Παραμυθάκια της Ζωρζ Σαρή (μέρος 1ο)

Ανακάλυψα πρόσφατα στο βιβλιοπωλείο κάτι τίτλους που μου θύμισαν τον καιρό εκείνο. Τα παλιά τα χρόνια, που ήμουν μικρούλα και μου διάβαζαν οι γονείς μου κάτι λεπτά βιβλιαράκια με μικρούτσικες εικονίτσες μέσα στο κείμενο, κι εγώ έψαχνα τις αυτοκόλλητες λέξεις να τις βάλω πάνω στις εικονίτσες. Ήταν δυο σειρές βιβλίων της Ζωρζ Σαρή (πρώτη φορά που διάβαζα κάτι δικό της, κι από τότε αγαπούσα τα βιβλία της χωρίς να φαντάζομαι το μετέπειτα κόλλημα που θα έτρωγα) -Η κυρία Κλοκλό, και Ο Τότος και η Τοτίνα. Θυμάμαι που γελούσα μ' αυτά. Θυμάμαι που διαβάζαμε και γελούσαμε μαζί, η μαμά μου κι εγώ.

Πρόσφατα λοιπόν κυκλοφόρησαν αυτές οι σειρές με τις ιστοριούλες τους συγκεντρωμένες. Ένα βιβλίο για την Κλοκλό, ένα για τον Τότο και την Τοτίνα. Χωρίς αυτοκόλλητα αυτή τη φορά, και με νέα, ασπρόμαυρη (πολύ καλύτερη κατά τη γνώμη μου, αν και -η αλήθεια να λέγεται- όχι τόσο vintage) εικονογράφηση.

Όταν τα είδα στο βιβλιοπωλείο γούρλωσα τα μάτια. Τα δικά μου βιβλιαράκια δεν υπάρχουν πια, ούτε ξέρω αν τα έχασα ή αν τα κατέστρεψα απ΄την πολλή αγάπη, αλλά μοιάζει να πέρασαν αιώνες απ' την τελευταία φορά που τα είδα. Όμως τώρα θα μπορούσα να διαβάσω αυτές τις ιστορίες στη Σταυρούλα. Ήθελα πάρα πολύ να τα διαβάσω στη Σταυρούλα. Να δω αν θα της άρεσαν κι εκείνης. Να δω αν θα μου άρεσαν κι εμένα ακόμα. Πολλές φορές, περνώντας τα χρόνια, όταν έχεις μεγαλώσει, όταν έχεις δει κι άλλα πολλά βιβλία, αλλάζουν κι οι εντυπώσεις. Τα παλιά βιβλία απογοητεύουν καμιά φορά. Κι εγώ απλώς ήθελα να δω.

Ξεκινήσαμε. Πρώτο μας βιβλίο Ο Τότος και η Τοτίνα.

Ο Τότος κι η Τοτίνα είναι δίδυμα αδερφάκια, καλοπροαίρετα αλλά πολύ σκανταλιάρικα. Με τις ζαβολιές τους τρελαίνουν τους γύρω τους, κι οι γκάφες κι οι αταξίες τους καταλήγουν σε κάποιες αληθινά αστείες καταστάσεις. 

Όλα αυτά που σκαρφίζονται τα δύο παιδιά αλλά και οι απλές συμπτώσεις που συνθέτουν τις ιστορίες είναι ξεκαρδιστικές. Έτσι, ένα γεύμα με φίλους καταλήγει σε καταστροφή...

...η δασκάλα μπερδεύεται και δεν ξέρει ποιος απ' τους δυο πρέπει να πάρει το μηδενικό στα μαθηματικά...

...ο παππούς καταπίνει μια μύγα χωρίς να το θέλει...

...και η θεία Ερασμία ξαναζεί την παιδική της ηλικία μέσα απ' τα δυο ανιψάκια της, που αναβιώνουν τις σκανταλιές της με τον αδερφό της.

Κι άλλα, κι άλλα τέτοια...

Έπειτα ήρθε η Κυρία Κλοκλό.  

Η Κυρία Κλοκλό ήταν, θυμάμαι, η αγαπημένη μου όταν ήμουν μικρή, και είναι ακόμα. Είναι μια ηρωίδα-γατούλα, θύμα της καταναλωτικής κοινωνίας των καιρών μας (του '87 που γράφτηκε και του 2015, το ίδιο είναι). Τα εξηγεί όλα όμορφα κι ωραία η ίδια η συγγραφέας σ' ένα μικρό σημείωμα, σαν επίλογο. Θέλοντας να μιλήσει για το πώς οι άνθρωποι έχουμε πάρει την κατρακύλα και χορεύουμε σε όποιο ρυθμό μας παίζουν, αφήνοντας τα ΜΜΕ και την όποια "μόδα" να μας υπαγορεύσει τον τρόπο ζωής μας, επινόησε μια γάτα κατά τα πρότυπα του Αισώπου και του Λαφονταίν και την έβαλε πρωταγωνίστρια σ' ένα σωρό γκάφες κι ευτράπελα.

Έτσι, η κυρία Κλοκλό στολίζεται και γίνεται καραγκιόζης, ξεχνώντας πως η φυσική της γούνα είναι το πιο όμορφο στολίδι. Καίει το φαγητό της φλυαρώντας στο τηλέφωνο. Αγοράζει πενήντα βιβλία και βιβλιοθήκη επειδή άκουσε στο ραδιόφωνο πως πρέπει να τα έχει, ξεχνώντας όμως πως δεν ξέρει να διαβάζει.

Η Κλοκλό πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ πεινασμένη, και παρασυρμένη απ' τις εκπτώσεις αγοράζει ένα σωρό άχρηστα πράγματα κι ούτε μια μπουκιά φαΐ.

Μαθαίνει γρήγορα κι επιπόλαια να οδηγεί (επειδή η φίλη της ξέρει) και τρακάρει κοιτάζοντας τον εαυτό της στο καθρεφτάκι.

Χάνει την παράσταση του τσίρκου γιατί αποκοιμήθηκε, μα γίνεται ακροβάτισσα στο όνειρό της.

Παρασυρμένη απ' τη ζηλιάρα φίλη της, πασαλείβεται μ' ένα βρομερό αντικουνουπικό (αντί για αντηλιακό) τη μέρα που ενθουσιασμένη ξεκινάει για την παραλία....

...και, μην ξέροντας πώς να χρησιμοποιήσει την αεροδυναμική, μοντέρνα σκούπα της, ρουφάει όλο της το βιος κι έπειτα κλαίει.

Κλαίει, κλαίει η Κλοκλό. Στις περισσότερες ιστορίες, στο τέλος κλαίει. 

(Ακόμα κι η Ισαβέλλα που μας άκουγε να διαβάζουμε, ενώ νόμιζα πως δεν παρακολουθούσε, στο τέλος αυτό συγκράτησε: δείχνει την Κλοκλό και λέει "κλαίει αυτή". Το συμπέρασμα είναι ότι τελικά παρακολουθεί πάντα.)



Η Κλοκλό είναι επιπόλαιη, είναι χαζούλα, είναι επιφανειακή και παρασύρεται πανεύκολα. Διαρκώς την πατάει, είναι όμως τόσο συμπαθητική και χάρηκα στ' αλήθεια πάρα πολύ που την ξαναβρήκα!

Και τα δυο βιβλία είναι πανέξυπνα και πολύ αστεία. Εύθυμα, σπιρτόζικα, με υπέροχους ήρωες και ιστορίες ξεκαρδιστικές, προκαλούν από χαμόγελα μέχρι τρανταχτά γέλια και σ' αφήνουν απλώς να θέλεις κι άλλο.

Έχοντας διαβάσει και τα δυο αρκετές φορές με τη Σταυρούλα, μπορώ να πω με ασφάλεια πως το αγαπημένο μας είναι η Κλοκλό. Η μικρή τη ζητάει ξανά και ξανά. Είναι απίστευτα διασκεδαστικό βιβλίο και σε κάνει να σκεφτείς. Τους μεγάλους τουλάχιστον. Είναι ευφυές.

Καμιά φορά, τα παλιά βιβλία δεν απογοητεύουν. Αντέχουν στο χρόνο και σε καινούργια, ολόφρεσκα βλέμματα, που τα κοιτάζουν κάτω από διαφορετικό φως.

Υ.Σ. Και (άλλη) μια random φωτογραφία για το τέλος, επειδή σήμερα κάναμε μια τέλεια ανοιξιάτικη βόλτα... Κι ο Φλεβάρης αν φλεβίσει... ξέρετε...