Από τη Holly Hobbie

Η πρώτη βδομάδα του Ιουνίου... παράξενη.

Τόσα πράγματα. Ταξίδια στη δουλειά, η μαμά μου εδώ, κουρασμένα βράδια, χαρούμενα απογεύματα, άγχος αποχωρισμού (το δικό μου ίσως και μεγαλύτερο απ' το δικό τους), ευτυχισμένες ώρες παιχνιδιού, ένα μεγάλο ξέγνοιαστο σαββατοκύριακο. Βροχές, λιακάδες, χιονόνερο, καύσωνας. Βροχές πάλι. 

Το πρώτο μας μπάνιο στη θάλασσα. Η Ισαβέλλα πλατσουρίζει χαρούμενη σαν παπάκι στο παγωμένο νερό, βγάζει φωνούλες, μπουσουλάει στην άμμο αποφασισμένη να ξαναμπεί. Η Σταυρούλα επιμένει να μένει έξω έξω. Αρνείται ν' αφεθεί στα μπρατσάκια και στις αγκαλιές μας, παίζει με τις ώρες εκεί που πατάει. Ακουμπάει τα χέρια της κάτω κι ανακαλύπτει ότι το νερό τη σηκώνει, τα πόδια της επιπλέουν ανάλαφρα. Ενθουσιάζεται, μαμά κοίτα, μπαμπά κοίτα, τουρτουρίζει, τα μάτια της λάμπουν, κι εγώ χαίρομαι που περισσότερο απ' όλους μας εμπιστεύεται τον εαυτό της.

Αυτή την εβδομάδα, και πιο πολύ εκείνες τις βροχερές μέρες, διαβάσαμε πολύ τα δυο βιβλία μας της Holly Hobbie. της κυρίας εκείνης που είναι περισσότερο γνωστή γιατί δημιούργησε πριν πολλά πολλά χρόνια τον ομώνυμό της χαρακτήρα, ένα κοριτσάκι ντυμένο με κουρέλια κι ένα μεγάλο σκουφί.

την εικόνα τη βρήκα εδώ, όπου γράφει πολύ περισσότερα για το κοριτσάκι Holly Hobbie

Όμως παρόλο που είναι αξιολάτρευτο, τα βιβλία μας δεν έχουν καμία σχέση με το κοριτσάκι. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τον πρόλογο που έκανα, ούτε με τη θάλασσα, ούτε με τις βροχερές μέρες (αυτά  τα έγραψα γιατί ήθελα να τα γράψω). Απλώς είναι δύο βιβλία σχετικά καινούργια για μας, εξίσου υπέροχα στην εικονογράφησή τους αλλά και πολύ εμπνευσμένα και τρυφερά στην ιστορία τους, που αγαπάμε πολύ και έτυχε να διαβάζουμε ξανά και ξανά τον τελευταίο καιρό. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ήθελα να σας τα δείξω και τα φωτογράφισα (Τετάρτη ήταν, νομίζω). Και τελικά, μετά από τόσες μέρες, να τα:

Τουτ και Πάντλ (Toot and Puddle). Ήρωες μιας ολόκληρης σειράς που έχει γίνει πλέον κλασική, τα δύο γουρουνάκια ήταν ως τώρα (όχι και τόσο) γνωστά στην Ελλάδα με τα ονόματα Χάρης και Πάρης. Κάποτε είχε πάρει το μάτι μου ένα βιβλίο τους και με είχε τραβήξει η γλυκύτατη εικονογράφηση, το ξεφύλλισα, το αγάπησα και μετά το ξέχασα. Τελικά, μόνο πρόσφατα το αγοράσαμε, όταν ανακαλύψαμε ότι επανεκδόθηκε η πρώτη ιστορία τους και την είδαμε στα ράφια με τα πιο φρέσκα βιβλία του βιβλιοπωλείου, αυτή τη φορά με τα αληθινά ονόματα των ηρώων.

Είναι η ιστορία δυο φίλων που εξωτερικά μοιάζουν πολύ όμως οι χαρακτήρες τους είναι τόσο διαφορετικοί: Ο Πάντλ αγαπάει την οικειότητα και την ασφάλεια που προσφέρει το σπίτι τους, ενώ ο Τουτ διψάει για ταξίδια και νέες εμπειρίες.

Έτσι, όταν ο Τουτ, μια μέρα του Ιανουαρίου, ξεκινάει για να γνωρίσει τον κόσμο, ο Πάντλ δεν δέχεται την πρόσκληση να τον ακολουθήσει στο μεγάλο ταξίδι. Προτιμάει να μείνει στη ζεστασιά του σπιτιού τους και να περιμένει το φίλο του να γυρίσει κάνοντας τα συνηθισμένα, αλλά και αγαπημένα του πράγματα.



Τους ακολουθούμε όλο το χρόνο. Κάθε φορά που γυρίζουμε σελίδα, στ' αριστερά είναι η καρτ ποστάλ -μία το μήνα- που στέλνει ο Τουτ στο φίλο του από ένα διαφορετικό συναρπαστικό μέρος...

...ενώ στα δεξιά είναι οι περιπέτειες που ζει ο Πάντλ στο σπίτι, η χαρούμενη ρουτίνα κι η νοσταλγία για το φίλο του.

Από τα νησιά Σολομώντα στον Ειρηνικό...

...μέχρι τις Άλπεις και την Ανταρκτική, ο Τουτ ζει απίστευτες στιγμές. Παρόλα αυτά ποτέ δεν ξεχνάει το φίλο του και του γράφει για να μοιραστεί το ταξίδι του.

Το Νοέμβρη, σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο Τουτ αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να γυρίσει στο σπίτι.

Και ο Δεκέμβρης τους βρίσκει να διηγούνται, ν' απολαμβάνουν ο ένας τη συντροφιά του άλλου, ν' αναπολούν ο καθένας τις δικές του περιπέτειες και να ονειρεύονται νέες, έτοιμοι να δημιουργήσουν μαζί καινούργιες αναμνήσεις.

Είναι ένα ζεστό, τρυφερό κι αστείο βιβλίο για τη φιλία. Πέρα από σύνορα και πέρα απ΄τη διαφορετικότητα του καθενός. Καμιά φορά το διαβάζουμε όλο και καμιά φορά μόνο τις καρτ ποστάλ, γιατί η Σταυρούλα, ως γνωστόν, έχει αδυναμία στα γράμματα. Κάθε φορά όμως το τέλος μας αφήνει μ' ένα χαμόγελο.

Κι έπειτα είναι η Fanny. Η υπέροχη Fanny. Αυτή δεν υπάρχει στα ελληνικά αλλά θα έπρεπε να υπήρχε. Τι βιβλίο!

Με ακριβώς τη σωστή ποσότητα λέξεων σε συνδυασμό με τις (πάντα εξαιρετικές) εικόνες, η Holly Hobbie αυτή τη φορά λέει την ιστορία ενός κοριτσιού, της Fanny, που περισσότερο απ' όλα θέλει μια κούκλα Connie. Αυτή η Connie είναι κάτι σαν Barbie, ή Bratz, ή κάτι τέτοιο μικρομέγαλο και φανταχτερό τελοσπάντων, και η μαμά της δεν της την παίρνει.
Η Fanny πάει να σκάσει...

...μέχρι που αποφασίζει να φτιάξει τη δική της Connie. Βάζει μπρος, κι από μια παλιά πιτζάμα καταλήγει να φτιάξει μια υπέροχη κούκλα. Δεν μοιάζει όμως με Connie και την ονομάζει Annabelle.

Η Fanny είναι ενθουσιασμένη, αλλά οι φίλες της δεν εγκρίνουν την Annabelle.

Απογοητευμένη, η Fanny την κρύβει σ' ένα συρτάρι και δεν θέλει να ξαναφτιάξει τίποτα πια.

Όμως δεν μπορεί να την ξεχάσει. Η Annabelle περιμένει και με την ψιλή φωνούλα της ρωτά: Με έφτιαξες. Δεν με αγαπάς;

Φυσικά και την αγαπάει.

Η Fanny τώρα αποφασίζει να αντιμετωπίσει την Annabelle ακολουθώντας την καρδιά της, ακόμα κι αν πρέπει να την επιβάλει στις φίλες της. Πράγμα που δεν αποδεικνύεται και πολύ δύσκολο.

Τελικά η Fanny αποφασίζει να χαρίσει στην Annabelle τη δική της κουκλίτσα, χειροποίητη κι εκείνη φυσικά. Μόνο που όταν έρχεται η ώρα να την ονομάσουν, η κουκλίτσα με την ψιλή φωνούλα της ζητάει να την πουν...Connie!

Τι βιβλίο, θα επαναλάβω. Γεμάτο μηνύματα χωρίς να είναι διδακτικό και με μια υπέροχη μικρή ηρωίδα να τα κάνει όλα πράξη με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό της. Η δημιουργικότητα, η αποφασιστικότητα, η επιμονή κι η υπομονή, η σημασία του να είσαι ξεχωριστός και πάνω απ' όλα ο εαυτός σου, η ικανότητα να βλέπεις με την καρδιά και να εκτιμάς τα μικρά πράγματα κι αυτό που δεν μπορούν να δουν οι άλλοι, ακόμα κι η σημασία του ν' αντιστέκεσαι στην πίεση των συνομηλίκων και στην ισοπέδωση, όλα αναδύονται σιγά σιγά μέσα απ' τις σελίδες του. Το κορίτσι με τα γυαλάκια που ξέρει να ράβει, να παίρνει τις καταστάσεις στα χέρια του και να υπερασπίζεται ό,τι αγαπά είναι σίγουρα θετικό πρότυπο για ένα κοριτσάκι που ζει στην κοινωνία της μόδας, της διαφήμισης και του φαίνεσθαι.

Έχουμε Μπάρμπι στο σπίτι μας, αλλά αγαπάμε και θαυμάζουμε τόσο πολύ τη Fanny.
Μπάρμπι είχα κι όταν ήμουν κοριτσάκι, αλλά κάποτε προσπάθησα να φτιάξω μια χειροποίητη κούκλα.
Δεν ήμουν Fanny εγώ. Με ελάχιστα υφάσματα και καθόλου ταλέντο, έφτιαξα ένα μικρό τερατούργημα που όμως φύλαξα για χρόνια.
Κάπου πρέπει να υπάρχει ακόμα.

Θα ήθελα πολύ να ήξερα να ράβω.
Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να μάθω στις κόρες μου κάποια απ' αυτά τα πράγματα που έμαθε το κοριτσάκι με τα γυαλάκια, το παιδί-θαύμα της κοπτικής ραπτικής, μέσα απ' την ιστορία του. Πώς να είναι δημιουργικές και να πιστεύουν στον εαυτό τους. Να μην εντυπωσιάζονται εύκολα, να μην νιώθουν πως πρέπει να συμβιβάζονται μ' αυτά που κάνουν οι άλλοι. Να παίρνουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια. Και ν' ακούν αυτή την ψιλή ψιλή φωνούλα που οι άλλοι δεν μπορούν ν' ακούσουν, μέσα σε κάτι που οι ίδιες κοιτάζουν με αγάπη.