Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Κι άλλες πριγκίπισσες

Σήμερα ήταν μια όμορφη μέρα. 
Βασικά δεν κάναμε τίποτα, κι όμως κάναμε τόσα πολλά. 
Παίξαμε και διαβάσαμε και χαρήκαμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Γέλια, φωνές, αγκαλιές για μια ολόκληρη μέρα. Τ' οξυγόνο μου. Ευτυχία. Πόσο ευγνώμων είμαι γι' αυτές τις ήσυχες, όμορφες μέρες. 

Σήμερα λοιπόν έχουμε να σας δείξουμε δύο ακόμα βιβλία από το δέμα, δυο βιβλία που διαβάσαμε και σήμερα (όπως πολύ συχνά συμβαίνει τον τελευταίο καιρό), δυο βιβλία σε αγαπημένο θέμα και χρώμα. Πριγκίπισσες. Και ροζ. 
Τα αγαπάμε και τα δύο. 
Είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.


Η πριγκίπισσα και τα μπιζέλια (The Princess and the Peas) των Caryl Hart kai Sarah Warburton δεν είναι ένα συνηθισμένο παραμύθι με πριγκίπισσες. Είναι πρωτότυπο και ανατρεπτικό, είναι γραμμένο σε στίχους και εύστοχα μεταφρασμένο, είναι όμορφα εικονογραφημένο στο πνεύμα της ιστορίας, είναι πάνω απ' όλα πολύ πολύ αστείο.

Είναι η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που ζει με το μπαμπά του μια ευτυχισμένη ζωή (μονογονεϊκή οικογένεια- μια φωτογραφία γάμου, λεπτομέρεια σε κάποια εικόνα πιο κάτω, μας πρόσθεσε μια υποψία θλίψης "Για δες, αυτή είναι η μαμά της!" είπα εγώ, "Γιατί δεν ζει πια;" είπε η Σταυρούλα)...


...ώσπου μια μέρα ο μπαμπάς της μαγειρεύει μπιζέλια! Η μικρή δεν τ' αντέχει, δεν τα θέλει, της φέρνουν αλλεργία, κι ο καημένος ο μπαμπάς με κανέναν τρόπο, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να την κάνει να φάει.


Καλούν το γιατρό, και η διάγνωση: Πριγκίπισσα! Γι' αυτό δεν αντέχει τα μπιζέλια, όπως λέει και το παραμύθι.


(και σ' αυτό το σημείο γίνεται μια παρένθεση στην ιστορία για να διηγηθεί ο γιατρός το παραμύθι Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι σε ασπρόμαυρο φόντο...)


Τώρα λοιπόν το κορίτσι πρέπει ν' αφήσει το μπαμπά και να πάει στο παλάτι. Θέλει και δεν θέλει, μα ο μπαμπάς αποφασίζει πως πρέπει να γίνει, αν είναι για καλό.


Στο παλάτι δεν είναι κι άσχημα. Η πολυτέλεια ενθουσιάζει τη μικρή...


...μέχρι που έρχεται η ώρα του φαγητού. Ακόμα χειρότερη απ' τα μπιζέλια του μπαμπά της, η κρύα λαχανόσουπα την κάνει να σκεφτεί...


...πως μάλλον η ζωή στο παλάτι δεν είναι όπως τη φανταζόταν...


...και μάλλον, λέω μάλλον, καλύτερα ήταν με το μπαμπά της, στον οποίο και θα ξαναγυρίσει με χαρά α-μέ-σως. Και θα φάει και μπιζέλια και θα πει κι ένα τραγούδι.


Πολλά τα θέματα που αγγίζει η ιστορία της μικρής με τα μπιζέλια. Οι ιδιοτροπίες στο φαγητό κι η οικογενειακή αγάπη που είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε πολυτέλεια, ανακατεύονται με μια έξυπνη σάτιρα απέναντι στα παραμύθια με πριγκίπισσες. Κι όλα αυτά τ' αγγίζει τόσο απαλά, τόσο ανάλαφρα, που το αποτέλεσμα είναι σούπερ χαριτωμένο και άκρως διασκεδαστικό.
Υπέροχο!

Κι έπειτα είναι οι Ιστορίες με πριγκίπισσες, από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι εφτά σύντομες ιστορίες με πριγκίπισσες, που μοιάζουν κι αυτές με συνηθισμένα κοριτσάκια και τους συμβαίνουν συνηθισμένα πράγματα...

Όπως η πριγκίπισσα Κέλι, που τρώει όλα τα γλυκά που προορίζονταν για το πάρτι της μαμάς της και την πιάνει στομαχόπονος....


...η Βεατρίκη, που θέλει να γίνει μπαλαρίνα, αλλά επειδή κανείς δεν έχει χρόνο για να τη δει να χορεύει οργανώνει μόνη της την παράστασή της...


...η Λίλι, που θέλει ένα κατοικίδιο και φέρνει μόνη της στο σπίτι ένα δράκο, χωρίς να φανταστει ότι ο μικρός δράκος θα δημιουργήσει προβλήματα...


...η Χαρά, που ψάχνει ένα τρόπο για να γλιτώσει απ' το λόξιγκα που την τυραννάει...


...η Ράνια, που δεν θέλει να φορέσει το βαρετό φόρεμα που της διάλεξε η μαμά της για το χορό κι αποφασίζει να το βελτιώσει λιγάκι από μόνη της...


...η Πόπη, που όταν καταστρέφεται το δώρο που προόριζε για το πάρτι της φίλης της ανακαλύπτει πως μπορεί με τα χέρια της να κατασκευάσει ένα ακόμα πιο όμορφο δώρο...


...και η Αμαλία, που θέλει να κερδίσει το πόνι της στο διαγωνισμό ζώων αλλά επιλέγει να το αφήσει χωρίς περιττά στολίδια για να είναι χαρούμενο.


Οι ιστορίες των κοριτσιών είναι πολύ απλές και χαριτωμένες, κάποιες αστείες και κάποιες μ' ένα όμορφο μήνυμα. Μετά την τρίτη ιστορία, η Σταυρούλα λέει: "και τώρα αρχίζουν οι θείες μου", και γελάμε, γιατί όντως τρεις από τις τέσσερις θείες της ονομάζονται Χαρά, Ράνια και Αμαλία -αν αντί για την Πόπη υπήρχε πριγκίπισσα Θεοδώρα θα πετυχαίναμε το καρέ. Οι εικόνες έχουν αυτά τα απαλά σχήματα και τα γλυκά χρώματα που τόσο μ' αρέσουν, και το ωραίο είναι πως τόσο τα κορίτσια όσο και οι γονείς τους παρουσιάζονται με απλά, καθημερινά ρούχα-μόνο που φοράνε στέμμα! Κι αυτό είναι όλο κι όλο που τους ξεχωρίζει σαν βασιλιάδες, αφού τα όσα συμβαίνουν θα μπορούσαν να συμβούν στο κάθε παιδί. 

Οι μικρές μου πριγκίπισσες αγαπούν τις πριγκίπισσες. Το ίδιο κι εγώ. Όμως όχι γιατί είναι λαμπερές, ή φοράνε ροζ και στέμμα, ή ζουν μέσα στα πλούτη, φυσικά όχι. 
Απλώς γιατί όλα τα κορίτσια είναι πριγκίπισσες, σωστά; 
Πώς θα το έθετε η Sarah Crewe; Ακόμα κι αν δεν είναι όμορφες, ή έξυπνες, ή νέες... Όλα τα κορίτσια είναι πριγκίπισσες...



Μικρές πριγκίπισσες, παντού στον κόσμο, μην το ξεχάσετε ποτέ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου