Καλοκαίρι

Ο Ιούλιος τελειώνει. Είναι γεγονός. Πέρασε κιόλας το μισό καλοκαίρι. Και να με, εγώ που πάντα υποστηρίζω πως πρέπει να γιορτάζουμε το κάθε λεπτό, να χαιρόμαστε τη στιγμή, κι από την άλλη πάντα κάτι περιμένω με λαχτάρα, να με που ξαφνικά δεν θέλω να περάσουν οι μέρες, να μην τελειώσει το καλοκαίρι, να μην τελειώσει.

Μαζί του τελειώνουν και τα ψέματα: γυρίζω στο σχολείο. Πανικός! Τη μισή μέρα μακριά απ' τη Σταυρούλα μου; Ιδρώνω και που το γράφω. Κι ενώ προσπαθώ να χειριστώ το άγχος του αποχωρισμού που ώρες ώρες με γραπώνει σαν χέρι στο λαιμό (κι εγώ που νόμιζα ότι το παιδί το παθαίνει αυτό το πράγμα κι όχι η μαμά... κούνια που με κούναγε), κι ενώ προσπαθώ να βρω λύσεις για να μειώσω το χρόνο του πηγαινέλα στη δουλειά, και πιο πολύ ν' αντιμετωπίσω τ' αρνητικά μου συναισθήματα για να μπορέσω να βοηθήσω και το μωρό μου όταν έρθει η ώρα, κι ενώ στο μυαλό μου στριφογυρίζουν τρένα, λεωφορεία, μαθητές, διευθυντές, νταντάδες και λοιπά και λοιπά, θυμάμαι πού και πού και τεντώνω τ' αυτιά μου για ν' ακούσω την ήρεμη φωνούλα μέσα μου που λέει: Χαλάρωσε. Άσε τα πράγματα να έρθουν. Κι ακόμα λέει, με τη φωνή της μαμάς μου: Τις περισσότερες φουρτούνες τις περνάμε στο κεφάλι μας. 

Είναι ακόμα καλοκαίρι. Θυμίστε μου να μην καταστρέψω σαν ηλίθια το καλοκαίρι με τις αγωνίες του φθινοπώρου. 

Είναι καιρός για όμορφες αναμνήσεις, δεν έγραφα πριν λίγες μέρες; Μην το ξεχνάς αυτό, κυρία έξυπνη. Άντε λοιπόν. Σκάσε και κολύμπα. 

Και επειδή το βιβλιοσκούληκο μπορεί να είναι ημερολόγιο βιβλίων, αλλά πάνω απ' όλα είναι ημερολόγιο, θα παρεκτραπώ. Καλοκαίρι είναι. 

Ορίστε λοιπόν, μερικές όμορφες αναμνήσεις του Ιουλίου και πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων:

1. Νυφικό με tevaκια: 

Έγινε παρανυφάκι για πρώτη φορά. Μια πριγκίπισσα με ορειβατικά πέδιλα. Που τα γέμισε άμμο στο beach party που ακολούθησε, πριν κοιμηθεί μακάρια στους καναπέδες, για να μου παραχωρήσει ευγενικά την ευκαιρία να χορέψω μέχρι τελικής πτώσεως.

2. Το νερό-νεράκι:

Στο χωριό. Λάστιχο, γιαγιά, γέλια κι η μαμά με τη φωτογραφική μηχανή να προσπαθεί να παγώσει το χρόνο. 

3. Εκδρομή στο βουνό:

Δροσιά στο δάσος, κουβέρτα και μεσημεριανός υπνάκος στο χώμα, αδέσποτες αγελάδες στο λιβάδι στα 1800μ. υψόμετρο και βάλε, μια επεισοδιακή κατάβαση γεμάτη γέλια. Στο βουνό, ένας μαγικός κόσμος. Μαζέψαμε μικρά ξύλα και φτιάξαμε σπιτάκια για νεράιδες.

4. Ήρεμες, οικογενειακές στιγμές. Η παρουσία της. Το γέλιο της, οι καινούργιες λεξούλες της, το να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι εννοεί. Η μαγεία της ύπαρξής της.

Εδώ απλά με τρελαίνει γιατί είναι σαν μπαλαρινάκι.

5. Ευτυχισμένες μέρες με τη θεία, ατέλειωτες βόλτες στη Θεσσαλονίκη, η αδερφούλα μου κοντά μας:

Μπαμπάς, θεία, Σταυρούλα. Η μαμά κρατάει την κάμερα, κι απ' τ' αυτιά της βγαίνουν καρδούλες και για τους τρεις. Την αδερφούλα μου τη λένε Χαρά , η Σταυρούλα τη λατρεύει, και για να της το αποδείξει την αποκαλεί "τσατσά". Χαρά, σε λατρεύει λέμε!

6. Τα παραμύθια.

Δεν παρεκτράπηκα τόσο πολύ ώστε να μην αναφερθώ καθόλου στα βιβλία. Κι εξάλλου, καλοκαίρι χωρίς παραμύθια δεν γίνεται. Τα λέμε το βράδυ, στο σκοτάδι, πριν κλείσουν τα βλέφαρα. Τα διαβάζουμε με το φως της μέρας κι οι εικόνες μας φανερώνουν τα μυστικά που μπορεί ακόμα να κρύβουν οι λέξεις. 

Τα αγαπημένα μας αυτή την περίοδο: Παραμύθια που αγαπώ, That's not my mermaid, The Wide-Mouthed Frog, Μάντεψε πόσο σ' αγαπώ. 

Οι γοργόνες μας. Θαλασσινές, καλοκαιρινές. Και το κουτί των παιχνιδιών που έγινε βαρκούλα, "παπούπα" στα σταυρούλικα. 

Είπαμε, οι γιαγιάδες κάτι ξέρουν από παραμύθια.

Το "Μάντεψε πόσο σ' αγαπώ" πρέπει να είναι το πιο γλυκό βιβλιαράκι για μικρά παιδάκια. Η Σταυρούλα το διαλέγει πάντα. Ο μπαμπάς λαγός και το λαγουδάκι προσπαθούν να μετρήσουν ποιός αγαπάει τον άλλο πιο πολύ. Όμως η αγάπη δεν μετριέται...



Το βρήκα και στο youtube ανεβασμένο:

Ουφ! Τα 'γραψα και ήδη νιώθω καλύτερα. 

Ο Ιούλιος φεύγει, αλλά ήταν τόσο όμορφος. 

Είναι πάντα ευχάριστο να το σκέφτεσαι.

Καλοκαίρι, θα προσπαθήσω να μη σε σπαταλήσω άλλο. Δεν θα μαυρίζω τις όμορφες μέρες σου με ανησυχίες και φόβους για το αύριο. Και θα προσπαθήσω να σου χαρίσω τον καλύτερό μου εαυτό. Να χαίρομαι με όλη μου τη δύναμη και ν' αγαπώ με όλη μου τη δύναμη και να θυμάμαι να είμαι ευγνώμων και δεκτική στις όμορφες στιγμές που έρχονται και κάποτε τις προσπερνώ. 

Θα προσπαθήσω. 

Αλλά κι εσύ θα υποσχεθείς να μη βιαστείς να φύγεις.
Ακούς;

Της γιαγιάς τα παραμύθια...

Πριν κανα μήνα περίπου, κάναμε οι τρεις μας ένα ταξίδι στη θάλασσα: η μαμά μου, η Σταυρούλα κι εγώ. Ξεκίνησε λίγο αντίξοα, και ήταν βασικά ταξίδι για δουλειά, όμως ήταν γεμάτο από μια ξεχωριστή μαγεία- εκείνη που υπάρχει μόνο εκεί που βρίσκονται μαζί τρεις γυναίκες από τρεις γενιές μιας οικογένειας, πολύ ισχυρά δεμένες μεταξύ τους με τ΄αόρατα νήματα της αγάπης.  


Η Σταυρούλα ήταν τρισευτυχισμένη σ' αυτό το ταξίδι. Είχε άπλα, ελευθερία και όλη την προσοχή του κόσμου από τη μαμά της (φυσικά) και τη γιαγιά της (που δεν τη βλέπει συχνά). Παιχνίδια και τραγούδια όλη μέρα. Λατρεία. 


Η λατρεία της γιαγιάς γίνεται παιχνίδι.
Υπομονή. 
Παραμύθια.  

Κυλούσαν οι μέρες κι εγώ παρακολουθούσα το bonding, που απλά, αβίαστα, συνέβαινε. Στη θάλασσα πετούσαν βοτσαλάκια, στην παιδική χαρά έκαναν τραμπάλα, στο μπαλκόνι έπαιζαν με τα νερά. Το βράδυ τους έδινα το χώρο τους. Ήμουν εκεί, φυσικά, ήμασταν και οι τρεις ξαπλωμένες, η Σταυρούλα ανάμεσα, γαντζωμένη στο στήθος μου. Όμως η γιαγιά έλεγε το παραμύθι. Ξεκίνησε με την Κοκκινοσκουφίτσα. Το άλλο βράδυ Κοκκινοσκουφίτσα και Σταχτοπούτα. Και το επόμενο Κοκκινοσκουφίτσα, Σταχτοπούτα, κι η ιστορία της Σταυρούλας που μεγαλώνει και πάει σχολείο. Κι έτσι, μαγικά, το μωρό κοιμόταν! Το μωρό μου, που όταν αλλάζει περιβάλλον μένει ξάγρυπνο ως τα μεσάνυχτα μες στην υπερένταση, κοιμόταν με την κατευναστική φωνή της γιαγιάς να λέει παραμύθια. Ούτε που ήξερα ότι ήταν σε ηλικία ν' ακούσει παραμύθια με τόσα πολλά λόγια. Για φαντάσου.



Το ταξίδι τελείωσε, αλλά τα παραμύθια της δεν ήθελα να της τα στερήσω. Έλα όμως που κάθε φορά που ξαπλώναμε και επιχειρούσα να ξεκινήσω την Κοκκινοσκουφίτσα ή τη Σταχτοπούτα δεν παρέλειπε να μου θυμίζει: "γιαγιά!", κάποιες φορές τόσο έντονα και τόσο συχνά που δεν με άφηνε να συνεχίσω. Ξεκίνησα κι εγώ να της λέω τα τρία γουρουνάκια, ενώ κοιτάζαμε τις εικόνες από ένα κακόμοιρο βιβλιαράκι που αγοράσαμε απ' το σούπερ μάρκετ. Μεγάλη επιτυχία! Εκδόσεις Joconda, και η ιστορία χιλιοκουτσουρεμένη (ό,τι πρέπει για μωρό 18 μηνών) όμως την εικονογράφηση τη βρήκα όμορφη (κι ας λέγεται Van Gool αυτός που την έκανε). Της άρεσε πολύ το παραμύθι. Έχει και δραματικότητα και εφέ με το λύκο που φυσάει τα σπιτάκια και μετά πέφτει στο βραστό νερό. Κι όταν κάνει αναπαράσταση πώς γελάνε τα γουρουνάκια στο τέλος της ιστορίας, θέλω να τη φάω. Με την καλή έννοια. 

Στην επόμενή μας επίσκεψη στη γιαγιά, μας έκανε δώρο ένα βιβλίο. Τα Παραμύθια που αγαπώ, εκδόσεις Μίνωας. Η Σταχτοπούτα κι η Κοκκινοσκουφίτσα είναι εκεί, και τα γουρουνάκια εκεί είναι, κι ο Κοντορεβιθούλης κι ο Παπουτσωμένος γάτος, αλλά και άλλα παραμύθια, λιγότερο γνωστά, όπως η Χιονούλα και η Ροδούλα και οι Μουσικοί της Βρέμης. Είναι προχωρημένο βιβλίο για μας, με μεγάλα κείμενα, αλλά έχει μεγάλες εικόνες που μπορείς να στηριχτείς πάνω τους για να πεις με δικά σου λόγια την ιστορία. Το ξεκίνησαν στην Αθήνα, με τα γνωστά παραμύθια φυσικά. Το συνεχίζουμε κι εδώ. Το παίρνουμε μαζί μας όπου πηγαίνουμε, τώρα το καλοκαίρι. Είναι ανεξάντλητο. 


Διαβάζουμε τα γουρουνάκια, την Κοκκινοσκουφίτσα και τη Σταχτοπούτα. "Μαμά!" φωνάζει η Σταυρούλα όταν αρχίζουμε το πρώτο, "γιαγιά!" όταν αρχίζουμε κάποιο απ' τα άλλα δύο. "Γιαγιά!" φωνάζει όταν βλέπει το γάιδαρο και τον κόκορα απ' τους μουσικούς της Βρέμης -στο ταξίδι με τη γιαγιά είδαμε και γάιδαρο και κόκορα, δεν το ξεχνάει. Διαβάζουμε από χθες και την Τοσοδούλα, και πάλι θέλω να τη φάω όταν μου δείχνει με το δαχτυλάκι της πως η Τοσοδούλα είναι τόοοοσο μικρή. "Μαμά!" φωνάζει και ξαναφωνάζει κατά τη διάρκεια του παραμυθιού, και κάνει πως κλαίει -ναι ναι, η Τοσοδούλα έκλαιγε γιατί ήθελε τη μαμά της. Το σίγουρο είναι ότι τα ζει τα παραμύθια, όχι αστεία. 


Αγαπώ τις ώρες που περνάμε με τα παραμύθια. Το βλέμμα της όταν συγκεντρώνεται σε μια εικόνα. Την ανυπομονησία της όταν γυρίζει τις σελίδες στην τύχη και δείχνει πότε το ένα και πότε το άλλο. Είναι το κορίτσι μου, αγαπώ τα πάντα πάνω της. Με ξαφνιάζει κάθε μέρα μ' αυτά που καταλαβαίνει και με τον τρόπο που εκφράζεται, χωρίς πολλά λόγια, όμως με τόση σαφήνεια. Με ξαφνιάζει μ' αυτά που θυμάται. Το να την παρακολουθώ, μαθαίνοντας από κείνη τι της κάνει εντύπωση, είναι κάτι θαυμάσιο. Το να κάθομαι ήσυχα πλάι της και δειλά να μπαίνω, όταν μου ανοίξει την πορτίτσα, στο μικρό της κόσμο είναι το μεγαλύτερο προνόμιο. Και το να μοιράζομαι τα παραμύθια μαζί της είναι ένα μονάχα απ' τα πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη. 


Νομίζω είναι πολύ ταιριαστό που τα παραμύθια μας τα σύστησε αυτό το ταξίδι με τη γιαγιά. Δεν είχα ποτέ γιαγιά, όμως ακούω πως κάτι ξέρουν αυτές από παραμύθια.


Ήταν ένα όμορφο ταξίδι το δικό μας. Είναι όμορφα να έχεις μαμά και να είσαι μαμά. Σε τοποθετεί, θα λεγα, στο κέντρο της αγάπης, με βελάκια που φεύγουν από σένα κι επιστρέφουν σε σένα. Ακόμα σου επιτρέπει, κατά κάποιο τρόπο, να έχεις παιδί και να είσαι παιδί, και το καθένα απ' αυτά είναι κάτι μαγικό. Στη μέση του Αιγαίου, κάτω από τον καυτό ήλιο. Δίπλα στη θάλασσα, που ποτέ δεν ησυχάζει και ποτέ δεν τελειώνει.

Μια καλύτερη ιστορία

Το διάστημα που πέρασε διάβασα αρκετά και έγραψα λίγο, ταξίδεψα κάμποσα χιλιόμετρα και σκέφτηκα πολύ, γνώρισα διάφορους ανθρώπους κι ένα γάτο, λυπήθηκα και χάρηκα και κολύμπησα και οδήγησα (Παναγία βόηθα!), και τράβηξα φωτογραφίες και έδωσα και πήρα αγκαλιές, και πέρασε ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού και φτάσαμε σχεδόν στη μέση, με στιγμές που τόσο εύκολα έγιναν αναμνήσεις κι άλλες που περιμένουν στη γωνία να τις ζήσουμε κι αυτές.

Καλοκαίρι. 

Πώς κυλάει η ώρα.

Είναι στ' αλήθεια καιρός να φτιάξουμε όμορφες αναμνήσεις. 

Τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων δεν τα θυμάμαι πια με λεπτομέρειες, όμως μέσα στη θολούρα ξέρω πως ήταν μεγάλα και όμορφα. Είχαν ατέλειωτο παιχνίδι στο δρόμο και ατέλειωτα απογεύματα στη θάλασσα, και μεγάλες διαδρομές με το πούλμαν ώσπου να φτάσουμε εκεί, και μεγάλες συζητήσεις στο πούλμαν, και παιδική χαρά ως τη νύχτα και αργούς περιπάτους χωρίς σκοπό. Είχαν βαρετές στιγμές στο χωριό, είχαν ποδήλατο, είχαν ουρανό γεμάτο αστέρια και αγάπη. Λίγες στιγμές μένουν από τότε, κι ακόμα μια διάχυτη ευτυχία, μια νοσταλγία για την εποχή που ο κόσμος ήταν πιο μικρός και δεδομένος, οι φόβοι πιο παραμυθένιοι κι η παρηγοριά τους πιο απλή. 

Σκέφτομαι τα ευτυχισμένα παιδικά μου χρόνια, τις αόριστες αναμνήσεις μου που έχουν σχεδόν περάσει στη σφαίρα του μύθου, εκείνον τον μικρό χαρούμενο άνθρωπο που έγινε αυτό που είμαι εγώ. Εύχομαι στ' αλήθεια να προσφέρω κι εγώ στο παιδί μου κάτι καλό, μια βαλίτσα ευτυχισμένες αναμνήσεις για το ταξίδι της ζωής της. 

Τα καλοκαίρια είναι όσο τίποτα καιρός για ευτυχισμένες αναμνήσεις.

Η οικογένεια είναι πιο πολύ μαζί, οι καρδιές πιο ανοιχτές. Θέλω να κάνω τα καλοκαίρια μας μαγικά. Οι τρεις μας, κι οι άνθρωποι στο δρόμο μας, η μεγάλη μας οικογένεια. Θέλω να κάνω την κάθε μέρα μας μια πιο όμορφη ιστορία.   

Κι ερχόμαστε στο βιβλίο, έτσι για να δικαιολογήσουμε την παρουσία του παραπάνω παραληρήματος σ' ένα μπλογκ που ονομάζεται "βιβλιοσκούληκο" (χα). Τέτοιες σκέψεις λοιπόν έκανα εδώ και λίγο καιρό, από τότε που άρχισε το καλοκαίρι και λίγο πιο πριν, όταν έπεσα πάνω σ' αυτό: 

A Million Miles in a Thousand years, του Donald Miller. Μια αληθινή ιστορία. Και πόσο αληθινή. 

Ο κύριος αυτός λοιπόν, αφού έγραψε ένα επιτυχημένο βιβλίο (δεν το έχω διαβάσει αλλά απ' ό,τι λέει είναι μάλλον κάτι σαν απομνημονεύματά του) και με την καριέρα του λίγο-πολύ στάσιμη, δέχτηκε την πρόταση να γυριστεί το βιβλίο του σε ταινία. Τότε, κατά κάποιο τρόπο, οι παραγωγοί της ταινίας τον ταρακούνησαν και τον έσωσαν μαζί. Το βιβλίο έπρεπε να αλλαχτεί αρκετά, γιατί μια ταινία δεν είναι σκέψεις, αλλά θέλει δράση, ιστορία, κορυφώσεις. Αλλιώς είναι μια ταινία βαρετή, μια ταινία που κανείς δεν θα ήθελε να δει. Οι παραγωγοί κάθισαν μαζί του να γράψουν ένα νέο σενάριο. Και ο Don άρχισε να σκέφτεται ότι αυτά που κάνουν μια ταινία ν' αξίζει είναι λίγο-πολύ αυτά που κάνουν μια ζωή ν' αξίζει. Ότι δεν είναι πια ικανοποιημένος με το να περνάει τη ζωή του στον καναπέ και στον υπολογιστή, γράφοντας ιστορίες άλλων, φανταστικών ανθρώπων, ονειροπολώντας, αλλά ότι πρέπει να ζήσει, και να κάνει τη ζωή του μια καλύτερη ιστορία. Στο A Million Miles εξιστορεί την πορεία του μέχρι να πάρει μπρος και να βάλει το σχέδιο σ' εφαρμογή, κι ακόμα μιλάει για ανθρώπους που τον ενέπνευσαν, που έκαναν κάτι καλό, κάτι μεγάλο, κάτι που άξιζε, κάτι. 

Το βιβλίο είναι γεμάτο χιούμορ, συγκίνηση, όμορφες ιστορίες και αξιομνημόνευτες σκέψεις (υπογράμμιζα συνέχεια όσο το διάβαζα). Είναι γεμάτο ειλικρίνεια, και διδάσκει χωρίς διδακτισμό. Είναι γεμάτο θετική σκέψη. Ο Don δεν έχει πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα του, εσωτερικά κι εξωτερικά. Μαθαίνουμε μαζί του.

Ο Don ήρθε σε πολύ καλή στιγμή, γιατί προχώρησε τις σκέψεις που ήδη έκανα. Ρούφηξα το βιβλίο του. Με άγγιξε πολύ και τον συστήνω ανεπιφύλακτα. 

Μια καλύτερη ιστορία, λέει ο Don. Ζήσε μια καλύτερη ιστορία. Κάνε κάτι που αξίζει. Θέλει προσπάθεια αλλά αξίζει τον κόπο.  

Και τώρα.. το κορίτσι μου ξύπνησε. Πρέπει να κλείσω, να γυρίσω κοντά της. Θέλω να κλείσω, να γυρίσω κοντά της. Έχουμε τόσα να κάνουμε, όμορφα πράγματα που μέχρι το τέλος της μέρας θα έχουν γίνει όμορφες αναμνήσεις. Το πάρκο μας περιμένει, το καλοκαίρι μας περιμένει. Αυτό που αξίζει δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλο.

Θα είμαστε μαζί, και θ' αγαπιόμαστε. 

Και θα προσπαθούμε να κάνουμε τη μέρα μας μια πιο όμορφη ιστορία.

Καλό καλοκαίρι! 

quotes...

Σωστός ο Όσκαρ...