Το καρναβάλι των ζώων και ο Pierdomenico Baccalario

Ένα από τα αγαπημένα μας βιβλία που περιέχονταν στο δέμα ήταν Το Καρναβάλι των Ζώων: ένα όμορφο και παράξενο βιβλίο βασισμένο στο μουσικό έργο του Camille Saint Saens. Ένα βιβλίο με CD, που περιέχει την αφήγηση της ιστορίας και όλη τη μουσική της...

...και που αν το γυρίσεις ανάποδα, συνοδεύεται από την παρουσίαση μιας πραγματικής συμφωνικής ορχήστρας.

Προσθέστε σ' όλα αυτά και τη φωνή της Κάρμεν Ρουγγέρη να σου λέει το παραμύθι απαλά, προσθέστε και την υπέροχη και συνάμα περίεργη εικονογράφηση... και ορίστε. Αυτό είναι όλο. Ένα απολαυστικό βιβλίο.

Η υπόθεση... σουρεάλ. Όσο σουρεάλ μπορεί να είναι ένας ευφάνταστος πίνακας ζωγραφικής γεμάτος χρώματα ανακατεμένα και τρελή φαντασία.
Τα ζώα μαζεύονται να κάνουν μια γιορτή. Από παντού καταφτάνουν μεταμφιεσμένα, κι εμείς τα παρακολουθούμε να ξεπροβάλλουν και να κάνουν το νούμερό τους. Αυτό είναι όλο. Κι όμως αυτό είναι αρκετό.

Κότες και κοκόρια, γάιδαροι, πουλιά, ελέφαντες, καγκουρώ, ακόμα και δεινόσαυροι, και κύκνοι, και χελώνες, και ζώα που δεν υπάρχουν, και φυσικά βασιλιάς όλων το λιοντάρι, παρελαύνουν στολισμένα και χαρούμενα μπροστά στα μάτια μας. Η Σταυρούλα το βρίσκει γοητευτικό όλο αυτό. Της αρέσει να κοιτάζει τις εικόνες και πολλές φορές μου ζητάει να διαβάσω εγώ τα λόγια, να μη βάλουμε το CD, να δούμε έτσι απλά και ήσυχα το βιβλίο.

Μα τις πιο πολλές φορές βάζουμε τη μουσική, γιατί με τη μουσική είναι φυσικά καλύτερο. Η μουσική του κάθε ζώου δίνει φτερά στη φαντασία μας.

Σηκωνόμαστε λοιπόν και χορεύουμε. Γινόμαστε λιοντάρια, ελέφαντες, δεινόσαυροι και κύκνοι. Γινόμαστε χελώνες στα καβούκια μας, καγκουρό που χοροπηδούν με λούτρινα μωρά στο μάρσιπό τους (εγώ βέβαια τις περισσότερες φορές έχω ένα αληθινό, που ζυγίζει σχεδόν έντεκα κιλά και φυσικά αρνείται να μείνει στο πάτωμα όσο εμείς χοροπηδάμε). Γινόμαστε κότες που κακαρίζουν και μουλάρια που τριποδίζουν πάνω κάτω στο σαλόνι πλαταγίζοντας τη γλώσσα τους.

Κι είναι πολύ αγαπημένο μας παιχνίδι αυτό τον καιρό να χαλάμε τον κόσμο στο σαλόνι παριστάνοντας τα ζώα, και χορεύοντας με όση δύναμη έχουμε τους αστείους και ξέφρενους χορούς μας, στριφογυρίζοντας και κάνοντας ήχους και γελώντας. Κι όταν βαριόμαστε καμιά φορά, κι όταν γκρινιάζουμε, ξέρουμε πως η διάθεση θ' αλλάξει αν μία απ' τις δυο μας, η Σταυρούλα ή εγώ, πει τις μαγικές λέξεις: "Να βάλουμε το καρναβάλι των ζώων;"

(Με την παρουσίαση της ορχήστρας ακόμα δεν έχουμε ασχοληθεί. Είναι λίγο μικρούλα ακόμα γι' αυτές τις περιγραφές...)

(Πάντως, για λίγο μεγαλύτερα παιδάκια, και αυτό το μέρος του βιβλίου είναι εξαιρετικό.)

 

 
Και πολύ θα ήθελα να τη βγάλω μια φωτογραφία όταν ήταν καγκουρό ή χελώνα ή ελέφαντας, αλλά η τρίχρονη κόρη μου ωσάν έφηβη αποφάσισε πως είναι ενοχλητικό να κρατάω τη φωτογραφική μηχανή και το έβαλε στα πόδια.

Όχι φωτογραφίες, παρακαλώ.

Όχι φωτογραφίες, σου είπα.

Και από τα δικά μου αναγνώσματα: Είχε κάτι μέρες τις τελευταίες δυο βδομάδες που τα κορίτσια ξυπνούσαν αργά και προλάβαινα να σηκωθώ πρώτη. Έφτιαχνα βιαστικά πρωινό και καφέ και μετά καταβρόχθιζα βιβλία. Αχόρταγα. Καμιά φορά προλάβαινα να διαβάσω και για δύο ώρες. Έτσι τελείωσα, σε χρόνο-ρεκόρ για την εποχή, τρία βιβλία του Pierdomenico Baccalario, του Ιταλού συγγραφέα που είχα γνωρίσει λίγες μέρες πριν από το βιβλίο Οι τρεις γρίφοι. Το συμπέρασμα ήταν: Ο Pierdomenico τα σπάει.

Δύο απ' τα τρία βιβλία ανήκουν στη σειρά Century, που τώρα εκδίδεται στα ελληνικά (το δεύτερο μέρος είναι φρέσκο-φρέσκο, μόλις βγήκε στα βιβλιοπωλεία). Μια σειρά βιβλίων με πρωταγωνιστές τέσσερα παιδιά από διαφορετικές χώρες που τα συνδέουν διάφορες περίεργες συμπτώσεις και έχουν επιλεγεί για να ανανεώσουν τη συμφωνία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, κάτι που συμβαίνει κάθε εκατό χρόνια. Στα δεκατέσσερά τους χρόνια θα συναντηθούν. Πρώτος σταθμός: Η Ρώμη. Στο πρώτο βιβλίο, που λέγεται Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς (Ring of Fire στα αγγλικά, αν και το πρωτότυπο είναι στα ιταλικά).
Καθένα απ' τα τέσσερα παιδιά έχει ένα χάρισμα που αντιστοιχεί στα τέσσερα στοιχεία της φύσης: Φωτιά, γη, αέρας, νερό. Στο Δαχτυλίδι της φωτιάς, η ιστορία ξεκινάει, και επικεντρώνεται στην Ηλέκτρα, που έχει το χάρισμα της φωτιάς. Ένας άγνωστος τους αφήνει στα χέρια ένα φάκελο με παράξενο περιεχόμενο και μετά δολοφονείται. Από εκείνη τη στιγμή τα παιδιά μπλέκονται σε παράξενες περιπέτειες προσπαθώντας να ερευνήσουν το θέμα, στην πραγματικότητα όμως είναι το πεπρωμένο τους που τους οδηγεί όλο και πιο βαθιά.

Στο δεύτερο βιβλίο, η ιστορία συνεχίζεται στη Νέα Υόρκη, και επικεντρώνεται στο Χάρβι, το αγόρι που έχει το χάρισμα της γης. Είναι Το Πέτρινο Αστέρι (Star of Stone). Περισσότερος κίνδυνος και αποκαλύψεις εδώ. Τα πανάρχαια αντικείμενα που σιγά σιγά ανακαλύπτουν, η έρευνά τους στο παρελθόν, η σύνδεση των πόλεών τους μεταξύ τους, όλα αρχίζουν να δίνουν σχήμα στην υπόθεση και να την κάνουν όλο και πιο συναρπαστική, ξεδιπλώνοντας στους ίδιους και σε μας σιγά σιγά την αποστολή τους.

Ξετρελάθηκα με το Century.

Κι ερχόμαστε στον Οδυσσέα Μουρ. Μάλλον το πιο γνωστό έργο του Baccalario, αυτή η σειρά έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Στα ελληνικά υπήρχε, την έψαχνα, είχε εξαντληθεί και τώρα επανεκδίδεται. Πριν κάτι μέρες είχα βρει το πρώτο βιβλίο στο βιβλιοπωλείο. Ολοκαίνουργιο, από τις εκδόσεις διόπτρα, Η πύλη του χρόνου(The Door to Time). 

Κάτι σαν τον Λέμονι Σνίκετ, ο Οδυσσέας Μουρ υποτίθεται πως είναι συγγραφέας και ήρωας του βιβλίου μαζί. Για την ακρίβεια, τα βιβλία είναι τα ημερολόγιά του, που ξεκινούν με την Πύλη του Χρόνου να αφηγούνται μια ιστορία όλο μυστήριο και περιπέτεια, μια ιστορία γεμάτη γρίφους...

...με ήρωες δυο δίδυμα αδέρφια που απ' το Λονδίνο μετακομίζουν σ' ένα ερημικό σπίτι στην Κορνουάλη...

...και τον ντόπιο φίλο τους, που, μαγεμένος απ' την έπαυλη στην οποία μένουν και το μυστήριο που περιβάλλει τον παλιό ιδιοκτήτη της, δέχεται να την εξερευνήσει μαζί τους...

Απ' ό,τι φαίνεται όμως, το σπίτι κρύβει διάφορα μυστικά, που σχετίζονται με τον πρώην ιδιοκτήτη, τον Οδυσσέα Μουρ, που έχει πεθάνει, ή μήπως όχι;...

Μια περίεργη, κρυμμένη πόρτα που την ανοίγουν τέσσερα κλειδιά κι ένα αίνιγμα...

Μια περιήγηση στα έγκατα της έπαυλης κι ακόμα παραπέρα...

Ένα σκοτεινό ταξίδι που οδηγεί σε μια πύλη, κι αυτή είναι μόνο η αρχή...

Ανυπομονώ για τη συνέχεια!!

Γι' αυτό λέω, ο Pierdomenico Baccalario αποδεικνύεται σιγά σιγά ένας πολύ αγαπημένος μου συγγραφέας.
Εμ, εγώ φταίω;
4 στα 4!

Αυτά γι' απόψε...
Καληνύχτα...
Και μακάρι να 'ναι γεμάτα όμορφες ιστορίες και εικόνες τα όνειρά μας...