Σπουργιτάκια

Μικρή επίσκεψη στην Αθήνα, όμορφες μέρες κι ο καιρός πότε κλαίει πότε γελάει. 

Λιακάδες, μια βόλτα στην πόλη. Βιβλιοπωλείο Πολιτεία, παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κοτζιά. Είχα πολύ καιρό να πάω στο βιβλιοπωλείο, πόσο μου είχε λείψει! Ήθελα να μείνω στο παιδικό τμήμα της Πολιτείας για ώρες, είναι παράδεισος.  

Ένας καφές στο taf στην Ε.Μπενάκη, παίζουμε Go Fish με τη Σταυρούλα, η ζωηρούλα Ισαβέλλα μου παίρνει τις κάρτες απ' τα χέρια και δεν μ' αφήνει να παίξω, κυνηγάω τις κάρτες κι είμαι αποφασισμένη να μην τα παρατήσω! 

Βροχές, παιχνίδι στο σπίτι της γιαγιάς... 

Ζωγραφίζουμε, λερώνουμε τους καναπέδες με απίθανους τρόπους, ξαπλώνουμε στο πάτωμα και παίζουμε με τις καινούργιες κούκλες που μας έκανε δώρο η γιαγιά. Η Barbie και οι αδερφούλες της είναι το σούπερ αγαπημένο παιχνίδι μας αυτές τις μέρες!

Στιγμές μαζί... 

Κι αυτό που μένει τελικά απ' όλ' αυτά είναι οι στιγμές μαζί. 

Όπως πάντα. 

Πώς περπατήσαμε πολύ εκείνη τη μέρα και, κουρασμένοι, μοιραστήκαμε ένα παγωτό. Πώς τα κορίτσια έτρεχαν ενθουσιασμένα γύρω γύρω μέσα στο άδειο σαλόνι του σπιτιού όπου (μάλλον) θα μετακομίσουμε σε λίγο καιρό, με τα μπουφάν να κρέμονται στις πλάτες τους, μόνο οι κουκούλες φορεμένες στο κεφάλι. Πώς σκαρφαλώνουν οι δυο τους ξανά και ξανά στο κρεβάτι του παππού και της γιαγιάς, και απλώνονται εκεί και τους κάνουν να γελάνε.  

Τα βιβλία μας αυτές τις μέρες είναι -όπως πάντα- πολλά. Σαν να μην έφταναν οι αγορές μου στο βιβλιοπωλείο και στην Κοτζιά, πήγαμε και στη βιβλιοθήκη. Όλα αυτά όμως ελπίζω πως θα σας τα δείξω σε επόμενη ανάρτηση. Για σήμερα, έχω μόνο μια μικρή ομάδα από τέσσερα βιβλιαράκια, που τα έχουμε καιρό, μα τα τελειώσαμε αυτές τις μέρες με τη Σταυρούλα, κι -ενώ είναι διαφορετικά μεταξύ τους- ανήκουν όλα στη συλλογή σπουργιτάκια των εκδόσεων Πατάκη, ιδανικά για παιδάκια που πρωτοδιαβάζουν βιβλία με κεφάλαια, ας πούμε από τεσσάρων ή πέντε ετών, ή για παιδάκια που πρόσφατα έχουν αρχίσει να διαβάζουν μόνα τους.  

Στο Λιτόχωρο ακόμα, διαβάσαμε το βιβλίο της Μάρως Λοΐζου Η Κατερίνα κι ο Αόρατος.  

Είναι ένα βιβλίο με ιστορίες, που κυκλοφορούσαν, νομίζω, παλιά σε μικρά βιβλιαράκια η κάθε μία χωριστά. Δεν τα είχα διαβάσει τότε, μα σα να θυμάμαι μια φίλη μου, λίγο μικρότερή μου, που είχε στο σπίτι της το "Η Κατερίνα κι ο Αόρατος στη βροχή", κι εγώ το ζήλευα... Τέλος πάντων, όταν είδα τον τίτλο κάτι μου χτύπησε καμπανάκι και το πήρα -πάνε λίγα χρόνια τώρα. Κι απλώς ήρθε πια η ώρα να το δείξω στη Σταυρούλα -μ' αρέσει τόσο πολύ αυτό, όταν μεγαλώνουν και φτάνουν σε ηλικία για ένα βιβλίο που τους έχω φυλάξει από καιρό...  

Η Κατερίνα είναι ένα μικρό, ζωηρό κοριτσάκι γεμάτο φαντασία. Μαζί της ζουν η μαμά, ο μπαμπάς, η γιαγιά. Και κάποιες φορές, όταν βαριέται, όταν φοβάται, όταν πιστεύει ότι την αδικούν, όταν νιώθει λίγο μόνη, εμφανίζεται και ... ο Αόρατος.

Ο Αόρατος είναι ο φανταστικός φίλος της Κατερίνας. Μ' ένα ψιτ, ψιτ ξεφυτρώνει και την παίρνει ταξίδια σε μέρη μαγικά. Πάντα τη λέει χαζή και την αποπαίρνει στην αρχή...

...μα μόλις το ταξίδι αρχίζει είναι πάντα πολύ ιπποτικός, τη λέει δεσποινίδα και της φέρεται με αβρότητα.

Περνούν υπέροχα μαζί. Γελάνε και ζουν περιπέτειες και παίζουν μαζί.

Μα στην τελευταία ιστορία, η Κατερίνα έχει αρχίσει ν' αναρωτιέται τι είναι ο Αόρατος. Άπιαστος, φευγαλέος, προσπαθεί να τον κρατήσει μα σφίγγει μόνο τον εαυτό της. Παίζουν κρυφτό ή έχει ήδη αρχίσει να τον απομυθοποιεί και να τον ξεπερνάει;

Το διαβάσαμε σα νερό. Ήταν αστείο, είχε περιπέτεια και φαντασία, συμπαθήσαμε πολύ την Κατερίνα. Ήταν, ταυτόχρονα, πολύ αληθινό, πιστό στο κοριτσάκι του, σε όλα τα κοριτσάκια και τ' αγοράκια. Στη Σταυρούλα άρεσε πάρα πολύ. Και σε μένα.

Έπειτα, όταν ήρθαμε εδώ, στο πατρικό μου σπίτι, βρήκαμε στη βιβλιοθήκη άλλα τρία "σπουργιτάκια", που ανήκαν στην αδερφή μου όταν ήταν μικρή, και μάλλον δεν κυκλοφορούν πια  -αλλά δεν έχουν εξαφανιστεί κι από το ίντερνετ. Τα δύο πρώτα έχουν γραφτεί απ' τον Κόλιν Γουέστ και αφορούν τις περιπέτειες ενός αστείου σκυλάκου με το όνομα Μόντυ. 

Μόντυ, ο σκύλος που φορούσε γυαλιά (Monty, The Dog Who Wears Glasses) και Ο Μόντυ σε νέες περιπέτειες (Monty ahoy!).

Τα διασκεδαστικά αυτά βιβλία εξιστορούν αστεία περιστατικά της καθημερινής ζωής του Μόντυ με την οικογένεια που τον έχει υπό την προστασία της. Ο Μόντυ πηγαίνει στο σχολείο, επιστρέφει ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη, κάνει έλκηθρο και λαχταράει λουκάνικα στο μπάρμπεκιου, πιάνει έναν "διαρρήκτη" τα Χριστούγεννα και κάνει το παν για να μην του αγοράσουν τη σκυλοτροφή που βλέπει στην τηλεόραση.

Πάνω απ' όλα, κάνει συνεχώς ζημιές και γκάφες, όμως όλοι τον αγαπάνε και τον συγχωρούν γιατί είναι γλυκός, χαριτωμένος, καλοπροαίρετος κι αστείος.

Αυτά τα δυο είναι πολύ γρήγορα και ξεκούραστα βιβλία, ακόμα και για τα μικρότερα παιδάκια. Οι ιστοριούλες είναι σύντομες και διακόπτονται από την καρτουνίστικη εικονογράφηση που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κειμένου, κάτι που κάνει ακόμα πιο εύκολη την ανάγνωση. Η Σταυρούλα πάντως ενθουσιάστηκε! Ήθελε να τα διαβάζουμε και τα δύο το ένα πίσω απ' τ' άλλο για αρκετές μέρες.

Φαίνεται πως ο Μόντυ είναι αρκετά διάσημος στα μέρη του κι είχε γίνει και σειρά του BBC...

Τελευταίο βιβλίο για σήμερα, η Όλγα της Ζενεβιέβ Μπριζάκ.

Αυτή η ιστορία ήταν κάπως πιο προχωρημένη, κάπως ιδιαίτερη. Ή ίσως να ήταν το γράψιμο, δεν είμαι σίγουρη ακριβώς. Πάντως, αυτό που κάνει είναι να μας διηγείται σε τέσσερα κεφάλαια μια Κυριακή της μικρούλας Όλγας, που ζει με τους γονείς της και τη μεγαλύτερη αδερφή της, μια Κυριακή όπου όλα πήγαν στραβά...

Η Όλγα θέλει να είναι καλή, μα πάντα τη μαλώνουν. Καταλήγει τιμωρημένη, νιώθει ότι την αδικούν. Γράφει στο ημερολόγιό της, παίζει ότι είναι αιχμάλωτη στον πύργο της. Θέλει δύο γάτες, παίρνει δύο ψάρια. Θέλει να κάνει ένα μαγικό για να διορθώσει όλα τα στραβά, και το μόνο που κάνουν είναι να τη στέλνουν για ύπνο.

Έρχεται το βράδυ της Κυριακής και τελειώνει αυτή η παράξενη, ανάποδη μέρα.

Ποιος δεν μπορεί να ταυτιστεί με την Όλγα; Μεγάλοι και μικροί, όλοι έχουμε τις ανάποδες μέρες μας, όπου νιώθουμε ότι όλα πάνε στραβά κι όλοι μας αδικούν. Κι η ιστορία μας το διηγείται όλο αυτό μ' έναν τρόπο αληθινά χαριτωμένο.

Η αδερφή μου, που μόλις έγινε 23 χρονών, δεν θυμάται πια αυτά τα βιβλία. Μα εγώ θυμάμαι που τα διαβάζαμε μαζί, το κεφάλι μου πίσω απ' τον ώμο της, πόσο μου άρεσαν τότε και τώρα. Θ' ακούσετε νομίζω πολλές φορές από μας για τα "σπουργιτάκια" του Πατάκη. Για ιστορίες όπως αυτές, για χαρακτήρες που μένουν μαζί σου και σου κρατούν συντροφιά, όπως η Κατερίνα, ή ο Μόντυ, ή η Όλγα, όποτε χρειάζεσαι ένα παραμύθι.

Στις βροχές και στις λιακάδες, στις καλές και στις ανάποδες μέρες.