Παίζουμε με άμμο...

Δεν είμαι crafty. Αυτό που πιάνει το χέρι σου, και μαζεύεις υλικά, και κάνεις χειροτεχνίες, και ράβεις, και κολλάς, και κατασκευάζεις, και η δουλειά σου είναι λεπτομερής και καθαρή και όμορφη; Δεν είμαι εγώ. Συνήθως έχω όλη την καλή διάθεση να κάνω χειροτεχνία, αλλά όχι την υπομονή. Ξεκινάω απρόσεχτα και βιαστικά, σε λίγο αρχίζουν τα "δε βαριέσαι" και κάπου στη μέση το χάνω απογοητευμένη.

Όμως εντάξει, έχω και κάτι καλό:
Πρώτον, πάντα είμαι πρόθυμη να (ξανα)δοκιμάσω.
Δεύτερον, δεν με τρομάζει η ακαταστασία.
Τρίτον, Αναγνωρίζω ότι είναι (και αυτό) ένας υπέροχος τρόπος να περάσουμε όμορφο και δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά. Αναγνωρίζω ότι τα παιδιά τρελαίνονται για χειροτεχνίες. Άρα, αν το θέλουν, εννοείται ότι θα το κάνουμε.

 Έτσι, όταν η φίλη μου η Κατερίνα και τα τέσσερα απίθανα πιτσιρίκια της έφεραν δώρο στη Σταυρούλα αυτό...

Ας παίξουμε με άμμο, των εκδόσεων Σαββάλα

...ενθουσιαστήκαμε. Δεν είναι ούτε βιβλίο ούτε παιχνίδι. Είναι ένα ολόκληρο kit για να κάνεις όμορφες εικόνες κολλώντας πολύχρωμη άμμο στο χαρτί. Και περιέχει τα πάντα για να ξεκινήσεις.

Αριστερά, τα εργαλεία και τα υλικά. Δεξιά, ένα σπιράλ βιβλιαράκι με αναλυτικές οδηγίες, γενικές και για την κάθε εικόνα, κι από κάτω ένα μπλοκ για τις εικόνες σου.

Το κόλπο είναι ότι με το χωνί βάζεις άμμο στον "εκτοξευτή άμμου", για να τη ρίξεις μετά πάνω στην κόλλα που υπάρχει στο αυτοκόλλητο χαρτί, ή στην κόλλα που έχεις απλώσει εσύ στη σελίδα σου (το μπλοκ έχει κι απ' τα δυο είδη χαρτιού, αυτοκόλλητο για τις πιο περίπλοκες εικόνες, απλό για τις πιο εύκολες).

Το ανοίξαμε για πρώτη φορά χθες. Στρώσαμε ένα παλιό πλαστικό τραπεζομάντηλο στο πάτωμα. Ξεκινήσαμε με την πρώτη εικόνα, σε αυτοκόλλητο χαρτί.



Το ξεκολλάς λίγο-λίγο, τμηματικά. Απλώνεις άμμο ενός χρώματος. Κολλάει αυτή. Μετά ξεκολλάς λίγο ακόμα. Ρίχνεις άλλο χρώμα και πάει λέγοντας.

"Σαν λάδι", είπε η Σταυρούλα όταν είδε τον τρόπο που γεμίζαμε τον εκτοξευτή με το χωνί, και θυμήθηκε τη μετάγγιση του λαδιού απ' το μεγάλο δοχείο στα μπουκάλια.

Με λίγη βοήθεια απ' τη μαμά ο εκτοξευτής γεμίζει. Το μικρό χεράκι απλώνει άμμο στο αυτοκόλλητο (και έξω απ' αυτό), η μαμά κουνάει λίγο το χαρτί να πάει παντού, επιστρέφουμε την άμμο που περίσσεψε στο σακουλάκι της και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε άλλο χρώμα. 

Ορίστε το πρώτο βήμα.

Σιγά σιγά προχωρήσαμε. Ήταν η πρώτη εικόνα. Έπρεπε να παίξουμε και με τα εργαλεία. Και βέβαια, ο στόχος ήταν να ευχαριστηθούμε τη διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα.

Αρκετές φορές στην πορεία αναρωτήθηκα μήπως είναι πολύ μικρή γι' αυτό το παιχνίδι...

Όμως όχι, εκείνη πάλι με διέψευσε, θυμίζοντάς μου ότι δεν πρέπει να της κόβω τα φτερά, γιατί μπορεί να κάνει πράγματα μεγαλύτερα και διαφορετικά από τις προσδοκίες μου. Υπομονετικά συνέχισε, και τελικά του πήρε τον αέρα.

 

Βήμα-βήμα, ώσπου φτάσαμε σ' αυτό...

...που κέρδισε επάξια τη θέση του σε περίοπτο σημείο του σαλονιού της γιαγιάς.



Η Σταυρούλα ήθελε να συνεχίσουμε αμέσως...

Όμως κάποιος ξύπνησε.

Και προσπάθησε με κάθε τρόπο να γευτεί τα πρωτόγνωρα πράγματα που ήταν απλωμένα στο πάτωμα.

Οπότε έπρεπε μάλλον να αναβάλουμε τη συνέχεια του εγχειρήματος...

 Η καλή δουλειά συνεχίστηκε και την επόμενη μερα. Επόμενος στόχος, να χρησιμοποιήσουμε τη "χρυσή άμμο", που λέει κι η Σταυρούλα, την ασημένια σκόνη. Έτσι, αρχίσαμε το "λαμπερό χιονάνθρωπο".

Όταν εγώ κρατούσα το μωρό, ήταν εκεί η γιαγιά, να δίνει ένα χέρι βοήθειας.

Και κάπως έτσι, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, φέτος ετοιμάσαμε την πρώτη μας Χριστουγεννιάτικη κατασκευή, το Σεπτέμβριο.

Το τραπεζομάντηλο μένει απλωμένο στο πάτωμα του σαλονιού με τις ώρες. Και οι ζωγραφιές όλο πληθαίνουν.

Η Σταυρούλα τρελαίνεται για "τις κατασκευές". Σκέφτεται την άμμο κι όταν λείπουμε απ' το σπίτι, κι όταν πέφτει στο κρεβάτι να κοιμηθεί. Κι εγώ, που δεν είμαι crafty άνθρωπος, τρελαίνομαι να παίζω με την άμμο μαζί της.

"Περιμένετε να μπουσουλήσω εγώ και θα δείτε τι θα τις κάνω τις κατασκευές σας..."

Fancy Nancy

 Είχα διάφορα σχέδια για το blog αυτές τις μέρες. Το φθινόπωρο που μπήκε, ο ζωολογικός κήπος που επισκεφθήκαμε, μια κατασκευή που κάναμε από παιχνιδο-βιβλίο που μας έκαναν δώρο, τα βιβλία της βιβλιοθήκης που διαβάζουμε αυτή την εβδομάδα, και αρκετά δικά μας που μας αρέσουν αυτό τον καιρό, όλα ήταν στο πρόγραμμα, δηλαδή στο μυαλό μου, όμως (όπως συνήθως όταν σχεδιάζω κάτι από πριν) τελικά όλα έμειναν σχέδια. Η κάθε μέρα είναι τόσο γεμάτη από μικρά όμορφα πράγματα. Μοιάζει με τις άλλες, μα είναι τόσο διαφορετική και τόσο απρόβλεπτη.  

 Μια απ' αυτές τις μέρες, λοιπόν, αδειάσαμε έναν καναπέ γεμάτο ρούχα. Έπρεπε να τα μεταφέρουμε σ' έναν καινούργιο, διάδοχό του, που πήρε τη θέση του στο καθιστικό των γονιών μου. Βρήκαμε ρούχα παλιά και ξεχασμένα, πετάξαμε μερικά, άλλα τα φυλάξαμε, άλλα τα βγάλαμε έξω για να τα χρησιμοποιήσουμε. Η Σταυρούλα βρήκε ένα παλιό φουστάνι μου από τότε που ήμουν τεσσάρων, ένα παλιό καπέλο της Χαράς, τα πρώτα μου γάντια και το σκούφο των πρώτων παιδικών μου χρόνων, και τα φόρεσε, όλα, μαζί μ' ένα κασκόλ δικό της. Τα φορούσε όλη τη μέρα. Τ' αποκαλούσε "τα ρούχα του χειμώνα", ή "τα πράγματά μου". Το φουστάνι της ήταν πολύ μακρύ, έφτανε στους αστραγάλους, ενώ για να έχει στο κεφάλι το καπέλο, ο σκούφος έπρεπε να μπει στο χέρι (πάνω από τα γάντια). Από τον καναπέ ξετρύπωσε και μια μικρή, πλαστική ελληνική σημαία που είχαμε φυλάξει από εθνικές γιορτές του περασμένου αιώνα (κυριολεκτικά), και την ανέμιζε κι αυτή (ευτυχώς δεν μας κυνήγησαν οι γείτονες).
Τα φορούσε και χοροπηδούσε και έτρεχε πάνω κάτω ενθουσιασμένη, μιλώντας ασταμάτητα όπως κάνει συνήθως όταν είναι χαρούμενη. Της άρεσε το αστείο σύνολο, κι ακόμα της άρεσε η ιστορία που της είπαμε: ότι το φόρεμα το είχα φορέσει κάποτε σ' ένα γάμο (δεν θυμάμαι ποιών) κι έτσι άσπρο που ήταν, κάποιος συγγενής (δεν θυμάμαι ποιός) έσκυψε στ' αυτί μου και μου είπε να πάω δίπλα στα παρανυφάκια και να πιάσω το πέπλο της νύφης. Το έκανα, κι έτσι έγινα για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή μου "παρανυφάκι".
"Θέλω να είμαι παραμυθάκι", είπε η Σταυρούλα, που δεν άκουσε καλά τη λέξη.
Κι έπειτα της κόλλησε:
Γιατί δεν είχες φουστάνι όπως τα άλλα παραμυθάκια;
Γιατί σου είπε κάποιος να γίνεις παραμυθάκι;  
Κι εγώ γελούσα, κι έτσι όπως την έβλεπα στολισμένη με τα αταίριαστα ρουχάκια της, αστεία και όμορφη και πολύ σίγουρη για τον εαυτό της, σκέφτηκα εκείνο το παραμυθάκι που μας ήρθε πρόσφατα με το ταχυδρομείο και διαβάζουμε τόσο συχνά αυτό τον καιρό (ευχαριστούμε, Ελένη, για την ιδέα!), το Fancy Nancy.
  

Στη Νάνσυ αρέσει να είναι φανταχτερή.

Όλα πάνω της είναι φανταχτερά: Τα ρούχα της, τα πράγματά της, οι κινήσεις της και ο τρόπος που μιλάει. Σε αντίθεση με την οικογένειά της, που αποτελείται από τρεις πολύ απλούς και καθόλου φανταχτερούς ανθρώπους, η Νάνσυ είναι ο ορισμός του στρας, του φτερού και του μπιχλιμπιδιού. Μιλάμε για μια μικρή λατέρνα. 

Μια μέρα, στη Νάνσυ καρφώνεται η ιδέα να κάνει την οικογένειά της φανταχτερή. Κι έτσι αρχίζει να τους κάνει μαθήματα...

...που κατά παράδοξο τρόπο έχουν ιδιαίτερη επιτυχία!

Έτσι, οι τέσσερίς τους παρουσιάζουν μια μάλλον παράξενη εικόνα όταν βγαίνουν για πίτσα το βράδυ.

Όμως την ώρα του παγωτού έρχεται η καταστροφή. Η Νάνσυ, κουβαλώντας το δίσκο, πατάει το λυμένο της κορδόνι, πέφτει, και γίνεται ο χαμός.

Αργότερα, στο σπίτι, καθαρή και καθόλου φανταχτερή πια, νιώθει υπέροχα που βρίσκεται κοντά στην οικογένειά της...

...γιατί τους αγαπάει και την αγαπούν. Και στ' αλήθεια δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' αυτό.

Λοιπόν, το βιβλίο είναι φανταστικό! Η ιστορία είναι πολύ διασκεδαστική και η εικονογράφηση αναπόσπαστο μέρος της, η Νάνσυ είναι ένα γλυκύτατο και συμπαθέστατο αστείο κοριτσάκι. Την αγαπάμε και την καταλαβαίνουμε, παρόλο που ούτε η δική μας οικογένεια είναι φανταχτερή (εκτός από ειδικές περιπτώσεις, όπως όταν ξετρυπώνουμε παλιά ρούχα από χαλασμένους καναπέδες). Περνάμε αρκετή ώρα αναλύοντας κάθε μέρος του ρουχισμού της, και πιο πολλή ώρα ακόμα παρατηρώντας τον τρόπο που πέφτει όταν πατάει το κορδόνι της και την εικόνα όπου κλαίει μέσα σ' ένα σωρό από παγωτά και μπιχλιμπίδια ενώ η οικογένειά της την παρηγορεί. Είπαμε, είναι ευαίσθητο το κορίτσι μας.  

Και κάτι άλλο. Λίγο πριν κοιμηθεί, η Νάνσυ λέει στους γονείς της και στην αδερφή της "Thank you for being fancy tonight". Κι εγώ το διαβάζω και σκέφτομαι πως είναι στ' αλήθεια υπέροχο που οι γονείς της Νάνσυ πήγαν για χάρη της στην πιτσαρία ντυμένοι σαν καρνάβαλοι. Σκέφτομαι πως είναι πολύ ωραίοι τύποι που όχι μόνο σε κανένα σημείο της ιστορίας δεν προσπάθησαν να την κάνουν ν' αλλάξει και να γίνει σαν αυτούς, αλλά για λίγο έγιναν αυτοί όπως εκείνη ήθελε. Γιατί στο τέλος, μ' αυτό τον τρόπο, ελεύθεροι από τα στολίδια και τα ψεύτικα πρόσωπα, ήταν όλοι τους πολύ πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Πολύ πιο αυθεντικοί και πολύ πιο συνδεδεμένοι.

Κι ακόμα σκέφτομαι πως θα ήθελα -μακάρι!- κι εμείς να το κάνουμε αυτό για τα κορίτσια μας. Χωρίς κριτική, χωρίς όρους, χωρίς επιβολή και χωρίς προσπάθεια να τις κάνουμε όπως εμείς, να τις υποστηρίζουμε πάντα. 

Να είμαστε δίπλα τους, απλά και ουσιαστικά, για να κάνουν αυτό που ποθούν κι όχι αυτό που αρέσει στους άλλους. Να είναι ελεύθερες, και χαρούμενες, και πάνω απ' όλα ο υπέροχος εαυτός τους. 

Μωρό μου, παραμυθάκι μου. 

Δυο επισκέψεις στη βιβλιοθήκη

Ε λοιπόν δεν είχα ιδέα ότι πέντε λεπτά απ' το σπίτι των γονιών μου στην Αθήνα, το σπίτι όπου πέρασα σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου, είναι η δημοτική βιβλιοθήκη Ζωγράφου. Όλα τα χρόνια δεν είχα ιδέα. Και τώρα που δεν μένω πια εδώ, τώρα, μέσα στις τρεις περίπου εβδομάδες που είμαστε στην Αθήνα, πήγαμε με τη Σταυρούλα τρεις φορές. 

Είναι καλή αυτή η βιβλιοθήκη. Είναι πιο πλούσια από της Άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη κι απ' του Λιτοχώρου. Έχει και καινούργια βιβλία. Έχει και ποικιλία για μικρά παιδάκια.

Διαβάσαμε εκεί, καθισμένες (ή ξαπλωμένες) στο πάτωμα. Πήραμε βιβλία στο σπίτι.

Είναι υπέροχο να βρίσκουμε πάντα μια βιβλιοθήκη, όπου κι αν πάμε. 

Από την πρώτη μας επίσκεψη:

Ο αδερφός μου είναι γκρινιάρης:

Ένα παλιό βιβλίο που είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν κυκλοφορεί πια. Υπήρχαν άλλα 2-3 με τους ίδιους χαρακτήρες στη βιβλιοθήκη.
Με δυο λόγια, ο Ντόρι θυμώνει με το γκρινιάρη μικρό αδερφό του, τον Γκόκι, όμως όταν νομίζει ότι τον έχασε, καταλαβαίνει πόσο σημαντικός είναι γι' αυτόν.

Το διάλεξε η Σταυρούλα, και, αν και τα σχέδια μου φάνηκαν αρχικά λίγο περίεργα, όπως και οι ελλειπτικοί διάλογοι, σε γενικές γραμμές πήγε καλά. Όταν καταφέραμε να ξεχωρίσουμε ποιός είναι ο Ντόρι και ποιός ο Γκόκι. Που δεν ήταν και τόσο εύκολο από την αρχή.

Πάντως είναι ένα χαριτωμένο βιβλιαράκι, γλυκό και τρυφερό στο τέλος. Και το καλό τέλος μετράει, σωστά;

Ο μπαμπάς μου:

Ένα πανέμορφο βιβλίο του Anthony Browne, με λίγα λόγια και μεγάλες εικόνες, με υπέροχη εικονογράφηση, αστείο και τρυφερό. Για τον απίθανο, ατρόμητο, διασκεδαστικό ήρωα στη ζωή ενός μικρού μικρού παιδιού: το μπαμπά του.

Ο μπαμπάς όλα τα μπορεί. Ο μπαμπάς δεν φοβάται τίποτα και σε τίποτα δεν κάνει πίσω.

Το καλύτερό του όμως είναι που έχει πλάκα. Και κυρίως...

Που έχει αυτή τη μεγάλη ζεστή αγκαλιά. Που αγαπάει το παιδάκι του.
Α, πολύ μου άρεσε αυτό το βιβλίο. Πάρα πολύ...

Το βιβλίο της ζούγκλας:

Είχα γράψει εδώ για μια σειρά βιβλίων που έχουμε από παιδιά, μικρά βιβλιαράκια από ταινίες της Disney, με κείμενο κάπως παράξενο και λίγο ποιητικό, με διαστάσεις φιλικές για παιδικά χεράκια.

Στη βιβλιοθήκη έχει μερικά βιβλιαράκια απ' αυτή τη σειρά, ένα-δυο που έχουμε και τρία-τέσσερα που δεν έχουμε. Την πρώτη φορά που πήγαμε, το Βιβλίο της ζούγκλας ήταν το πρώτο πράγμα που διάλεξε η Σταυρούλα.

Το διαβάσαμε και το ξαναδιαβάσαμε, κι ακόμα στα παιχνίδια της αναφέρει τους ελέφαντες που κάνουν παρέλαση και το τραγουδάκι τους: "Είμαστε στρατός/ πολύ δυνατός...."

Απ' όλες τις ταινίες της Disney που έχω δει, το βιβλίο της ζούγκλας είναι απ' τις πολύ αγαπημένες μου. Κυλάει κάπως αργά και χωρίς καταιγιστική δράση, αλλά έχει συμπαθέστατους ήρωες και υπέροχα τραγούδια.

Τα μαγικά μολύβια από τη Μαγιόρκα:

Ένα παιδικό βιβλίο με αρκετά λόγια, που διάλεξα για να διαβάσω εγώ. Πολλές φορές το συζητήσαμε με τη φίλη μου τη Νίκη, που το είχε διαβάσει μικρή κι ήθελε να βρει τα μολύβια και να ζωγραφίσει μ' αυτά, κι έτσι όταν το είδα στο ράφι μου έκλεισε το μάτι.

Η θεία του Γιώργου πάντα του φέρνει δώρο ένα χρωματιστό μολύβι. Όμως μετά το ταξίδι της στη Μαγιόρκα του φέρνει ένα ολόκληρο σετ χρωματιστά μολύβια που είναι στ' αλήθεια μαγικά: ό,τι ζωγραφίσεις μ' αυτά γίνεται αληθινό. Κι έτσι ο Γιώργος με τα μαγικά μολύβια ταξιδεύει...

Χάρη σ' αυτά έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τον Αμογκό, ένα αγόρι απ' την Αφρική που θα γίνει καλός του φίλος, και μαζί να βρεθούν στα πιο απίθανα μέρη. Ακόμα και σ' ένα διαστημόπλοιο που θα τους οδηγήσει στον Α3, ένα αγόρι -εξωγήινο, που -παρόλο που εξωτερικά δεν τους μοιάζει- στην πραγματικότητα είναι ένα παιδί όπως αυτοί.

Κι αν όλα αυτά είναι ένα όνειρο, κι αν τα μαγικά μολύβια δεν υπάρχουν στ' αλήθεια, αυτό μένει στο τέλος απ' το βιβλίο: Τα παιδιά είναι πάντα, παντού, παιδιά.

Από τη δεύτερή μας επίσκεψη στη βιβλιοθήκη φέραμε στο σπίτι αυτά:

Η κόκκινη κοτούλα:

Σ' αυτό το αληθινά σύντομο βιβλιαράκι, η αγαπημένη συγγραφέας των εφηβικών μου χρόνων, η Ζωρζ Σαρή (στ' αλήθεια της αξίζει ένα κανονικό αφιέρωμα), διηγείται ένα λαϊκό παραμύθι για την εργατικότητα. Την ιστορία της κόκκινης κοτούλας, που έφτιαξε το ψωμάκι της χωρίς βοήθεια από τις τεμπέλες φίλες της και απόλαυσε τους καρπούς των κόπων της.
Στη Σταυρούλα δεν άρεσε η κόκκινη κοτούλα. Τη διαβάσαμε 3-4 φορές όλες κι όλες. Είναι από κείνα τα βιβλία που απλώς δεν της κάθονται καλά από την αρχή. Πάω πάσο...

Το βιβλίο της ειρήνης (The Peace Book), του Τοντ Παρ:

Είχα γράψει εδώ για το βιβλίο μας του Τοντ Παρ που μάγεψε την Ισαβέλλα. Τα έντονα χρώματα και τα μεγάλα σχήματα, τα απλά σχέδια που κάνουν την εικονογράφησή του μοναδική. Αυτή τη φορά βρήκαμε ένα βιβλίο που έχει και ένα εξίσου απλό και μοναδικό και τεράστιο θέμα, μια πολυδιάστατη απάντηση στο μεγάλο ερώτημα "τι είναι ειρήνη".

Πώς μιλάς για την ειρήνη σε μικρά, μικρούτσικα παιδάκια;
Το βιβλίο μιλάει για την ειρήνη ήσυχα και γλυκά, και το μήνυμα της αγάπης και της συμφιλίωσης είναι διάχυτο απ' την αρχή ως το τέλος του. Κι η Σταυρούλα, που μέχρι τώρα νόμιζε ότι Ειρήνη είναι απλά ένα όνομα, ανακάλυψε ότι ειρήνη είναι να κάνεις καινούργιους φίλους, να φυτεύεις ένα δέντρο, να έχουν όλοι ένα σπίτι, να χαζεύεις το χιόνι, να υπάρχει αρκετή πίτσα για όλους τους ανθρώπους, να φοράς διαφορετικά ρούχα, να γεννιούνται μωρά, να είσαι ελεύθερος ή να είσαι ο εαυτός σου.

Αμήν.

Κουνελάκι μου, κουφετάκι μου (bunny my honey):

Ένα πανέμορφο, τρυφερό βιβλιαράκι, με απλή, απλούστατη υπόθεση (το λαγουδάκι που χάνεται στο δάσος και η μαμά του το βρίσκει) και φανταστική εικονογράφηση.
Όχι μόνο άρεσε στη Σταυρούλα, αλλά κράτησε το ενδιαφέρον και των δυο κοριτσιών καθώς τους το διάβαζε η γιαγιά τους ένα μεσημέρι...

Είναι ίσως για λίγο πιο μικρά παιδάκια (από τη Σταυρούλα, όχι την Ισαβέλλα, χο χο χο), όμως είναι όμορφο καμιά φορά να ξαναγυρνάς σε πιο απλά αναγνώσματα, εύκολα και ξεκούραστα, πριν προχωρήσεις στα άλλα...

Εξάλλου... αυτό το βιβλίο στάζει μέλι! Πώς να μην το αγαπήσουμε;

Ντάμπο:

Κι άλλη νοσταλγία σε στυλ Disney... Αυτή τη φορά αφήσαμε το Μόγλη και πήραμε το Ντάμπο, άλλη υπέροχη ταινία κι αυτή, άλλο ένα αγαπημένο βιβλιαράκι για την ευαίσθητη μικρούλα μας. Ακόμα και τώρα, που το έχουμε επιστρέψει, την ώρα που παίζει λέει τουλάχιστον τέσσερις φορές τη μέρα "κυρία Τζάμπο"...

Είναι στ' αλήθεια αξιολάτρευτος ο μικρός ελέφαντας. Κι η φυλάκιση της μαμάς του, και η μοναξιά του, τόσο συγκινητική. Περάσαμε ώρες και ώρες να συζητάμε γιατί κλείσανε την κυρία Τζάμπο στο κλουβί.

Το διαβάζαμε σίγουρα κάθε μέρα. Και το βράδυ. Το ξεκινούσαμε κάθε βράδυ την ώρα του ύπνου, λίγες φορές το τελειώναμε. Έχει αρκετά λόγια και την έπαιρνε ο ύπνος. Όμως θα έλεγα πως απ' όλα αυτά τα βιβλία, ο Ντάμπο ήταν το αγαπημένο της. Ίσως να της δείξω λίγη απ' την ταινία... ίσως... αν θέλει.

Τώρα όλα αυτά τα βιβλία έχουν επιστρέψει στη βιβλιοθήκη. Στο σπίτι έχουμε την τρίτη φουρνιά, όμως αυτή θα ακολουθήσει σε άλλη ανάρτηση. Τώρα τα κορίτσια κοιμούνται κι εγώ -που είμαι λίγο άρρωστη από χθες- πρέπει να ακολουθήσω.
Καληνύχτα... απλά...
Με λίγη νεραϊδόσκονη.