Κι άλλα βιβλία βιβλιοθήκης

Η τελευταία μας επίσκεψη στη βιβλιοθήκη ήταν κάπως βιαστική. Έξω βροχή, η Σταυρούλα και ο μπαμπάς στο αυτοκίνητο. Η μαμά ανεβαίνει γρήγορα, αφήνει τα παλιά βιβλία και ξεχύνεται στα ράφια. Διαλέγει ό,τι πιάσει που της φαίνεται κατάλληλο για δίχρονα (τα βιβλία ανακατεμένα και κάθε φορά σε άλλη θέση αλλά ξέρει στο περίπου πού να πάει). Δανείζεται ξανά το Φούρνο και το "φύσα, γιάννη", φυσικά. Δεν παραλείπει το "παραπονεμένο ελεφαντάκι" που ήταν τρομερό σουξέ τις προηγούμενες εβδομάδες. Και τελικά βγαίνει με δέκα βιβλία συνολικά στην τσάντα -ούτε θυμάται τι πήρε. 

Αυτό σχεδόν δυο βδομάδες πριν. Τα διαβάσαμε, τα ξαναδιαβάσαμε, και τώρα που έφτασε σχεδόν ο καιρός να επιστρέψουμε κι αυτή τη φουρνιά βιβλίων, μπορούμε να κάνουμε τον απολογισμό μας. Απ' αυτά τα βιαστικά και λίγο τυχαία επιλεγμένα βιβλία, υπήρξε ένα που κέρδισε τα όσκαρ. Ένα που έγινε αγαπημένο και επισκίασε όλα τα υπόλοιπα:

Τα χρωματιστά κοράκια, του Ευγένιου Τριβιζά. Ήταν από τη σειρά "τα μακρουλά μικρούλικα" όπως και το "παραπονεμένο ελεφαντάκι", οπότε σκέφτηκα ότι μάλλον θα της άρεσε. Μόνο που όχι απλώς της άρεσε, αλλά κάθε φορά που καθόμαστε κάτω μ' αυτό το βιβλίο, τελικά το διαβάζουμε τρεις φορές στη σειρά. "Πάλι το Νικολάκη Κουνελάκη!" μου λέει μόλις τελειώσει. Και μερικές φορές αρχίζει μόνη της: "Ήταν κάποτε ένα κουνέλι που το έλεγαν Νικολάκη Κουνελάκη..."

Αυτή η εικόνα την τρόμαζε- μετά από μερικά τρισεκατομμύρια αναγνώσεις, όχι πια. 

Ένα κουνέλι που αποφασίζει να γίνει ζωγράφος, κι έπειτα απογοητευμένο να αλλάξει επάγγελμα, συναντά ένα δυστυχισμένο κοράκι που κανείς δεν το θέλει στο χορό γιατί είναι μαύρο. 

Το αγαπημένο της σημείο. Πάντα ρωτάει "γιατί θα πάει στο Καράκας;"

Όταν το κοράκι αποφασίζει να βάλει λίγο χρώμα πάνω του, και οι δύο ωφελούνται: Ο ένας γίνεται διάσημος ζωγράφος που θα βάψει όλα τα κοράκια της περιοχής κι ο άλλος περιζήτητος, εμπριμέ κι ευτυχισμένος. 

Είναι αστείο, είναι διασκεδαστικό, την κάνει να γελάει και τρελαίνεται να το ακούει ξανά και ξανά. Μια ένσταση (εκτός από την εικονογράφηση, που για να πω την αλήθεια δεν με τρελαίνει, ειδικά το μπλε κουνέλι, αν και τώρα πια τη συνήθισα και δεν με χαλάει): λέμε εμείς σαν γονείς, ποίο το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας; Δεν είναι λίγο άσχημο που το κοράκι πρέπει να αλλάξει εντελώς για να το αποδεχτούν; Και τι πειράζει δηλαδή που είναι μαύρο; Δεν θα έπρεπε να γίνει ευτυχισμένο με την εικόνα του; Μήπως είναι αθέλητα και λίγο ρατσιστικό το όλο πράγμα; Ή μήπως το παρατραβάω; 

(συγνώμη κύριε Τριβιζά, πρέπει να ξέρεις ότι αληθινά λατρεύω τις ιστορίες σου)

Τρία παλιά βιβλία με θέματα από την ελληνική παράδοση, από τις εκδόσεις Κίρκη:

 Ντίλι ντίλι, ένα ελληνικό λαϊκό κλιμακωτό τραγούδι. Αυτό το θυμάμαι που μου το διάβαζαν μικρή. Αρχίζει με το καντήλι, την κόρη και το μαντήλι, και σιγά σιγά, ένας ένας προστίθενται οι χαρακτήρες, που ο καθένας εξουδετερώνει τον προηγούμενο. Ίσως λίγο ανούσιο, αλλά διασκεδαστικό. Πάντως όταν το τελειώσαμε πρώτη φορά, η Σταυρούλα δήλωσε: "μας άρεσε". Ξέρω, ξέρω. Ο πληθυντικός.

Η τελευταία σελίδα, με όλους τους ήρωες παρόντες. 

Και σ' αυτό δεν με τρέλανε η εικονογράφηση (στο δικό μου παλιό βιβλίο που έχει εξαφανιστεί τη θυμάμαι καλύτερη), είχε όμως κάτι πετυχημένο: Όταν πρωτοεμφανίζεται ο κάθε χαρακτήρας είναι σώος και αβλαβής, ενώ σιγά σιγά καθώς περνούν οι σελίδες αρχίζουν να βγαίνουν στη φόρα γάζες, καρούμπαλα, πατερίτσες και τα συναφή. Στην τελευταία σελίδα (βλέπε παραπάνω) είναι όλοι τους ερείπια...

Πέντε ποντικοί, ένα ελληνικό λαϊκό ποίημα. Κι αυτό μου το διάβαζαν μικρή! Το ήξερα κι απέξω, κι ακόμα το μνημονεύουμε στην οικογένεια.

Θαλασσοταραχή εν όψει, κίνδυνος για τα ποντίκια.

Πολύ όμορφο ποιηματάκι, και οι εικόνες του βιβλίου αυτή τη φορά μου άρεσαν πολύ. Πολύ γλυκά ποντικάκια (όχι σαν τις φάτσες στο Ντίλι ντίλι), και τόσο όμορφα χρώματα.

Τέλος καλό, όλα καλά: το πλοίο τους καταστράφηκε, αυτοί όμως δεν έπαθαν τίποτα.  

Ο ποντικός της πόλης και ο ποντικός του αγρού, ένας μύθος του Αισώπου.  Ε λοιπόν, αυτό δεν ήξερα ότι ήταν μύθος του Αισώπου! Ξαφνιάστηκα. Τι νόμιζες δηλαδή, θα μου πείτε, ότι ήταν της disney; Μπορεί.

Ο ποντικός της πόλης σνομπάρει το φαγητό του ποντικού του αγρού και τον καλεί στο σπίτι του για ένα καλύτερο γεύμα. Εκεί όμως ο ποντικός του αγρού διαπιστώνει ότι οι κίνδυνοι είναι τόσοι που μπροστά τους η καλοπέραση δεν μετράει.

Πολύ όμορφο βιβλιαράκι, κι η ιστορία ωραία δοσμένη.

Ωστόσο, και η εκδοχή της Disney είναι πανέμορφη:

Και τρία βιβλιαράκια για το τέλος: Ένα παλιό, ένα κλασικό, ένα καινούργιο. Με αυτή τη σειρά: 

Γυρίζουν τα χελιδόνια, του Αλτάν. 'Ενα πολύ μικρό, απλό βιβλιαράκι (μια φρασούλα στην κάθε σελίδα) με θέμα την άνοιξη.  

Η Σταυρούλα δεν εντυπωσιάστηκε. Ούτε κι εγώ, για να πω την αλήθεια. Πάντως είναι γλυκούλι. 

Τα γενέθλια του Σποτ: Το αγαπημένο σκυλάκι έχει γενέθλια, αλλά το θέμα του βιβλίου δεν είναι τόσο αυτό όσο το κρυφτό που παίζει με τους φίλους του στο σπίτι.
Τους βρίσκει έναν έναν.

Ο Σποτ είναι κλασική αξία. Είναι αξιολάτρευτος. Όλα τα βιβλία του τόσο χαρούμενα και γεμάτα εκπλήξεις.  Πώς να του αντισταθείς;

Ο μπαμπάς μου είναι (P comme papa) από τις εκδόσεις Κόκκινο (αξιοπρόσεχτες εκδόσεις, με πολλά ωραία βιβλία, κυρίως γαλλικά).

Είμαστε οι πρώτοι που δανειστήκαμε αυτό το βιβλίο! 

Ο μπαμπάς μπορεί να είναι πολλά διαφορετικά πράγματα: Από πολυθρόνα μέχρι αεροπλάνο, από αλογάκι μέχρι ασθενοφόρο. Ξυπνητήρι, κρυψώνα, κινητήρας, γιατρός. Είναι εκεί για να σε διασκεδάσει, να σε παρηγορήσει και να σε βοηθήσει.

Ένα πολύ πρωτότυπο βιβλίο που μας έκανε να γελάσουμε.

Η Σταυρούλα διασκέδασε πολύ αναγνωρίζοντας το μπαμπά της σε πολλές από τις δραστηριότητες που αναφέρει το βιβλίο...

Ο μπαμπάς είναι αυτός, κι αυτή είσαι εσύ, κι αυτή είμαι εγώ...

Σε λίγες μέρες πρέπει τα βιβλία να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Όμως καθώς πάντα, πάντα δανειζόμαστε κάποια ξανά, για δεύτερη (και βάλε) συνεχόμενη φορά, ξέρω ήδη πως μερικά απ' αυτά θα γυρίσουν πίσω στο δικό μας σπίτι για ένα δεύτερο (τουλάχιστον) δεκαπενθήμερο. Για ένα απ' αυτά βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Για τα υπόλοιπα, έχω μια ιδέα -την απόφαση όμως θα την πάρει φυσικά άλλος...