The Girl in the Castle inside the Museum

Ξαναδιαβάζαμε αυτές τις μέρες με την Ισαβέλλα αυτό το βιβλίο, και σκεφτόμουν πόσο πολύ το αγαπώ, πόσες φορές θέλησα να σας το δείξω και πώς ποτέ δεν το έκανα τελικά. Πάντα είχα την πρόθεση, τελικά όλο κάτι έμπαινε στη μέση, ποτέ δεν έγραψα γι' αυτό, κι είναι παρόλα αυτά ένα απ' τα πιο όμορφα βιβλία στην παιδική μας βιβλιοθήκη: 

The Girl in the Castle inside the Museum, μια ιστορία της Kate Bernheimer εικονογραφημένη από τη Nicoletta Ceccoli. 

Όταν το είδα για πρώτη φορά στο πολύ αγαπημένο blog Julia's Bookbag, χρειάστηκα περίπου πέντε λεπτά πριν αποφασίσω να το παραγγείλω απ' το amazon. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή. Γλυκό, μελαγχολικό, μαγικό, χωρίς να του λείπει κι ένας πιο creepy τόνος, αυτό το παράξενο και λίγο σκοτεινό παραμύθι μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης από την υπέροχη εικονογράφηση της Nicoletta Ceccoli, της οποίας το έργο θαυμάζω απερίγραπτα (μπορείτε να δείτε περισσότερα γι' αυτήν εδώ).

Λατρεύω ακόμα και το εσώφυλλο...

 Το κορίτσι της ιστορίας μένει σ' ένα κάστρο, που βρίσκεται σε μια γυάλινη σφαίρα, που βρίσκεται μέσα σ' ένα μουσείο. Τα παιδιά που επισκέπτονται το μουσείο ξέρουν γι' αυτήν και προσπαθούν να τη δουν.

Είναι μικρούλα, πανέμορφη και ζει εκεί μέσα από πάντα. Ο μικρόκοσμός της είναι απίστευτα καλαίσθητος και μαγικός, μα όταν τα παιδιά φεύγουν απ' το μουσείο, εκείνη νιώθει μοναξιά.

Κι έτσι το κορίτσι ονειρεύεται. Ονειρεύεται παιδιά που έρχονται να την επισκεφθούν, ονειρεύεται κι εσένα, εμένα, που διαβάζουμε αυτό το βιβλίο.

Θα ήθελε μια φωτογραφία σου για συντροφιά, να τη βάλει πλάι στο κρεβάτι της.

Γιατί αυτή σε βλέπει. Εσύ τη βλέπεις;

Κι αυτό ήταν όλο κι όλο το βιβλίο, αυτό το υπέροχο βιβλίο που δε χορταίνω να διαβάζω και να κοιτάζω.
Μέσα απ' αυτό, ένα μικροσκοπικό μοναχικό κορίτσι απλώνει το χέρι του να μας αγγίξει, ένας μικροσκοπικός κόσμος μέσα σε μια γυάλινη σφαίρα ακουμπά τον δικό μας κόσμο.
Κάπου συναντιόμαστε.
Η ιστορία, θλιμμένη και μαγευτική, μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση, που υπάρχει ίσως μόνο στη φαντασία των παιδιών.
Εκεί όπου ο χρόνος είναι παγωμένος. Εκεί όπου τα παιχνίδια ζωντανεύουν.

Κάπου εκεί, ένα μικρό κορίτσι στην όμορφη φυλακή του ονειρεύεται τα πολύχρωμα όνειρά του.

The Tea Party in the Woods

Εικόνες απ' το βιβλίο The Tea Party in the Woods της Akiko Miyakoshi, που ανακαλύψαμε μέσα απ' το αγαπημένο μου blog Silver Shoes and Rabbit Holes το καλοκαίρι, αλλά έφτασε στα χέρια μας λίγο πριν απ' τα Χριστούγεννα. 

Ο πατέρας της Κίκο ξεκινάει για το σπίτι της γιαγιάς για καθαρίσει το χιόνι, αλλά ξεχνάει την τάρτα που έπρεπε να της πάει- έτσι η Κίκο τον ακολουθεί με την τάρτα στα χέρια, πιστεύοντας ότι μπορεί να τον προλάβει. Στο δρόμο πέφτει και η τάρτα διαλύεται, συνεχίζει όμως να τον ακολουθεί.

Σε λίγο καταλήγουν σ' ένα άγνωστο σπίτι και η Κίκο διαπιστώνει ότι τόση ώρα δεν ακολουθούσε τον πατέρα της, αλλά μια αρκούδα!

Στην πραγματικότητα, το σπίτι είναι γεμάτο από καλοντυμένα ζώα που κάνουν ένα πάρτι με τσάι! Προσκαλούν την Κίκο, την καλοδέχονται σαν επίσημη καλεσμένη, κι αφού φάει και πιει μαζί τους...

...αντικαθιστούν τη διαλυμένη τάρτα με μια άλλη, δικής τους παρασκευής -κάθε κομμάτι διαφορετικό.

Στο τέλος, τα ζώα συνοδεύουν την Κίκο με μια χαρούμενη παρέλαση στο σπίτι της γιαγιάς...

...μα όταν φτάνει, έχουν όλα εξαφανιστεί, αφήνοντάς μας ν' αναρωτιόμαστε αν υπήρξαν ποτέ στ' αλήθεια. Ή μήπως ήταν απλώς ένα όνειρο;

Μ' έναν εντελώς μη κραυγαλέο τρόπο, το βιβλίο είναι μαγευτικό. Η πανέμορφη μοντέρνα εικονογράφηση συναντά ένα παραμύθι που θυμίζει τα κλασικά: η μοναχική πορεία ενός κοριτσιού στο δάσος, η συνάντησή του με ζώα που μιλάνε, το ότι ακολουθεί ένα ζώο, το ότι το ζώο είναι αρκούδα, και τελικά το ίδιο το πάρτι με τσάι με συντροφιά τα ζώα μου θυμίζουν Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, Χρυσομαλλούσα και Κοκκινοσκουφίτσα μαζί! Κι ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο ότι, ανάμεσα στις κόκκινες και κίτρινες λεπτομέρειες που προβάλλουν μέσα στις ασπρόμαυρες εικόνες, ξεχωρίζει το κόκκινο σκουφάκι της Κίκο...

Το χιονισμένο δάσος μοιάζει με σκηνικό ονείρου. Η όλη συνάντηση με τα ζώα, με το υλικό απ' το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα. Στην πραγματικότητα, νομίζω πως έχω ονειρευτεί ένα τέτοιο δάσος όταν ήμουν πολύ μικρή.
Ακροβατώντας ανάμεσα στα όνειρα και στην πραγματικότητα, στο σύγχρονο και στο πολύ, πολύ παλιό, στο κλασικό και στο διαφορετικό, η Akiko Miyakoshi μας δίνει μια υπέροχη ιστορία.

Και βέβαια, ποτέ δεν λέμε όχι σ' ένα πάρτι με τσάι... 

Η πλατιά μεγάλη θάλασσα και το τραγούδι της φάλαινας

Πάνω από δύο χρόνια πριν, σας έλεγα, ανάμεσα σ' ένα σωρό άλλα βιβλία βιβλιοθήκης, και για ένα μικρό, τρυφερό, ποιητικό βιβλίο που είχαμε δανειστεί τότε, την Πλατιά μεγάλη θάλασσα του Martin Waddell (The Big Big Sea). Απ' όλα τα βιβλία που βρήκαμε ποτέ στη βιβλιοθήκη, αυτό ήταν ένα απ' τ' αγαπημένα μας, τόσο που τελικά, πριν από δυο-τρεις μήνες, αγοράσαμε ένα αντίτυπο (ευτυχώς είναι διαθέσιμο στα βιβλιοπωλεία, σε αντίθεση με τα περισσότερα βιβλία βιβλιοθήκης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ρώσση...).

Η απλή αλλά τόσο γλυκιά και νοσταλγική ιστορία ενός κοριτσιού και της μαμάς του που κάνουν μια βόλτα πλάι στη θάλασσα κάτω απ' το φεγγαρόφωτο, παρέα με τόσες πανέμορφες σκοτεινές εικόνες λουσμένες στο ασημένιο φως της νύχτας, μας είχε γοητεύσει. Είναι ένα βιβλίο σύντομο μα συγκινητικό που δεν βαριέσαι να διαβάζεις ξανά και ξανά. Κρύβει μέσα του κάτι απ' τη μαγεία των ξεχωριστών στιγμών που συνθέτουν τις εύθραυστες, πολύτιμες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, κάτι απ' την άπιαστη, μοναδική τρυφερότητα στη σχέση μητέρας-κόρης, κάτι απ' την αξία των μικρών πραγμάτων που είναι τελικά τα πιο μεγάλα στη ζωή. Υπέροχο.

 

Όταν διαβάσαμε πρώτη φορά το δικό μας αντίτυπο από την Πλατιά μεγάλη θάλασσα, η Σταυρούλα ρώτησε ξαφνικά: Ποιο είναι εκείνο το άλλο βιβλίο που είχαμε πάρει απ' τη βιβλιοθήκη, αυτό με τις φάλαινες; Και κάπως έτσι θυμήθηκα ένα άλλο βιβλίο, που δεν πιστεύω πως το είχα αναφέρει ποτέ εδώ, που το δανειστήκαμε και το διαβάσαμε και το αγαπήσαμε και το ξεχάσαμε, επίσης πριν από καιρό: Το τραγούδι της φάλαινας (The Whales' Song) της Dyan Sheldon. Πράγματι θυμίζει κάτι απ' την Πλατιά μεγάλη θάλασσα, παραξενεύτηκα όμως που το θυμήθηκε και το συνδύασε η Σταυρούλα. Και το πιο παράξενο είναι ότι το βρήκα τυχαία πριν μερικές βδομάδες στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου που κλείνει, ενός βιβλιοπωλείου που επισκεπτόμουν κάθε Σάββατο στην παιδική μου ηλικία για ν' αγοράσω ένα καινούργιο βιβλίο, και που μέσα στο ελάχιστο απόθεμα που του έχει απομείνει έκρυβε αυτό το μικρό διαμάντι.

Μιλάει για τη Λίλη και τη γιαγιά της, που μοιράζονται ιστορίες για τις φάλαινες. Η γιαγιά γεμίζει τη φαντασία και τα όνειρα της μικρής της εγγονής μ' αυτές τις ιστορίες, όπου οι φάλαινες περιμένουν να τους προσφέρεις κάτι για να σου δώσουν κι αυτές το δώρο τους. Μάταια ο ηλικιωμένος θείος προσπαθεί να προσγειώσει το μικρό κορίτσι και να του μιλήσει ρεαλιστικά. Η Λίλη λαχταράει ν' ακούσει το μαγευτικό τραγούδι των φαλαινών...

Με λίγα λόγια και εύστοχα διαλεγμένα, με υπέροχες εικόνες, κατά τόπους ιδιαίτερα ονειρικές, το αποτέλεσμα είναι ένα απ' τα πιο λυρικά και ατμοσφαιρικά παιδικά βιβλία, απλά φανταστικό. Το διαβάζεις με απαλή φωνή, κι ο λόγος του, ποιητικός, δημιουργεί ένα ρυθμό από μόνος του μέσα σου, και στο τέλος, όταν η Λίλη ακούει τις φάλαινες να φωνάζουν τ' όνομά της, μένεις ν' αναρωτιέσαι πού τελειώνει η πραγματικότητα και πού αρχίζει το όνειρο (Πάντως εγώ νομίζω ότι ήταν όνειρο στο τέλος, εσύ; ρωτάει η Σταυρούλα κι εγώ δεν ξέρω...).

Το τραγούδι της φάλαινας είναι παράξενο και μαγικό.  Είναι, νομίζω, ένα βιβλίο που δεν έχει ηλικία. 

Βιβλιοπροτάσεις και βιβλιοδώρα

Τ' αγαπημένα μου δώρα είναι τα βιβλία. Ευκαιρία ψάχνω να χαρίσω ένα. Για τα ανιψάκια μου είμαι, νομίζω, εκείνη η γραφική θεία που "πάντα τους κάνει δώρο βιβλία" (αν και, όπως ομολογούν, "τα καλύτερα βιβλία"). Κι όταν μου χαρίζει κάποιος βιβλίο, είμαι πολύ ευτυχισμένη! Επίσης, λατρεύω τις βιβλιοπροτάσεις. Αν μου προτείνετε ένα βιβλίο, είναι εντελώς σίγουρο ότι θα το ψάξω και σχεδόν σίγουρο, επειδή είμαι επιρρεπής, ότι θα το διαβάσω ή και θα το αγοράσω τελικά. Αγαπώ τα βιβλία που ανακαλύπτω μέσω άλλων ανθρώπων. 

Για σήμερα, λοιπόν, ορίστε μερικά απ' τα βιβλία που ανακαλύψαμε κάπως έτσι, από δώρα ή βιβλιοπροτάσεις φίλων μας, και έγιναν αγαπημένα μας... 

Το κοκαλάκι της νυχτερίδας, του Αντώνη Παπαθεοδούλου. 

Δώρο της φίλης μας της Όλγας, ένα υπέροχο βιβλίο σε στιχάκια από ένα νέο Έλληνα συγγραφέα που δεν γνωρίζαμε ως τώρα. Η ιστορία της Ελπίδας, της όμορφης μακρυμαλλούσας νυχτερίδας, που έχασε το αγαπημένο της κοκαλάκι και ψάχνει στο δάσος και στην πόλη να το βρει. Εκεί που κρυφακούει συζητήσεις όμως, ανακαλύπτει πως όλοι μοιάζουν να έχουν "το κοκαλάκι της νυχτερίδας" -να είναι άραγε το δικό της;

Τόσο έξυπνο κι αστείο, και παράλληλα διδακτικό, το κοκαλάκι της νυχτερίδας το αγαπήσαμε αμέσως! Είναι τέλειο για παιδάκια νηπιαγωγείου -η Ισαβέλλα το 'χασε λίγο στην αρχή γιατί ο λόγος του δεν είναι και εντελώς απλός, ή μάλλον το νόημα είναι λίγο πιο σύνθετο απ' ό,τι θα ήθελε. Αλλά το ξαναβρήκαμε γρήγορα.

Για τον Αντώνη Παπαθεοδούλου και κάποια από τα βιβλία του μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ. Δεν έχω ιδέα πώς μου είχε ξεφύγει αυτός ο συγγραφέας μέχρι τώρα! Είναι πολυγραφότατος και φαίνεται τόσο καλός! Σίγουρα θ' αναζητήσω περισσότερα βιβλία του στο μέλλον.

Το μαγικό κοχύλι της γοργόνας, της Μαριλένας Καββαδά.

Από τη σειρά βιβλίων "Μουσικά παραμύθια" των εκδόσεων Διάπλαση, Το μαγικό κοχύλι της γοργόνας το χάρισε στην Ισαβέλλα η θεία της η Ράνια και είναι ένα βιβλίο που συνοδεύεται απαραίτητα απ' το CD του. Με ιστορία απλή, μα γραμμένη με λυρισμό, που σε κάθε σελίδα σχεδόν έχει ένα ποιηματάκι/τραγουδάκι, το παραμύθι αφορά τη Χρυσομελένια, μια μικρή γοργόνα που αποφάσισε να γνωρίσει μόνη της τα μυστικά του βυθού. Όταν απομακρύνεται απ' τα γνώριμα νερά και βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο, η Χρυσομελένια σώζεται απ' το μαγικό κοχύλι της που μπορεί να πραγματοποιήσει τρεις ευχές...

Όταν το διαβάσαμε πρώτη φορά χωρίς ν' ακούσουμε τις μελωδίες, η Σταυρούλα το βαρέθηκε λίγο με τα τόσα ποιηματάκια του που δεν προχωρούσαν πολύ την υπόθεση. Όταν όμως βάλαμε το CD... αποδείχτηκε πως όλα είχαν ένα λόγο ύπαρξης. Από τότε το ακούμε συνέχεια, χορεύουμε με τα τραγούδια του, κι η Ισαβέλλα θέλει να παίζει σχεδόν κάθε πρωί πως είναι η Χρυσομελένια κι εγώ ο Γοργονοφάγος και την κυνηγάω...

Οι εικόνες του βιβλίου είναι πολλές και όμορφες. Μη ρωτήσετε γιατί απ' όλες αυτές επέλεξα να φωτογραφίσω αυτή που είναι ίδια με το εξώφυλλο!! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Βασικά, μόλις τώρα το πρόσεξα...

Ο γιατρός Τόμσον μιλάει με τα ζώα, της Giuliana Ciabattini, σε 3 βιβλία.

Μια μικρή σειρά βιβλίων που μας πρότεινε η Όλγα και πάλι, μας έχει κρατήσει καλή παρέα εδώ και τρεις μήνες περίπου τώρα. Ο γιατρός Τόμσον είναι ένας κτηνίατρος διαφορετικός απ' τους άλλους: μιλάει τη γλώσσα των ζώων, ζει με παρέα του τα ζώα και εξασκεί το επάγγελμά του αφιλοκερδώς, με μοναδική έγνοια να βοηθήσει τους φίλους του.

Στα βιβλία του Ραντεβού με τις χήνες...

Ένας ξεχωριστός ασθενής... 

και Μια ξεχωριστή μέρα...

...τον ακολουθήσαμε στις περιπέτειές του και θαυμάσαμε τις υπέροχες εικόνες του Marco Campanella που παρουσιάζουν το γιατρό και την παρέα του τόσο αξιαγάπητους! Το κάθε βιβλίο περιέχει τρεις μικρές ιστορίες, γεμάτες δράση και όμορφα μηνύματα. Μας αρέσουν όλα τόσο πολύ! 

Με οδηγό τη μύτη ενός μολυβιού και Όταν η μύτη του μολυβιού συνάντησε τους αριθμούς, δυο βιβλία δραστηριοτήτων για παιδάκια Νηπιαγωγείου. 

Τα γνωρίσαμε πρόσφατα μέσα από το blog της Ελπίδας Two Boys and Hope -εκεί θα βρείτε μια πιο αναλυτική παρουσίαση των βιβλίων, με περισσότερες φωτογραφίες και λεπτομέρειες για το περιεχόμενό τους. Εγώ θα πω μόνο ότι είναι πολύ προσεγμένα βιβλία δραστηριοτήτων και η Σταυρούλα τρελαίνεται ν' ασχολείται μαζί τους. Αποφάσισε να τελειώσει πρώτα με το μωβ βιβλίο, που αφορά κυρίως ασκήσεις προγραφής...

...και τώρα που το ολοκλήρωσε ξεκίνησε με το κίτρινο, που αφορά περισσότερο τα μαθηματικά. Της αρέσουν και τα δύο και μπορεί ν' ασχοληθεί μαζί τους για πολλή ώρα.

Ευχαριστούμε, λοιπόν, φίλοι μας, ευχαριστούμε πάρα πολύ για τις άμεσες και έμμεσες βιβλιοπροτάσεις σας και για τα δώρα σας! Εκτιμάμε πολύ τη γνώμη σας, χαιρόμαστε πολύ όταν συμπλέει με τη δική μας, κι αγαπάμε να μοιραζόμαστε μαζί σας τη χαρά των βιβλίων. 

Cheers to you and you and you. 

Καληνύχτες παραμυθένιες... 

Μεταμεσονύχτια αναγνώσματα...

Τις τελευταίες εβδομάδες, οι νύχτες είναι μεγάλες. Ο ύπνος λιγοστεύει και τη θέση του παίρνει η νυχτερινή φροντίδα ενός ή και δύο ή και τριών μωρών, που ξαφνικά δε νυστάζουν, ζητούν γάλα (κάποια) και αγκαλίτσες (όλα), τίποτ' άλλο βασικά εκτός από γάλα και αγάπη. Εγώ νυστάζω, κουτουλάω απ' τη νύστα, μα  είμαι ευγνώμων για τις νύχτες, γιατί ξέρω πως είναι κι αυτές μια προέκταση της μέρας μας. Είναι λίγος ακόμα χρόνος που περνάμε μαζί. Τα μάγουλά τους είναι απαλά, τα χεράκια τους ζεστά και τρυφερά. Τα βλέφαρά τους τόσο όμορφα όταν ανοιγοκλείνουν αργά, λίγο πριν έρθει και πάλι ο ύπνος. 

Και τότε, εκεί πάνω στο κομοδίνο μου, περιμένουν τα βιβλία. Εκεί που τελειώνουν τα κλάματα και η φροντίδα, εκεί που μένω μόνη με τον μικρούλη να τον ταΐζω και να πασχίζω με κάθε τρόπο να μείνουν τα μάτια μου ανοιχτά, ενώ εκείνος βλέπει ήδη τα δικά του μωρουδίσια όνειρα, τα βιβλία έρχονται. Στις τρεις ή στις πέντε το πρωί, ένα βιβλίο ανοιχτό μπροστά μου είναι η μόνη ελπίδα που έχω για να μείνω ξύπνια λίγο ακόμα. Και πιο πολύ απ' όλα, το Kindle μ' έχει σώσει -φωτίζει μόνο του στο σκοτάδι και δεν χρειάζεται να κάνω προσπάθεια να το κρατήσω ανοιχτό στη σελίδα που θέλω. 

Έντυπα ή ηλεκτρονικά, τρία βιβλία που διάβασα τις τελευταίες εβδομάδες...  

Μαγεία σε μικρές δόσεις (A Dash of Magic): 

Είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς Το μαγικό ζαχαροπλαστείο (σας έλεγα για το πρώτο μέρος εδώ) της Kathryn Littlewood, που ακολουθεί την οικογένεια Bliss σε μια απίθανη περιπέτεια στην προσπάθεια να πάρουν πίσω το μαγικό τους τσελεμεντέ (κλεμμένο από τη θεία Λίλι στο πρώτο βιβλίο). Η Ρόουζ, η δωδεκάχρονη πρωταγωνίστρια, βρίσκεται αντιμέτωπη με την αδίστακτη θεία της σ' έναν ξακουστό διαγωνισμό μαγειρικής στο Παρίσι, με τη μυστική συμφωνία όποιος κερδίσει να πάρει τον τσελεμεντέ. Ολόκληρη η τρελούτσικη οικογένειά της τη στηρίζει. Κι όταν για να πάρουν τα μυστικά μαγικά υλικά που χρειάζονται για να γίνουν οι συνταγές τους πραγματικά ξεχωριστές χρειάζεται να χορέψουν με gargoyles της Παναγίας των Παρισίων, να μιλήσουν με το φάντασμα της Μαρίας Αντουανέτας στις κατακόμβες και το πορτρέτο της Μόνα Λίζα στο Λούβρο ή να πετάξουν πάνω απ' την κορυφή του Πύργου του Άιφελ, καταλαβαίνετε ότι η αξιολάτρευτη οικογένεια Μπλις πηγαίνει το διαγωνισμό ένα επίπεδο παραπάνω από ένα απλό masterchef. Σε κάθε περίπτωση, αυτό το βιβλίο το αγαπώ πολύ. Όπως και το πρώτο μέρος της σειράς, είναι γεμάτο περιπέτεια, χιούμορ και μαγεία. Είναι ένα διασκεδαστικό, γρήγορο ανάγνωσμα, ένα έξυπνο και γλυκό βιβλίο που σε αφήνει πολλές φορές να χαμογελάς.

Η σιδερένια δοκιμασία (The Iron Trial):

Ένας μαγικός κόσμος, ένα αγόρι σ' ένα μυστηριώδες μαγικό σχολείο. Κάνει τα πάντα για να μην τον δεχτούν, μα καθώς φαίνεται είναι γραφτό. Το Ματζιστέριουμ συνδέεται με τον ίδιο, με την ιστορία της οικογένειάς του, με το παρελθόν και το μέλλον του. Καθώς η σχολική χρονιά προχωράει, το αγόρι αλλάζει. Για πρώτη φορά κάνει φίλους, ανακαλύπτει πράγματα στα οποία είναι καλός, μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό του που θα τον συγκλονίσουν.
Και μόνο τα ονόματα της Χόλι Μπλακ και της Κασάντρα Κλερ πλάι πλάι μοιάζουν να υπόσχονται πολλά γι' αυτό το βιβλίο. Στην πραγματικότητα, ενώ πίστεψα ότι με ενθουσίαζε, δυσκολεύτηκε λίγο να με αγγίξει πραγματικά. Ίσως γιατί δεν μπορούσε να μη μου θυμίσει έντονα το Χάρι Πότερ (υπερβολικά έντονα;). Όταν αποφάσισα συνειδητά να σταματήσω τις συγκρίσεις και να δω το καθένα σαν κάτι ξεχωριστό δίνοντας και σ' αυτό το βιβλίο την ευκαιρία που του άξιζε, μου άρεσε πολύ. Είναι καλογραμμένο και περιπετειώδες. Είχε μια καλή ανατροπή στο τέλος και φαίνεται να προετοιμάζει μια καλή συνέχεια για τη σειρά του Ματζιστέριουμ. Για να δούμε...

The Heart is a Lonely Hunter: 

source

Ένα βιβλίο για μεγάλους; Ναι, σωστά. Κι εγώ η ίδια εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου. Αυτό εδώ, που ήταν στη λίστα μου πολύ καιρό, το διάβασα στο Kindle και πραγματικά με ενθουσίασε. Το πρώτο μυθιστόρημα της Carson Mc Cullers που έγραψε σε ηλικία 23 ετών είναι πλέον ένα κλασικό έργο της αμερικάνικης λογοτεχνίας (είχε κυκλοφορήσει και στα ελληνικά με τίτλο Η καρδιά κυνηγάει μονάχη αλλά απ' ό,τι φαίνεται η έκδοση έχει καταργηθεί). Αφορά κάποιους από τους ανθρώπους μιας μικρής πόλης του αμερικάνικου Νότου, φαινομενικά άσχετους μεταξύ τους, βαθιά μοναχικούς -ένα κοριτσάκι που αγαπάει τη μουσική, έναν μαύρο γιατρό, τον ιδιοκτήτη ενός καφέ, ένα θυμωμένο μέθυσο. Στο κέντρο βρίσκεται η φιγούρα του John Singer, ενός κωφάλαλου άντρα που, έχοντας χάσει τον αγαπημένο του φίλο, είναι και ο ίδιος πολύ μόνος αλλά μετατρέπεται στον έμπιστο και την παρηγοριά όλων των υπόλοιπων.
Το βιβλίο είναι υπέροχο. Λυρικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό. Συγκινητικό, καλογραμμένο, βαθιά ανθρώπινο. Μένει μαζί σου αφού το τελειώσεις. Μένεις μαζί του.

Στην πραγματικότητα, το The Heart is a Lonely Hunter μου άρεσε τόσο πολύ που με οδήγησε σ' ένα resolution σχετικά με τα βιβλία γι' αυτή τη χρονιά: Να προσπαθήσω να διαβάσω λίγο περισσότερα βιβλία για ενήλικες. Τα παιδικά, τα εφηβικά, τα μαγικά βιβλία θα είναι πάντα τ' αγαπημένα μου, αλλά υπάρχουν τόσα μα τόσα υπέροχα βιβλία από κάθε είδος... και -ωιμέ!- τόσο λίγος χρόνος!