μέρες. Δυο υπέροχα, αστεία Little Golden Books με θέμα τους χαρακτήρες από το Sesame Street. Δεν έχουμε δει ποτέ μας τη σειρά, που απ' ό,τι ακούω προβλήθηκε κάποτε στα ελληνικά με τίτλο "Σουσάμι άνοιξε" (κάτι θυμάμαι, μια εικόνα σαν όνειρο), αλλά τώρα ούτε στο youtube δε μπορούμε να βρούμε επεισόδια. Παρόλα αυτά, γνωρίζαμε τον Έλμο και τους φίλους του από παλιά, και τώρα προς μεγάλη μας χαρά τους γνωρίσαμε καλύτερα.

Στο My Name is Elmo το μικρό κόκκινο χνουδωτό τερατάκι μας συστήνεται και μας παρουσιάζει τη ζωή του.

Όπως το σπίτι του και τα όνειρά του...

Ή αυτά που του αρέσουν να κάνει... (αστείες γκριμάτσες, κάνουμε κι εμείς μαζί του!)

Ο Έλμο γαργαλιέται. Μπορείς να του γαργαλήσεις τις πατούσες (και να ξεκαρδιστείς μαζί του στα γέλια, είτε είσαι τριών είτε ενός είτε τριάντα, οπότε ξεκαρδίζεσαι βλέποντας τις άλλες δυο να ξεκαρδίζονται...).

Ο Έλμο αγαπάει όλα τα χρώματα (και δεν κλαίει όταν του φεύγει το μπαλόνι σαν τον Τικ, παρατήρησε η Σταυρούλα).

Ο Έλμο λατρεύει το "κούκου-τά!" (το ίδιο κι η Ισαβέλλα, αυτή είναι η αγαπημένη της σελίδα...)

...και τα λοιπά και τα λοιπά. Ο Έλμο είναι διασκεδαστικός, αστείος, αξιαγάπητος και κατάλληλος για όλες τις ηλικίες. Αλλά για όοοολες.

Μα αν μ' αυτό το βιβλίο γελάσαμε, τι να πω και για το επόμενο. To The Monster at the End of the Book ήταν το πιο ξεκαρδιστικό βιβλίο που έχουμε διαβάσει. Χωρίς να έχει υπόθεση, με ελάχιστα λόγια και μόνο έναν ήρωα!

Ο Γκρόβερ, το μπλε τερατάκι, έχει ακούσει ότι "έχει ένα τέρας στο τέλος αυτού του βιβλίου" και φοβάται πολύ τα τέρατα.

Γι' αυτό σε παρακαλάει ξανά και ξανά, εσένα που διαβάζεις το βιβλίο, να μη γυρίσεις σελίδα, για να μη φτάσουμε ποτέ στο τέλος αυτού του βιβλίου.

Δένει τις σελίδες, καρφώνει τις σελίδες...

... χτίζει έναν τοίχο για να σε εμποδίσει να γυρίσεις σελίδα.

Μάταια.

Όμως όταν έρχεται το τέλος, και παρά τα παρακάλια του, φυσικά, γυρίζεις σελίδα...

...ανακαλύπτει ότι το τέρας στο τέλος αυτού του βιβλίου είναι ο ίδιος! (εννοείται ότι το είχες καταλάβει απ' την αρχή, ακόμα κι αν είσαι τριών)

Η Σταυρούλα κι εγώ ξετρελαθήκαμε μ' αυτό το βιβλίο. Αληθινά όμως. Γελούσε και το ζητούσε ξανά και ξανά για μέρες, και απ' τη στιγμή που έμαθε τα λόγια θέλησε να το μοιραστεί με όλους. Πώς μπορεί κάτι τόσο απλό να είναι τόσο πετυχημένο; Ο Γκρόβερ έχει μια θέση ανάμεσα στα δικά μας χαρούμενα πράγματα. 

Πρέπει να φύγω. 

Ο ήλιος καθρεφτίζεται κιόλας στη θάλασσα, τα πουλιά κελαηδούν σαν τρελά το πρωινό τους τραγούδι.

Τα κορίτσια κοιμούνται ήσυχα. 

Καλημέρα...