Δύο

Χθες το πρωί που ξύπνησαν ανάμεσα στα μπαλόνια, αφού έτρεξαν και χοροπήδησαν και φώναξαν και γέλασαν και είπαμε όλοι με τη σειρά "Χρόνια πολλά, Ισαβέλλα!", η Σταυρούλα κοίταξε καλά καλά την αδερφή της και παρατήρησε: "ακόμα φαίνεται σαν να είναι ένα". 

Όπως το εννοούσε η Σταυρούλα, ήταν αλήθεια. Το μωρό μας δεν είχε αλλάξει και πολύ απ' την προηγούμενη μέρα. Είχε αλλάξει λίγο, φυσικά. Γιατί σ' αυτή την ηλικία δεν περνάει μέρα που να μην έχει κάτι διαφορετικό και καινούργιο πάνω της -καινούργια δόντια, καινούργιες λέξεις, καινούργιες προτιμήσεις. Μα δεν είχε αλλάξει και τόσο που να το καταλαβαίνεις χωρίς να την παρατηρήσεις πολύ, πολύ προσεκτικά. 

Όμως...να που δεν είναι ένα. Έγινε δύο! Κι ό,τι βρεφικό πάνω της φεύγει σιγά σιγά, το μωρό δίνει τη θέση του σ' ένα χαρούμενο, ζωηρό κοριτσάκι, που είναι εντελώς διαφορετικό από "όταν ήταν ένα". Άλλος άνθρωπος, στην πραγματικότητα. Με μια προσωπικότητα που ξεχειλίζει από ένα μικροσκοπικό κορμάκι.  

Είναι αστεία, έξυπνη και τρυφερή. Είναι δυναμική και ξέρει να διεκδικεί αυτό που θέλει. Αγαπάει τα μωρά, την οικογένειά της, τη ζωγραφική. Το χορό, την τσουλήθρα, τα μακριά φορέματα, τη Ντόρα εξερευνήτρια και την Πέππα γουρούνι. Τις καραμέλες -περισσότερο να τις ξετυλίγει παρά να τις τρώει. Να δοκιμάζει παπούτσια. Να παίζει κάπου κάπου (ωιμέ!) στις τρεις η ώρα τη νύχτα. Να την κάνει ο μπαμπάς της αεροπλανάκι. 

Είναι καλλιτεχνική φύση. Αγαπάει τη μουσική, τραγουδάει όλη μέρα, κι όταν της λες καινούργιο τραγούδι μένει ακίνητη και σε κοιτάζει προσεκτικά στα μάτια. Τη βλέπεις να το μαθαίνει. Της αρέσει να μαθαίνει.

Είναι μια ακούραστη εξερευνήτρια του κόσμου. Στις βόλτες της αρέσει να παίρνει το χρόνο της. Αν μια απόσταση πέντε λεπτών κάνουμε μία ώρα να την καλύψουμε, αυτό δεν την απασχολεί καθόλου. Γιατί δεν βαριέται ποτέ.

Και γιατί, όπως επιτάσσει η ηλικία της, αντιμετωπίζει ακόμα με δέος και περιέργεια πράγματα που οι άλλοι θεωρούμε δεδομένα.

Είναι βιβλιοσκούληκο. Τρελαίνεται να της διαβάζουν. Της αρέσει να μοιράζεται τα βιβλία της με την αδερφούλα της.

Της αρέσει να μοιράζεται τα πάντα με την αδερφούλα της. Αν πάρει κάτι στα χέρια της, οτιδήποτε, θα ζητήσει οπωσδήποτε κι ένα ίδιο για τη Σταυρούλα. Την αγαπάει. Τη θαυμάζει. Την εμπιστεύεται.

Είναι ένα υπέροχο, φωτεινό πλασματάκι που γεμίζει χαρά τους ανθρώπους γύρω της. Αλλά αυτό δεν είναι καινούργιο... Είναι απ' τα πράγματα που δεν αλλάζουν ποτέ.

τη φωτογραφία την έβγαλε η Σταυρούλα

***

Με την ευκαιρία των γενεθλίων της, δύο αγαπημένα της βιβλία αυτόν τον καιρό: 

Από τη σειρά Tales from Acorn Wood των δημιουργών του Gruffalo Julia Donaldson και Axel Scheffler, οι ιστορίες Rabbit's Nap και Postman Bear. Όχι και τόσο γνωστές, μα σούπερ χαριτωμένες, αυτές οι πολύ πολύ σύντομες ρυθμικές ιστοριούλες μας ενθουσιάζουν με τους συμπαθητικούς χαρακτήρες που έχουν κάτι τόσο οικείο -αφού μοιάζουν στον Τικ και την Τέλα- και τα παραθυράκια -σχεδόν σίγουρη επιτυχία. Ιδανικά για ηλικίες 1-3, αλλά αρέσουν και στους λίγο μεγαλύτερους φυσικά...

Στο Rabbit's Nap, η καημένη η Κουνελίτσα ψάχνει ένα ήσυχο μέρος για να πάρει έναν υπνάκο, μα όλο και κάποιος θόρυβος την ενοχλεί.

Αλλάζει συνεχώς μέρος, μα οι φίλοι της, που κάνουν τις δουλειές τους, είναι παντού.

Τελικά, η πόρτα χτυπάει και...

... είναι οι φίλοι της, που τη νανουρίζουν μ' ένα τραγούδι. Και επιτέλους, κοιμήθηκε!

Στο Postman Bear, ο Αρκουδάκος γράφει τρία γράμματα και τα μοιράζει στους φίλους του...

...που τους βρίσκουμε τον καθένα στο δικό του σπίτι.

Τα γράμματα είναι προσκλήσεις για το πάρτι του, όπως μαθαίνουμε αργότερα.

Ο Αρκούδος ετοιμάζει ένα κέικ...

...κι όταν η πόρτα χτυπάει, οι καλεσμένοι του τού εύχονται Χρόνια Πολλά για τα γενέθλιά του.

***

Χρόνια πολλά και σε σένα, αρκουδάκι μου! Χρόνια πολλά πολλά κι ευτυχισμένα! 

Σ' ευχαριστώ που είσαι το παιδάκι μου.

Σ' αγαπώ!!!

Hello Again

Τρελός ο μήνας της μετακόμισης, αλλά πέρασε, και να 'μαστε στο καινούριο μας σπίτι, στην παλιά-καινούργια μας πόλη, να προσπαθούμε ακόμα να προσαρμοστούμε σ' έναν αλλιώτικο τρόπο ζωής. Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, έχουμε πάλι ίντερνετ, κι είπα κάτι να γράψω, αλλά δεν ξέρω τι, έτσι παθαίνω άμα περνάει καιρός. Τεράστιες αλλαγές, άπειρες εικόνες, βιβλία πέρασαν απ' τα χέρια μας πολλά, με τι ν' αρχίσω;

Θ' αρχίσω μ' αυτό: Γειά σας, είμαστε καλά, στ' αλήθεια ελπίζω να είστε κι εσείς. 

Είμαστε πάλι εδώ, να μοιραστούμε βιβλία και στιγμές. 

Κι απ' τις δυσκολίες, και τη δουλειά και την κούραση, και το ότι λυπηθήκαμε λίγο που αφήσαμε αυτό που ήταν για δυο χρόνια χωριό μας, και δε βρήκαμε καλά-καλά ρυθμούς κι είμαστε πάλι λίγο νομάδες γιατί κουζίνα στο σπίτι ακόμα δεν έχουμε, θα κρατήσω λίγες στιγμές γι' απόψε, πράγματα που με κάνουν χαρούμενη, και για τα οποία είμαι ευγνώμων.

Την Άνοιξη, που μας έκανε δώρο μερικές υπέροχες μέρες. Τις βόλτες μας. 

Όλους τους καινούργιους τρόπους που βρίσκουμε για να παίζουμε, και για να είμαστε μαζί. 

Γιατί όσο κι αν αλλάζουν όλα, τίποτα σημαντικό δεν αλλάζει. 

Και κάπως έτσι, για χάρη της Άνοιξης, σας έχω αυτά τα υπέροχα βιβλιαράκια γι' απόψε, που τα (ξανα)ανακάλυψα πρόσφατα. Τις ιστορίες με τους 12 μήνες της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου. Τις διάβαζε στην τάξη της Σταυρούλας στο Νηπιαγωγείο του Λιτοχώρου η γλυκύτατη δασκάλα της. Τις ήξερα κι εγώ από παλιά, είχα δει κάποια απ' τα βιβλία σε άλλα σπίτια όταν ήμουν μικρή, αλλά εμείς είχαμε μόνο εκείνο της Άνοιξης. Πρόσφατα προμηθευτήκαμε και τις υπόλοιπες εποχές, δώρο στη Σταυρούλα σαν ανάμνηση του πρώτου της σχολείου.  

Κι επειδή κάθε πράγμα στον καιρό του, αυτές τις μέρες διαβάζουμε το βιβλίο της Άνοιξης ξανά και ξανά. Θυμήθηκα πόσο μου άρεσαν από την πρώτη στιγμή αυτές οι ιστορίες.

Ο Χρόνος είναι ο παππούς, που ζητά απ' τη συγγραφέα να γράψει την ιστορία των εγγονών του. Ο κάθε μήνας είναι ένα αγοράκι, με το δικό του χαρακτηριστικό γύρω απ' το οποίο πλέκει έξυπνα η συγγραφέας το παραμύθι του, δίνοντας ευκαιρίες για συζήτηση κι ένα σημείο αναφοράς για το μικρό παιδάκι που ακούει την ιστορία, μαρκάροντας το πέρασμα του χρόνου και την εναλλαγή των εποχών. Το κάθε παιδί-μήνας περιστοιχίζεται από τους χαρακτήρες που παίζουν βασικό ρόλο στην ιστορία, οικογένεια και φίλους, προσωποποιημένα στοιχεία της φύσης. Κι όλο αυτό γίνεται με κέφι και ζωντάνια, με αποτέλεσμα ένα απολαυστικό ανάγνωσμα.

Το βασικό χαρακτηριστικό του Απρίλη είναι ότι λέει ψέματα. Πρωταπριλιά, πασχαλινά αυγά, κι ανοιξιάτικα λουλούδια, όλα μπλέκονται στην ιστορία αυτού του παιχνιδιάρη μήνα.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να διαβάζουμε τις ιστορίες παράλληλα με το πώς κυλάνε οι μήνες, αλλά νομίζω θα ήταν τέλειο. 

Για την ώρα είμαστε στον ψεύτη, τον παιχνιδιάρη, τον καλοπροαίρετο και γελαστό Απρίλη. Πάσχα έρχεται, λένε πως ο καιρός θα φτιάξει πάλι όπου να 'ναι. Λουλούδια ξεπετάγονται παντού. 

Είμαι ευγνώμων για τα λουλούδια, για τον ήλιο στα μαλλιά τους. Και για το πώς αυτές είναι η ίδια η Άνοιξη.