Ένα πρωινό

Σήμερα ήταν και επίσημα η τελευταία μέρα της άδειάς μου. Το εννιάμηνο που μου έκανε δώρο η Ισαβελλίτα τελείωσε, κι απομένει ένα σκέτο σαββατοκύριακο μέχρι να επιστρέψω στο σχολείο. Ο Ιούνιος μπροστά μας, μια νέα ρουτίνα που πρέπει να μάθουμε.   

Πάντα μου άρεσε η δουλειά. Αλλά τώρα... τα πέντε πρωινά την εβδομάδα μακριά απ' τα κορίτσια μου φαίνονται σαν χαμένα. 

Δεν θέλω να το σκεφτώ και πολύ, θα μελαγχολήσω, δεν μπορώ να κάνω και τίποτα γι' αυτό την παρούσα στιγμή. Αποφάσισα μόνο πως θέλω να χαιρόμαστε τις υπόλοιπες ώρες της μέρας στο έπακρο. Θέλω να χαιρόμαστε τα σαββατοκύριακα στο έπακρο. Κι εξάλλου... σύντομα θα 'ρθει και κανονικά το καλοκαίρι. Με περισσότερα πρωινά καταδικά μας. Λατρεύω τα καταδικά μας πρωινά. Θα έγραφα τι λατρεύω σ' αυτά αλλά τότε είναι που θα μελαγχολήσω. Άστο καλύτερα... 

Σήμερα ήταν ένα τέτοιο πρωινό, απ' τα καταδικά μας που λατρεύω. Έβρεχε. Από χθες το μεσημέρι είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι ακόμα όλο το πρωί έριχνε μια ψιλή αλλά συνεχή βροχούλα. Ξυπνήσαμε, πρώτα εγώ (διάβασα λίγο Ρούμπυ Ρέντφορτ), μετά η Σταυρούλα (διαβάσαμε λίγο Magic Treehouse) και τελευταία η Ισαβέλλα. Αγκαλιές, φιλάκια, κουτρουβάλημα στο μεγάλο κρεβάτι. Διαβάσαμε Τικ και Τέλα. Όλοι μαζί. 

Έλεγα πριν λίγους μήνες πόσο μας αρέσουν τα βιβλία με τον Τικ και την Τέλα. Αυτό ήταν πριν τ' ανακαλύψει η Ισαβέλλα. 

Έχει λίγο καιρό που τα παρακολουθεί. Τρελαίνεται γι' αυτά. Τα ξεφυλλίζει και μόνη της, τα φέρνει και κάθεται στην αγκαλιά μου να διαβάσουμε, δείχνει ασταμάτητα λεπτομέρειες μέσα στις πολύχρωμες σελίδες και περιμένει να τις ονομάσουμε. Κι όλα αυτά ενώ ακόμα τ' αγαπάει η Σταυρούλα. 

Έτσι, τα βιβλία με τον Τικ και την Τέλα έγιναν τα πρώτα βιβλία που πραγματικά τα κορίτσια διαβάζουν μαζί. Αξία ανεκτίμητη. 

Σήμερα το πρωί διαβάσαμε Το μπαλόνι (Pip and Posy:The Big Balloon). Είναι το τελευταίο που κυκλοφόρησε, γι' αυτό δεν σας το είχαμε δείξει την προηγούμενη φορά. Είναι ένα απ' τ' αγαπημένα των κοριτσιών, της Ισαβέλλας γιατί την εντυπωσιάζει το λαμπερό, ολοστρόγγυλο κόκκινο μπαλόνι που ταξιδεύει από σελίδα σε σελίδα και της Σταυρούλας γιατί είναι ένα βιβλίο για όλα τα παιδιά που αγαπούν τα μπαλόνια και τις σαπουνόφουσκες. Και εδώ που τα λέμε ταυτίζεται, γιατί... ποιός δεν έχει χάσει μπαλόνι, απ' αυτά με το ήλιο που έτσι και σου φύγουν απ' το χέρι δεν τα ξαναβλέπεις ποτέ; Τραυματική εμπειρία για κάθε παιδί.

Ο Τικ, λοιπόν, έχει ένα μπαλόνι. Του αρέσει πολύ. Κατακόκκινο και ολοστρόγγυλο. Το δείχνει στην Τέλα κι αποφασίζουν να το πάνε βόλτα. 

Είναι χαρούμενοι, και όσοι τους βλέπουν χαίρονται επίσης. Το κόκκινο μπαλόνι τους κάνει όλους να χαμογελούν. 

Μέχρι που το μπαλόνι... φεύγει απ' το χέρι του Τικ. 

 Φεύγει και -συμφορά!- αρχίζει να πετάει ψηλά, όλο και πιο ψηλά...

... κι όσο και να το κυνηγούν, ο Τικ και η Τέλα δεν μπορούν να το φτάσουν.

Ψηλά πάει, λέμε.

Το ακολουθούν μέχρι το πάρκο, όπου...

ΜΠΑΜ!! Πάει το μπαλόνι. 

Ο Τικ είναι πολύ λυπημένος και κλαίει, μέχρι που η Τέλα έχει ΤΗΝ ιδέα. 

Σαπουνόφουσκες! Μοιάζουν με μπαλόνια, αλλά η δουλειά τους είναι να πετάνε ψηλά...

...και να σκάνε φυσικά, κι αυτό να μην πειράζει κανέναν! Το βιβλίο τελειώνει με το κλασικό "Γιούπι!", γιατί οι δύο φίλοι καταφέρνουν και πάλι να μετατρέψουν σε πανηγύρι μια δυσάρεστη κατάσταση, μαθαίνοντας αυτή τη φορά ότι αν σου τύχει μια μικρή αναποδιά, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, βρε αδερφέ, αρκεί να έχεις το φιλαράκι σου δίπλα να σου δώσει το χέρι. Όπως πάντα, βγάζουν ο ένας τον άλλο από τη δύσκολη θέση και δείχνουν στα πολύ μικρά παιδάκια την αξία της φιλίας.

Τι καταλαβαίνει η Ισαβέλλα απ' όλα αυτά; Δεν ξέρω. Πάντως τα λαμπερά χρώματα, τα όμορφα σχέδια, οι οικείες (πλέον) φυσιογνωμίες, της είναι όλα πολύ θελκτικά. Και το σημαντικότερο είναι ότι μοιράζεται ένα όμορφο βιβλίο με την αδερφούλα της, κάτι που απολαμβάνουν και οι δυο πραγματικά. Κι εγώ μαζί τους. Όταν διαβάζουμε οι τρεις μας κι όλα κυλούν αρμονικά, κι εξηγώ στη μία κι εξηγώ στην άλλη και καμία δεν φεύγει και καμία δεν βαριέται, είναι σχεδόν μαγικό. Σίγουρα απ' τις αγαπημένες μου στιγμές μέσα στη μέρα.

Σήμερα προσπάθησα να μην τις ενοχλήσω όταν τράβηξα τις φωτογραφίες. Δεν ήθελα να καταλάβουν καν ότι υπήρχε η φωτογραφική μηχανή, για να μη χαλάσω αυτές τις όμορφες στιγμές. Μπορεί κάποιες φωτογραφίες να βγήκαν λίγο κουνημένες, αλλά χαλάλι τους.

Το υπόλοιπο πρωινό κύλησε ήσυχα. Ήμασταν παρέα και παίζαμε, και δεν χρειαζόμουν τίποτ' άλλο για να είμαι ευτυχισμένη. Σιγά σιγά ο καιρός άνοιξε, η βροχή σταμάτησε. Πόσο να κρατήσει; Ο Μάιος τελειώνει...

Υ.Γ. Το πιο αστείο που συνέβη σήμερα, πάντως, ήταν αυτή η μανία της με τον καφέ μου. Όπου και να τον άφηνα, σε λίγο έβρισκα μέσα ένα πνιγμένο playmobil, ένα λερωμένο ζωάκι Sylvanian Families, ή κάποιον απ' την οικογένεια της πριγκίπισσας Σοφίας να παίρνει ένα μπανάκι...

Κι άλλες πριγκίπισσες

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα. 

Βασικά δεν κάναμε τίποτα, κι όμως κάναμε τόσα πολλά. 

Παίξαμε και διαβάσαμε και χαρήκαμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Γέλια, φωνές, αγκαλιές για μια ολόκληρη μέρα. Τ' οξυγόνο μου. Ευτυχία. Πόσο ευγνώμων είμαι γι' αυτές τις ήσυχες, όμορφες μέρες. 

Σήμερα λοιπόν έχουμε να σας δείξουμε δύο ακόμα βιβλία από το δέμα, δυο βιβλία που διαβάσαμε και σήμερα (όπως πολύ συχνά συμβαίνει τον τελευταίο καιρό), δυο βιβλία σε αγαπημένο θέμα και χρώμα. Πριγκίπισσες. Και ροζ. 

Τα αγαπάμε και τα δύο. 

Είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η πριγκίπισσα και τα μπιζέλια (The Princess and the Peas) των Caryl Hart kai Sarah Warburton δεν είναι ένα συνηθισμένο παραμύθι με πριγκίπισσες. Είναι πρωτότυπο και ανατρεπτικό, είναι γραμμένο σε στίχους και εύστοχα μεταφρασμένο, είναι όμορφα εικονογραφημένο στο πνεύμα της ιστορίας, είναι πάνω απ' όλα πολύ πολύ αστείο.

Είναι η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που ζει με το μπαμπά του μια ευτυχισμένη ζωή (μονογονεϊκή οικογένεια- μια φωτογραφία γάμου, λεπτομέρεια σε κάποια εικόνα πιο κάτω, μας πρόσθεσε μια υποψία θλίψης "Για δες, αυτή είναι η μαμά της!" είπα εγώ, "Γιατί δεν ζει πια;" είπε η Σταυρούλα)...

...ώσπου μια μέρα ο μπαμπάς της μαγειρεύει μπιζέλια! Η μικρή δεν τ' αντέχει, δεν τα θέλει, της φέρνουν αλλεργία, κι ο καημένος ο μπαμπάς με κανέναν τρόπο, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να την κάνει να φάει.

Καλούν το γιατρό, και η διάγνωση: Πριγκίπισσα! Γι' αυτό δεν αντέχει τα μπιζέλια, όπως λέει και το παραμύθι.

(και σ' αυτό το σημείο γίνεται μια παρένθεση στην ιστορία για να διηγηθεί ο γιατρός το παραμύθι Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι σε ασπρόμαυρο φόντο...)

Τώρα λοιπόν το κορίτσι πρέπει ν' αφήσει το μπαμπά και να πάει στο παλάτι. Θέλει και δεν θέλει, μα ο μπαμπάς αποφασίζει πως πρέπει να γίνει, αν είναι για καλό.

Στο παλάτι δεν είναι κι άσχημα. Η πολυτέλεια ενθουσιάζει τη μικρή...

...μέχρι που έρχεται η ώρα του φαγητού. Ακόμα χειρότερη απ' τα μπιζέλια του μπαμπά της, η κρύα λαχανόσουπα την κάνει να σκεφτεί...

...πως μάλλον η ζωή στο παλάτι δεν είναι όπως τη φανταζόταν...

...και μάλλον, λέω μάλλον, καλύτερα ήταν με το μπαμπά της, στον οποίο και θα ξαναγυρίσει με χαρά α-μέ-σως. Και θα φάει και μπιζέλια και θα πει κι ένα τραγούδι.

Πολλά τα θέματα που αγγίζει η ιστορία της μικρής με τα μπιζέλια. Οι ιδιοτροπίες στο φαγητό κι η οικογενειακή αγάπη που είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε πολυτέλεια, ανακατεύονται με μια έξυπνη σάτιρα απέναντι στα παραμύθια με πριγκίπισσες. Κι όλα αυτά τ' αγγίζει τόσο απαλά, τόσο ανάλαφρα, που το αποτέλεσμα είναι σούπερ χαριτωμένο και άκρως διασκεδαστικό.
Υπέροχο!

Κι έπειτα είναι οι Ιστορίες με πριγκίπισσες, από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι εφτά σύντομες ιστορίες με πριγκίπισσες, που μοιάζουν κι αυτές με συνηθισμένα κοριτσάκια και τους συμβαίνουν συνηθισμένα πράγματα...

Όπως η πριγκίπισσα Κέλι, που τρώει όλα τα γλυκά που προορίζονταν για το πάρτι της μαμάς της και την πιάνει στομαχόπονος....

...η Βεατρίκη, που θέλει να γίνει μπαλαρίνα, αλλά επειδή κανείς δεν έχει χρόνο για να τη δει να χορεύει οργανώνει μόνη της την παράστασή της...

...η Λίλι, που θέλει ένα κατοικίδιο και φέρνει μόνη της στο σπίτι ένα δράκο, χωρίς να φανταστει ότι ο μικρός δράκος θα δημιουργήσει προβλήματα...

...η Χαρά, που ψάχνει ένα τρόπο για να γλιτώσει απ' το λόξιγκα που την τυραννάει...

...η Ράνια, που δεν θέλει να φορέσει το βαρετό φόρεμα που της διάλεξε η μαμά της για το χορό κι αποφασίζει να το βελτιώσει λιγάκι από μόνη της...

...η Πόπη, που όταν καταστρέφεται το δώρο που προόριζε για το πάρτι της φίλης της ανακαλύπτει πως μπορεί με τα χέρια της να κατασκευάσει ένα ακόμα πιο όμορφο δώρο...

...και η Αμαλία, που θέλει να κερδίσει το πόνι της στο διαγωνισμό ζώων αλλά επιλέγει να το αφήσει χωρίς περιττά στολίδια για να είναι χαρούμενο.

Οι ιστορίες των κοριτσιών είναι πολύ απλές και χαριτωμένες, κάποιες αστείες και κάποιες μ' ένα όμορφο μήνυμα. Μετά την τρίτη ιστορία, η Σταυρούλα λέει: "και τώρα αρχίζουν οι θείες μου", και γελάμε, γιατί όντως τρεις από τις τέσσερις θείες της ονομάζονται Χαρά, Ράνια και Αμαλία -αν αντί για την Πόπη υπήρχε πριγκίπισσα Θεοδώρα θα πετυχαίναμε το καρέ. Οι εικόνες έχουν αυτά τα απαλά σχήματα και τα γλυκά χρώματα που τόσο μ' αρέσουν, και το ωραίο είναι πως τόσο τα κορίτσια όσο και οι γονείς τους παρουσιάζονται με απλά, καθημερινά ρούχα-μόνο που φοράνε στέμμα! Κι αυτό είναι όλο κι όλο που τους ξεχωρίζει σαν βασιλιάδες, αφού τα όσα συμβαίνουν θα μπορούσαν να συμβούν στο κάθε παιδί. 

Οι μικρές μου πριγκίπισσες αγαπούν τις πριγκίπισσες. Το ίδιο κι εγώ. Όμως όχι γιατί είναι λαμπερές, ή φοράνε ροζ και στέμμα, ή ζουν μέσα στα πλούτη, φυσικά όχι. 

Απλώς γιατί όλα τα κορίτσια είναι πριγκίπισσες, σωστά; 

Πώς θα το έθετε η Sarah Crewe; Ακόμα κι αν δεν είναι όμορφες, ή έξυπνες, ή νέες... Όλα τα κορίτσια είναι πριγκίπισσες...

Μικρές πριγκίπισσες, παντού στον κόσμο, μην το ξεχάσετε ποτέ. 

Το καρναβάλι των ζώων και ο Pierdomenico Baccalario

Ένα από τα αγαπημένα μας βιβλία που περιέχονταν στο δέμα ήταν Το Καρναβάλι των Ζώων: ένα όμορφο και παράξενο βιβλίο βασισμένο στο μουσικό έργο του Camille Saint Saens. Ένα βιβλίο με CD, που περιέχει την αφήγηση της ιστορίας και όλη τη μουσική της...

...και που αν το γυρίσεις ανάποδα, συνοδεύεται από την παρουσίαση μιας πραγματικής συμφωνικής ορχήστρας.

Προσθέστε σ' όλα αυτά και τη φωνή της Κάρμεν Ρουγγέρη να σου λέει το παραμύθι απαλά, προσθέστε και την υπέροχη και συνάμα περίεργη εικονογράφηση... και ορίστε. Αυτό είναι όλο. Ένα απολαυστικό βιβλίο.

Η υπόθεση... σουρεάλ. Όσο σουρεάλ μπορεί να είναι ένας ευφάνταστος πίνακας ζωγραφικής γεμάτος χρώματα ανακατεμένα και τρελή φαντασία.
Τα ζώα μαζεύονται να κάνουν μια γιορτή. Από παντού καταφτάνουν μεταμφιεσμένα, κι εμείς τα παρακολουθούμε να ξεπροβάλλουν και να κάνουν το νούμερό τους. Αυτό είναι όλο. Κι όμως αυτό είναι αρκετό.

Κότες και κοκόρια, γάιδαροι, πουλιά, ελέφαντες, καγκουρώ, ακόμα και δεινόσαυροι, και κύκνοι, και χελώνες, και ζώα που δεν υπάρχουν, και φυσικά βασιλιάς όλων το λιοντάρι, παρελαύνουν στολισμένα και χαρούμενα μπροστά στα μάτια μας. Η Σταυρούλα το βρίσκει γοητευτικό όλο αυτό. Της αρέσει να κοιτάζει τις εικόνες και πολλές φορές μου ζητάει να διαβάσω εγώ τα λόγια, να μη βάλουμε το CD, να δούμε έτσι απλά και ήσυχα το βιβλίο.

Μα τις πιο πολλές φορές βάζουμε τη μουσική, γιατί με τη μουσική είναι φυσικά καλύτερο. Η μουσική του κάθε ζώου δίνει φτερά στη φαντασία μας.

Σηκωνόμαστε λοιπόν και χορεύουμε. Γινόμαστε λιοντάρια, ελέφαντες, δεινόσαυροι και κύκνοι. Γινόμαστε χελώνες στα καβούκια μας, καγκουρό που χοροπηδούν με λούτρινα μωρά στο μάρσιπό τους (εγώ βέβαια τις περισσότερες φορές έχω ένα αληθινό, που ζυγίζει σχεδόν έντεκα κιλά και φυσικά αρνείται να μείνει στο πάτωμα όσο εμείς χοροπηδάμε). Γινόμαστε κότες που κακαρίζουν και μουλάρια που τριποδίζουν πάνω κάτω στο σαλόνι πλαταγίζοντας τη γλώσσα τους.

Κι είναι πολύ αγαπημένο μας παιχνίδι αυτό τον καιρό να χαλάμε τον κόσμο στο σαλόνι παριστάνοντας τα ζώα, και χορεύοντας με όση δύναμη έχουμε τους αστείους και ξέφρενους χορούς μας, στριφογυρίζοντας και κάνοντας ήχους και γελώντας. Κι όταν βαριόμαστε καμιά φορά, κι όταν γκρινιάζουμε, ξέρουμε πως η διάθεση θ' αλλάξει αν μία απ' τις δυο μας, η Σταυρούλα ή εγώ, πει τις μαγικές λέξεις: "Να βάλουμε το καρναβάλι των ζώων;"

(Με την παρουσίαση της ορχήστρας ακόμα δεν έχουμε ασχοληθεί. Είναι λίγο μικρούλα ακόμα γι' αυτές τις περιγραφές...)

(Πάντως, για λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, και αυτό το μέρος του βιβλίου είναι εξαιρετικό.)

 

 
Και πολύ θα ήθελα να τη βγάλω μια φωτογραφία όταν ήταν καγκουρό ή χελώνα ή ελέφαντας, αλλά η τρίχρονη κόρη μου ωσάν έφηβη αποφάσισε πως είναι ενοχλητικό να κρατάω τη φωτογραφική μηχανή και το έβαλε στα πόδια.

Όχι φωτογραφίες, παρακαλώ.

Όχι φωτογραφίες, σου είπα.

Και από τα δικά μου αναγνώσματα: Είχε κάτι μέρες τις τελευταίες δυο βδομάδες που τα κορίτσια ξυπνούσαν αργά και προλάβαινα να σηκωθώ πρώτη. Έφτιαχνα βιαστικά πρωινό και καφέ και μετά καταβρόχθιζα βιβλία. Αχόρταγα. Καμιά φορά προλάβαινα να διαβάσω και για δύο ώρες. Έτσι τελείωσα, σε χρόνο-ρεκόρ για την εποχή, τρία βιβλία του Pierdomenico Baccalario, του Ιταλού συγγραφέα που είχα γνωρίσει λίγες μέρες πριν από το βιβλίο Οι τρεις γρίφοι. Το συμπέρασμα ήταν: Ο Pierdomenico τα σπάει.

Δύο απ' τα τρία βιβλία ανήκουν στη σειρά Century, που τώρα εκδίδεται στα ελληνικά (το δεύτερο μέρος είναι φρέσκο-φρέσκο, μόλις βγήκε στα βιβλιοπωλεία). Μια σειρά βιβλίων με πρωταγωνιστές τέσσερα παιδιά από διαφορετικές χώρες που τα συνδέουν διάφορες περίεργες συμπτώσεις και έχουν επιλεγεί για να ανανεώσουν τη συμφωνία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, κάτι που συμβαίνει κάθε εκατό χρόνια. Στα δεκατέσσερά τους χρόνια θα συναντηθούν. Πρώτος σταθμός: Η Ρώμη. Στο πρώτο βιβλίο, που λέγεται Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς (Ring of Fire στα αγγλικά, αν και το πρωτότυπο είναι στα ιταλικά).
Καθένα απ' τα τέσσερα παιδιά έχει ένα χάρισμα που αντιστοιχεί στα τέσσερα στοιχεία της φύσης: Φωτιά, γη, αέρας, νερό. Στο Δαχτυλίδι της φωτιάς, η ιστορία ξεκινάει, και επικεντρώνεται στην Ηλέκτρα, που έχει το χάρισμα της φωτιάς. Ένας άγνωστος τους αφήνει στα χέρια ένα φάκελο με παράξενο περιεχόμενο και μετά δολοφονείται. Από εκείνη τη στιγμή τα παιδιά μπλέκονται σε παράξενες περιπέτειες προσπαθώντας να ερευνήσουν το θέμα, στην πραγματικότητα όμως είναι το πεπρωμένο τους που τους οδηγεί όλο και πιο βαθιά.

Στο δεύτερο βιβλίο, η ιστορία συνεχίζεται στη Νέα Υόρκη, και επικεντρώνεται στο Χάρβι, το αγόρι που έχει το χάρισμα της γης. Είναι Το Πέτρινο Αστέρι (Star of Stone). Περισσότερος κίνδυνος και αποκαλύψεις εδώ. Τα πανάρχαια αντικείμενα που σιγά σιγά ανακαλύπτουν, η έρευνά τους στο παρελθόν, η σύνδεση των πόλεών τους μεταξύ τους, όλα αρχίζουν να δίνουν σχήμα στην υπόθεση και να την κάνουν όλο και πιο συναρπαστική, ξεδιπλώνοντας στους ίδιους και σε μας σιγά σιγά την αποστολή τους.

Ξετρελάθηκα με το Century.

Κι ερχόμαστε στον Οδυσσέα Μουρ. Μάλλον το πιο γνωστό έργο του Baccalario, αυτή η σειρά έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Στα ελληνικά υπήρχε, την έψαχνα, είχε εξαντληθεί και τώρα επανεκδίδεται. Πριν κάτι μέρες είχα βρει το πρώτο βιβλίο στο βιβλιοπωλείο. Ολοκαίνουργιο, από τις εκδόσεις διόπτρα, Η πύλη του χρόνου(The Door to Time). 

Κάτι σαν τον Λέμονι Σνίκετ, ο Οδυσσέας Μουρ υποτίθεται πως είναι συγγραφέας και ήρωας του βιβλίου μαζί. Για την ακρίβεια, τα βιβλία είναι τα ημερολόγιά του, που ξεκινούν με την Πύλη του Χρόνου να αφηγούνται μια ιστορία όλο μυστήριο και περιπέτεια, μια ιστορία γεμάτη γρίφους...

...με ήρωες δυο δίδυμα αδέρφια που απ' το Λονδίνο μετακομίζουν σ' ένα ερημικό σπίτι στην Κορνουάλη...

...και τον ντόπιο φίλο τους, που, μαγεμένος απ' την έπαυλη στην οποία μένουν και το μυστήριο που περιβάλλει τον παλιό ιδιοκτήτη της, δέχεται να την εξερευνήσει μαζί τους...

Απ' ό,τι φαίνεται όμως, το σπίτι κρύβει διάφορα μυστικά, που σχετίζονται με τον πρώην ιδιοκτήτη, τον Οδυσσέα Μουρ, που έχει πεθάνει, ή μήπως όχι;...

Μια περίεργη, κρυμμένη πόρτα που την ανοίγουν τέσσερα κλειδιά κι ένα αίνιγμα...

Μια περιήγηση στα έγκατα της έπαυλης κι ακόμα παραπέρα...

Ένα σκοτεινό ταξίδι που οδηγεί σε μια πύλη, κι αυτή είναι μόνο η αρχή...

Ανυπομονώ για τη συνέχεια!!

Γι' αυτό λέω, ο Pierdomenico Baccalario αποδεικνύεται σιγά σιγά ένας πολύ αγαπημένος μου συγγραφέας.
Εμ, εγώ φταίω;
4 στα 4!

Αυτά γι' απόψε...
Καληνύχτα...
Και μακάρι να 'ναι γεμάτα όμορφες ιστορίες και εικόνες τα όνειρά μας...