Οι τρεις Σταχτοπούτες

Μιας και τελευταία περάσαμε μια φάση ανανέωσης του ενδιαφέροντος για τη Σταχτοπούτα, είπα να σας δείξω απόψε εικόνες από τρεις όμορφες εκδόσεις ενός από τα πιο πολυδιαβασμένα μας παραμύθια. Απ' όλες τις Σταχτοπούτες που έχουμε δει, αυτές οι τρεις είναι ίσως οι πιο αγαπημένες μας (τις προάλλες διαβάσαμε και τα τρία βιβλία το ένα πίσω απ' τ' άλλο). Οι εικονογράφοι τους είναι όλοι εξαιρετικοί κι αγαπημένοι. Και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους.  

Τρεις Σταχτοπούτες, λοιπόν, για σήμερα, και η μία απ' αυτές είναι κότα. 

Κυριολεκτικά όμως.

Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Είναι ο μάγος των παιδικών χρόνων όλης της γενιάς μου, ο Tony Wolf, και η σειρά παραμύθια στην πιτζάμα: τα πιο γνωστά κι αγαπημένα παραμύθια (Πινόκιο, Κοκκινοσκουφίτσα, Σταχτοπούτα, Τρία γουρουνάκια) ντυμένα με μαλακό καρό εξώφυλλο, σε μια όμορφη έκδοση με υπέροχες εικόνες στο γνώριμο στυλ.

Δεν έχω να πω πολλά. Ο Tony Wolf ποτέ δεν απογοητεύει.

Η ιστορία είναι όμορφα ειπωμένη, με ούτε πολλά ούτε λίγα λόγια, ό,τι πρέπει για τη μικρή μου τρίχρονη αναγνώστρια.

Και η εικονογράφηση έχει κάτι κλασικό- ή είναι ιδέα μου επειδή πέρασα τα παιδικά μου χρόνια διαβάζοντας βιβλία με τις εικόνες του Tony Wolf; Όχι, δεν νομίζω πως είναι ιδέα μου. Η ξανθούλα και γλυκιά Σταχτοπούτα, οι άσχημες αδερφές, ο πρίγκιπας, δεν εκπλήσσουν σε τίποτα. Αλήθεια, δεν το λέω για κακό...

Και κάπως έτσι η πρώτη Σταχτοπούτα έχασε το γοβάκι της...

Κι η Ισαβέλλα την κάλτσα της. Τις βγάζει και τις σκορπίζει μέσα στο σπίτι. Μετά είναι η σειρά μου να παίξω το ρόλο του πρίγκιπα...

'Επειτα είναι ο Hilary Knight (ναι, είναι άντρας, κι εγώ πέρασα πολύ καιρό πιστεύοντας ότι είναι γυναίκα, όπως πολλά πολλά χρόνια πριν είχα περάσει καιρό πιστεύοντας ότι η Ζωρζ Σαρή και η Enid Blyton ήταν άντρες). Είναι ο εικονογράφος της υπέροχης μικρής ηρωίδας Eloise. Κι έκανε αυτή την πανέμορφη, μοντέρνα και διαφορετική Σταχτοπούτα. Πόσο πολύ αγαπώ αυτό το βιβλίο!!

Εικόνες γεμάτες εκφραστικότητα, λεπτομέρεια και φαντασία, πρωτοτυπία και αέναη κίνηση.

Σε συνδυασμό με τη χαριτωμένη και πλούσια (για τα μέτρα των μικρών παιδιών) αφήγηση της ιστορίας , η ζεστασιά και η πλαστικότητα της εικονογράφησης με γοητεύει.

Όπως, για παράδειγμα, το σημείο όπου η Σταχτοπούτα βοηθάει τις κακές αδερφές της να ετοιμαστούν για το χορό. Τέλειο!

Μόνο το ξόρκι-ποιηματάκι της νεράιδας όταν κάνει το μαγικό της με δυσκολεύει- αδύνατον να βρω ομοιοκαταληξίες για να το μεταφράσω! Μάλλον πρέπει να δούμε την ταινία της Disney στα ελληνικά και να μάθουμε εκείνο το τραγουδάκι απέξω...

 

Όταν ο πρίγκιπας δοκιμάζει το γοβάκι στις κοπέλες του βασιλείου, τα σκηνικά που εκτυλίσσονται είναι πάλι πολύ διασκεδαστικά. Έχουμε και το δικό μας τραγουδάκι που συνοδεύει αυτές τις εικόνες: Όλες σπρώχνουν, σπρώχνουν το γοβάκι, σε καμία -καμία δεν ταιριάζει, όλες σπρώχνουν σπρώχνουν σπρώχνουν το γοβάκι, τραγουδάει η Σταυρούλα... Αυτή είναι η αγαπημένη της σελίδα...

Κι ο πρίγκιπας, μια απ' τις πιο αστείες-πρωτότυπες-ενδιαφέρουσες φιγούρες του βιβλίου, όλο σκέρτσο και χάρη, δεν είναι κάτι ανάμεσα σε ξωτικό και σε κύριο Bingley από το Pride and Prejudice του 1995;

Αμυδρά μου τον θυμίζει.



Ενώ εδώ μου θυμίζει περισσότερο ξωτικό, και το σκηνικό φέρνει κάτι σε Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας... ή όχι;

Κι είναι και η τελευταία Σταχτοπούτα, η κοτούλα. Είναι η Cinders, a Chicken Cinderella του Jan Brett. Μια διασκευή του παραμυθιού τοποθετημένη σ' ένα ρώσικο χειμωνιάτικο σκηνικό...

...μ' ένα μικρό κορίτσι ν' αποκοιμιέται στο κοτέτσι του σπιτιού της και να ονειρεύεται (νομίζω, τουλάχιστον, ότι είναι όνειρο) την ιστορία της Σταχτοπούτας με πρωταγωνιστές... τις κότες της.

Η ιστορία δεν παρεκκλίνει από τα καθιερωμένα του παραμυθιού.

Οι ρόλοι είναι οι γνωστοί, από την κακόμοιρη παραγκωνισμένη κοτούλα που οι άλλες θέλουν να τις υπηρετεί ως την παράξενη, καλοσυνάτη νεράιδα.

Η εικονογράφηση αυτού του βιβλίου είναι εντυπωσιακή. Κι ενώ οι κότες δεν είναι και το αγαπημένο μου ζώο (ή πτηνό), και ποτέ δεν θα περίμενα να ενθουσιαστώ μ' ένα βιβλίο γεμάτο απ' αυτές (ποτέ δεν θα περίμενα να το αγοράσω, για να λέμε την αλήθεια) τελικά υπέκυψα στη γοητεία του.

Λατρεύω τις διαφορετικές προσωπικότητες στις κότες, ειδικά τη φουντωτή νεραϊδονονά, κι η Σταυρούλα παρατηρεί τις εικόνες με μεγάλη προσοχή κι ενδιαφέρον, κάπως στοχαστικά. Τι να σκέφτεται για την κότα Σταχτοπούτα...

Ο πρίγκιπας είναι, εννοείται, κόκορας.

Και οι καλεσμένοι στο χορό, διαφορετικές κότες και κοκόρια, που παρουσιάζονται με στυλ και φαντασία σ' ένα δισέλιδο απίστευτης (και με τις δύο έννοιες) αισθητικής.

Και πάλι όοοολες σπρώωωχνουν, σπρώχνουν το γοβάααακι... 

Ότι θα μπορούσαν οι κότες να φορέσουν φουστάνια να το δεχτώ. Και τα ρώσικα καπελάκια τους ταιριάζουν μάλλον. Αλλά γοβάκια; Εντυπωσιακό.
Τελοσπάντων, ο πρίγκιπας βρίσκει την αληθινή αγάπη του, που της ταιριάζει το γοβάκι και γεννάει ασημένια αυγά.

Κάπως έτσι το όνειρο τελειώνει, μα όταν η μικρή ξυπνάει, ο πατέρας της τής έχει φέρει έναν καινούργιο κόκορα.

΄
Έτσι, η Cinders βρίσκει και στην πραγματικότητα την αγάπη, και γίνεται βασίλισσα στο κοτέτσι... Και ζήσαν αυτοί καλά...

...κι εμείς καλύτερα...
Καληνύχτα...



Υ.Γ. Το βιβλίο της Σταχτοπούτας που θα ήθελα πιο πολύ απ' όλα είναι, βέβαια, αυτό που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίσις, σε εικονογράφηση Arthur Rackham... Όμως αυτό δεν είναι για μικρά μικρά παιδάκια...