Λίγες εικόνες απ' τις μέρες που πέρασαν, και λίγα βιβλία, απ' αυτά που κυκλοφορούν στο πάτωμα αυτό τον καιρό...
Περάσαμε το Σαββατοκύριακο με φίλους... Με παιδάκια, με βόλτες, με παιχνίδι στο σπίτι και με στολές, δικές μας και δανεικές...
 |
| Η Ισαβέλλα ακόμα ζητάει τη στολή της Μπελ, και πρέπει να της θυμίζω ότι την πήρε η φίλη τους στο σπίτι της, γιατί ήταν δικιά της... |
Με χειροτεχνίες! Φτάξαμε μαγικά ραβδιά όπως μας έδειξε η καλή μας Μαρία...
...με γυαλιστερό χαρτόνι και κορδέλες που περίσσεψαν απ' τα χριστουγεννιάτικα δώρα, και σελοτέιπ και ξυλαράκια απ' το πάρκο.
 |
| Παίζουμε μαζί τους συνεχώς- ευχαριστούμε, Μαρία! |
Με χιόνι, κι άλλο χιόνι (πρώτη φορά νομίζω μου συμβαίνει να δω να το στρώνει τρεις φορές μέσα σε ενάμιση μήνα!)...
...μόνο που αυτή τη φορά αρρωστήσαμε (πάλι) και το είδαμε απλώς απ' το παράθυρο.
 |
| Νόνι. Τέλω φάω νόνι. |
Και με βιβλία, πολλά βιβλία...
Βιβλία που πρωτοδιαβάσαμε αυτές τις μέρες, πέρα απ' τα παλιά, τ' αγαπημένα, αυτά που διαβάζονται συνέχεια κι αυτά που ξαναδιαβάζονται μετά από καιρό.
Βιβλία που διάβασα εγώ:
1. Ένα υπέροχο graphic novel, που ανακάλυψα μέσω του φανταστικού blog
overtheplace:
I Kill Giants, των Joe Kelly και Jim Ken Nimura.
Με ασπρόμαυρο σχέδιο, όμορφο και συγκινητικό, το βιβλίο μιλάει για ένα κοριτσάκι που καταφεύγει στη φαντασία για να ξεφύγει απ' τη σκληρή πραγματικότητα. Στο δικό της κόσμο, σκοτώνει γίγαντες. Στ' αλήθεια όμως, θα χρειαστεί να βρει το θάρρος ν' αντιμετωπίσει αυτό που την πονάει. Ενθουσιάστηκα μ' αυτό το βιβλίο! Μου θύμισε κάπως
Το τέρας έρχεται, υπάρχουν ομοιότητες στην υπόθεση, όμως είναι ταυτόχρονα τελείως διαφορετικό και μοναδικό. Δεν έχω διαβάσει πολλά graphic novels, όμως με κάτι τέτοια διαβάσματα νιώθω ένα έντονο ενδιαφέρον για το είδος ν' αρχίζει να γεννιέται... Ήδη έχω κάποια ακόμα στα προσεχώς...
2.
Cinder, της Marissa Meyer.
Πρώτο βιβλίο της τετραλογίας της Σελήνης (
The Lunar Chronicles), ένα πολύ καλό YA μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Στο μακρινό μέλλον, στο Νέο Πεκίνο, σ' έναν κόσμο που έχει επιβιώσει από πυρηνικές καταστροφές, νιώθει την απειλή μιας υπερδύναμης (των Λούναρ, του λαού της Σελήνης) και μαστίζεται από μια εξοντωτική επιδημία, άνθρωποι, σάιμποργκ και ανδροειδή συνυπάρχουν. Η Σίντερ, μια δεκαεξάχρονη σάιμποργκ μηχανικός που ζει με τη μητριά της και τις δυο θετές αδερφές της, βρίσκεται αντιμέτωπη με την απόρριψη από την οικογένεια, δέχεται την προσοχή του πρίγκηπα και προσκαλείται στο χορό, μπλέκει για τα καλά και μαθαίνει για την καταγωγή της. Μια ασυνήθιστη και πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στην ιστορία της Σταχτοπούτας, που έχει σκοπό να ανακατέψει στην υπόθεση μια διαφορετική απ' τη γνωστή μας Κοκκινοσκουφίτσα (δεύτερο βιβλίο,
Σκάρλετ), και μια διαφορετική Ραπουνζέλ (τρίτο βιβλίο,
Cress), και όχι μόνο. Ανυπομονώ για τη συνέχεια!
3.
Το νησί με τις μάσκες, τέταρτο βιβλίο της σειράς του Οδυσσέα Μουρ, από τον Pierdomenico Baccalario.
Γρήγορο, περιπετειώδες κι ελαφρύ, διαβάζεται ευχάριστα απ' την αρχή ως το τέλος κι αυτή τη φορά μας ταξιδεύει στη Βενετία, όπου ταξιδεύουν μαγικά ο Τζέισον, η Τζούλια και ο Ρικ σε αναζήτηση του Πίτερ Δαίδαλου, που είναι ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει να βρουν το Πρώτο Κλειδί. Η Ομπλίβια Νιούτον τον καταδιώκει κι αυτή- πάλι θα μπλεχτεί στα πόδια τους! Και -τι γίνεται;- μοιάζει να πέφτει λίγο φως στο μυστήριο που τυλίγει τον Οδυσσέα Μουρ... ή μήπως όχι; Είναι γνωστό ότι μ' αρέσουν αυτά τα βιβλία -δεν είναι τα αγαπημένα μου στο είδος, αλλά μ' αρέσουν πολύ. Υπάρχουν πολλά στη σειρά ακόμα -που ελπίζω πως θα επανεκδοθούν σύντομα- και πάντα διαβάζω το επόμενο με χαρά. Πάντως το παράξενο που διαπίστωσα τελειώνοντας και το τέταρτο βιβλίο είναι ότι, μέσα σε τέσσερα βιβλία, ο αφηγηματικός χρόνος που περνάει είναι... δύο μέρες!
4.
Brown Girl Dreaming της Jacqueline Woodson.
Ένα ποιητικό βιβλίο, ένα μυθιστόρημα, ένα παιδικό βιβλίο, ένα βιβλίο για μεγάλους... Τι να πω γι' αυτό το βιβλίο; Ήταν απλά υπέροχο, πρωτότυπο και βαθύ. Είναι ένα μυθιστόρημα σε στίχους, ένα βιβλίο για όλους, μικρούς και μεγάλους, η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που μεγαλώνει τις δεκαετίες του '60 και '70 στην Αμερική, μέσα σ' έναν κόσμο που αλλάζει. Μέσα απ' τον ελεύθερο στίχο, που είναι κατανοητός και προσβάσιμος αλλά και βαθιά συναισθηματικός, η Jacqueline Woodson διηγείται σκηνές από τα παιδικά της χρόνια, αναμνήσεις, εικόνες, με την οικογένεια και τους φίλους της, με τις χαρές και τις λύπες, τα πρώτα επιτεύγματα, τις δυσκολίες λόγω του χρώματος και του θρησκεύματός της, την κλίση της και το άσβηστο όνειρό της να γίνει συγγραφέας, τη λαχτάρα της να βρει τη θέση της στον κόσμο. Σαν να ξεφυλλίζεις ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες, σαν να διαβάζεις σελίδες ημερολογίου, ανοίγοντας το βιβλίο βλέπεις μπροστά σου το κοριτσάκι, τ΄ αδέρφια του, τα πρόσωπα γύρω του, κι ακούς τις σκέψεις του, που είναι πράγματα που μπορεί να σκέφτηκες κι εσύ κάποτε, ή που μπορεί να ένιωσες, αλλά να μην έβρισκες τα λόγια για να τα σκεφτείς...
Βιβλία που διαβάσαμε με τη Σταυρούλα:
5.
Road to OZ, το πέμπτο βιβλίο από τη σειρά της Marvel (που μεταφέρει σε μορφή κόμικ το πέμπτο βιβλίο από τη σειρά του ΟΖ του F. Baum.)
Έχω ξαναγράψει πόσο πολύ μ' αρέσει αυτή η διασκευή των βιβλίων του ΟΖ. Με την πιστή μεταφορά της ιστορίας και τα υπέροχα, υπέροχα σχέδια. Διάβασα τα τέσσερα πρώτα βιβλία μόνη μου, σιγά σιγά, γνωρίζοντας μόνο το πρώτο στη μυθιστορηματική μορφή του. Έπειτα αποφάσισα πως έπρεπε να διαβάσω οπωσδήποτε τ' αυθεντικά βιβλία του ΟΖ, και ξεκίνησα τη σειρά του Baum στο Kindle. Έφτασα μέχρι το πέμπτο, το ολοκλήρωσα κι είπα να κάνω ένα διάλειμμα, και τώρα που έφτασε στα χέρια μας το πέμπτο κόμικ, και το διαβάσαμε -αυτή τη φορά μαζί, με το μεγάλο μου κορίτσι- αισθάνομαι έτοιμη να συνεχίσω με τα πρωτότυπα.
Στο πέμπτο κόμικ -και βιβλίο- λοιπόν, η Ντόροθυ συναντάει τον Shaggy Man έξω απ' τη φάρμα τους στο Κάνσας και, προσπαθώντας να του δείξει το δρόμο για το Butterfield, χάνεται και η ίδια. Μ' ένα μαγικό τρόπο, οι δρόμοι έχουν μπερδευτεί, και προχωρώντας οι δυο ταξιδιώτες βρίσκονται πιο κοντά στο Οζ παρά στο Κάνσας. Συνεχίζουν μαζί, κι όσο περπατούν η παρέα μεγαλώνει. Συναντούν τον Button-Bright, το πανέμορφο αγοράκι που όλο λέει "δεν ξέρω"...
...και που στη Foxville αποκτάει κεφάλι αλεπούς...
...και την Polychrome, την κόρη του ουράνιου τόξου, που είναι ένας πολύ αγαπημένος μου χαρακτήρας.
Περνούν από την πόλη των γαϊδάρων, όπου ο Shaggy Man, προς μεγάλη του δυσαρέσκεια, αποκτάει γαϊδουρινό κεφάλι (ευτυχώς κι αυτός όπως και ο Button Bright ξαναβρίσκουν τ' αληθινά κεφάλια τους αργότερα)...
...κινδυνεύουν να γίνουν σούπα από τους τρομερούς Scoodlers...
...και με τη βοήθεια του Johnny Dooit περνούν τη Θανατερή Έρημο και φτάνουν στο Οζ!
Εκεί, ξαναβρίσκουν παλιούς φίλους...
...και γιορτάζουν μαζί τους τα γενέθλια της Όζμα, που καταλήγουν σε τέλος καλό-όλα καλά και μια εντυπωσιακή επιστροφή στο σπίτι για όλους.
Το πέμπτο βιβλίο της σειράς του Οζ είναι το λιγότερο αγαπημένο πολλών, αλλά εμάς μας άρεσε πάρα πολύ! Μου άρεσε και ως μυθιστόρημα, μου άρεσε πολύ και ως κόμικ, και η Σταυρούλα ξετρελάθηκε. Ήμουν κάπως επιφυλακτική για το αν θα κατάφερνε να το παρακολουθήσει μ' αυτή τη μορφή, αλλά το ήθελε η ίδια και ως συνήθως μου έβαλε τα γυαλιά. Της διάβαζα ενώ έδειχνα με το δάχτυλο ποιος μιλάει, κι αυτό ήταν προφανώς αρκετό.
Η ιστορία είναι αλήθεια ότι δεν έχει κάτι το συνταρακτικό, μοιάζει περισσότερο με ταινία δρόμου χωρίς εντυπωσιακά σκαμπανεβάσματα και κορυφώσεις στην πλοκή, αλλά όλα τα μαγικά και διασκεδαστικά που συμβαίνουν στην πορεία, κι όλοι αυτοί οι αξιαγάπητοι χαρακτήρες μας κέρδισαν απόλυτα. Καιρός για το έκτο βιβλίο του Οζ...
6.
Ο έρωτας στη σκηνή του Τόπφορντ, από τη σειρά της Τέα Στίλτον.
Ξέρω, ξέρω, προφανώς ο τίτλος φαίνεται πως δεν ταιριάζει σε βιβλίο που θα διάβαζες στο τετράχρονο κοριτσάκι σου... Στην πραγματικότητα όμως, ο "έρωτας" δεν είναι παρά η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, που μια ομάδα ποντικών-σπουδαστών κολεγίου αναλαμβάνει ν' ανεβάσει σε θεατρική παράσταση!
Στο βιβλίο αυτό, που υποτίθεται πως το γράφει η Τέα Στίλτον, αδερφή του αγαπημένου μας ποντικού
Τζερόνιμο Στίλτον (παρόλο που η ίδια δεν εμφανίζεται πουθενά μέσα σ' αυτό), γνωρίζουμε μια δυναμική ομάδα κοριτσιών που σπουδάζουν στο κολέγιο Τόπφορντ και είναι αχώριστες φίλες.
Επίσης γνωρίζουμε την "κακιά" της υπόθεσης, ένα σνομπ κορίτσι με το όνομα Βανίλα, που θα κάνει τα πάντα για να κλέψει όλη τη δόξα απ' τις υπόλοιπες...
Γνωρίζουμε και μερικά αγόρια, κάποια απ' αυτά αρκετά συμπαθητικά, και με ταλέντο στην υποκριτική... (όλοι ποντικοί, φυσικά)
Φιλίες, ζήλιες και μικρές δολοπλοκίες, που εκτυλίσσονται γύρω απ' τη σχολική παράσταση συνθέτουν αυτό το βιβλίο που ενθουσίασε τη Σταυρούλα.
Το μόνο περίεργο είναι ότι απ' όλες αυτές τις συμπαθητικές ποντικίνες, ταυτίστηκε με τη Βανίλα -και μέσα στις επόμενες ημέρες τελειοποίησε το ύφος της!
7.
Green Eggs and Ham του Dr Seuss
Δεν χρειάζεται να πω τίποτα γι' αυτό εδώ νομίζω... απλά κλασικό!
Και τόσο αστείο, τόσο απίθανα αστείο και διασκεδαστικό, ενώ σου λέει παράλληλα, με το δικό του τρελό τρόπο: μην απορρίπτεις κάτι αν δεν το δοκιμάσεις!
Το αγαπάμε.
8.
Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι, του Ευγένιου Τριβιζά.
Το αρχίσαμε, και χωρίς να το έχουμε τελειώσει ακόμα, μπορώ να πω ότι το αγαπάει σχεδόν όσο εγώ. Είναι το βιβλίο που, παρά τα πολλά του λόγια, θα την κρατήσει ξύπνια για πολλές πολλές σελίδες, εντελώς ήσυχη, να περιμένει τη συνέχεια.
Είναι, νομίζω, το αγαπημένο μου βιβλίο του Τριβιζά. Είναι το βιβλίο που μου διάβαζαν μικρή, που το έχασα και το ξαναγοράσαμε. Το βιβλίο που μετέφρασα κάποτε ολόκληρο στ' αγγλικά για χάρη μίας και μοναδικής μου φίλης, για να μπορέσει να το διαβάσει. Η ιστορία ενός κοριτσιού που ζήτησε από το χιονάνθρωπό του να μη λιώσει ποτέ. Η ιστορία του χιονάνθρωπου που ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι προς το Βόρειο Πόλο...
Οι σταθμοί στο ταξίδι του χιονάνθρωπου Τουρτούρι μένουν χαραγμένοι στη μνήμη. Ειδικά θυμάμαι με πόση φρίκη με γέμιζε η σκηνή με τους λασπάνθρωπους...
Πόσο αγωνιούσα για τον Τουρτούρι κάθε φορά που συναντούσε περίεργους, αλλοπρόσαλλους και απειλητικούς για την ύπαρξή του αρθρώπους...
Πόσο είχα συγκινηθεί με τη Μαριάννα που βγήκε μες στη νύχτα να τον ψάξει κι αρρώστησε βαριά..
...και φυσικά με το πρώτο, λυπητερό (ή όχι) τέλος, που όπως λέει έκανε κάποιους να κλάψουν και γι' αυτό ο συγγραφέας πρόσθεσε και δεύτερο τέλος στην ιστορία...
Θέλω να ζήσεις για πάντα!
Πόσο μεγάλο είναι ένα πάντα;
Οι χιονάνθρωποι είναι χιόνι και το χιόνι είναι ένα κι είναι τόσα όνειρα κι ελπίδες κι αγάπες παλιές μες στο χιόνι κρυμμένα...
Το έφερε απ' τη βιβλιοθήκη του σχολείου χωρίς να ξέρει ότι το είχαμε ήδη στο σπίτι. Δεν της το είχα δείξει ακόμα, μου είχε φανεί ότι έπρεπε να μεγαλώσει λιγάκι
(είπε η μαμά που της διάβασε βιβλίο με τίτλο Ο έρωτας στη σκηνή του Τόπφοντ)... Τελικά το διαβάσαμε και ήταν ακριβώς σωστό. Ακριβώς αυτό που έπρεπε να είναι.
Το κλασικό διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ το είχα κι εγώ με τη συγκεκριμένη εικονογράφηση όταν ήμουν μικρή. Το βιβλίο μας διαλύθηκε, η μαμά μου το ξαναγόρασε πριν λίγο καιρό για τα κορίτσια.
Η ιστορία του εγωιστή γίγαντα, που δεν αφήνει τα παιδιά να παίξουν στον κήπο του καταδικάζοντάς τον σε αιώνιο χειμώνα...
... όμως συγκινείται από ένα μικρό, άγνωστο αγοράκι, καταλαβαίνει και μετανιώνει για το λάθος του και κάπως έτσι γίνεται ο καλύτερος φίλος των παιδιών...
...μέχρι που, γέρος πια, ξαναβρίσκει το μικρό του φίλο, που θα του αποκαλύψει πως ήρθε να τον πάρει στον Παράδεισο...
... είναι παλιά, γνωστή, πολυδιαβασμένη (στο σπίτι μας ως και παρα-διαβασμένη θα έλεγα) κι όμως ποτέ εκτός εποχής. Το τέλος της πάντα καταφέρνει να με κάνει ν' ανατριχιάσω και μου φέρνει έναν κόμπο στο λαιμό. Απλώς υπέροχο, υπέροχο βιβλίο.
Και τέλος, τι διαβάσαμε και με τα δυο κορίτσια:
10
. Το τρολ, της Julia Donaldson.
Τις τελευταίες εβδομάδες (βοηθάει και η Ντόρα η εξερευνήτρια και το επεισόδιο "το αστεράκι" στο συγκεκριμένο θέμα) υπάρχει ένας ενθουσιασμός στο σπίτι μας γύρω απ' το θέμα τρολ. Ειδικά απ' την Ισαβέλλα (αυτό που το μωρό σου δηλώνει "νινί τρολ είμαι", είναι ανησυχητικό άραγε;). Έτσι, αυτό το βιβλίο απλώς... ήρθε κι έδεσε.
Από τη συγγραφέα του Gruffalo, μια αστεία ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστεί ένα τρολ που ζει σε μια γέφυρα κι επιθυμεί να φάει κάτι άλλο από ψάρι...
...και μια ομάδα πειρατών που ψάχνει ένα θησαυρό και δεν ξέρει να μαγειρεύει.
Το πώς θα βρει το τρολ πρώτο το θησαυρό...
...και το πώς η επεισοδιακή συνάντησή του με τους πειρατές θα εξελιχθεί σε κάτι καλό και για τα δυο μέρη...
...ή τελοσπάντων σχεδόν καλό...
...αποτελεί μια υπόθεση που προκαλεί γέλια και διαβάζεται αβίαστα, σ' ένα πρωτότυπο βιβλίο που μας διασκέδασε όλες πολύ.
Και κάπου εδώ τελειώνουν τα βιβλία μας για τώρα...
Υ.Σ. Σήμερα έγινα 31. Ήμουν ενθουσιασμένη σαν παιδάκι που είχα τα γενέθλιά μου. Αυτή την κρίση ηλικίας, μεγαλώνω και τα λοιπά, νομίζω ότι δεν την έχω περάσει ποτέ μέχρι τώρα. Πάντα μου άρεσαν τόσο πολύ τα γενέθλια, κι ας μην κάνω τίποτα ιδιαίτερο, κι ας μη βγω -όπως σήμερα- καν έξω απ' το σπίτι. Τα γενέθλιά μου είχαν πολύ παιχνίδι στο πάτωμα, βιβλία, ζωγραφική, παζλ, και πολλές ώρες γεμάτες απ' τους τρεις αγαπημένους μου ανθρώπους. Με μια τούρτα απ' τον δικό μου
slowchef και τέσσερα κεράκια (τρία μεγάλα για τις δεκαετίες κι ένα μικρό μοναχούλι από κοντά -ό,τι μας είχε περισσέψει από άλλα γενέθλια), που φυσήξαμε μαζί με τα κορίτσια, όλα ήταν φανταστικά.
Χαμόγελο.
Καληνύχτα!
