Τα θαλασσινά βιβλία

Ξαφνιαστήκαμε όταν η Σταυρούλα δεν ήθελε να μπει στη θάλασσα, αλλά πάλι όχι και τόσο, γιατί η θάλασσα δεν ήταν και τόσο δελεαστική όλον αυτό τον καιρό. Αέρας, κύματα και μια ψύχρα ενοχλητική. Καθόλου καλοκαιρινό το σκηνικό στην παραλία. Ανακατεμένα τα νερά, με μια σχεδόν καφέ απόχρωση. 

Ούτε εγώ ήθελα να μπω. 

Αλλά πάλι, εγώ έχω τη δικαιολογία ότι προσέχω την Ισαβέλλα. 

Που έχει τη δικαιολογία ότι είναι μικρή ακόμα για να μπει σε μια θάλασσα που δεν έχει ζεστάνει. 

Χτες το απόγευμα όμως, η θάλασσα ήταν σαν γυαλί. Εφτά το απόγευμα κι ο ήλιος έκαιγε. Και η Σταυρούλα, ενώ στην αρχή έκλαιγε και φοβόταν, σε λίγο ανακάλυψε την ήσυχη γραμμή της ακροθαλασσιάς. Ανακάλυψε ότι μπορεί να περπατήσει σ' αυτό το ρηχό, ακίνητο νερό χωρίς να πέσει. Μπορεί να πετάξει πετρούλες με το μπαμπά της, να ξαπλώσει, να σκύψει το κεφάλι της και να βρέξει τα μαλλιά της χωρίς να γεμίσει το στόμα της θάλασσα. Κι έπαιξε εκεί, στην άκρη, χαρούμενη, για ώρες. 

Σήμερα ο καιρός είναι συννεφιασμένος πάλι. Όμως επειδή είναι Ιούλιος -ο πιο ζεστός μήνας, ο πιο θαλασσινός βρε παιδί μου, κι ας μας κάνει νάζια- είπα να σας δείξω σήμερα δυο θαλασσινά βιβλιαράκια, έτσι, για το καλό.

 Sea of Dreams: Αυτό το διαβάζουμε όλο το χειμώνα... Ένα πανέμορφο βιβλίο χωρίς λόγια. Άλλωστε, τι τα θέλει τα λόγια όταν οι εικόνες είναι τόσο υπέροχες, και τόσο εύγλωττες μαζί; Η ιστορία μιλάει μόνη της. Κάθε φορά, με διαφορετικές λέξεις.

Με δυο λόγια, ένα κοριτσάκι έφτιαξε ένα κάστρο στην άμμο. Κι όταν νύχτωσε, όταν το κοριτσάκι έφυγε, όταν η θάλασσα άρχισε να φουσκώνει, μέσα στο κάστρο ανάβει ένα φως...

Μια μέρα που φοβόταν να μπει στη θάλασσα, μια από κείνες τις μέρες με τα κύματα, ξαφνικά μου είπε: "Μαμά, δεν θέλω να έρθει η θάλασσα". Και ξαφνικά έκανα κλικ. Θυμόταν το βιβλίο, και τα κύματα την τρόμαζαν. Γιατί πάντα χρησιμοποιούσα την έκφραση "η θάλασσα ήρθε" γι' αυτή την εικόνα. Ουπς.

Μέσα στο κάστρο ζει μια ολόκληρη οικογένεια μικρών ανθρώπων, που, μπροστά στον κίνδυνο, αποφασίζει να φύγει από το κάστρο για να βρει ένα άλλο μέρος για να μείνει.

Το ταξίδι μέσα στη νύχτα είναι επικίνδυνο, το καράβι πολύ μικρό, τα κύματα θηρία.

Το μικρό αγοράκι παρασύρεται από ένα κύμα, βουλιάζει στο νερό...

Ευτυχώς όμως οι γοργόνες το σώζουν...

Ξημερώνει η μέρα και το καραβάκι φτάνει στο απέναντι νησάκι, εκεί όπου ζει ο γλάρος (είναι σε όλες τις σελίδες παρών, τους ακολουθεί) με την οικογένειά του. Εκεί, φτιάχνουν το καινούργιο τους σπίτι.

Το κορίτσι επιστρέφει στην παραλία, φτιάχνει ένα καινούργιο κάστρο, φεύγει πάλι το βράδυ. Κι όταν η θάλασσα αρχίζει και πάλι να φουσκώνει, μέσα στο κάστρο ανάβει ένα φως...

Τι να πω γι' αυτό το μικρό έργο τέχνης; Μόνο ότι δεν κουράζεσαι ποτέ να το κοιτάζεις, κι ότι η απουσία κειμένου απλώς ενισχύει τη φαντασία. Και το κάνει κατάλληλο για όλες τις ηλικίες. Κι ας το φοβόμαστε λίγο...

Το δεύτερο βιβλίο το έχουμε από πέρυσι, και είναι για πολύ μικρά παιδάκια, αλλά και φέτος το διαβάζουμε ευχάριστα. Και κυρίως πατάμε τα κουμπάκια του. Γιατί είναι ένα βιβλίο με ήχους. Λέγεται Ακούω και παίζω: Στη θάλασσα, και είναι το επονομαζόμενο "σουρεαλιστικό βιβλίο". Θα εξηγηθώ αμέσως. 

Τα βιβλία με ήχους διατηρούν ακόμα τη γοητεία τους

Οι φάλαινες σφυρίζουν, μωρά και μαμάδες κολυμπούν

Λατρεύω τα χρώματα αυτού του βιβλίου, τη ζωντάνια των σχεδίων, τα νερά και τις φυσαλίδες παντού. Είναι τόσο χαρούμενο και παιχνιδιάρικο. Σε κάθε σελίδα έχει μια μικρή μικρή ιστορία για τα θαλασσινά πλάσματα. Εδώ λοιπόν έγκειται και ο σουρεαλισμός του. Ένα παράδειγμα:

Φαλαινίτσα και αρκουδάκια στα ρηχά. Παρατηρείτε τίποτα παράξενο; Μα γιατί;

  Και αυτό είναι το λιγότερο. Ακολουθούν και άλλα:

Το δελφίνι γιορτάζει τα γενέθλιά του κάτω απ' το νερό- και το πάρτι είναι μασκέ.

Τιγράκι και ψαράκια θα κάνουν βουτιές μαζί- τι φάση!

Τα δελφίνια, μασκαρεμένα σαν μάγοι, φτιάχνουν ένα μαγικό φίλτρο...

Το οπισθόφυλλο. Σουρεαλισμός λέμε!

Όμως, παρόλα αυτά, εννοείται ότι μ' αρέσει το βιβλίο. Με τους ήχους και τα χρώματα και τις γλυκύτατες μορφές, είναι ένα πανηγύρι. Και κυρίως, αρέσει στη Σταυρούλα. Αυτό και μόνο του είναι αρκετό. 

Κάτι σαν μια πρώτη εφηβεία, τα δύο είναι μεταβατική ηλικία. Είμαστε σ' αυτή τη φάση που είναι μωρό και δεν είναι. Εκεί που νομίζεις ότι μεγάλωσε, ειδικά όταν βλέπεις δίπλα της την Ισαβέλλα, εκείνη σ' επαναφέρει στην πραγματικότητα, σου θυμίζει πως είναι μικρούλα, είναι στ' αλήθεια μικρούλα. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς, ακόμα και στα βιβλία που διαβάζουμε. Από τη μία, λέει απέξω δύσκολες και μεγάλες ιστορίες. Από την άλλη, διασκεδάζει με βιβλία όπως το "ακούω και παίζω". 

Να μην ξεχνάω πως είναι μικρούλα, θυμίζω στον εαυτό μου. 

Να μην ξεχνάω πως δεν πέρασε ακόμα εντελώς αυτή η φάση, που το μωρό μου είναι μωράκι.

Και πως αυτό είναι στ' αλήθεια υπέροχο.