Κουκουβάγιες και μονόκεροι

Αθήνα... Ο Φλεβάρης τελειώνει σήμερα. Μας αφήνει με συννεφιές, ενώ ήταν τόσο γελαστός. Η σημερινή μέρα ήταν λίγο παράξενη. Τα κορίτσια ξύπνησαν στις 3.30 π.μ., έκαναν μεταμεσονύχτιο πάρτυ (quiz: γιατί αυτές οι λέξεις θα μου θυμίζουν πάντα την Enid Blyton?), με αποτέλεσμα όλο το πρωί να επικρατεί μια υπερένταση στο σπίτι των παππούδων. Τώρα παίρνουν ένα μεσημεριανό υπνάκο- ώρα να γράψω αυτό το post που αναβάλλω εδώ και δύο μέρες, γιατί με παίρνει ο ύπνος με τις κότες κοντά στην Ισαβέλλα. 

Αθήνα λοιπόν... Τελευταίες μέρες των μίνι διακοπών μας. Αυτές τις μέρες απολαμβάνουμε: 

Μικρές πράσινες οάσεις μέσα στην πόλη.

Ένα μικρό μπουκετάκι από χαμομήλια..

Με χορταράκια, λουλουδάκια και χώρο για να τρέξεις. Περισσότερο απ' όλα, με χώρο για να ξεκουραστούν τα μάτια και τ' αυτιά σου απ' το θόρυβο της πόλης. Με χώρο για ν' αναπνεύσουν τα παιδιά και να τρέξουν ελεύθερα. 

Υπάρχουν τέτοιοι χώροι στην Αθήνα, ακούγεται απίστευτο αλλά υπάρχουν. Είναι κρυμμένοι, το παιχνίδι είναι να τους βρεις. Αυτή την εποχή είναι πανέμορφα ζωγραφισμένοι με τα πρώτα χρώματα της άνοιξης. 

Παιδική χαρά.

Αυτή η μικρή μπορεί να μείνει στην κούνια όλη μέρα...

Κούνιες, τσουλήθρες, σκαρφαλώματα είναι τα αυτονόητα, μα πείτε μου, πώς ν' αρνηθείς όταν σε ρωτάει αν μπορεί να κάνει χιονάγγελους στα χαλίκια; 

Ζωγραφική.

Πολλή ζωγραφική, με τις ώρες. Η Ισαβέλλα κρατάει τις μπογιές και προσπαθεί ν' αρπάξει ό,τι κρατάμε. Η Σταυρούλα βάφει με δύναμη, και μετά το τρίβει με το χέρι για να κάνει τρύπα στο χαρτί. Τελικά η μόνη που ζωγραφίζει με πάθος είμαι εγώ...

Και τα βιβλία, φυσικά. Πάντα τα βιβλία.

Τα βιβλία που έχω να σας δείξω σήμερα περιλαμβάνουν δυο απ' τα all-time αγαπημένα μου ζώα: κουκουβάγιες και μονόκερους.

Η Ολίβια, η μικρή κουκουβάγια (Olivia Owl Finds a Friend) ξεφύτρωνε εδώ και πολύ καιρό μπροστά μας. Μας την έχουν προτείνει πάρα πολλοί γνωστοί και φίλοι μας που αγαπούν τα βιβλία, κι έτσι όταν πήδηξε στα χέρια μου στο βιβλιοπωλείο σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα της. Είναι ένα υπέροχα εικονογραφημένο, πολύ χαριτωμένο βιβλίο, που άρεσε πολύ και στα δυο μας κοριτσάκια.  

Η Ολίβια, η μικρή κουκουβάγια, θέλει να βρει οπωσδήποτε άλλη μια κουκουβάγια για να παίξει. Ψάχνει εδώ κι εκεί, κι εσύ ψάχνεις μαζί της ανοίγοντας παραθυράκια, απ' όπου ξετρυπώνουν ζωάκια που την ακολουθούν και τη συντροφεύουν.

Σιγά σιγά, η Ολίβια αποκτάει μια μεγάλη παρέα που ψάχνει μαζί της για μια κουκουβάγια. Δεν νιώθει πια μοναξιά, αφού έχει ένα σωρό φίλους, κι ας μην είναι κανένας κουκουβάγια σαν αυτή.

Η Σταυρούλα θέλει να το διαβάζουμε πάλι και πάλι. Εντυπωσιάστηκε όταν της θύμισα πόσο μικρές είναι οι κουκουβάγιες στην πραγματικότητα (κι εγώ εντυπωσιάστηκα όταν τις είδαμε στο ζωολογικό κήπο πριν λίγους μήνες, τόσο γλυκούλες πλάι στους τεράστιους μπούφους που έμοιαζαν με καθηγητές του παλιού καιρού).

Η Ισαβέλλα χαίρεται να βλέπει τα ζωάκια. Της παίρνω το δαχτυλάκι και τα δείχνουμε ένα ένα, κι εκείνη κάθεται ήσυχα ήσυχα και τα κοιτάζει. Εξάλλου, είμαστε μια οικογένεια που αγαπάει τις κουκουβάγιες!

Και στο τέλος, μετά απ' όλ' αυτά, η Ολίβια βρίσκει αυτό που έψαχνε...

Ο μαγεμένος μονόκερος (The Seventh Unicorn), της Shirley Barber

Είναι προφανές ότι αγαπάμε τους μονόκερους. Ποιος ονειροπαρμένος λάτρης των παραμυθιών που σέβεται τον εαυτό του δεν τους αγαπάει; Έτσι, όταν βρήκαμε αυτό το βιβλίο στη βιβλιοθήκη τις προάλλες, ήταν το πρώτο που αποφασίσαμε να φέρουμε σπίτι. Είναι μια μικρή σε έκταση αλλά γεμάτη περιπέτεια ιστορία, ντυμένη με φανταστικές εικόνες, που ενθουσίασε τη Σταυρούλα κι εμένα. Μια μαγευτική ιστορία αρκετά περίπλοκη ώστε, γραμμένη με περισσότερα λόγια, θα μπορούσε να γίνει ένα όμορφο παιδικό μυθιστόρημα.  

Ο Ρόμπερτ και η Ρέιτσελ βρίσκουν στο μαγαζί δωρων της θείας τους της Ζέλντα έναν καθρέφτη που μοιάζει μαγικός. Η Ρέιτσελ ισχυρίζεται ότι βλέπει μέσα ένα μαγικό κόσμο, αλλά κανείς δεν την πιστέυει...

Μέχρι που ένας μονόκερος πετάγεται απ' τον καθρέφτη μέσα σ' ένα σύννεφο αστερόσκονης! Μόνο η Ρέιτσελ τον βλέπει. Και πάλι, κανείς δεν την πιστεύει...

Όταν όμως βλέπει και ο αδερφός της το μονόκερο, πείθεται. Όχι μόνο αυτό, αλλά στο δρόμο της επιστροφής στο μαγαζί, ανακαλύπτουν πίσω από έναν αυλότοιχο άλλους έξι μονόκερους, δεμένους και δυστυχισμένους. Όταν ο μονόκερος ξαναμπαίνει στον καθρέφτη, τον ακολουθούν σε μια μαγική χώρα, που ονομάζεται Αρκαδία και κινδυνεύει...

Τα παιδιά της Αρκαδίας εξηγούν στα δύο αδέρφια ότι ένας μάγος έχει αρπάξει τους υπόλοιπους έξι μονόκερους, κάτι που κάνει μια ομίχλη ν' απλώνεται παντού στη χώρα τους. Χωρίς τη δύναμη και των εφτά μονόκερων, η Αρκαδία θα καταστραφεί.

Ο έβδομος μονοκερος μπαινοβγαίνει κάθε μέρα στον καθρέφτη ψάχνοντας για τους άλλους έξι, αλλά δεν τους βρίσκει πουθενά...

Σταυρούλα: Γιατί στην Αρκαδία φοράνε τέτοια ρούχα;
Παρατηρητικότητα...

Τα παιδιά επιστρέφουν στον κόσμο τους, αποφασισμένα να βοηθήσουν. Ξέρουν πού βρίσκονται οι άλλοι έξι μονόκεροι. Αποκαλύπτουν τα πάντα στη θεία Ζέλντα και με τη βοήθειά της, νωρίς το επόμενο πρωί, μπαίνουν κρυφά στην αυλή του μάγου κι ελευθερώνουν τους μονόκερους.

Έπειτα, τους βοηθούν να επιστρέψουν στην Αρκαδία, όπου η ομίχλη δίνει τη θέση της σε μια υπέροχη λάμψη- η μαγική χώρα βρίσκει ξανά τη δύναμή της!

Στην επιστροφή μέσα απ' την πύλη του καθρέφτη, βρίσκονται αντιμέτωποι με το μάγο. Για να τον εμποδίσουν να ξαναπάει στην Αρκαδία, σπάζουν το τζάμι και ακυρώνουν τα σχέδιά του να κλέψει τους μονόκερους για να γίνει ο δυνατότερος μάγος του κόσμου. Όταν αντικαθιστούν το τζάμι, δεν μπορούν πια να περάσουν μέσα του, αλλά πού και πού βλέπουν πίσω του το μαγικό τους μονόκερο να τους κοιτάζει...

Αχ, μας άρεσε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο! Και πιο πολύ μου άρεσε που η ιστορία αλλά και η εικονογράφηση μου θύμισαν κάτι από παλιότερες εποχές. Τότε που πίστευα ότι στ' αλήθεια μπορεί και να 'βρισκα μια χιονισμένη χώρα στο πίσω μέρος της ντουλάπας. 

Θέλουμε ένα μονόκερο στο σπίτι μας! 

Κάθε βράδυ να μας πηγαίνει βόλτες στ' αστέρια. 

Κοκκινοσκουφίτσα

Σήμερα κάναμε βόλτα οι δυο μας, η Κοκκινοσκουφίτσα μου κι εγώ. Μας έφερε ο δρόμος σε μια άλλη παιδική χαρά απ' τη συνηθισμένη μας. Το πάρκο παρατημένο, δυο κούνιες μόνο και μια παλιά σιδερένια τσουλήθρα είχαν απομείνει. Όμως το πράσινο γύρω, ακόμα και μέσα στη συννεφιά, ήταν τόσο φωτεινό. 

Μείναμε στην ίδια κούνια όλη την ώρα. Ήταν η πιο καλή επιλογή κι εξάλλου περνούσαμε τόσο ωραία, μιλώντας και γελώντας και πετώντας ψηλά. Ο χρόνος κυλούσε αργά, στάλα στάλα, πολύτιμος και μόνο δικός μας. 

Λοιπόν, κάποια στιγμή θυμήθηκα πως είχα στην τσάντα την Κοκκινοσκουφίτσα, εικονογραφημένη από τη Λίζμπεθ Ζβέργκερ. Μια απλή ευτυχής σύμπτωση. Από μια έμπνευση της στιγμής, την ακούμπησα στα χορταράκια και τράβηξα στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες με το κινητό για να σας τη δείξω. Έτσι, γιατί ταίριαζε τόσο με το σκηνικό. Με τα δέντρα, τα λουλουδάκια, με το κόκκινο παλτουδάκι. 

 Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι απ' τα πρώτα και πιο αγαπημένα παραμύθια μας. Κι αυτή του η εικονογράφηση είναι νομίζω η αγαπημένη μου. Η Lisbeth Zwerger έχει κάτι κλασικό στην τέχνη της, κάτι από παλιούς εικονογράφους του 19ου αιώνα, κάτι αληθινά ονειρικό. (Τα υπόλοιπα βιβλία της, ειδικά το Μάγο του Οζ και τα παραμύθια, τα λιγουρεύομαι από καιρό αλλά ακόμα κρατιέμαι.) 

Το βιβλιαράκι αυτό, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άμμος και είναι νομίζω εξαντλημένο, είναι μια σταλιά και τόσο όμορφο. Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο λύκος είναι όπως θα τους είχα φανταστεί. Τα γλυκά θαμπά χρώματα και η αντίθεση με το έντονο κόκκινο σκουφάκι συντελούν στην ατμόσφαιρα του ονείρου. Τα πρόσωπα είναι τόσο ιδιαίτερα, οι χαρακτήρες μοιάζουν να κλείνουν μέσα στην πόζα τους την κίνηση...

Δεν θα μπορούσα να μη σχολιάσω αυτή την εικόνα- απ' όλες τις εκδόσεις της Κοκκινοσκουφίτσας που έχω ξεφυλλίσει, πρώτη φορά βλέπω τον κυνηγό την ώρα που τραβάει τη γιαγιά από την ανοιχτή κοιλιά του λύκου! Φυσικά βγαίνει ολόκληρη και πεντακάθαρη, παρόλα αυτά δεν παύει να είναι μια κάπως σοκαριστική εικόνα, δε βρίσκετε; Μα θα μου πείτε, ούτως ή άλλως, το παραμύθι είναι σοκαριστικό... Τα περισσότερα παραμύθια είναι...

Όταν τελείωσα με τις φωτογραφίες, η κούνια δεν είχε καν σταματήσει. Έκλεισα πάλι το βιβλίο γρήγορα-γρήγορα στην τσάντα μου, για να μη σπαταλήσω άλλο απ' τον πολύτιμο χρόνο μας. Έριξα μαζί του και το κινητό. Κι έπειτα επέστρεψα στη δική μου Κοκκινοσκουφίτσα. 

Κάτι από μάγισσες και σκουπόξυλα

Είδα την ταινία πολλά χρόνια πριν, αλλά όχι ως παιδί. Δεν ήξερα τότε ότι βασιζόταν σε βιβλίο. Δεν τη θυμάμαι τόσο καλά πια. Ξέρω όμως ότι ήταν διασκεδαστική, κι έμοιαζε κάπως στο στυλ με τη Mary Poppins (που είναι για μένα τεράστιο προσόν). 

Το τραγούδι της ταινίας Portobello Road έκανε την πραγματική Portobello Road (που επισκέφτηκα λίγο αργότερα) να μοιάζει πολύ πεζή...

Το βιβλίο το τελείωσα πριν λίγες μέρες και αποδείχτηκε υπέροχο. Αποδείχτηκε επίσης ότι δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την ταινία. Πράγμα που δεν μου απαγορεύει να εκτιμώ και τα δύο, το καθένα με τον τρόπο του.

Bed-knob and Broomstick, της Mary Norton.  Που αποτελείται από δύο μικρότερες ιστορίες συνδυασμένες σ' έναν τόμο: The Magic Bed-knob και Bonfires and Broomsticks.

Ένα παιδικό μυθιστόρημα με μαγεία, περιπέτεια και χιούμορ... Το αγαπημένο μου είδος! 

H Mary Norton είναι πιο γνωστή για τη σειρά βιβλίων The Borrowers, που έγιναν ξανά και ξανά ταινία, πρόσφατα κινούμενα σχέδια του Miyazaki (θέλω να το δω αυτό) και αποτέλεσαν το υλικό της πολυαγαπημένης μου σειράς του BBC, που είδα τόσες φορές στην τηλεόραση στα παιδικά μου χρόνια. Πείτε μου ότι θυμάστε αυτή τη σειρά. Πείτε μου ότι την αγαπούσατε όσο κι εγώ. Ποντ, Χόμιλυ, Αριέττυ...

Όμως και το λιγότερο γνωστό έργο της Mary Norton Bedknobs and Broomsticks είναι πολύ κοντά σ' αυτό που ζητάει η καρδιά μου από ένα βιβλίο. Κι ο μικρός, εννιάχρονος εαυτός μου, που αρνείται να μεγαλώσει και κρύβεται πάντα κάτω απ' το τριαντάχρονο περίβλημά του (παρεμπιπτόντως έγινα τριάντα την Τετάρτη- πέρασα ήσυχα και υπέροχα τα γενέθλιά μου μαζί με τους αγαπημένους μου, φύσηξα τα κεράκια μου μαζί με τη Σταυρούλα και δεν στενοχωρέθηκα καθόλου μα καθόλου που άλλαξα δεκαετία! χο χο).  

Στο θέμα μας. Όταν η Carey, ο Charles κι ο Paul ανακαλύπτουν πως η περιποιημένη, καθωσπρέπει γειτόνισσά τους, η Miss Price, είναι μαθητευόμενη μάγισσα, εκείνη τους χαρίζει ένα ξόρκι για να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό: μαγεύει το πόμολο του κρεβατιού του Paul (ούτε που ξέρω αν στ' αλήθεια το λέμε "πόμολο" το bed-knob στα ελληνικά, ξέρει κανείς;) ώστε αν εκείνος το στρίψει και ευχηθεί ταυτόχρονα, το κρεβάτι να μπορεί να ταξιδέψει οπουδήποτε!

Τα τρία παιδιά επιβιβάζονται στο κρεβάτι και ταξιδεύουν. Κάποτε τα συντροφεύει και η Miss Price στις περιπέτειές τους- η Miss Price, που κάθε άλλο παρά βαρετή και καθωσπρέπει είναι στα ταξίδια τους. Πηγαίνουν στο Λονδίνο, όπου περνούν μια νύχτα στη φυλακή. Πηγαίνουν σ' ένα τροπικό ερημονήσι, όπου παραλίγο να γίνουν τροφή για τους κανίβαλους ιθαγενείς. Πηγαίνουν στο παρελθόν, όπου γνωρίζουν τον ανίκανο νεκρομάντη Emelius και γίνονται φίλοι του.

Ταξίδια μπρος και πίσω στο παρελθόν θα οδηγήσουν τη Miss Price σε μια μεγάλη απόφαση και την ιστορία σ' ένα γλυκόπικρο φινάλε που αφήνει μια ικανοποίηση κι ένα σφίξιμο στην καρδιά- αλλά φοβάμαι πως ήδη έχω πει πάρα πολλά.

Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για μια όμορφη ιστορία γεμάτη περιπέτεια και καλό χιούμορ, γεμάτη φιλία και συντροφικότητα και αγάπη, που σε κρατάει ακόμα και σε αγωνία για τη συνέχεια και δεν χάνει στιγμή το ενδιαφέρον της μέχρι το τέλος. 

Πολύ το χάρηκα αυτό το βιβλίο. 

Κι εγώ και το εννιάχρονο παιδί μέσα μου, που πάντα διψάει για ένα συναρπαστικό, καλοβαλμένο παραμύθι. 

Υ.Γ. Απόκριες σήμερα... Περάσαμε ένα όμορφο πρωινό στην παιδική χαρά του εθνικού κήπου. Να είστε χαρούμενοι ό,τι κι αν κάνετε... Σερπαντίνες κι ένα χαμόγελο.   

Η αδερφή της Αντζελίνας

Στην Αθήνα, στο σπίτι των γονιών μου, που ήρθαμε να περάσουμε μερικές μέρες, μας περίμεναν μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτο και καλύτερο, μια στολή μπαλαρίνας-μαργαρίτας, η πρώτη μου στολή μπαλέτου από την πρώτη μου παράσταση όταν ήμουν πέντε χρονών, που, με τις τιράντες δεμένες για να μικρύνει λιγάκι, είναι περίπου ό,τι πρέπει για τη Σταυρούλα. 

Χόρευε ασταμάτητα στο σπίτι φορώντας την. Μια μικροσκοπική κίτρινη μπαλαρίνα. 

Τη φόρεσε κι όταν κάναμε μια κυριακάτικη αποκριάτικη βόλτα στον εθνικό κήπο. Και κάπως έτσι συνεχίζεται μια παράδοση χρόνων, όπου τα κορίτσια της οικογένειάς μου ντύνονται πάντα μπαλαρίνες τις Απόκριες... Χαμένες να πάνε οι στολές; 

Τι όμορφα που ήταν την Κυριακή! Ανοιξιάτικος καιρός και πολύχρωμα παιδάκια. Οι Απόκριες έχουν τόση πλάκα. 

Αχ, ας κρατούσε λίγο ακόμα αυτή η μικρή άνοιξη μέσα στο χειμώνα.

Δεν ξέρω πόσα άλλα κοριτσάκια φορούσαν στολή της μαμάς τους- πάντως αυτή εδώ είναι σχεδόν κειμήλιο. 

Το άλλο που μας περίμενε ήταν το μεγάλο, ξεχασμένο μας βιβλίο με τα 101 σκυλιά της Δαλματίας. Η extra large εκδοχή αυτού που έχουμε στο Λιτόχωρο. Με περισσότερα λόγια, περισσότερες εικόνες, περισσότερες σελίδες. Έχει ακόμα και κεφάλαια! 

Ευχαριστηθήκαμε Κρουέλα, μιλάμε.

Κι αυτό:

Αχ, αυτό...
Ένα ακόμα βιβλίο με την αγαπημένη μας Αντζελίνα.
Angelina's Baby Sister, με την υπέροχη παλιά εικονογράφηση, με την αξιολάτρευτη ποντικίτσα να γίνεται αυτή τη φορά μεγάλη αδερφή -τόσο επίκαιρο για μας.

Η Πόλυ, ένα μικροσκοπικό ποντικάκι, είναι η μικρή αδερφούλα της Αντζελίνας, που γίνεται το επίκεντρο της προσοχής για την οικογένεια.

Κι εκεί που η Αντζελίνα ήταν ενθουσιασμένη, ξαφνικά της φαίνεται ότι μπορεί να μην είναι καθόλου διασκεδαστικό να έχει αδερφάκι....

Το θέμα είναι γνωστό, το μεγάλο αδερφάκι ζηλεύει. Εδώ η Αντζελίνα ζηλεύει με πολλή ειλικρίνεια στα συναισθήματά της, αφού σε κάποια φάση, όταν οι γονείς αλλά και οι παππούδες της την απογοητεύουν, εύγλωττα σκέφτεται ότι μισεί την Πόλυ και θα ήθελε να εξαφανιστεί.

Στενοχωρημένη και θυμωμένη, ξεσπάει...

...όμως όλα διορθώνονται όταν οι δικοί της σπεύδουν να τη βεβαιώσουν για την αγάπη τους.

Όταν η Αντζελίνα νιώθει και πάλι ασφάλεια και αγάπη μέσα στην οικογένειά της, γίνεται το χαρούμενο, ευγενικό ποντικάκι που ξέρουμε...

...και είναι έτοιμη να καλωσορίσει τη μικρή της αδερφούλα στην οικογένεια.

Είναι ένα απ' τα πιο όμορφα βιβλία για μεγάλες αδερφούλες που έχω δει! Όποιος αγαπάει την Αντζελίνα, είναι δύσκολο να μην το λατρέψει. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο, αντίθετα έχει αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς από ένα βιβλίο για παιδάκια που παλεύουν με τα αντιφατικά τους συναισθήματα για το αδερφάκι τους. Την επιβεβαίωση ότι όλα αυτά που νιώθουν είναι φυσιολογικά και καθόλου τρομερά, και το ευτυχισμένο τέλος με την πολυπόθητη συμφιλίωση. Τη συμφιλίωση όχι των δύο παιδιών, αφού σε αυτές τις ηλικίες ο ανταγωνισμός δεν είναι αμφίρροπος, αλλά μάλλον του μεγαλύτερου παιδιού με την ιδέα ότι δεν είναι πια ακριβώς το κέντρο του σύμπαντος... Κάτι που δεν είναι φυσικά καθόλου εύκολο.  
Το να καταλάβεις ότι το σύμπαν δεν άλλαξε κέντρο, αλλά ότι πια θα έχει δύο κέντρα.
Που είναι εξίσου σημαντικά για την ισορροπία του κόσμου.
Από τώρα και για πάντα.