Η πλατιά μεγάλη θάλασσα και το τραγούδι της φάλαινας

Πάνω από δύο χρόνια πριν, σας έλεγα, ανάμεσα σ' ένα σωρό άλλα βιβλία βιβλιοθήκης, και για ένα μικρό, τρυφερό, ποιητικό βιβλίο που είχαμε δανειστεί τότε, την Πλατιά μεγάλη θάλασσα του Martin Waddell (The Big Big Sea). Απ' όλα τα βιβλία που βρήκαμε ποτέ στη βιβλιοθήκη, αυτό ήταν ένα απ' τ' αγαπημένα μας, τόσο που τελικά, πριν από δυο-τρεις μήνες, αγοράσαμε ένα αντίτυπο (ευτυχώς είναι διαθέσιμο στα βιβλιοπωλεία, σε αντίθεση με τα περισσότερα βιβλία βιβλιοθήκης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ρώσση...).

Η απλή αλλά τόσο γλυκιά και νοσταλγική ιστορία ενός κοριτσιού και της μαμάς του που κάνουν μια βόλτα πλάι στη θάλασσα κάτω απ' το φεγγαρόφωτο, παρέα με τόσες πανέμορφες σκοτεινές εικόνες λουσμένες στο ασημένιο φως της νύχτας, μας είχε γοητεύσει. Είναι ένα βιβλίο σύντομο μα συγκινητικό που δεν βαριέσαι να διαβάζεις ξανά και ξανά. Κρύβει μέσα του κάτι απ' τη μαγεία των ξεχωριστών στιγμών που συνθέτουν τις εύθραυστες, πολύτιμες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, κάτι απ' την άπιαστη, μοναδική τρυφερότητα στη σχέση μητέρας-κόρης, κάτι απ' την αξία των μικρών πραγμάτων που είναι τελικά τα πιο μεγάλα στη ζωή. Υπέροχο.

 

Όταν διαβάσαμε πρώτη φορά το δικό μας αντίτυπο από την Πλατιά μεγάλη θάλασσα, η Σταυρούλα ρώτησε ξαφνικά: Ποιο είναι εκείνο το άλλο βιβλίο που είχαμε πάρει απ' τη βιβλιοθήκη, αυτό με τις φάλαινες; Και κάπως έτσι θυμήθηκα ένα άλλο βιβλίο, που δεν πιστεύω πως το είχα αναφέρει ποτέ εδώ, που το δανειστήκαμε και το διαβάσαμε και το αγαπήσαμε και το ξεχάσαμε, επίσης πριν από καιρό: Το τραγούδι της φάλαινας (The Whales' Song) της Dyan Sheldon. Πράγματι θυμίζει κάτι απ' την Πλατιά μεγάλη θάλασσα, παραξενεύτηκα όμως που το θυμήθηκε και το συνδύασε η Σταυρούλα. Και το πιο παράξενο είναι ότι το βρήκα τυχαία πριν μερικές βδομάδες στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου που κλείνει, ενός βιβλιοπωλείου που επισκεπτόμουν κάθε Σάββατο στην παιδική μου ηλικία για ν' αγοράσω ένα καινούργιο βιβλίο, και που μέσα στο ελάχιστο απόθεμα που του έχει απομείνει έκρυβε αυτό το μικρό διαμάντι.

Μιλάει για τη Λίλη και τη γιαγιά της, που μοιράζονται ιστορίες για τις φάλαινες. Η γιαγιά γεμίζει τη φαντασία και τα όνειρα της μικρής της εγγονής μ' αυτές τις ιστορίες, όπου οι φάλαινες περιμένουν να τους προσφέρεις κάτι για να σου δώσουν κι αυτές το δώρο τους. Μάταια ο ηλικιωμένος θείος προσπαθεί να προσγειώσει το μικρό κορίτσι και να του μιλήσει ρεαλιστικά. Η Λίλη λαχταράει ν' ακούσει το μαγευτικό τραγούδι των φαλαινών...

Με λίγα λόγια και εύστοχα διαλεγμένα, με υπέροχες εικόνες, κατά τόπους ιδιαίτερα ονειρικές, το αποτέλεσμα είναι ένα απ' τα πιο λυρικά και ατμοσφαιρικά παιδικά βιβλία, απλά φανταστικό. Το διαβάζεις με απαλή φωνή, κι ο λόγος του, ποιητικός, δημιουργεί ένα ρυθμό από μόνος του μέσα σου, και στο τέλος, όταν η Λίλη ακούει τις φάλαινες να φωνάζουν τ' όνομά της, μένεις ν' αναρωτιέσαι πού τελειώνει η πραγματικότητα και πού αρχίζει το όνειρο (Πάντως εγώ νομίζω ότι ήταν όνειρο στο τέλος, εσύ; ρωτάει η Σταυρούλα κι εγώ δεν ξέρω...).

Το τραγούδι της φάλαινας είναι παράξενο και μαγικό.  Είναι, νομίζω, ένα βιβλίο που δεν έχει ηλικία.