Επιστροφή στο ΟΖ

Πριν αρκετό καιρό, είχα γράψει για τη μαγική κι αγαπημένη χώρα του ΟΖ εδώ. Για τη Ντόροθυ του βιβλίου, του κόμικ και τις τηλεοπτικές-κινηματογραφικές-θεατρικές ενσαρκώσεις της. Για το τρομακτικό πλήθος των σίκουελ που γράφτηκαν από τον Frank Baum και άλλους. Για το πόσους και πόσο επηρέασε η μυθολογία του Οζ.             

Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω αγγίξει έστω και στο ελάχιστο τον κόσμο του Baum. Έχω δει τις ταινίες The Wizard of Oz της MGM και Return to Oz του 1985, έχω διαβάσει το πρώτο βιβλίο, που το έχουμε στην τρισχαριτωμένη και μικρούτσικη έκδοση της Collector's Library με εικονογράφηση του W.W. Denslow (του 1900!!), αλλά καμία από τις συνέχειες. Και το Οζ είναι απέραντο, σχεδόν ανεξάντλητο. Θέλω τόσο πολύ να συνεχίσω την ιστορία.  

Δεν είμαι κολλημένη με την original εκδοχή του πράγματος. Λατρεύω το κόμικ της Marvel.    

Οι συνέχειες που έχουμε είναι το ίδιο συναρπαστικές με το πρώτο μέρος. Δράση, χιούμορ και υπέροχη απεικόνιση των χαρακτήρων. Οι ιδιαιτερότητες του καθενός, οι λεπτομέρειες. Scottie Young, υποκλίνομαι. 

Από το πρώτο κόμικ της Marvel: H Dorothy ζητάει τη βοήθεια των ποντικιών για να βρει η συντροφιά το δρόμο για τη Σμαραγδένια Πολη.. 

Τελευταίες στιγμές στο Οζ, αποχαιρετισμός και επιστροφή στο Κάνσας.

Οπισθόφυλλο και περίληψη του δεύτερου μέρους. Δεν έχει να κάνει με τη Ντόροθυ, ακολουθεί ένα αγοράκι απ' το Οζ στις απίστευτες περιπέτειές του, παρέα με το σκιάχτρο και τον μεταλλικό ξυλοκόπο του πρώτου βιβλίόυ, αλλά και άλλους ασύλληπτους ήρωες. Οι σύντροφοι της Ντόροθυ μαζί με τον μικρό Τιπ κρατούν στα χέρια τους την τύχη του Οζ...

Στο τρίτο μέρος ξανασυναντάμε τη Ντόροθυ, λίγο μεγαλύτερη, λίγο, πολύ λίγο, αλλαγμένη, σ' ένα νέο τόπο, με νέους (αλλά και παλιούς) συντρόφους και νέους, τρομερούς αντιπάλους. Εδώ, με την καινούργια φίλη της Billina, την πιο έξυπνη κότα του κόσμου.

Όζμα και Ντόροθυ, άλλος ένας αποχαιρετισμός, άλλη μια επιστροφή...

΄Εχουμε το Wicked, το prequel του Gregory Maguire, με τις δυο του συνέχειες. Το πρώτο βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, είχα γράψει και γι' αυτό στην παλιότερη ανάρτηση, το δεύτερο  το διάβασα αργότερα αλλά δεν το θυμάμαι (δεν μου έκανε την ίδια εντύπωση, παρόλα αυτά του αξίζει μια επανάληψη), και δεν έφτασα ακόμα στο τρίτο. Έχω εκκρεμότητες και μαθαίνω ότι υπάρχει και τέταρτο, το φινάλε, πρέπει να οργανωθώ...

Καταλαβαίνετε, είμαι εντάξει -παραπάνω από εντάξει- με τα έργα της φαντασίας που ακουμπούν στο Οζ (ή οπουδήποτε, για να λέμε την αλήθεια), χωρίς να είναι το αυθεντικό έργο. Αν είναι πράγματι καλά, τα εκτιμώ, τα θαυμάζω, και είμαι πάντα ανοιχτή σε νέα. Κι έτσι όταν έμαθα ότι το Μάρτιο θα κυκλοφορήσει μια νέα ταινία για το Οζ, με τίτλο Oz: The Great and Powerful, τέντωσα τις κεραίες μου. Φαίνεται ότι δεν έχει καμιά σχέση με τη Ντόροθυ και τους φίλους της, αλλά με το πώς ο "μάγος" έφτασε να γίνει αυτός που έγινε. Πώς ήρθε από το Κάνσας στη χώρα του Οζ, τα πάρε-δώσε του με τις μάγισσες, πώς μπλέχτηκε στα προβλήματα των κατοίκων κι αναδείχτηκε σε σωτήρα-παντοδύναμο μάγο. Θέλω πάρα πολύ να τη δω όταν βγει. 

Το trailer:

Καλή ή κακή, η ταινία θα είναι ένα ακόμα κεφάλαιο στο μεγάλο παραμύθι.
Και γιατί να μην είναι καλή;
Ποτέ δεν λέω όχι σε λίγη φαντασία.

Βιβλία βιβλιοθήκης

Οι βόλτες μας στη βιβλιοθήκη, ειδικά τώρα το χειμώνα, ειδικά τώρα που δεν μπορούμε να περπατάμε χιλιόμετρα αγκαλιά για την πλάκα μας, είναι μια απόλαυση. Αγαπώ αυτό το μεγάλο σπίτι των μεταχειρισμένων βιβλίων. Η βιβλιοθήκη της Άνω Πόλης, η παιδική βιβλιοθήκη συγκεκριμένα γιατί μόνο αυτήν έχουμε επισκεφτεί, δεν είναι τεράστια ούτε και πολύ ενημερωμένη. Για την ηλικία της Σταυρούλας δεν έχει και άπειρες επιλογές. Όμως είναι ένας χαρούμενος και φιλικός χώρος και φιλοξενεί κυρίως βιβλία παλιά, που δεν τα βλέπεις συνήθως στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Αρκετά απ' αυτά εκτός κυκλοφορίας. Αγαπώ τα παλιά βιβλία, τα μεταχειρισμένα βιβλία.

Τα αγαπώ γιατί το καθένα έχει την ιστορία του. Με γοητεύει που δεν ξέρω τίποτα για τα χέρια που τα άγγιξαν, τα μάτια που τα κοίταξαν πριν από μένα. Για έναν περίεργο λόγο, με γοητεύει το γεγονός ότι δεν είναι στ' αλήθεια δικά μου. Ότι μετά από λίγο θα είμαστε κι εμείς ένα ζευγάρι απ' αυτά τα άγνωστα χέρια και μάτια, μια σφραγίδα στο χαρτάκι με τις ημερομηνίες επιστροφής. Και το βιβλίο θα συνεχίσει το ταξίδι του. Θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα από μας (όχι, δεν έχω πιει τίποτα βραδιάτικα). 

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε την περασμένη εβδομάδα για την παιδική χαρά, μας έπιασε ψιλόβροχο και καταλήξαμε στη βιβλιοθήκη. Μπήκαμε στο πολύχρωμο δωμάτιο: 

-Έλα να δούμε τα βιβλία, είπα στη Σταυρούλα, να διαλέξουμε ποιό θέλεις να πάρουμε.

Αλλά εκείνη, χωρίς δισταγμό, είχε ήδη αποφασίσει. 

-Το "φούρνο", δήλωσε, και το "φύσα Γιάννη".

Το καθένα απ' αυτά το έχουμε δανειστεί τουλάχιστον τέσσερις φορές το τελευταίο τρίμηνο.

-Μα.. δεν θέλεις ένα καινούργιο; Που δεν το έχουμε ξαναπάρει;

Ήταν ανένδοτη.

-Πού είναι ο φούρνος;

Κι επειδή δεν τα βάζουν και κάθε φορά στην ίδια θέση, δώστου να σκαλίζω εγώ μέχρι να βρω το φούρνο. Α, και το "φύσα Γιάννη" βέβαια. Δηλαδή αυτά εδώ:

Αυτά τα βιβλιαράκια δεν ξέρω πόσο παλιά είναι (τελευταία φορά που τα δανείστηκε κάποιος πριν από μας ήταν πάντως καμιά δεκαριά χρόνια πριν), αλλά νομίζω ότι είναι και τα δυο εκτός κυκλοφορίας. Δεν μπόρεσα να τα βρω στο ίντερνετ. Ο "φούρνος" ανήκει σε μια σειρά που ονομάζεται "ποντικούπολη", η βιβλιοθήκη έχει και την "πυροσβεστική της ποντικούπολης", και αναφέρεται σε ένα φούρνο ποντικιών, που ετοιμάζει κατόπιν παραγγελίας μια καροτόπιτα. 

Ακούγεται σαν συνταγή; Κάπως έτσι. Πάντως τα ποντικάκια είναι τρισχαριτωμένα, τα λογάκια λίγα και καλά, και το βιβλιαράκι είναι όμορφο.

Όσο για το "φύσα Γιάννη", έχει πάρει το όνομά του απ' αυτή τη σελίδα: 

Στιχάκια για το κοριτσάκι που κάνει μπάνιο, σκουπίζεται, χτενίζεται, πλένει τα δόντια του και παίζει στο μπάνιο. Σούπερ χαριτωμένο για τα πολύ μικρούλια. Περιττό να πω ότι πλέον το ξέρουμε απέξω. Και οι δύο.

Αφού βρήκαμε τα αγαπημένα μας βιβλιαράκια, ψάξαμε λίγο ακόμα. Κάτι καινούργιο, βρε αδερφέ. Να πάρουμε και κάτι καινούργιο. 

Πρώτα πρώτα, το "Παραπονεμένο Ελεφαντάκι", του πολυγραφότατου και πολυαγαπημένου Ευγένιου Τριβιζά, από τη σειρά "Μακρουλά Μικρούλικα". 

Απ' αυτή τη σειρά δεν είχα διαβάσει τίποτα, αν και την είχα εντοπίσει στα βιβλιοπωλεία. Ήμουν λίγο επιφυλακτική για το αν θα ήμασταν έτοιμες για το "ελεφαντάκι", γιατί τα βιβλία του Ευγένιου, αν και υπέροχα, είναι γεμάτα παράξενες, ασυνήθιστες, άγνωστες σε ένα δίχρονο λέξεις, που αν είναι και πολύ συχνές η ιστορία δεν παλεύεται. Όμως αποδείχτηκε ότι το "παραπονεμένο ελεφαντάκι" -όπως φαντάζομαι και η υπόλοιπη σειρά- ήταν ό,τι πρέπει για μας.

Παραμύθι απλό, όμως εξαιρετικά ευφάνταστο και πολύ τρυφερό (αλλά από τον Τριβιζά δεν περιμένεις τίποτα λιγότερο-ελπίζω σε μια ανάρτηση αφιερωμένη σ' αυτόν κάποτε).  Το λυπημένο ελεφαντάκι με τη μακριά προβοσκίδα γνωρίζει και γίνεται φίλος μ' ένα κοριτσάκι, και βρίσκει την ευτυχία σε μια πόλη όπου τον αποδέχονται όπως είναι.

Ομολογώ ότι σε σχέση με την εικονογράφηση έχω κάποιες ενστάσεις. Το Βλαδίμηρο (το ελεφαντάκι) τον ήθελα λίγο πιο γλυκούλη. Αλλά η Λητώ (το κοριτσάκι) μ' αρέσει. Ακόμα μ' αρέσει το σχήμα του βιβλίου, είναι πράγματι πολύ συμπαθητικούλι. Στο τέλος έχει και δραστηριότητες για τα πιο μεγάλα παιδιά, να γράψουν, να ζωγραφίσουν. Ένα βιβλίο για μεγάλη γκάμα ηλικιών: από δύο μέχρι -φαντάζομαι- εφτά ετών; Α, πολύ θέλω να βρούμε κι άλλα "μακρουλά μικρούλικα" στο μέλλον.

Κι έπειτα αυτό: 

Για τον Πέρσι είχα γράψει και εδώ: Έχουμε ένα βιβλίο του στα αγγλικά και το λατρεύουμε, κι έτσι όταν βρήκαμε κι άλλα στη βιβλιοθήκη η Σταυρούλα έδειξε αμέσως ενδιαφέρον. Το κείμενο μου φάνηκε λίγο μεγάλο, όμως τελικά ποτέ δεν μετανιώνω όταν εμπιστεύομαι την επιλογή της. Από τότε που το πήραμε, τον "ασβό" τον διαβάζουμε κάθε μέρα.

Τα βιβλία του Πέρσι είναι μάλλον κι αυτά σε έλλειψη στην αγορά. Στα ελληνικά βρήκα αυτό κι αυτό και λίγα ακόμα εδώ. Και φυσικά περισσότερα βιβλία του υπέροχου Nick Butterworth (στα αγγλικά όμως) εδώ.

Και η υπόθεση; Όταν ο βρόμικος ασβός δεν θέλει να κάνει μπάνιο, ο Πέρσι μπαίνει ο ίδιος στη μπανιέρα. Όμως έτσι έρχονται τα πράγματα που ο ασβός δεν έχει επιλογή...

Πανέμορφο βιβλιαράκι. Σ' αγαπάμε, Πέρσι.

Και τέλος ένα βιβλίο που δεν της τράβηξε τόσο το ενδιαφέρον. Απλά δεν το θέλει. Μετά από δυο σελίδες σηκώνεται και φεύγει.

Στο δάσος, του Μόρις Πλέτζερ. Δεν είναι κακό το βιβλίο. Μιλάει σε στιχάκια για τα πλάσματα του δάσους, για τα χρώματα της φύσης. Είναι και της φιλοσοφίας "αγγίζω και νιώθω", αν και μετά από τόσα χρόνια που πέρασε στη βιβλιοθήκη η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να νιώσεις και πολλά. Σου ζητάει να εντοπίσεις πράγματα ορισμένου χρώματος, να ξεδιπλώσεις σελίδες.

Δεν ξέρω γιατί δεν το θέλει, είναι όμως σίγουρα δικαίωμά της.
Α, όλα κι όλα. Έχουμε και προτιμήσεις. Δεν θα μας αρέσουν τα πάντα ανεξαιρέτως.
Περί ορέξεως...

Έρχεται η ώρα να φύγουμε απ' τη βιβλιοθήκη.
-Κοίτα, Σταυρούλα, βρήκα αυτά τα βιβλία. Ποιά θέλεις να πάρουμε σπίτι μας;
-Όλα!
Και κάνει μια χειρονομία σαν να τ' αγκαλιάζει, για να τα χωρέσει στα χεράκια της.
Νομίζω πως ξεχειλίζω από τρυφερότητα γι' αυτήν.
Τα τσεκάρουμε και φεύγουμε.
Για δύο βδομάδες.
Τα βιβλία θα τα φιλοξενήσουμε για λίγο στο σπίτι μας, κοντά στα δικά μας, θα τα ξεφυλλίσουμε και θα τα περιεργαστούμε και θα κρατήσουμε, δώρο απ' αυτά, εικόνες και λέξεις και χρώματα τυπωμένα στη μνήμη μας. Όχι, όχι στη μνήμη μας, γιατί εκείνη δεν θα θυμάται τίποτα απ' αυτά τα χρόνια όταν μεγαλώσει. Κάπου πιο βαθιά από τη μνήμη, ίσως εκεί που οι εμπειρίες μας συναντούν την ψυχή μας και διαμορφώνουν τελικά αυτό που είμαστε.
Θα τα κρατήσουμε για λίγο κοντά μας, κι έπειτα θα τα στείλουμε να συνεχίσουν το ταξίδι τους.  

Το κουτί

Τα βιβλία μας είναι πολλά και ολοένα πληθαίνουν. Το 'χω ξαναπεί, είναι η μόνη πολυτέλεια που δεν μπορώ να μου αρνηθώ. Είναι το παράλληλο σύμπαν μου, ο κόσμος στον οποίο από πάντα είχα συνηθίσει να ξεφεύγω, που μπορεί να βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας, είναι όμως σχεδόν το ίδιο απτός και υπαρκτός με τον πραγματικό.  Γι' αυτό και δεν χωράνε πια στα ράφια. Τα βλέπω σύντομα να κατακλύζουν το σπίτι. Εξαπλώνονται σαν επιδημία -όχι, δεν υπάρχει θεραπεία- και παρόλα αυτά είναι το μόνο υλικό αντικείμενο που μου φαίνεται αδιανόητο ν' αποχωριστώ.

Και κάπως έτσι, όταν η μεγάλη βιβλιοθήκη σχεδόν γέμισε και η μικρή βιβλιοθηκούλα που φτιάξαμε για τη Σταυρούλα άρχισε κι εκείνη να στενάζει, μου ήρθε η ιδέα για το κουτί. Κάτι παρόμοιο είχα δει σε κάτι αγγλόφωνα μαμαδο/βιβλιο/σπιτοblogs, που δείχνουν φωτογραφίες των δωματίων των παιδιών τους, και όλα τα δωμάτια έχουν κι από ένα reading corner, με μαξιλάρια και άνετες πολυθρονίτσες και βιβλιοθηκούλα και όμορφα καλάθια γεμάτα βιβλία. Στο σπίτι μας ούτε λόγος για reading corner, οποιοσδήποτε καναπές και οποιοδήποτε κρεβάτι και οποιοδήποτε σημείο του πατώματος λειτουργεί μια χαρά ως τέτοιο, άσε που στο δωμάτιο "της Σταυρούλας" δεν μπαίνει κανείς ποτέ παρά μόνο για να πάρει καθαρά ρούχα απ' τη συρταριέρα. Επίσης, πανέμορφα τα καλάθια με τα βιβλία, αλλά με τα οικονομικά μας να στενεύουν και μια μετακόμιση εν όψει δεν θεώρησα σκόπιμο να ξοδέψω λεφτά σε  καλάθι (καλύτερα ν' αγοράσουμε πεντ' έξι βιβλία αντί γι' αυτό, χαχα). Ένα παλιό κουτί από pampers ντυμένο με όμορφο χαρτί περιτυλίγματος κρίθηκε κατάλληλο ν' αναλάβει το ρόλο.

Βρήκα χαρτί με πριγκίπισσες, το έντυσα και το γέμισα με τα βιβλία που αγαπάμε αυτό τον καιρό. Μετά το απόθεσα στη μέση του πατώματος στο σαλόνι μας, ανάμεσα στα παιχνίδια.

Το κουτί άντεξε, έχει κανα μήνα που αντέχει. Πέρασε το κρας τεστ του πάρτι των γενεθλίων με μικρές απώλειες που καλύφθηκαν με χρωματιστό σελοτέιπ (για κάποιο λόγο θεώρησα ότι είναι πιο όμορφο έτσι). Κι από τότε φιγουράρει στο σαλόνι και φιλοξενεί τα "αγαπημένα", που τα ανανεώνω από τη βιβλιοθήκη σε τακτά χρονικά διαστήματα ανάλογα με τη ζήτηση. Είναι φανταστικό! Είναι τόσο όμορφο και εύκολα προσβάσιμο (κι αυτό είναι νομίζω το βασικό του πλεονέκτημα), που σε τραβάει στα βιβλία θες δε θες. Κι η Σταυρούλα πολλές φορές τη μέρα κάνει αυτό:

Ωραία, φτάνει το εγκώμιο του κουτιού. Το περιεχόμενο είναι το καλύτερο.

Τα βιβλία που αγαπάμε αυτό τον καιρό:

Princesses: Έχουμε τρομερή αδυναμία στις "αγγίζω και νιώθω" πριγκίπισσες εδώ και ένα χρόνο περίπου. Ένα βιβλιαράκι που λέει με μια-δυο απλές προτάσεις σε κάθε σελίδα πώς περνάνε οι πριγκίπισσες τη μέρα τους. Παιχνίδια, πικ-νικ, χορός, και ιστορίες το βράδυ στο κρεβάτι. Πανέμορφη εικονογράφηση, πολύ θελκτικό για ματάκια και χεράκια.

Sleepy Time: Ένα βιβλιαράκι που αγόρασα καθαρά για την εικονογράφηση... Τόσο γλυκές εικόνες, λίγο vintage. Παιδάκια που ετοιμάζονται να κοιμηθούν, παιδάκια που κοιμούνται, και στο τέλος ζωάκια που κοιμούνται κι αυτά. Αυτός ο κύριος Fujikawa αξίζει μια ματιά... (εδώ- φταίω εγώ που τα θέλω όλα;)

We 're going on a bear hunt: Αυτό το βιβλιαράκι είναι κλασικό στους αγγλόφωνους. Μια ατρόμητη οικογένεια που πάει να κυνηγήσει αρκούδες, περνάει ποτάμια, βουνά, λαγκάδια, φτάνει σε μια σπηλιά, κι εκεί βρίσκουν μια αρκούδα και τους παίρνει εκείνη στο κυνήγι. Αστείο, ευρηματικό, όμορφο, η Σταυρούλα το φοβόταν λίγο στην αρχή αλλά όχι πια. Μόνο η μετάφρασή μου λίγο με χαλάει... "Πάμε να κυνηγήσουμε αρκούδες. Θα πιάσουμε μια μεγάλη. Τι όμορφη μέρα! Δε φοβόμαστε!" Όσο να 'ναι, το πρωτότυπο έχει άλλη χάρη...

Το μικρό κοάλα: Είναι η ανακάλυψη της χρονιάς, νομίζω. Μικρές, όμορφες ιστορίες, με ακριβώς όσο κείμενο χρειαζόμαστε σε κάθε σελίδα -ούτε πολύ ούτε λίγο! Το κοαλάκι και το φιλαράκι του, ο Άρης το χάμστερ, που όλο κάνει σκανταλιές και αστεία, είναι συμπαθέστατοι. Και η Σταυρούλα τους έχει κάνει δικούς της, άσε που ενίοτε λέει λέξεις και ατάκες απ' τα βιβλία ενώ παίζει (μήπως διαβάζουμε υπερβολικά πολύ τελικά;)

Δυο παλιά αγαπημένα (είχα γράψει για το λέω να πετάξω εδώ και για το μια κάμπια πολύ πεινασμένη εδώ) κι ένα καινούργιο σε παλιό μοτίβο: για τους φίλους μας τον Τικ και την Τέλα είχα γράψει εδώ αλλά όχι και για Το σούπερ πατίνι, μια όμορφη και τρυφερή ιστορία που με λίγα λόγια και με τα όμορφα σχέδια του Axel Scheffler (εικονογράφου του θρυλικού Gruffalo) μιλάει για τη φιλία και πώς αυτή έχει να κάνει με το να μοιράζεσαι και να συγχωρείς. Το λατρεύουμε!

Αυτοί οι χαρακτήρες, ο Fidget κι ο Quilly, είναι δημιουργήματα του David Melling, ενός απ' τους αγαπημένους μου εικονογράφους στον κόσμο, και είναι πραγματικά αξιολάτρευτοι! Στο Count Down to Bedtime ετοιμάζονται για ύπνο, ενώ στο Are you Ready ετοιμάζονται για το σχολείο. Είναι ακατάστατοι και σκανταλιάρηδες. Κρύβουν τα μυστικά τους κάτω από παραθυράκια που σηκώνεις μόνος σου. Το βιβλίο-σπίτι τους είναι γεμάτο ζεστές, αστείες λεπτομέρειες. Α, και η Σταυρούλα λατρεύει το γατάκι που τους συνοδεύει σε κάθε σελίδα!

Κοκκινοσκουφίτσα και Σταχτοπούτα από τη σειρά παραμύθια στην πιτζάμα των εκδόσεων Σαββάλας (όπου πιτζάμα το μαλακό καρό κάλυμμα του εξώφυλλου -τι άλλο θα σκεφτούν, μου λέτε;). Κλασικά τα παραμύθια, δε λέω τίποτα γι' αυτά, πέρα απ' το ότι στη συγκεκριμένη έκδοση το κείμενο είναι λίγο μεγάλο για ένα δίχρονο και το παραλλάσσουμε λίγο, όμως τα λατρεύουμε γιατί η εικονογράφηση είναι.... Τόνυ Γουλφ φυσικά!! (είχα γράψει για τον λατρεμένο μου εικονογράφο εδώ). Κι από το γιο του, τον Matt Wolf, Τα μαγικά παραθυράκια: Το αγρόκτημα, ένα βιβλίο που ανήκε στην αδερφή μου και μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια επιβιώνει (με όλα του σχεδόν τα παραθυράκια σώα και αβλαβή! Η Χαρά το λάτρευε, αλλά καθώς ήταν λίγο πιο μεγάλη απ' τη Σταυρούλα όταν της το έκαναν δώρο το πρόσεξε αρκετά. Η Σταυρούλα το λατρεύει, είναι πανέμορφο, αστείο, ναι, μαθαίνει πολλά απ' αυτό, αλλά στη σελίδα με τους "καλούς τρόπους", όπου όλα τα ζώα κάνουν μια σκανταλιά που δεν πρέπει να κάνουμε, απλά παίρνει ιδέες. (Για παράδειγμα, δεν είχε σκεφτεί ποτέ από μόνη της να βάλει το δάχτυλο στη μύτη, αλλά μια μέρα άρχισε να το κάνει φωνάζοντας "είμαι γουρούνι", για να μην έχουμε και καμιά αμφιβολία από πού το ξεσήκωσε...χμ...)

One Snowy Night από τη σειρά A Tale from Percy's Park: Ο Πέρσυ είναι πλέον εδώ και μήνες ένας πολύ αγαπημένος μας χαρακτήρας. Το βιβλίο έχει αρκετό κείμενο, αλλά η ιστορία είναι απλή και την παρακολουθούμε εύκολα (και η αυτόματη μετάφραση μαμά-google translator φάνηκε χρήσιμη για άλλη μια φορά), και τόσο μα τόσο γλυκιά: Ο καημένος ο Πέρσυ δεν θέλει ν' αφήσει κανένα ζώο να κοιμηθεί στο κρύο, κι όποιο του χτυπάει την πόρτα προσπαθεί να το βολέψει στο κρεβάτι του... Τώρα όποιο δέντρο έχει βελόνες το ονομάζουμε "δέντρο του Πέρσυ" από μια εικόνα του βιβλίου, αν και φυσικά υπάρχει και το αυθεντικό στη γειτονιά μας.
Ο Πέρσυ ήταν και σειρά κινουμένων σχεδίων και η "νύχτα με πολύ χιόνι" υπάρχει στο youtube:

The Jolly Postman: Δεν έχω λόγια γι' αυτό το βιβλίο. Είναι απολαυστικό και τόσο, μα τόσο αστείο. Ο Χαρούμενος Ταχυδρόμος μοιράζει γράμματα και κάρτες στους ήρωες των παραμυθιών: Ένα γράμμα απολογίας στις τρεις αρκούδες από τη Χρυσομαλλούσα, μια καρτ ποστάλ στο Γίγαντα απ' τον Τζακ, κλπ. Υπάρχουν οι φάκελοι, τα γράμματα τ' ανοίγεις και τα διαβάζεις. Μιλάμε για πολύ γέλιο. Είμαστε λίγο μικρές γι' αυτό, βέβαια, τα γράμματα είναι λίγο μεγάλα, τους ήρωες των παραμυθιών δεν τους ξέρουμε όλους ακόμα, αλλά της αρέσει η ιστορία με τον ταχυδρόμο ούτως ή άλλως. Σε κανένα χρόνο θα το εκτιμήσουμε πλήρως πιστεύω.

Owl Babies: Ένα απ' τα πιο όμορφα βιβλία που έχω βρει για το άγχος του αποχωρισμού. Τρία μωρά κουκουβάγιες περιμένουν τη μαμά να γυρίσει σπίτι, φοβούνται και ανησυχούν. Όταν στο τέλος γυρίζει, τα κάνει να χοροπηδούν από ενθουσιασμό και να δηλώνουν ότι "το ήξεραν πως θα 'ρθει".

Παρακαλώ, μπαμπά, φέρε μου το φεγγάρι: Κι άλλος, υπέροχος Eric Carle (το ξέρατε ότι έχει και το δικό του blog;) Ένα βιβλίο απλό και μαγικό, πολύ αγαπημένο μου, πολύ τρυφερό, βγαλμένο απ' τα παιδικά μας όνειρα: Το κοριτσάκι που ζητάει απ' το μπαμπά να της κατεβάσει το φεγγάρι για να παίξει, ο σούπερ φανταστικός μπαμπάς που ανεβαίνει με μια τεράστια σκάλα ως τον ουρανό για να της το φέρει, το φεγγάρι που μικραίνει και πάλι μεγαλώνει, οι εικόνες που ξεδιπλώνονται, τα χρώματα...

Πέππα το γουρουνάκι, Ο κήπος του παππού: Εντάξει, εγώ δεν τρελαίνομαι για την Πέππα, αλλά είναι η αγαπημένη της σειρά και μόλις είδαμε το βιβλίο έπρεπε να το αγοράσουμε. Τα σχέδια είναι λίγο Πικάσο, που λέει κι η μαμά μου, αλλά η απλότητά τους στα βίντεο είναι ευεργετική (δεν γίνεται ο χαμός της κινούμενης εικόνας που επικρατεί συνήθως και το παιδί μπορεί να παρακολουθήσει την ιστορία). Τώρα εντάξει, το βιβλίο δεν δρέπει και λογοτεχνικές δάφνες...

Και για το τέλος:

Η απίστευτη ιστορία του Αϊ-Βασίλη: Ξέρω, τα Χριστούγεννα πέρασαν, όμως το βιβλίο αυτό το παραλάβαμε πριν λίγες μέρες με το ταχυδρομείο. Δώρο αγαπημένης φίλης μου για τα γενέθλια της Σταυρούλας, που όμως δεν μας πρόλαβε στο σπίτι πριν τις διακοπές. Κι ενώ τα υπόλοιπα χριστουγεννιάτικα βιβλία έχουν μπει και πάλι στο ράφι της βιβλιοθήκης, αυτό μόλις βγήκε στη φόρα και μεσουρανεί. Χτες μόνο το διαβάσαμε γύρω στις δεκαοχτώ φορές. Το ζητούσε συνέχεια, "αυτό που έστειλε η Αγγέλα".
Είναι αστείο και γεμάτο εκπλήξεις:

Δείχνει άγνωστες ως τώρα πτυχές της προσωπικότητας του Αϊ-Βασίλη:

Γιατί φοράει κόκκινα; Γιατί περνάει μέσα απ' την καμινάδα; Γιατί αφήνει τα δώρα όταν τα παιδιά κοιμούνται;
Ένα βιβλίο που δίνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που πάντα σε βασάνιζαν και ποτέ δεν τολμούσες να εκφράσεις...
Και ναι, είναι αφηρημένος, πολυλογάς και χρειάζεται δίαιτα. Η σύζυγός του προσπαθεί να τον βάλει σε τάξη κι όταν μπερδεύεται τα ξωτικά τον επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο. Παρόλα αυτά, είναι ο χαρούμενος, γελαστός άγιος που ξέρουμε, που το μόνο που θέλει είναι η χαρά των παιδιών.

Ένα πολύ ευφάνταστο και ευχάριστο βιβλίο. Και με ρεκόρ αναγνώσεων μέσα στη μέρα! (στην τελευταία φωτογραφία φοράει τις πιτζάμες της, έχουν πέσει τα βλέφαρα κι ακόμα διαβάζουμε...)

Το κουτί το περιποιηθήκαμε κι άλλο χτες. Το στολίσαμε με καρτ ποστάλ από εικονογραφημένα βιβλία της Rebecca Dautremer (άλλη αγαπημένη μου εικονογράφος αυτή) και το ντύσαμε με διάφανο αυτοκόλλητο για να γίνει πιο ανθεκτικό. Η Σταυρούλα ήθελε πολύ να βοηθήσει. Κολλήσαμε χρωματιστό σελοτέιπ σε πολλά άσχετα σημεία, όμως είπαμε, έτσι μου φαίνεται πιο όμορφο. Έχει τη σφραγίδα μας, και περιέχει τα βιβλία μας. Και τα βιβλία μας... είναι κι αυτά η σφραγίδα μας, κατά κάποιο τρόπο. Μας διαμορφώνουν. Είναι ένα απ' τα υλικά των ονείρων μας.

Τώρα λοιπόν το κουτί είναι κάπως έτσι:

Ή έτσι:

Εμ, πώς να το κάνουμε... Αυτές τις μέρες... Το κουτί είναι το δικό μου αγαπημένο παιχνίδι.