Αγαπάμε Audrey...

Τη γνωρίζετε;

Φυσικά τη γνωρίζετε:

Αστείο μουτράκι; Διακοπές στη Ρώμη; Ωραία μου κυρία;

 Πρόγευμα στο Τίφανυς;

Σαμπρίνα;

Tο πιάσατε το νόημα. H Audrey Hepburn είναι μια απ' τις αγαπημένες μου ηθοποιούς όλων των εποχών. Και τώρα, ποιός θα το περίμενε, βγήκε αυτό το γλυκύτατο παιδικό βιβλίο...

... αφιερωμένο σ' εκείνη! Just Being Audrey.

Δεν έχω λόγια γι' αυτό το πανέμορφο βιβλιαράκι. Στολίζει τη βιβλιοθήκη μας. Απευθύνεται σε παιδάκια περίπου 4-8 ετών (μέσα είμαι;) και μιλάει για τη ζωή της Audrey σαν παραμύθι. Αφήστε με να σας πω με δυο λογάκια αυτό το παραμύθι.

Ξεκινάει από πολύ παλιά, όταν η Βρετανίδα ηθοποιός ήταν μικρούλα και ήθελε όσο τίποτα στον κόσμο να γίνει μπαλαρίνα...

Όμως ήταν πολύ ψηλή, με πολύ μακρύ λαιμό, και μεγάλα πόδια!

Τα άλλα κορίτσια στο μπαλέτο την κορόιδευαν, για τα δόντια της, και τα μεγάλα της μάτια...

Όμως εκείνη ονειρευόταν το χορό και δούλευε σκληρά... Ακόμα και τα δύσκολα χρόνια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, όταν κρυβόταν σ' ένα σπίτι στην εξοχή μαζί με την οικογένειά της και άλλα σαράντα άτομα!

Το τέλος του πολέμου την οδηγεί στο Λονδίνο, όπου, κοπέλα πια, καταλαβαίνει ότι το όνειρό της να γίνει μπαλαρίνα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η καλή της τύχη όμως της χαμογελάει, και την οδηγεί στον κινηματογράφο και στο Broadway...

Η σκληρή δουλειά της ανταμείβεται, αρχίζει να γυρίζει ταινίες και όλοι την αγαπούν! Το φρέσκο μουτράκι της και το κομψό στυλ της. Τον τρόπο που μεταμορφώνεται για τους ρόλους που αναλαμβάνει. Το πόσο είναι πάντα προσγειωμένη και πάντα ο εαυτός της.

Όλα τα πράγματα που την έκαναν να φαίνεται αδέξια ως παιδί είναι γοητευτικά τώρα. Όλοι θέλουν να γίνουν σαν την Audrey! Κι όμως εκείνη δεν συμπεριφέρεται σαν σταρ. Είναι πάντα στην ώρα της, ξέρει τα λόγια της τέλεια, μαγειρεύει για τους συνεργάτες της μετά τα γυρίσματα. Λατρεύει τα παιδιά της και φροντίζει τον κήπο της.

Κι όταν τα παιδιά της μεγαλώνουν, η Audrey χρησιμοποιεί τη φήμη της για καλό σκοπό. Γίνεται Πρέσβειρα Καλής Θέλησης για τη UNICEF, που είχε βοηθήσει και την ίδια όταν ήταν παιδί, τα χρόνια του πολέμου. Ταξιδεύει στον κόσμο και αγκαλιάζει τα παιδιά που έχουν ανάγκη, και μιλάει για τα δικαιώματά τους.

Το τέλος του παραμυθιού (είναι παραμύθι, και είναι για παιδιά, και φυσικά δεν θα μας πει πως πέθανε η ηρωίδα μας ή κάτι παρόμοιο) μιλάει γι' αυτό που άφησε πίσω της η Audrey σαν κληρονομιά. Τις όμορφες ταινίες της και την καλοσύνη της απέναντι στους άλλους και τη βοήθεια στο συνάνθρωπο. Και... το στυλ της! Γλυκό τέλος, που αφήνει ένα χαμόγελο. Όπως ακριβώς πρέπει.

Το έχω ξαναπεί, για κάτι τέτοια βιβλία πρέπει να εξασκηθώ στην αυτόματη μετάφραση, για να τα διαβάζω στη Σταυρούλα όταν έρθει ο καιρός. Πανέμορφο βιβλιαράκι! Πραγματικά πανέμορφο. Προσεγμένο κείμενο, και μιλάει τη γλώσσα των παιδιών. Μιλάει για ένα κοριτσάκι που δεν ήταν τέλειο, ήταν όμως καλόκαρδο κι ευγενικό. Για την αξία της σκληρής δουλειάς και του να είσαι ο εαυτός σου. Για τη ζωή που παίρνει νόημα όταν κάνουμε κάτι για τους άλλους. Μιλάει πιο πολύ για την προσωπικότητα της ηρωίδας του παρά για τη λάμψη του επαγγέλματός της.

Έμαθα τόσα πράγματα που δεν ήξερα για την Audrey Hepburn, και, περισσότερο ακόμα κι απ' το κείμενο, τρελάθηκα με την εικονογράφηση. Είναι τόσο αξιολάτρευτη που σίγουρα θα κρεμούσα μερικές σελίδες στον τοίχο μου αν είχα ένα δεύτερο αντίγραφο!

“I never thought I’d land in pictures with a face like mine.”
– Audrey Hepburn