Βιβλία βιβλιοθήκης

Οι βόλτες μας στη βιβλιοθήκη, ειδικά τώρα το χειμώνα, ειδικά τώρα που δεν μπορούμε να περπατάμε χιλιόμετρα αγκαλιά για την πλάκα μας, είναι μια απόλαυση. Αγαπώ αυτό το μεγάλο σπίτι των μεταχειρισμένων βιβλίων. Η βιβλιοθήκη της Άνω Πόλης, η παιδική βιβλιοθήκη συγκεκριμένα γιατί μόνο αυτήν έχουμε επισκεφτεί, δεν είναι τεράστια ούτε και πολύ ενημερωμένη. Για την ηλικία της Σταυρούλας δεν έχει και άπειρες επιλογές. Όμως είναι ένας χαρούμενος και φιλικός χώρος και φιλοξενεί κυρίως βιβλία παλιά, που δεν τα βλέπεις συνήθως στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Αρκετά απ' αυτά εκτός κυκλοφορίας. Αγαπώ τα παλιά βιβλία, τα μεταχειρισμένα βιβλία.

Τα αγαπώ γιατί το καθένα έχει την ιστορία του. Με γοητεύει που δεν ξέρω τίποτα για τα χέρια που τα άγγιξαν, τα μάτια που τα κοίταξαν πριν από μένα. Για έναν περίεργο λόγο, με γοητεύει το γεγονός ότι δεν είναι στ' αλήθεια δικά μου. Ότι μετά από λίγο θα είμαστε κι εμείς ένα ζευγάρι απ' αυτά τα άγνωστα χέρια και μάτια, μια σφραγίδα στο χαρτάκι με τις ημερομηνίες επιστροφής. Και το βιβλίο θα συνεχίσει το ταξίδι του. Θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα από μας (όχι, δεν έχω πιει τίποτα βραδιάτικα). 

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε την περασμένη εβδομάδα για την παιδική χαρά, μας έπιασε ψιλόβροχο και καταλήξαμε στη βιβλιοθήκη. Μπήκαμε στο πολύχρωμο δωμάτιο: 

-Έλα να δούμε τα βιβλία, είπα στη Σταυρούλα, να διαλέξουμε ποιό θέλεις να πάρουμε.

Αλλά εκείνη, χωρίς δισταγμό, είχε ήδη αποφασίσει. 

-Το "φούρνο", δήλωσε, και το "φύσα Γιάννη".

Το καθένα απ' αυτά το έχουμε δανειστεί τουλάχιστον τέσσερις φορές το τελευταίο τρίμηνο.

-Μα.. δεν θέλεις ένα καινούργιο; Που δεν το έχουμε ξαναπάρει;

Ήταν ανένδοτη.

-Πού είναι ο φούρνος;

Κι επειδή δεν τα βάζουν και κάθε φορά στην ίδια θέση, δώστου να σκαλίζω εγώ μέχρι να βρω το φούρνο. Α, και το "φύσα Γιάννη" βέβαια. Δηλαδή αυτά εδώ:

Αυτά τα βιβλιαράκια δεν ξέρω πόσο παλιά είναι (τελευταία φορά που τα δανείστηκε κάποιος πριν από μας ήταν πάντως καμιά δεκαριά χρόνια πριν), αλλά νομίζω ότι είναι και τα δυο εκτός κυκλοφορίας. Δεν μπόρεσα να τα βρω στο ίντερνετ. Ο "φούρνος" ανήκει σε μια σειρά που ονομάζεται "ποντικούπολη", η βιβλιοθήκη έχει και την "πυροσβεστική της ποντικούπολης", και αναφέρεται σε ένα φούρνο ποντικιών, που ετοιμάζει κατόπιν παραγγελίας μια καροτόπιτα. 

Ακούγεται σαν συνταγή; Κάπως έτσι. Πάντως τα ποντικάκια είναι τρισχαριτωμένα, τα λογάκια λίγα και καλά, και το βιβλιαράκι είναι όμορφο.

Όσο για το "φύσα Γιάννη", έχει πάρει το όνομά του απ' αυτή τη σελίδα: 

Στιχάκια για το κοριτσάκι που κάνει μπάνιο, σκουπίζεται, χτενίζεται, πλένει τα δόντια του και παίζει στο μπάνιο. Σούπερ χαριτωμένο για τα πολύ μικρούλια. Περιττό να πω ότι πλέον το ξέρουμε απέξω. Και οι δύο.

Αφού βρήκαμε τα αγαπημένα μας βιβλιαράκια, ψάξαμε λίγο ακόμα. Κάτι καινούργιο, βρε αδερφέ. Να πάρουμε και κάτι καινούργιο. 

Πρώτα πρώτα, το "Παραπονεμένο Ελεφαντάκι", του πολυγραφότατου και πολυαγαπημένου Ευγένιου Τριβιζά, από τη σειρά "Μακρουλά Μικρούλικα". 

Απ' αυτή τη σειρά δεν είχα διαβάσει τίποτα, αν και την είχα εντοπίσει στα βιβλιοπωλεία. Ήμουν λίγο επιφυλακτική για το αν θα ήμασταν έτοιμες για το "ελεφαντάκι", γιατί τα βιβλία του Ευγένιου, αν και υπέροχα, είναι γεμάτα παράξενες, ασυνήθιστες, άγνωστες σε ένα δίχρονο λέξεις, που αν είναι και πολύ συχνές η ιστορία δεν παλεύεται. Όμως αποδείχτηκε ότι το "παραπονεμένο ελεφαντάκι" -όπως φαντάζομαι και η υπόλοιπη σειρά- ήταν ό,τι πρέπει για μας.

Παραμύθι απλό, όμως εξαιρετικά ευφάνταστο και πολύ τρυφερό (αλλά από τον Τριβιζά δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο-ελπίζω σε μια ανάρτηση αφιερωμένη σ' αυτόν κάποτε).  Το λυπημένο ελεφαντάκι με τη μακριά προβοσκίδα γνωρίζει και γίνεται φίλος μ' ένα κοριτσάκι, και βρίσκει την ευτυχία σε μια πόλη όπου τον αποδέχονται όπως είναι.

Ομολογώ ότι σε σχέση με την εικονογράφηση έχω κάποιες ενστάσεις. Το Βλαδίμηρο (το ελεφαντάκι) τον ήθελα λίγο πιο γλυκούλη. Αλλά η Λητώ (το κοριτσάκι) μ' αρέσει. Ακόμα μ' αρέσει το σχήμα του βιβλίου, είναι πράγματι πολύ συμπαθητικούλι. Στο τέλος έχει και δραστηριότητες για τα πιο μεγάλα παιδιά, να γράψουν, να ζωγραφίσουν. Ένα βιβλίο για μεγάλη γκάμα ηλικιών: από δύο μέχρι -φαντάζομαι- εφτά ετών; Α, πολύ θέλω να βρούμε κι άλλα "μακρουλά μικρούλικα" στο μέλλον.

Κι έπειτα αυτό: 

Για τον Πέρσι είχα γράψει και εδώ: Έχουμε ένα βιβλίο του στα αγγλικά και το λατρεύουμε, κι έτσι όταν βρήκαμε κι άλλα στη βιβλιοθήκη η Σταυρούλα έδειξε αμέσως ενδιαφέρον. Το κείμενο μου φάνηκε λίγο μεγάλο, όμως τελικά ποτέ δεν μετανιώνω όταν εμπιστεύομαι την επιλογή της. Από τότε που το πήραμε, τον "ασβό" τον διαβάζουμε κάθε μέρα.

Τα βιβλία του Πέρσι είναι μάλλον κι αυτά σε έλλειψη στην αγορά. Στα ελληνικά βρήκα αυτό κι αυτό και λίγα ακόμα εδώ. Και φυσικά περισσότερα βιβλία του υπέροχου Nick Butterworth (στα αγγλικά όμως) εδώ.

Και η υπόθεση; Όταν ο βρόμικος ασβός δεν θέλει να κάνει μπάνιο, ο Πέρσι μπαίνει ο ίδιος στη μπανιέρα. Όμως έτσι έρχονται τα πράγματα που ο ασβός δεν έχει επιλογή...

Πανέμορφο βιβλιαράκι. Σ' αγαπάμε, Πέρσι.

Και τέλος ένα βιβλίο που δεν της τράβηξε τόσο το ενδιαφέρον. Απλά δεν το θέλει. Μετά από δυο σελίδες σηκώνεται και φεύγει.

Στο δάσος, του Μόρις Πλέτζερ. Δεν είναι κακό το βιβλίο. Μιλάει σε στιχάκια για τα πλάσματα του δάσους, για τα χρώματα της φύσης. Είναι και της φιλοσοφίας "αγγίζω και νιώθω", αν και μετά από τόσα χρόνια που πέρασε στη βιβλιοθήκη η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να νιώσεις και πολλά. Σου ζητάει να εντοπίσεις πράγματα ορισμένου χρώματος, να ξεδιπλώσεις σελίδες.

Δεν ξέρω γιατί δεν το θέλει, είναι όμως σίγουρα δικαίωμά της.
Α, όλα κι όλα. Έχουμε και προτιμήσεις. Δεν θα μας αρέσουν τα πάντα ανεξαιρέτως.
Περί ορέξεως...

Έρχεται η ώρα να φύγουμε απ' τη βιβλιοθήκη.
-Κοίτα, Σταυρούλα, βρήκα αυτά τα βιβλία. Ποιά θέλεις να πάρουμε σπίτι μας;
-Όλα!
Και κάνει μια χειρονομία σαν να τ' αγκαλιάζει, για να τα χωρέσει στα χεράκια της.
Νομίζω πως ξεχειλίζω από τρυφερότητα γι' αυτήν.
Τα τσεκάρουμε και φεύγουμε.
Για δύο βδομάδες.
Τα βιβλία θα τα φιλοξενήσουμε για λίγο στο σπίτι μας, κοντά στα δικά μας, θα τα ξεφυλλίσουμε και θα τα περιεργαστούμε και θα κρατήσουμε, δώρο απ' αυτά, εικόνες και λέξεις και χρώματα τυπωμένα στη μνήμη μας. Όχι, όχι στη μνήμη μας, γιατί εκείνη δεν θα θυμάται τίποτα απ' αυτά τα χρόνια όταν μεγαλώσει. Κάπου πιο βαθιά από τη μνήμη, ίσως εκεί που οι εμπειρίες μας συναντούν την ψυχή μας και διαμορφώνουν τελικά αυτό που είμαστε.
Θα τα κρατήσουμε για λίγο κοντά μας, κι έπειτα θα τα στείλουμε να συνεχίσουν το ταξίδι τους.