Η αδερφή της Αντζελίνας

Στην Αθήνα, στο σπίτι των γονιών μου, που ήρθαμε να περάσουμε μερικές μέρες, μας περίμεναν μερικά ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτο και καλύτερο, μια στολή μπαλαρίνας-μαργαρίτας, η πρώτη μου στολή μπαλέτου από την πρώτη μου παράσταση όταν ήμουν πέντε χρονών, που, με τις τιράντες δεμένες για να μικρύνει λιγάκι, είναι περίπου ό,τι πρέπει για τη Σταυρούλα. 

Χόρευε ασταμάτητα στο σπίτι φορώντας την. Μια μικροσκοπική κίτρινη μπαλαρίνα. 

Τη φόρεσε κι όταν κάναμε μια κυριακάτικη αποκριάτικη βόλτα στον εθνικό κήπο. Και κάπως έτσι συνεχίζεται μια παράδοση χρόνων, όπου τα κορίτσια της οικογένειάς μου ντύνονται πάντα μπαλαρίνες τις Απόκριες... Χαμένες να πάνε οι στολές; 

Τι όμορφα που ήταν την Κυριακή! Ανοιξιάτικος καιρός και πολύχρωμα παιδάκια. Οι Απόκριες έχουν τόση πλάκα. 

Αχ, ας κρατούσε λίγο ακόμα αυτή η μικρή άνοιξη μέσα στο χειμώνα.

Δεν ξέρω πόσα άλλα κοριτσάκια φορούσαν στολή της μαμάς τους- πάντως αυτή εδώ είναι σχεδόν κειμήλιο. 

Το άλλο που μας περίμενε ήταν το μεγάλο, ξεχασμένο μας βιβλίο με τα 101 σκυλιά της Δαλματίας. Η extra large εκδοχή αυτού που έχουμε στο Λιτόχωρο. Με περισσότερα λόγια, περισσότερες εικόνες, περισσότερες σελίδες. Έχει ακόμα και κεφάλαια! 

Ευχαριστηθήκαμε Κρουέλα, μιλάμε.

Κι αυτό:

Αχ, αυτό...
Ένα ακόμα βιβλίο με την αγαπημένη μας Αντζελίνα.
Angelina's Baby Sister, με την υπέροχη παλιά εικονογράφηση, με την αξιολάτρευτη ποντικίτσα να γίνεται αυτή τη φορά μεγάλη αδερφή -τόσο επίκαιρο για μας.

Η Πόλυ, ένα μικροσκοπικό ποντικάκι, είναι η μικρή αδερφούλα της Αντζελίνας, που γίνεται το επίκεντρο της προσοχής για την οικογένεια.

Κι εκεί που η Αντζελίνα ήταν ενθουσιασμένη, ξαφνικά της φαίνεται ότι μπορεί να μην είναι καθόλου διασκεδαστικό να έχει αδερφάκι....

Το θέμα είναι γνωστό, το μεγάλο αδερφάκι ζηλεύει. Εδώ η Αντζελίνα ζηλεύει με πολλή ειλικρίνεια στα συναισθήματά της, αφού σε κάποια φάση, όταν οι γονείς αλλά και οι παππούδες της την απογοητεύουν, εύγλωττα σκέφτεται ότι μισεί την Πόλυ και θα ήθελε να εξαφανιστεί.

Στενοχωρημένη και θυμωμένη, ξεσπάει...

...όμως όλα διορθώνονται όταν οι δικοί της σπεύδουν να τη βεβαιώσουν για την αγάπη τους.

Όταν η Αντζελίνα νιώθει και πάλι ασφάλεια και αγάπη μέσα στην οικογένειά της, γίνεται το χαρούμενο, ευγενικό ποντικάκι που ξέρουμε...

...και είναι έτοιμη να καλωσορίσει τη μικρή της αδερφούλα στην οικογένεια.

Είναι ένα απ' τα πιο όμορφα βιβλία για μεγάλες αδερφούλες που έχω δει! Όποιος αγαπάει την Αντζελίνα, είναι δύσκολο να μην το λατρέψει. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο, αντίθετα έχει αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς από ένα βιβλίο για παιδάκια που παλεύουν με τα αντιφατικά τους συναισθήματα για το αδερφάκι τους. Την επιβεβαίωση ότι όλα αυτά που νιώθουν είναι φυσιολογικά και καθόλου τρομερά, και το ευτυχισμένο τέλος με την πολυπόθητη συμφιλίωση. Τη συμφιλίωση όχι των δύο παιδιών, αφού σε αυτές τις ηλικίες ο ανταγωνισμός δεν είναι αμφίρροπος, αλλά μάλλον του μεγαλύτερου παιδιού με την ιδέα ότι δεν είναι πια ακριβώς το κέντρο του σύμπαντος... Κάτι που δεν είναι φυσικά καθόλου εύκολο.  
Το να καταλάβεις ότι το σύμπαν δεν άλλαξε κέντρο, αλλά ότι πια θα έχει δύο κέντρα.
Που είναι εξίσου σημαντικά για την ισορροπία του κόσμου.
Από τώρα και για πάντα.