Πριγκίπισσα

Το σαββατοκύριακο ήταν όμορφο. Είχε φίλους, οικογένεια, είχε παιδάκια και σαπουνόφουσκες, γέλια και κλάματα, κυνηγητό μωρών, συντροφιά και ατέλειωτες κουβέντες, είχε χαρά και συγκίνηση. Το Σάββατο βαφτίσαμε την Ισαβέλλα μας.

Όπως τα έγραψε πριν από μένα κι ο Παναγιώτης, όλα ήταν απλά και υπέροχα. Κι η Ισαβέλλα, πραγματική κυρία.

Ίσως το πιο μικρό μωράκι που έχω δει να βαφτίζεται, η μικρούλα μας έκλαψε όταν βγήκε απ' το νερό. Έβγαλε όλες τις φωτογραφίες της θηλάζοντας, μέσα σ' ένα ονειρικό σκηνικό από μπουρμπουλήθρες. Κι έπειτα, παραβλέποντας το βουητό της ταβέρνας, τις ομιλίες και τα γέλια πάνω απ' το κεφάλι της, τυλιγμένη με τα πριγκιπικά της φουστανάκια και το μάρσιπο, λαδωμένη και ήρεμη, κοιμήθηκε για ώρες ολόκληρες στην αγκαλιά μου.

Η μικρή μας πριγκίπισσα. Που καμία σχέση δεν έχει με την αραχνούλα που φέραμε στο σπίτι δυόμισι μήνες πριν. Τη βλέπω και σκέφτομαι πως ο χρόνος κυλάει, τόσο γρήγορα, τόσο ανεπίστρεπτα, και τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο απότομα, σχεδόν ξαφνικά. Καθόλου πρωτότυπο, όμως αληθινό.

Γιατί μια μέρα έρχεται ένας μικρούλης άνθρωπος στη ζωή σου, και μετά από λίγο ούτε καταλαβαίνεις πότε πρόλαβες να τον αγαπήσεις. Κι ούτε ξέρεις ακόμα καλά καλά ποιος είναι, ούτε μπορείς να φανταστείς τι σκέφτεται τις ώρες που σωπαίνει, γιατί ακόμα δεν μπορεί να μιλήσει.

Μόνο σε κοιτάει, μ' εκείνα τα ανεξιχνίαστου χρώματος ματάκια του, τα μυστήρια και γεμάτα σοφία. Κι έπειτα σου γελάει, και δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο απ' το να βλέπεις το μικρούλη άνθρωπο να γελάει.

Κι εύχεσαι μόνο να μην πάθει ποτέ κακό -τόσο μικρούλα, και τόσο ευαίσθητη που είναι- κι εύχεσαι μόνο να τη δεις να μεγαλώνει ευτυχισμένη.

Και μέσα σ' αυτές τις αγωνίες, θυμίζεις στον εαυτό σου να μη χάσει το τώρα. Αν είσαι σαν εμένα Που πρέπει να θυμίζω στον εαυτό μου να χαίρεται τη στιγμή. Να μη μου την κλέβουν οι φόβοι για το αύριο.

Γιατί το ξέρω τώρα πια, το έχω παραδεχτεί, πως από την ώρα που ήρθε η μία πρώτα, και μετά η άλλη νεραϊδούλα μας, ο κόσμος δεν μπορεί να είναι πια ποτέ ο ίδιος.
Και πως για πάντα από δω και μπρος, χωρισμένη απ΄ το σώμα μας, μοιρασμένη στα δυο και ποτέ πια ολόκληρη, θα χτυπάει μαζί με τη δική τους η καρδιά της καρδιάς μας.

Το βιβλίο ήταν το Princess Baby, της Karen Katz