Οι κάτοικοι του δάσους

Καμιά φορά ξαναγυρίζω στην ηλικία τους. Κάποιες φορές, για λίγες στιγμές, ξαναγυρίζω στην αργή ταχύτητα του χρόνου. 

Κι άλλες φορές, τον περισσότερο καιρό, μου φαίνεται πως ο χρόνος γλιστράει σαν άμμος μέσα απ' τα δάχτυλά μου. 

Περνάει. Πράγματα αλλάζουν. Εκείνες μεγαλώνουν. Όλοι μεγαλώνουμε. 

Μη φεύγεις, Άνοιξη, της λες, κι εκείνη έφυγε κιόλας. Το Καλοκαίρι είναι εδώ. Οι μέρες κρατούν για πάντα. Κρατούν όσο μια αναπνοή. 

Αυτές τις μέρες, απολαμβάνουμε: 

Μικρό κορίτσι, μεγάλο κορίτσι. Την αλληλεπίδραση, τα επιτεύγματα, τον τρόπο που η καθεμιά μόνη της αλλάζει, και γίνεται κάθε μέρα πιο γλυκιά και πιο αστεία, κάθε μέρα (αν είναι ποτέ δυνατό) πιο υπέροχη και πιο αγαπημένη. 

Τον ήλιο, τις βόλτες, τη ζέστη. Ένα πικ νικ με φίλους. Μια εκδρομή στην πόλη.

Και φυσικά...

Τα βιβλία. Τα λόγια που λέει όταν "διαβάζει" μόνη της, τις γωνιές που διαλέγει για να διαβάσει.

Το πρώτο παραμύθι που διάβασαν μαζί (αλλά αυτό... είναι μια άλλη ιστορία).
Κι έπειτα...
Αυτό:

 

Ερχόμαστε λοιπόν στο θέμα μας. Ήθελα να σας το δείξω αυτό. Όταν πριν πολύ καιρό είχα γράψει για τις ιστορίες του Παραμυθένιου κόσμου του Δάσους του Tony Wolf, κατάλαβα πόσοι άνθρωποι της γενιάς μου είχαν αγαπήσει αυτά τα βιβλία, και πόσοι τα είχαν χάσει/χαλάσει και τα έψαχναν μετά από τόσα χρόνια. Η σειρά ήταν εξαντλημένη, όμως να που οι εκδόσεις Στρατίκη αποφάσισαν να την επανεκδώσουν.  Έβγαλαν τα δύο πρώτα βιβλία, Οι κάτοικοι του δάσους και Στη χώρα των νάνων. Το πρώτο απ' αυτά το είχα χάσει, μαζί με άλλα βιβλία της παιδικής μου ηλικίας, που θα βρεθούν σε ανύποπτο χρόνο σε κάποιο πατάρι ή αποθήκη (για την ώρα έχουμε φάει τον τόπο αλλά τίποτα). 

Εννοείται πως έστειλα τη μαμά μου στο κατάστημα των εκδόσεων Στρατίκη, Σόλωνος 135 στην Αθήνα, να μας το πάρει. Μας το έφερε το Πάσχα. Το διαβάζουμε, το αγαπάμε, όπως του αξίζει. Είναι υπέροχο. Είναι ένα ζωντανό κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Και χθες... το είδα (αυτό και το δεύτερο τεύχος) κι εγώ στο βιβλιοπωλείο! Ήταν σχεδόν συγκινητικό. 

Κι έτσι, επειδή οταν έγραψα την πρώτη ανάρτηση γι' αυτά τα βιβλία αφενός δεν το είχα και αφετέρου ήμουν πρωτάρα και δεν έβαζα δικές μου φωτογραφίες στο blog, ορίστε, να το: 

Τέλειο, πανέμορφο (ή ίσως και να είναι ιδέα μου, ίσως να μην είναι τέλειο αλλά να το βλέπω ακόμα με τα παιδικά μου μάτια, κάτι που δεν θα πάψω ποτέ να κάνω) από το μπροστινό εσώφυλλο, που είναι γεμάτο με ζωάκια, ως το πίσω εσώφυλλο, που είναι επίσης γεμάτο με ζωάκια. Και σε όλες τις ενδιάμεσες σελίδες του.
Μα αλήθεια, το θυμάστε; Θυμάστε τα ζωάκια (μόνα τους ακόμα σ' αυτό το βιβλίο) να χαίρονται τη ζωή τους στο δάσος;

Τη γιορτή της Άνοιξης...

Άνοιξη και πάλι και χαρά μεγάλη
Λούλουδα κι αρώματα, και χιλιάδες χρώματα
Έλιωσαν τα χιόνια, ήρθαν χελιδόνια
Άνοιξη και πάλι, και χαρά μεγάλη!

Τη μέρα που τα μυρμήγκια έφτιαξαν μια γέφυρα με τις φλούδες από αγριομπίζελα που ήθελαν να αξιοποιήσουν οι σκαντζόχοιροι...

Το γάμο των κοτσυφιών...

Την παλιά βελανιδιά που έπεσε κι έγινε πολυκατοικία...

Τη νύχτα που όλοι μαζεύτηκαν στο ξέφωτο να θαυμάσουν τ' αστέρια που πέφτουν...

Την πισίνα που έφτιαξαν...

Το καλαμπόκι που μοιράστηκαν...

Το χυμό από βατόμουρα που έστυψαν...

Το τσόκαρο που έγινε κρουαζιερόπλοιο...

Τον ευρηματικό τρόπο που βρήκαν για να μην χαλάσει την εκδρομή τους ο δυνατός αέρας...

Το λαίμαργο ορτύκι που βοήθησαν να πετάξει για το νοτιά όταν βάρυνε πολύ και δεν το σήκωναν τα φτερά του...

Τα ελαφάκια που κρύωναν και οι ποντικίνες τους έραψαν ζεστά ρουχάκια...

Και τέλος, τον κατακλυσμό, που τους έκανε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να φύγουν πλέοντας για το άγνωστο...

Κι εκεί ν' ανακαλύψουν, ποιός ξέρει, κάτι...

...που είναι η χώρα των νάνων κι αυτό είναι υπόθεση του επόμενου βιβλίου. (Που είναι επίσης στα ράφια των βιβλιοπωλείων, όπως προείπα, και η κυρία των εκδόσεων είπε στη μαμά μου ότι αν πάνε καλά τα δύο πρώτα βιβλία θα βγάλουν και τα υπόλοιπα... Έι, τι λέτε, πάμε όλοι να πάρουμε από ένα;)

Όλα αυτά, τα θυμήθηκα εγώ, κι η Σταυρούλα τα γνώρισε απ' την αρχή, όπως ακριβώς ήλπιζα ότι θα γινόταν. Και ξετρελάθηκε, και ήταν γεμάτη ενθουσιασμό και ερωτήσεις, όπως ακριβώς ήλπιζα ότι θα ήταν. Και το διαβάσαμε και το διαβάζουμε, και οι ιστορίες είναι υπέροχες, και οι εικόνες είναι υπέροχες, και το ζητάει και το ξαναζητάει, κι όταν πρόσφατα μια ηλικιωμένη κυρία τη ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο της γλυκό για να την κεράσει, εκείνη απάντησε: "Εμένα παντως μ' αρέσουν τ' αγριομπίζελα". 

Σ' αγαπώ, μικρέ μου Αγκαθούλη.

Υ.Γ. Αυτές τις μέρες, διάβαζα κι εγώ με μανία. Τελείωσα το δεύτερο βιβλίο του Λέμονι Σνίκετ από τη σειρά Όλες οι λάθος ερωτήσεις (All the Wrong Questions): Πότε ήταν η τελευταία φορά που την είδατε; (When Did You See Her Last?) - Το πρώτο βιβλίο Ποιός μπορεί να είναι τέτοια ώρα (Who Could That Be At This Hour) το είχα διαβάσει μερικούς μήνες πριν. 

Έχοντας έρθει σε επαφή πρώτα πρώτα με τη Σειρά από Ατυχή Γεγονότα που από την αρχή με ενθουσίασε, εκ πρώτης όψεως οι Λάθος Ερωτήσεις δεν μου γέμισαν και πολύ το μάτι. Προχωρώντας η ιστορία, φυσικά, σιγά σιγά άλλαξα γνώμη, και το δεύτερο βιβλίο ιδιαίτερα μου άρεσε πολύ.
Τα βιβλία έχουν ως ήρωά τους τον ίδιο το Λέμονι Σνίκετ, ο οποίος εξιστορεί μια μυστηριώδη υπόθεση που του ανατέθηκε να εξιχνιάσει όταν ήταν ένας δεκατριάχρονος μαθητευόμενος ντετέκτιβ. Μια κλοπή, μια απαγωγή, κομμάτια του ίδιου παζλ. Δεν θέλω να πω και πολλά.
Θα πω μόνο πως το σκηνικό -χαρακτηριστικό του Λέμονι Σνίκετ- είναι ένας κόσμος που μοιάζει με το δικό μας, αλλά ταυτόχρονα διαφέρει πολύ. Αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν, ενώ η ατμόσφαιρα θυμίζει φιλμ νουάρ και ταυτόχρονα ένα παράξενο όνειρο.
Έξυπνα, σαρκαστικά και αστεία, και ταυτόχρονα ατμοσφαιρικά και μυστηριώδη, τα βιβλία με κέρδισαν. Ο Σνίκετ ξέρει πώς να διηγηθεί μια καλή ιστορία.

Υ.Γ. 2 Μπαίνει στο κουτί με τα βιβλία της, μετά κάθεται πάνω τους, διαλέγει ένα και το διαβάζει. Την αγαπώ.