Τυράκι

Εδώ και αρκετές μέρες, η Σταυρούλα είχε εντοπίσει τα βιβλία του Τζερόνιμο Στίλτον στη βιβλιοθήκη μας. Έχουμε τρία -στη σειρά υπάρχουν άπειρα (οκέι, γύρω στα 25 στα ελληνικά, απ' ό,τι βλέπω πολύ περισσότερα στα αγγλικά, το πρωτότυπο είναι στα ιταλικά) αλλά εμείς έχουμε τρία. Είναι βιβλία για "μεγάλα παιδιά", που πήρα (τι έκπληξη) για μένα -φαντάζομαι πως είναι ό,τι πρέπει για αναγνώστες 7-10 ετών, δηλαδή εντάξει, είμαι περίπου μέσα. 

Ναι, είναι βιβλία με ποντίκια. 

Γραμμένα (υποτίθεται) από έναν ποντικό. 

Που το όνομα του αληθινού (ανθρώπου) συγγραφέα δεν το βρίσκεις πουθενά πάνω τους. 

Πάντως η Σταυρούλα τα εντόπισε κι ενθουσιάστηκε με τις μικρές, πολλές, πολύχρωμες και όμορφες ζωγραφιές τους.

Αυτές που με είχαν τραβήξει αρχικά κι εμένα.  

Ήθελε ν' αρχίσουμε ένα, και διάλεξε το δεύτερο της σειράς. Ο μυστηριώδης κλέφτης του τυριού λέγεται. Το αρχίσαμε στο Λιτόχωρο. Όταν πριν τρεις μέρες φύγαμε για τις μίνι διακοπές μας, το πήραμε μαζί μας. Τελικά, μετά από πολλές συζητήσεις, ανακεφαλαιώσεις κι ερωτήσεις, το τελειώσαμε χθες.
Η Σταυρούλα είναι ενθουσιασμένη με τον Στίλτον.

Είχαμε δεν είχαμε διαβάσει για δέκα λεπτά, όταν με σταμάτησε.
"Μαμά, θέλω να φάω τυράκι."
"Εντάξει, αλλά δεν έχουμε Στίλτον."
"Εντάξει", απάντησε και πήγαμε στην κουζίνα να φάμε λίγο κασέρι.

Τα βιβλία του Τζερόνιμο Στίλτον μπορεί να μην είναι λογοτεχνικά αριστουργήματα, έχουν όμως μαζεμένα πολλά από τα καλά που μπορεί να έχει ένα παιδικό βιβλίο.
Είναι πολύχρωμα. Είναι γεμάτα όμορφες και ζωηρές εικόνες, που πλαισιώνουν το κείμενο, που συχνά πιάνουν ολόκληρο δισέλιδο και που μπορείς να μείνεις ώρα να τις παρατηρείς. Χαρούμενες εικόνες που δεν συνοδεύουν απλά, αλλά έχουν δική τους υπόσταση.

 Είναι αστεία. Οι ιστορίες είναι γεμάτες γκάφες και μικρά περιστατικά που προκαλούν γέλιο. Οι χαρακτήρες είναι αξιολάτρευτοι. Ακόμα κι ο εκνευριστικός, πληθωρικός ξάδερφος, ο Τράπολα. Κι η κομψή και μετρημένη Τέα, η αδερφή του Τζερόνιμο. Κι ο αγαπημένος της Σταυρούλας, το ανιψάκι του Στίλτον, ο μικρός ποντικούλης Βενιαμίν.

Είναι γεμάτα περιπέτεια και δράση. Μυστήριο, γρήγοροι ρυθμοί, μικρά κεφάλαια. Ταξίδια και καταδιώξεις. Εκπλήξεις και ανατροπές. Ακόμα και συγκινητικές στιγμές. Ακόμα και ρομάντζο...

 Είναι απολαυστικά βιβλία, σαν μια μπουκιά τυράκι. Εύκολα, με ιστορίες που εκτυλίσσονται σαν επεισόδια παιδικής σειράς κινουμένων σχεδίων.

Ακόμα και το κείμενο είναι πολύχρωμο. Λέξεις που ξεφεύγουν απ' τη σειρά τους, λέξεις χρωματιστές, που ενώ μπορεί να φαίνονται τεχνάσματα εντυπωσιασμού σ' έναν ενήλικα, μάλλον διευκολύνουν ένα παιδάκι μεγαλύτερης (αλλά μικρής ακόμα) ηλικίας να διαβάσει. 

Είναι όμορφα, ελκυστικά βιβλία.
Για ένα μεγαλύτερο παιδάκι, καθαρή διασκέδαση.
Για το δικό μας μικρό, μικρούτσικο κοριτσάκι, αφορμή για απορίες, σκέψεις, συζητήσεις.

Όπως όλα, αφορμή για σκέψεις.

Και διασκέδαση, όπως όλα.

Σίγουρα δεν τελειώσαμε εδώ με τον Τζερόνιμο...

Υ.Γ. Σήμερα είναι 14 Φεβρουαρίου, μια γιορτή που προτιμώ να τη σκέφτομαι όχι ως "γιορτή των ερωτευμένων", αλλά ως παγκόσμια ημέρα για την αγάπη. Είμαστε στην Αθήνα. Δεν είχα μαζί μου, όπως πέρυσι, κάποιο βιβλίο σχετικό με τη μέρα να σας δείξω. Δεν προσφέραμε καρδούλες και λουλούδια, γιατί ποτέ δεν το κάνουμε. Μοιραστήκαμε όμως σοκολάτα και αγάπη, γιατί αυτό κάνουμε πάντα.
Αγάπη σας ευχόμαστε για σήμερα και πάντα, με όποια μορφή ο καθένας την αντιλαμβάνεται και τη νιώθει στην καρδιά του.
Γιατί η αγάπη έχει τόσα πολλά πρόσωπα.
Χαρούμενη ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.