ΟΖ

Παλιότερα γελούσα από μέσα μου με τους ανθρώπους που επηρεάζονταν στα σοβαρά απ' τον καιρό. (Μα πώς είναι δυνατόν να σου φτιάχνει πραγματικά το κέφι ο ήλιος και να στο χαλάει η συννεφιά, ή η βροχή; Get a life.)

Κούνια που με κούναγε. 

Αυτό που λένε "ποτέ μην κοροϊδεύεις κάτι γιατί θα τα λουστείς;"

Ακριβώς.

Το τελευταίο δίμηνο η κακοκαιρία μου την είχε σπάσει στα σοβαρά. Ο γελαστός καιρός των τελευταίων δυο εβδομάδων μας έστειλε στο πάρκο πανηγυρίζοντας, και παρα λίγο να πάρουμε και το κρεβάτι μας εκεί. 

Ξυπνούσα το πρωί με λαχτάρα να δω τον ήλιο.

Ο γελαστός καιρός του σαββατοκύριακου μας έστειλε στην εξοχή. Η Σταυρούλα έπαιζε με τα βότσαλα στην ακρογιαλιά, έκοβε λουλουδάκια, καθόταν στο γρασίδι με τις ώρες. 

Ο ήλιος μας φίλησε. Τα μαγουλάκια της κοκκίνισαν. 

(σήμερα της πήρα αντιηλιακό)

Πώς να μη σου φτιάξει το κέφι το φιλί του ήλιου;

Συγνώμη, άνθρωποι που γελούσα μαζί σας από μέσα μου.

Αγαπώ την άνοιξη. 

Από τα highlights του σαββατοκύριακου: Κοιμόταν στην αγκαλιά μου, κουρασμένη απ' τη γεμάτη ανοιξιάτικη μέρα της, κι εγώ διάβαζα αυτό το υπέροχο πράγμα: 

Ναι, ο μάγος του Οζ, αλλά σε κόμικ. 'Ενα κεφάλαιο ακόμη στην πολύπλευρη σχέση μου με το Οζ. Ένα απίστευτα όμορφο βιβλίο, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Όμορφο! Ένα έργο τέχνης, απ' την αρχή μέχρι το τέλος. Εικονογράφηση ζωντανή, απολαυστική, με τη λεπτομέρεια και τις στρογγυλάδες που αγαπούν τα παιδικά μάτια. Ιστορία αθάνατη, περιπέτεια μαγική. Πιστή περισσότερο στο πρωτότυπο βιβλίο που τη γέννησε, παρά στην ταινία του '39 με τη Judy Garland, αυτή που γνώρισε στον περισσότερο κόσμο το Οζ. 

Οζ, φίλοι μου. Οζ. Ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία της παιδικής λογοτεχνίας. 

Ήξερα ότι το βιβλίο του Frank Baum Ο μάγος του Οζ ήταν μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν ήξερα πόσο. Ήξερα ότι είχε σίκουελ, αλλά δεν ήξερα ότι είχε δεκατρία σίκουελ γραμμένα από τον ίδιο και ότι, μαζί με τα γραμμένα από διαδόχους, τα βιβλία για το Οζ είναι περίπου σαράντα!

Σαράντα.

Βαρύγδουπο νούμερο.

Κατά κάποιο τρόπο επεκτείνει τα όρια του Οζ πάρα πολύ. 

Άγγιξε τόσους ανθρώπους, αν μη τι άλλο. 

Ένας ολόκληρος κόσμος.

  

Μα ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Η Dorothy Gale, ο Toto, το σκιάχτρο που ποθούσε ν' αποκτήσει μυαλό, ο μεταλλικός ξυλοκόπος που ποθούσε ν' αποκτήσει καρδιά και το δειλό λιοντάρι που ήθελε κουράγιο, μου ήταν γνωστοί από παλιά. Είχα δει στο θέατρο το μάγο του Οζ όταν ήμουν μικρούλα, θυμάμαι το τραγούδι (ελάτε να πάμε στο μάγο, το μέγα μάγο του Οζ) να κουδουνίζει στ' αυτιά μου επί χρόνια μετά από κείνη την ημέρα. Θυμάμαι την απογοήτευσή μου που η Ντόροθυ ήταν μεγάλη κοπέλα κι όχι μικρό κοριτσάκι. Κι ας φερόταν σαν κοριτσάκι. Ήταν τροφαντούλα και με μεγάλο στήθος και δεν μπορούσα να ταυτιστώ καθόλου. Παρόλα αυτά, η παράσταση με είχε ενθουσιάσει, και θυμάμαι το πρόσωπο της Ντόροθυ. Στην πορεία η κοπελίτσα (που ήταν μάλλον καμιά εικοσαριά χρονών αλλά όταν είσαι έξι τα είκοσι είναι πάρα πολλά) πρέπει να με κέρδισε.

Μετά ήρθε η Τζούντυ. Υπέροχη ταινία, μα περίπου ίδια απογοήτευση. Ήταν μάλλον γύρω στο δεκάξι, έμοιαζε μεγάλη για τα κοτσιδάκια, για το μπλε φορεματάκι και τα κόκκινα παπούτσια. Έμοιαζε κοπέλα, κι ας ήθελαν να με πείσουν πως ήταν μικρή. Κι εξάλλου ήταν και πάλι δύσκολο να ταυτιστώ με κάποια που είχε στήθος όταν εγώ δεν είχα ακόμα.

Τη Τζούντυ την είδα ξανά και ξανά μεγαλώνοντας. Όσο πλησίαζα την ηλικία της τόσο την εκτιμούσα. Η Τζούντυ ήταν υπέροχη. 

Κι έπειτα, είναι παράξενο, μα είδα άλλη μια ταινία πριν πάρω στα χέρια μου το βιβλίο, που τελικά το διάβασα φέτος το φθινόπωρο. Η ταινία Return to Oz, με μια Ντόροθυ κοριτσάκι (επιτέλους, μόνο που τώρα πια δεν ήμουν εγώ κοριτσάκι), βασισμένη στα σίκουελ του Baum, ήταν πολύ πιο σκοτεινή, κάπως τρομαχτική και σκέτη απόλαυση, ειδικά για κάποιον που είχε αγαπήσει το Οζ όσο εγώ. Άλλοι χαρακτήρες, άλλου τύπου μαγικά. Μα ένας κόσμος εξίσου υπέροχα παράλογος, μια ηρωίδα θαρραλέα κι ευαίσθητη και πανέξυπνη, κι όλα αυτά που ήταν πάντα η Ντόροθυ (θέλω να το ξαναδώ τώρα, γίνεται; ευχαριστώ).

Κι ήρθε το βιβλίο, μόνο που πάλι δεν ήταν ο Μάγος του Οζ. Ήταν το Wicked, ένα πρίκουελ αυτή τη φορά (prequel, το έγραψα στα ελληνικά και ανατρίχιασα). Η ιστορία της κακιάς μάγισσας της Δύσης. Aυτής που στην ταινία είναι πράσινη, που είναι άσχημη και μοχθηρή. Ήμουν στο Λονδίνο τότε, και το Wicked παιζόταν σε μιούζικαλ. Και η μάγισσα ήταν πράσινη (όπως και στο βιβλίο), αλλά δεν ήταν άσχημη και μοχθηρή. Και ήθελα να το δω, κι όλο μου ξεγλιστρούσε. Και δεν το είδα, όμως το διάβασα. Η ιστορία της μάγισσας, πώς κατέληξε να είναι αυτή που ήταν. Το βρήκα συγκινητικό, συναρπαστικό. Κακός δε γεννιέσαι, γίνεσαι. 

Το Wicked έχει κι αυτό τα δικά του σίκουελ, όμως ο μάγος του Οζ είναι εδώ το θέμα μας. Το φθινόπωρο έπεσε στα χέρια μου, και διαπίστωσα με έκπληξη πως όντως δεν είχα διαβάσει το βιβλίο! Ανοίγοντάς το βρέθηκα σε γνώριμο έδαφος. Ήξερα την εξέλιξη, ήξερα και τις περισσότερες λεπτομέρειες. Υπήρχαν και περιπέτειες που δεν υπήρχαν στην ταινία. Υπήρξαν πράγματα που με ξάφνιασαν. Μα σε γενικές γραμμές, όλα ήταν εκεί, οι φίλοι μας, η μάγισσα, οι ιπτάμενες μαϊμούδες, ο μάγος-απάτη, ο δρόμος με τα κίτρινα τούβλα, μια ιστορία που νομίζω ότι την ήξερα πάντα... 

Και για να κλείσω την ιστορία ερχόμαστε στο κόμικ. Το κόμικ που μόλις διάβασα. Μονορούφι.

Είναι πανέμορφο, είναι άρτιο, κι είναι τόσο πιστό στο βιβλίο που θαύμασα τους δημιουργούς του. Τους βγάζω το καπέλο που δεν προσπάθησαν ν' αλλάξουν με οποιοδήποτε τρόπο την ιστορία για να μας πείσουν ότι κάτι έκαναν, για να βάλουν κι εκείνοι τη σφραγίδα τους. Κι ακόμα περισσότερο τους βγάζω το καπέλο που την έβαλαν τη σφραγίδα τους με άλλο τρόπο. 

Με τους ζωντανούς διαλόγους και την κινηματογραφική εξέλιξη. 

Με τις υπέροχες ζωγραφιές που συνθέτουν ένα μαγευτικό, θελκτικό κόσμο. 

Με την πιο γλυκιά Ντόροθυ που θα μπορούσα να ζητήσω, αξιολάτρευτη με την πρώτη ματιά. Και μιλάμε για έναν πολύ αυστηρό κριτή στο θέμα Ντόροθυ. Παιδιόθεν.

Α, με τη Ντόροθυ του κόμικ μπορώ να ταυτιστώ. Είναι τόσο συμπαθητική που θέλω να την πάρω αγκαλιά. Θέλω να την κάνω να χαμογελάσει.

Και χαίρομαι που τους ξαναβρήκα όλους, λίγο διαφορετικούς μα αγαπημένους, σαν παλιούς φίλους μετά από καιρό.   

Το σκιάχτρο, που είναι αδέξιο όπως εγώ και έχει την κακόμοιρη όψη που πάντα συμπαθώ στα παιχνίδια και στα ζωάκια.

Το μεταλλικό ξυλοκόπο, που είναι ένας ευαίσθητος μπαρμπούλης με σκοτεινό βλέμμα.  

Και το λιοντάρι, μια μεγάλη χνουδωτή μπάλα που θέλεις να χαϊδέψεις.

Είναι ωραίο να ξαναβρίσκεις παλιούς σου φίλους. Feels like home. 

Και there's no place like home. Το είπε και η Ντόροθυ.

Το καλύτερο; Το κόμικ έχει σίκουελ... 

Που με περιμένει δίπλα στο κρεβάτι μου. 

Τώρα.