Άλλη μία βιβλιοθήκη

Η βιβλιοθήκη στο Λιτόχωρο είναι μικρή, αλλά χαριτωμένη. 

Για να πω την αλήθεια, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη το γεγονός και μόνο ότι έχει βιβλιοθήκη.

Την επισκεφθήκαμε την προηγούμενη εβδομάδα για πρώτη φορά, και η γνώριμη διαδικασία είχε μια γλύκα απερίγραπτη. Η Σταυρούλα χοροπηδούσε στο δρόμο και φώναζε ενθουσιασμένη τρέχω γρήγορα να πάω στα βιβλία κι έπειτα έλεγε και ξανάλεγε ότι θα δανειστούμε την "πόλη" και τη "Βρομίτσα", τα αγαπημένα της από τη βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης, (εδώ της εξηγούσα ότι αυτή η βιβλιοθήκη έχει άλλα βιβλία και μάλλον δεν θα βρούμε την πόλη και τη Βρομίτσα), κι όταν φτάσαμε, παρόλο που δεν βρήκε ούτε την πόλη ούτε τη Βρομίτσα, περάσαμε μια υπέροχη ώρα στις μικρές καρεκλίτσες, να ξεφυλλίζουμε και να διαβάζουμε τα λιγοστά βιβλιαράκια που ήταν για την ηλικία της (περίπου). Τα κατέβαζε από τα ράφια (όσα δεν ήταν πολύ ψηλά), γύριζε τις σελίδες και παρατηρούσε τις εικόνες, τα πήγαινε από το ένα τραπεζάκι στο άλλο, κι όλη την ώρα μιλούσε (ευτυχώς ήμασταν μόνοι μας).  

Τελικά φύγαμε με αυτά εδώ:

Δύο για 'κείνη, ένα για μένα. Το τέταρτο βιβλίο απ' το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Το έχω διαβάσει στο παρελθόν -φυσικά. Λατρεύω το Μικρό σπίτι στο λιβάδι. Η βιβλιοθήκη της αγαπημένης μου ξαδέρφης στο χωριό είχε όλους τους τόμους της συλλογής, σε μια παλιά εξαντλημένη έκδοση με εικόνες που έμοιαζαν στ' αλήθεια στους ηθοποιούς της σειράς! Τα καλοκαίρια τα δανειζόμουν ξανά και ξανά. Και ξανά. Αλλά πάνε χρόνια απ' την τελευταία φορά που διάβασα το τέταρτο βιβλίο, που δεν κυκλοφορεί πια στα ελληνικά (πλέον νομίζω υπάρχει μόνο το πρώτο).
Μου άνοιξε την όρεξη να ξαναδιαβάσω τα αγγλικά μου βιβλία. Το ένα μετά το άλλο. Και να δω τα επεισόδια που μου έκαναν συντροφιά σε όλη την παιδική μου ηλικία.

Τα γενέθλια του Σποτ ήταν ένα βιβλίο που γνωρίζαμε απ' τη βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης. Το διαβάσαμε ξανά μήνες μετά, κι ενώ είναι τόσο απλό, ένα βιβλίο για μωράκια, το αγαπάμε ακόμα. Ο Σποτ είναι ακαταμάχητος. Τόσο γλυκός. Τα λογάκια ρυθμικά, αστεία. Το κρυφτό που παίζει με τους φίλους του, και οι εκπλήξεις κάτω απ' τα παραθυράκια που σηκώνεις για να τους βρεις, πάντα διασκεδαστικά. 

Τέλος, το βιβλίο Τέσσερα στοιχεία: Γη, μιας ισπανικής σειράς βιβλίων που ξέραμε και από τη βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης. Ήθελα τότε να γράψω γι' αυτά, είχα βγάλει και τις φωτογραφίες, αλλά ήταν ο καιρός που περιμέναμε το μωρό μας και δεν είχα καθόλου κουράγιο. 

Βιβλία με ποικίλα θέματα, ελάχιστα λόγια και μεγάλες εικόνες, που εξηγούν στα παιδιά με απλό και χαριτωμένο και κατανοητό τρόπο καταστάσεις της καθημερινότητας, στοιχεία από τη φύση και το περιβάλλον, τις σχέσεις με τα μέλη της οικογένειάς τους. Η σειρά κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις Κέδρος.

Λίγες εικόνες από τη Γη:

Διάφορες απόψεις τις γης εμφανίζονται σ' αυτό το όμορφο, περιεκτικό βιβλίο.

Το υγρό στοιχείο...

Τα δάση και τα κτήρια...

Οι άνθρωποι! Διαφορετικοί, υπέροχοι άνθρωποι. 

Μετά από λίγες αναγνώσεις το μαθαίνεις βέβαια απέξω- κι εσύ και το παιδί. Όμως δεν βρίσκω τίποτα κακό σ' αυτό!

 Μ' αυτά και με τ' άλλα και με μια δική μου λίστα βιβλίων που μεγαλώνει μετά τα τελευταία που έφερε ο ταχυδρόμος...

... φεύγουμε σήμερα για το χωριό, τα κορίτσια κι εγώ.
Διακοπές.
Σχεδιάζουμε να μείνουμε στον παππού και στη γιαγιά περίπου δύο βδομάδες. Ελπίζουμε να γυρίσουμε χαρούμενες και ανανεωμένες και με πολλά ωραία πράγματα να μοιραστούμε.
Μέχρι τότε...
Καλό καλοκαίρι!

Κι άλλες νεράιδες

Τις προάλλες βρέθηκα μετά από καιρό σε κανονικό βιβλιοπωλείο. Ενημερωμένο. Με βιβλία. Ο χρόνος ήταν λίγος, γι' αυτό κυριολεκτικά τους όρμηξα. Με τα παιδιά μέσα στο μαγαζί, πρέπει να είσαι γρήγορος. Μετά από λίγο, ζαλίστηκα- μ' αυτά που έβλεπα και με το πόσο γρήγορα προσπαθούσα να τα αφομοιώσω. Η Ισαβέλλα στην αγκαλιά του μπαμπά της είχε βαρεθεί και γκρίνιαζε ήδη. Η Σταυρούλα είχε διαλέξει το βιβλίο της και το διάβαζε καθισμένη στο πάτωμα. 

Αγοράσαμε τρία βιβλιαράκια. Τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά με κοινό θέμα -τις νεράιδες. Δεν ήταν σκόπιμο. Απλώς, όπως έλεγα κι εδώ, τις αγαπάμε.

Λίγες εικόνες χωρίς πολλά λόγια σήμερα:

Ρουμπίνη, η κόκκινη νεράιδα: Από τη σειρά "μαγικό ουράνιο τόξο". Τα βιβλία της Daisy Meadows για τις νεράιδες που κυκλοφορούν στα ελληνικά είναι πάνω από 35. Συνολικά είναι άπειρα. Υπάρχουν νεράιδες των χρωμάτων, της εβδομάδας, των καιρικών φαινομένων και αμέτρητες άλλες. Έχουν γίνει τηλεοπτική σειρά, και έχουν το επίσημο site τους. Είναι ό,τι πρέπει γι' αυτή τη δύσκολη στην επιλογή βιβλίων ηλικία, γύρω στα 4-8.

Σ' αυτό το πρώτο βιβλίο της σειράς, η Κρίστι και η Ρέιτσελ συναντούν τη Ρουμπίνη, την κόκκινη νεράιδα, που τους αναθέτει την αποστολή να βρουν τις αδερφές της, τις υπόλοιπες νεράιδες του ουράνιου τόξου, εξόριστες από τον Παγερό Τζακ σε διαφορετικά μέρη του νησιού Βροχοξόρκι. 

Το βιβλίο είναι φανταστικό για ένα κοριτσάκι που μόλις έχει αρχίσει να διαβάζει βιβλία με κεφάλαια. Έχει μαγεία και περιπέτεια και νεραϊδόσκονη. Κάτι μου λέει ότι θα μας περιμένει για λίγο, πολύ λίγο καιρό ακόμα...

Mαγικός κήπος: Μια μικρή νεραϊδένια ιστορία με τα σχέδια της Cicely Mary Barker. Και pop-ups. Μόλις το είδα έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Σκέτη ομορφιά. 

Μια μικρή νεράιδα που μόλις βγήκε απ' το λουλούδι της, η Νεράιδα του Κρίνου, ψάχνει να βρει ένα μαγικό μέρος ακολουθώντας τις οδηγίες που βρήκε σ' ένα ποίημα γραμμένο σ' ένα φύλλο. Στο δρόμο γνωρίζει και γίνεται φίλη με άλλες μικρές νεράιδες. 

Παρόλο που η ιστορία είναι χαριτωμένη, προφανώς η εικονογράφηση είναι αυτό που μετράει σ' αυτό το υπέροχο βιβλίο. Με το χοντρό του εξώφυλλο και το vintage ύφος του, μοιάζει λες και βγήκε από μια παλιά, μαγική βιβλιοθήκη. Κι αυτό, το 'χω ξαναπεί, είναι κάτι που με ξετρελαίνει.  

Πανέμορφα νεραϊδάκια κρύβονται στη φύση, έτοιμα να προσφέρουν τη βοήθειά τους. 

Για να προχωρήσει παραπέρα, η Νεράιδα του Κρίνου πρέπει να πετάξει με τις πεταλούδες. 

Η Νεραϊδούλα της Νεραγκούλας και το Νεραϊδόπαιδο του Δωδεκάνθιου. Πάντως νομίζω ότι ένας λόγος που η Σταυρούλα δεν κάθεται ακόμα ν' ακούσει την ιστορία είναι αυτά τα ονόματα. Μέχρι να τα πεις πέρασε ένα λεπτό. 

Ο μαγικός κήπος. Η Νεράιδα του Κρίνου έφτασε. Κι εγώ κάπως σαν αυτήν έκανα την πρώτη φορά που είδα αυτές τις σελίδες... Μια λέξη έχω να πω γι' αυτό το βιβλίο: ΟΥΑΟΥ. Και λέγοντας αυτό νομίζω πως έχω πει αρκετά.

Η πριγκίπισσα του κάστρου: Το βιβλίο που διάλεξε η Σταυρούλα για τον εαυτό της. Είναι από 'κείνα τα βιβλία που δεν γράφουν ούτε τον πρωτότυπο τίτλο, ούτε το όνομα του συγγραφέα. Από 'κείνα που δεν τα πιάνει το μάτι σου, και μόνο ένα παιδί τα ξετρυπώνει. Και τα παίρνει παραμάσχαλα και δεν τ' αφήνει. Και κάθεται στο πάτωμα του βιβλιοπωλείου και ασχολείται μαζί τους. 

¨Εχει και παραθυράκια. Βέεεβαια. Πώς ξέχασα ν' αναφέρω τα παραθυράκια;

Είναι λοιπόν μια πριγκίπισσα και ψάχνει στο κάστρο της να βρει τις φίλες της τις νεράιδες, 10 στο σύνολο. Ψάχνεις κι εσύ μαζί της ανοίγοντας παραθυράκια (και πόρτες και ντουλάπες και πάει λέγοντας). Μπορεί όμως από κάτω να βρεις ένα δράκο. Ή ένα σκελετό. Ή ένα φάντασμα. Ή μια θυμωμένη μαγείρισσα που έχει του κόσμου τα πιάτα να πλύνει...

Το κείμενο είναι έμμετρο και συμπαθητικό, οι εικόνες χαρούμενες και χαριτωμένες. Και η Σταυρούλα το αγαπάει. Καλωσήρθες στο σπίτι μας, βιβλίο που δεν θα διάλεγα ποτέ.

Καλωσήρθες.

Τα θαλασσινά βιβλία

Ξαφνιαστήκαμε όταν η Σταυρούλα δεν ήθελε να μπει στη θάλασσα, αλλά πάλι όχι και τόσο, γιατί η θάλασσα δεν ήταν και τόσο δελεαστική όλον αυτό τον καιρό. Αέρας, κύματα και μια ψύχρα ενοχλητική. Καθόλου καλοκαιρινό το σκηνικό στην παραλία. Ανακατεμένα τα νερά, με μια σχεδόν καφέ απόχρωση. 

Ούτε εγώ ήθελα να μπω. 

Αλλά πάλι, εγώ έχω τη δικαιολογία ότι προσέχω την Ισαβέλλα. 

Που έχει τη δικαιολογία ότι είναι μικρή ακόμα για να μπει σε μια θάλασσα που δεν έχει ζεστάνει. 

Χτες το απόγευμα όμως, η θάλασσα ήταν σαν γυαλί. Εφτά το απόγευμα κι ο ήλιος έκαιγε. Και η Σταυρούλα, ενώ στην αρχή έκλαιγε και φοβόταν, σε λίγο ανακάλυψε την ήσυχη γραμμή της ακροθαλασσιάς. Ανακάλυψε ότι μπορεί να περπατήσει σ' αυτό το ρηχό, ακίνητο νερό χωρίς να πέσει. Μπορεί να πετάξει πετρούλες με το μπαμπά της, να ξαπλώσει, να σκύψει το κεφάλι της και να βρέξει τα μαλλιά της χωρίς να γεμίσει το στόμα της θάλασσα. Κι έπαιξε εκεί, στην άκρη, χαρούμενη, για ώρες. 

Σήμερα ο καιρός είναι συννεφιασμένος πάλι. Όμως επειδή είναι Ιούλιος -ο πιο ζεστός μήνας, ο πιο θαλασσινός βρε παιδί μου, κι ας μας κάνει νάζια- είπα να σας δείξω σήμερα δυο θαλασσινά βιβλιαράκια, έτσι, για το καλό.

 Sea of Dreams: Αυτό το διαβάζουμε όλο το χειμώνα... Ένα πανέμορφο βιβλίο χωρίς λόγια. Άλλωστε, τι τα θέλει τα λόγια όταν οι εικόνες είναι τόσο υπέροχες, και τόσο εύγλωττες μαζί; Η ιστορία μιλάει μόνη της. Κάθε φορά, με διαφορετικές λέξεις.

Με δυο λόγια, ένα κοριτσάκι έφτιαξε ένα κάστρο στην άμμο. Κι όταν νύχτωσε, όταν το κοριτσάκι έφυγε, όταν η θάλασσα άρχισε να φουσκώνει, μέσα στο κάστρο ανάβει ένα φως...

Μια μέρα που φοβόταν να μπει στη θάλασσα, μια από κείνες τις μέρες με τα κύματα, ξαφνικά μου είπε: "Μαμά, δεν θέλω να έρθει η θάλασσα". Και ξαφνικά έκανα κλικ. Θυμόταν το βιβλίο, και τα κύματα την τρόμαζαν. Γιατί πάντα χρησιμοποιούσα την έκφραση "η θάλασσα ήρθε" γι' αυτή την εικόνα. Ουπς.

Μέσα στο κάστρο ζει μια ολόκληρη οικογένεια μικρών ανθρώπων, που, μπροστά στον κίνδυνο, αποφασίζει να φύγει από το κάστρο για να βρει ένα άλλο μέρος για να μείνει.

Το ταξίδι μέσα στη νύχτα είναι επικίνδυνο, το καράβι πολύ μικρό, τα κύματα θηρία.

Το μικρό αγοράκι παρασύρεται από ένα κύμα, βουλιάζει στο νερό...

Ευτυχώς όμως οι γοργόνες το σώζουν...

Ξημερώνει η μέρα και το καραβάκι φτάνει στο απέναντι νησάκι, εκεί όπου ζει ο γλάρος (είναι σε όλες τις σελίδες παρών, τους ακολουθεί) με την οικογένειά του. Εκεί, φτιάχνουν το καινούργιο τους σπίτι.

Το κορίτσι επιστρέφει στην παραλία, φτιάχνει ένα καινούργιο κάστρο, φεύγει πάλι το βράδυ. Κι όταν η θάλασσα αρχίζει και πάλι να φουσκώνει, μέσα στο κάστρο ανάβει ένα φως...

Τι να πω γι' αυτό το μικρό έργο τέχνης; Μόνο ότι δεν κουράζεσαι ποτέ να το κοιτάζεις, κι ότι η απουσία κειμένου απλώς ενισχύει τη φαντασία. Και το κάνει κατάλληλο για όλες τις ηλικίες. Κι ας το φοβόμαστε λίγο...

Το δεύτερο βιβλίο το έχουμε από πέρυσι, και είναι για πολύ μικρά παιδάκια, αλλά και φέτος το διαβάζουμε ευχάριστα. Και κυρίως πατάμε τα κουμπάκια του. Γιατί είναι ένα βιβλίο με ήχους. Λέγεται Ακούω και παίζω: Στη θάλασσα, και είναι το επονομαζόμενο "σουρεαλιστικό βιβλίο". Θα εξηγηθώ αμέσως. 

Τα βιβλία με ήχους διατηρούν ακόμα τη γοητεία τους

Οι φάλαινες σφυρίζουν, μωρά και μαμάδες κολυμπούν

Λατρεύω τα χρώματα αυτού του βιβλίου, τη ζωντάνια των σχεδίων, τα νερά και τις φυσαλίδες παντού. Είναι τόσο χαρούμενο και παιχνιδιάρικο. Σε κάθε σελίδα έχει μια μικρή μικρή ιστορία για τα θαλασσινά πλάσματα. Εδώ λοιπόν έγκειται και ο σουρεαλισμός του. Ένα παράδειγμα:

Φαλαινίτσα και αρκουδάκια στα ρηχά. Παρατηρείτε τίποτα παράξενο; Μα γιατί;

  Και αυτό είναι το λιγότερο. Ακολουθούν και άλλα:

Το δελφίνι γιορτάζει τα γενέθλιά του κάτω απ' το νερό- και το πάρτι είναι μασκέ.

Τιγράκι και ψαράκια θα κάνουν βουτιές μαζί- τι φάση!

Τα δελφίνια, μασκαρεμένα σαν μάγοι, φτιάχνουν ένα μαγικό φίλτρο...

Το οπισθόφυλλο. Σουρεαλισμός λέμε!

Όμως, παρόλα αυτά, εννοείται ότι μ' αρέσει το βιβλίο. Με τους ήχους και τα χρώματα και τις γλυκύτατες μορφές, είναι ένα πανηγύρι. Και κυρίως, αρέσει στη Σταυρούλα. Αυτό και μόνο του είναι αρκετό. 

Κάτι σαν μια πρώτη εφηβεία, τα δύο είναι μεταβατική ηλικία. Είμαστε σ' αυτή τη φάση που είναι μωρό και δεν είναι. Εκεί που νομίζεις ότι μεγάλωσε, ειδικά όταν βλέπεις δίπλα της την Ισαβέλλα, εκείνη σ' επαναφέρει στην πραγματικότητα, σου θυμίζει πως είναι μικρούλα, είναι στ' αλήθεια μικρούλα. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς, ακόμα και στα βιβλία που διαβάζουμε. Από τη μία, λέει απέξω δύσκολες και μεγάλες ιστορίες. Από την άλλη, διασκεδάζει με βιβλία όπως το "ακούω και παίζω". 

Να μην ξεχνάω πως είναι μικρούλα, θυμίζω στον εαυτό μου. 

Να μην ξεχνάω πως δεν πέρασε ακόμα εντελώς αυτή η φάση, που το μωρό μου είναι μωράκι.

Και πως αυτό είναι στ' αλήθεια υπέροχο.  

Πριγκίπισσα

Το σαββατοκύριακο ήταν όμορφο. Είχε φίλους, οικογένεια, είχε παιδάκια και σαπουνόφουσκες, γέλια και κλάματα, κυνηγητό μωρών, συντροφιά και ατέλειωτες κουβέντες, είχε χαρά και συγκίνηση. Το Σάββατο βαφτίσαμε την Ισαβέλλα μας.

Όπως τα έγραψε πριν από μένα κι ο Παναγιώτης, όλα ήταν απλά και υπέροχα. Κι η Ισαβέλλα, πραγματική κυρία.

Ίσως το πιο μικρό μωράκι που έχω δει να βαφτίζεται, η μικρούλα μας έκλαψε όταν βγήκε απ' το νερό. Έβγαλε όλες τις φωτογραφίες της θηλάζοντας, μέσα σ' ένα ονειρικό σκηνικό από μπουρμπουλήθρες. Κι έπειτα, παραβλέποντας το βουητό της ταβέρνας, τις ομιλίες και τα γέλια πάνω απ' το κεφάλι της, τυλιγμένη με τα πριγκιπικά της φουστανάκια και το μάρσιπο, λαδωμένη και ήρεμη, κοιμήθηκε για ώρες ολόκληρες στην αγκαλιά μου.

Η μικρή μας πριγκίπισσα. Που καμία σχέση δεν έχει με την αραχνούλα που φέραμε στο σπίτι δυόμισι μήνες πριν. Τη βλέπω και σκέφτομαι πως ο χρόνος κυλάει, τόσο γρήγορα, τόσο ανεπίστρεπτα, και τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο απότομα, σχεδόν ξαφνικά. Καθόλου πρωτότυπο, όμως αληθινό.

Γιατί μια μέρα έρχεται ένας μικρούλης άνθρωπος στη ζωή σου, και μετά από λίγο ούτε καταλαβαίνεις πότε πρόλαβες να τον αγαπήσεις. Κι ούτε ξέρεις ακόμα καλά καλά ποιος είναι, ούτε μπορείς να φανταστείς τι σκέφτεται τις ώρες που σωπαίνει, γιατί ακόμα δεν μπορεί να μιλήσει.

Μόνο σε κοιτάει, μ' εκείνα τα ανεξιχνίαστου χρώματος ματάκια του, τα μυστήρια και γεμάτα σοφία. Κι έπειτα σου γελάει, και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο απ' το να βλέπεις το μικρούλη άνθρωπο να γελάει.

Κι εύχεσαι μόνο να μην πάθει ποτέ κακό -τόσο μικρούλα, και τόσο ευαίσθητη που είναι- κι εύχεσαι μόνο να τη δεις να μεγαλώνει ευτυχισμένη.

Και μέσα σ' αυτές τις αγωνίες, θυμίζεις στον εαυτό σου να μη χάσει το τώρα. Αν είσαι σαν εμένα Που πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου να χαίρεται τη στιγμή. Να μη μου την κλέβουν οι φόβοι για το αύριο.

Γιατί το ξέρω τώρα πια, το έχω παραδεχτεί, πως από την ώρα που ήρθε η μία πρώτα, και μετά η άλλη νεραϊδούλα μας, ο κόσμος δεν μπορεί να είναι πια ποτέ ο ίδιος.
Και πως για πάντα από δω και μπρος, χωρισμένη απ΄ το σώμα μας, μοιρασμένη στα δυο και ποτέ πια ολόκληρη, θα χτυπάει μαζί με τη δική τους η καρδιά της καρδιάς μας.

Το βιβλίο ήταν το Princess Baby, της Karen Katz