Let it snow!

Αγαπώ ό,τι κάνει η Holly Hobbie. Οι ιστορίες της είναι τόσο τρυφερές και οι ζωγραφιές της απλά υπέροχες. Τα βιβλία της είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου. 

Σας έγραφα πριν καιρό για τη Holly Hobbie και συγκεκριμένα για τα γουρουνάκια της, τον Τουτ και τον Παντλ. Τα γουρουνάκια που μ' όλες τις διαφορές τους είναι οι καλύτεροι φίλοι, πρωταγωνιστούν σε μια ολόκληρη σειρά περιπετειών και είναι στ' αλήθεια δυο πολύ αγαπημένοι μας ήρωες.  

Για σήμερα έχω μια γλυκιά χριστουγεννιάτικη ιστορία με τον Τουτ και τον Παντλ, το Toot and Puddle: Let it snow.

Σε αυτή την ιστορία, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι ο Πάντλ επιθυμεί όσο τίποτ' άλλο να χιονίσει. Για την ώρα όμως, όλα είναι ξερά και καφέ.

Ο Τουτ, από την άλλη, ανησυχεί περισσότερο για το τι δώρο πρέπει να κάνει στο φιλαράκι του.

Θα ήθελε να είναι κάτι χειροποίητο και πολύ ξεχωριστό. Τι να φτιάξεις όμως για κάποιον που τον ξέρεις τόσο καλά, που είναι τόσο ικανοποιημένος με όσα έχει και είναι ταυτόχρονα ο καλύτερος φίλος στον κόσμο;

Όχι ότι ο Παντλ δεν έχει την ίδια ανησυχία. Ξέρει τον Τουτ απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, τι να του προσφέρει όμως;

Στρέφονται στην ξαδερφούλα τους την Όπαλ για βοήθεια, κι εκείνη δίνει στον καθένα με τη σειρά την ίδια απάντηση: Μια κουκλίτσα, κάτι απαλό που μπορείς ν' αγκαλιάσεις... Δεν βοήθησε και πολύ.

Εν τω μεταξύ, έρχεται και το χιόνι.

Κι έρχεται για τους δύο φίλους ένα πρωί που εύχεσαι να "το βάλεις στην τσέπη σου και να το κρατήσεις για πάντα".

Η αγαπημένη μου, νομίζω, φράση όλου του βιβλίου: "I wish I could take this morning and put it in my pocket and keep it forever". 

Όμως τελειώνει. Και μια δυνατή βροχή λιώνει το όμορφο χιόνι.

Τα Χριστούγεννα έρχονται παρόλα αυτά, και οι δυο φίλοι έχουν βρει επιτέλους την έμπνευσή τους για τα δώρα που θέλουν να προσφέρουν ο ένας στον άλλο. 

Τη μέρα των Χριστουγέννων, περιμένουν την Όπαλ για ν' ανοίξουν τα δώρα τους. Πρώτη η μικρή ξαδερφούλα, παίρνει αυτό που επιθυμούσε πιο πολύ: Δυο κουκλίτσες -"Μα πώς το ξέρατε;"

Έπειτα είναι η σειρά του Παντλ: ένα έλκηθρο από τον Τουτ, για μέρες με χιόνι ή χωρίς.

Και τέλος η σειρά του Τουτ: ένας ξεχωριστός πίνακας, που φτιάχτηκε απ' τον Παντλ μόνο γι' αυτόν.

Απεικονίζει εκείνο το πρωινό, και τους δυο τους μέσα στο χιόνι.

Δεν έχω να πω πολλά γι' αυτό το βιβλίο. Είναι τόσο τρυφερό και τόσο γλυκό και όλες το αγαπάμε, αλλά ίσως εγώ το αγαπώ πιο πολύ κι απ' τις τρεις μας. Μια ιστορία τόσο ήσυχη και όμορφη, σαν το χιόνι που πέφτει. Σε κάνει -πώς να το πω;- να νιώθεις τόσο καλά. Αυτό. Είναι κάτι που μ' αρέσει πάντα στα βιβλία της Holly Hobbie. Χωρίς πολλά πολλά, με λίγα λόγια και καλά διαλεγμένα, σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα.


Υ.Γ. Αυτές τις μέρες, με την έμπνευση που πήρα από το twoboysandhope της Ελπίδας, είχα την ακατανίκητη επιθυμία να φτιάξω ένα χριστουγεννιάτικο σοκολατένιο σπιτάκι. Βασικά αυτά είναι από μπισκότο κανονικά, αλλά είπα να προτιμήσω τη σοκολάτα γιατί ήθελα κάτι πιο εύκολο, φοβόμουν μην το καταστρέψω με την πρώτη κι απογοητευτώ (στην ανάρτηση της Ελπίδας υπάρχουν οδηγίες και για τα δύο).
Δεν ήταν και τόσο φοβερό τελικά! Στην πρώτη απόπειρα βέβαια μου φάνηκε λίγο δύσκολο να το κολλήσω και η σκεπή χρειάστηκε κολώνες για υποστήριξη, άσε που τελικά έγινε καλύβα με επίπεδη στέγη αντί για την τριγωνική που ήθελα... Λεπτομέρειες! Ενθουσιάστηκα με τη διαδικασία, μου άρεσε το αποτέλεσμα και την άλλη μέρα το πρωί τα κορίτσια ενθουσιάστηκαν κι αυτά.

"Θέλω να φάω το σπιτάκι!" έλεγε η Ισαβέλλα.
"Ποτέ δεν θα το φάμε!" έλεγε η Σταυρούλα, που της αρέσει να το βλέπει για στολίδι.
Τελικά η ίδια έδωσε και τη λύση: "Θέλεις να σου κάνει η μαμά ένα μικρούλι δικό σου να το φας;"
Έτσι, το επόμενο βράδυ είχα πάλι δουλειά...

Αν το πρώτο σπιτάκι ήταν καλύβα, το μικρούλι της Ισαβέλλας βγήκε σαν αποθήκη για τα εργαλεία, αλλά δεν πειράζει! Ήταν πολύ πιο εύκολο στο στήσιμο (η εμπειρία, το μικρότερο μέγεθος, καλύτερο royal icing, όλα τα παραπάνω;), το διασκέδασα και πάλι και στο κάτω κάτω... είναι μια όμορφη, χιονισμένη, χριστουγεννιάτικη αποθήκη!

Χάρηκε πολύ όταν το είδε! Κι αφού το κλάψαμε και λίγο γιατί δεν ξεκολλούσαν εύκολα τα m&ms  (μόνη μου, μόνη μου!) και γιατί γενικά το λυπόταν και δεν ήξερε πώς ν' αρχίσει να το τρώει, το πήρε στο πάτωμα μαζί με τα παιχνίδια της και ξεκίνησε απ' τις πόρτες... Κι έχει πολύ ακόμα και για αύριο... και βάλε...  

Καληνύχτα λοιπόν για την ώρα! Κι όνειρα γλυκά, χριστουγεννιάτικα και παραμυθένια...  

Τα Χριστούγεννα του λύκου Ζαχαρία

Αυτός ο Δεκέμβρης δεν ήταν ως τώρα πολύ παραγωγικός για το βιβλιοσκούληκο. Όχι μόνο δεν μπόρεσα να συνεχίσω το βιβλιο-ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης των προηγούμενων δύο χρόνων, αλλά, όπως ίσως διαβάσατε στο blog του Παναγιώτη, λίγες μέρες πριν έλαβα ένα μήνυμα από γνωστό εκδοτικό οίκο που μου ζητούσε να αφαιρέσω το περιεχόμενο των βιβλίων του από τη σελίδα, λόγω παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων. Για τους λόγους που έγραψε ο Παναγιώτης, κι επειδή μέσα μου πάντα ήταν αυτονόητο ότι αυτό που κάνω γίνεται από αγάπη για τα βιβλία και μόνο, κι από διάθεση να μοιραστώ αυτό που αγαπώ, δεν μου είχε περάσει ποτέ απ' το μυαλό ότι θα μπορούσε να προκύψει τέτοιο θέμα και αρχικά απογοητεύτηκα. Θεωρούσα ότι προωθούσα με το δικό μου μικρό τρόπο τα βιβλία τους -και γενικά τα βιβλία που αγαπώ- κι όχι ότι τους έκανα κακό. Αφέλεια; Μπορεί. Πάντως ξαφνιάστηκα πολύ. Τελοσπάντων, ελπίζω ότι έληξε το θέμα.

Επί του πρακτέου, στην αρχή μου φαινόταν αδύνατο να ξαναδώ αναρτήσεις πέντε χρόνων ψάχνοντας για συγκεκριμένα βιβλία, σκεφτόμουν να σβήσω όλο το blog, τελικά αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια και η δουλειά αποδείχτηκε λιγότερη απ' ό,τι περίμενα. Κατάφερα να ξαναδώ όλες τις αναρτήσεις και να σβήσω μόνο εκείνες που έπρεπε -η αλήθεια είναι ότι λυπήθηκα λίγο τις αναμνήσεις που τις συνόδευαν αλλά δεν πειράζει. Πάντως αυτός είναι ο λόγος που λείπουν πλέον αρκετές αναρτήσεις και που κάποια links δεν οδηγούν πουθενά.  

Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν είμαι σίγουρη για το πώς πρέπει να συνεχίσω. Η αλήθεια είναι ότι πλέον φοβάμαι μην επαναληφθεί το σκηνικό και με άλλους εκδοτικούς οίκους, και νομίζω ότι, τουλάχιστον για τα βιβλία που κυκλοφορούν από ελληνικές εκδόσεις, πρέπει να σταματήσω να βάζω φωτογραφίες πέρα απ' το εξώφυλλο. Για τα ξενόγλωσσα ξέρω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Οπότε, φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα πρέπει να έχουν τα πράγματα με το βιβλιοσκούληκο από 'δω και πέρα. 

Κι αφού τα είπαμε όλα αυτά, για να μη χάνουμε τη γιορτινή μας διάθεση -σιγά μην τη χάσουμε κιόλας!- θέλω να σας δείξω (είπαμε, εξώφυλλο μόνο) ένα απ' τα αγαπημένα μας βιβλιαράκια για τη φετινή γιορτινή σεζόν, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και το διαβάζουμε σχεδόν καθημερινά. Τα Χριστούγεννα του λύκου Ζαχαρία (Le loup qui n' aimait pas Noel), από τη φανταστική σειρά βιβλίων με το λύκο Ζαχαρία (δεν έχουμε διαβάσει πολλά απ' αυτή τη σειρά, αλλά ό,τι έχω δει είναι τέλειο). 

Στο λύκο Ζαχαρία δεν αρέσουν καθόλου τα Χριστούγεννα! Τριγυρίζει στο δάσος ψάχνοντας παρέα για να παίξει με το χιόνι, αλλά όλοι είναι απασχολημένοι με τις γιορτινές τους προετοιμασίες. "Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα", λέει και ξαναλέει ο λύκος Ζαχαρίας, στην πραγματικότητα όμως δεν τα έχει γιορτάσει ποτέ. Και όταν οι φίλοι του αποφασίζουν να του κάνουν έκπληξη βάζοντάς τον στο χριστουγεννιάτικο κλίμα, περνάει υπέροχα, εκτιμάει το καθετί και χαίρεται τη γιορτή.

Τόσο αστείο, γλυκό και ζωηρό, αυτό το βιβλίο έχει ξετρελάνει και τα δύο κορίτσια. Είναι απ' αυτά που κι εγώ δεν βαριέμαι ποτέ να διαβάζω, παρά την αέναη επανάληψη. Ο Ζαχαρίας είναι αξιολάτρευτος μέσα στην κακοκεφιά του. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο χαρούμενη. Η εικονογράφηση πολύ όμορφη -αν και απλή, την παρατηρούν προσεκτικά κι όλο κάτι βρίσκουν να σχολιάσουν. Η Ισαβέλλα κάθε βράδυ λέει πως θα κοιμηθεί μόλις ακούσει "και του χρόνου, Ζαχαρία!". Και πράγματι, στην τελευταία σελίδα αυτό εύχεται ο Άγιος Βασίλης -για κάποιο λόγο αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι το αγαπημένο τους σημείο, η κορύφωση όλου του βιβλίου.

Λοιπόν, αν δεν ξέρετε το λύκο Ζαχαρία, σας τον συστήνουμε ομόφωνα κι ανεπιφύλακτα. ΚΑΙ για τα Χριστούγεννα!

Υ.Γ. Οι τελευταίες μέρες είχαν πολλές κατασκευές... Πήραμε μέρος στη χριστουγεννιάτικη ανταλλαγή υλικών χειροτεχνίας του in my closet και το πακετάκι που λάβαμε μας ενθουσίασε οικογενειακώς!

Είναι γνωστό ότι δεν πιάνει και πολύ το χέρι μας αλλά τουλάχιστον προσπαθήσαμε... κουτάλες μεταμορφωμένες σε ανθρωπάκι και τερατάκι...

...χριστουγεννιάτικα δεντράκια από ξυλάκια... ή κάτι τέτοιο...

Κι ατέλειωτο παιχνίδι μ' αυτές τις κουτάλες, τόσες μέρες τώρα! Μιλάνε η μία στην άλλη, σήμερα παντρεύτηκαν κιόλας -φαίνεται πως αυτή με τα τρία μάτια είναι άντρας τελικά...

Α, και κάτι άλλο: Μόνο 12 μέρες για τα Χριστούγεννα! Χαρούμενη Κυριακή! 

Ο κρυμμένος θησαυρός και η παγωνιά των Χριστουγέννων

Να σας πω κάτι; Μόνο 19 μέρες για τα Χριστούγεννα! Και, έτσι για το καλό, δυο χριστουγεννιάτικα βιβλία γι' απόψε: Ένα δικό τους, ένα δικό μου. 

Ένα απ' τα αγαπημένα χριστουγεννιάτικα βιβλία της Ισαβέλλας για φέτος είναι το Χριστούγεννα με τον κρυμμένο θησαυρό.  

Είναι ένα βιβλίο με παραθυράκια που ζητάει συχνά να της διαβάσω αλλά απολαμβάνει μια χαρά και μόνη της. Έχει αρχίσει κι αυτή να θέλει να "διαβάζει" μόνη τα βιβλία της, να τα κρατάει στα χέρια της και να λέει τις ιστορίες της, όπως η αδερφούλα της. 

 Στο συγκεκριμένο βιβλιαράκι η απλή και χωρίς πολλά λόγια ιστορία αφορά μια σχολική τάξη γεμάτη ζωάκια στο δάσος, που, μέσα σ' ένα χιονισμένο παραμυθένιο τοπίο, ξεκινούν μετά το τελευταίο τους μάθημα πριν τα Χριστούγεννα να ψάξουν για τα χριστουγεννιάτικα δώρα τους. Καθώς προχωρούν μέσα στο δάσος, πλησιάζουν συνεχώς το μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο που έχει στολιστεί. 

Εσύ ακολουθείς τα ζωάκια καθώς ανακαλύπτουν τα δώρα τους ένα ένα κι ανοίγεις πακετάκια βλέποντας τι έχουν βρει. 

Είναι όλα τους τόσο χαριτωμένα! Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι πραγματικά πολύ πολύ όμορφη.

Τελικά παίρνουν το έλκηθρο να πάνε γρήγορα, βιάζονται γιατί ο καιρός χαλάει....

...και κάπως έτσι φτάνουν, στην τελευταία σελίδα, στο χριστουγεννιάτικο δέντρο (υπερπαραγωγή ομολογουμένως) και στη γιορτή που τα περιμένει. Μεγάλοι και μικροί τραγουδούν, χαίρονται και χωρίζουν ευτυχισμένοι, σκορπίζοντας ευχές στο δάσος. The end.

Το βιβλίο δεν είναι τέλειο, αλλά έχει σημαντικά ατού που το ανεβάζουν στα μάτια των κοριτσιών, και ειδικά της μικρούλας μας. Βιβλίο με παραθυράκια: τσεκ. Βιβλίο με ζωάκια: τσεκ, τον τελευταίο καιρό τρελαίνεται για τα ζωάκια, παίζει συνέχεια μ' αυτά, βλέπε sylvanians. Μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο: τσεκ, τις εντυπωσιάζει και τις δυο. Πανέμορφη εικονογράφηση: τσεκ, τα ζωάκια του βιβλίου είναι τόσο γλυκά, που κι εγώ γι' αυτή την εικονογράφηση τους το αγόρασα!
Κατά τα άλλα, η Σταυρούλα δεν μπορεί ν' αποφασίσει "ποιος είναι τελικά ο κρυμμένος θησαυρός; Τα δώρα τους ή το χριστουγεννιάτικο δέντρο;", η ιστορία δεν είναι δα και συγκλονιστική, ενώ η απόδοση σε στιχάκια... εντάξει, όχι τέλεια, συμπαθητική θα την έλεγα.
Πάντως, είναι ένα χαριτωμένο βιβλίο για παιδάκια από 2 χρονών. Και μη μας παρεξηγείτε, το αγαπάμε περισσότερο απ' ό,τι το κρίνουμε.

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα εγώ αυτές τις μέρες είναι το Winterfrost της Michelle Houts -ένα υπέροχο χειμωνιάτικο παραμύθι τοποθετημένο στη Δανία, με πρωταγωνιστές ένα δωδεκάχρονο κορίτσι και μερικούς μικρούς νάνους- τους nisse, όπως ονομάζονται, για άλλους tomte (πριν δυο χρόνια σας έγραφα πάλι για έναν απ' αυτούς...), μικρά ξωτικά που συνδέονται με τα Χριστούγεννα στη Σκανδιναβική μυθολογία, προστάτες των σπιτιών για χρόνια και χρόνια. 

Λόγω μιας έκτακτης ανάγκης στην οικογένεια που απομακρύνει τους γονείς από το σπίτι, η δωδεκάχρονη Bettina αυτά τα Χριστούγεννα βρίσκεται μόνη να φροντίζει το σπίτι, το στάβλο και τη μικρή της αδερφή, την Pia, που δεν είναι ακόμα ενός έτους. Μέσα στη σύγχυση, η οικογένεια ξεχνάει ν' αφήσει το παραδοσιακό μπολ χριστουγεννιάτικης πουτίγκας ρυζιού για το nisse τους, που προσέχει την οικογένεια και τα ζώα, όπως είναι η παράδοση -εξάλλου τι σημασία έχει, αφού οι μεγάλοι, και η Bettina ακόμα, δεν πολυπιστεύουν στους μικρούς νάνους. Αλλά για τον νεαρό και εύθικτο nisse τους, έχει μεγάλη σημασία. Όταν η μικρή Pia εξαφανίζεται την ώρα που παίρνει τον απογευματινό υπνάκο της, η Bettina μπλέκεται σε μια μαγική περιπέτεια προσπαθώντας να βρει την άκρη: να εξευμενίσει αυτούς που πρέπει, να διορθώσει παρεξηγήσεις του κόσμου των nisse που αγγίζουν την ιστορία της και κυρίως να πάρει πίσω την αδερφούλα της, σώα και αβλαβή, πριν γυρίσουν οι γονείς της. 

Το ταξίδι της είναι αξέχαστο. Η περιπέτειά της παραμυθένια. Η ίδια η ηρωίδα είναι γενναία και έξυπνη και οι μικροί νάνοι τόσο συμπαθητικοί! Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το γλυκό, χειμωνιάτικο βιβλίο! Καλογραμμένο και συναρπαστικό, ό,τι πρέπει για την εποχή γύρω απ' τα Χριστούγεννα... 

Δεκέμβρης, πρώτη φωτιά στο τζάκι χτες το βράδυ, η απαλή λάμψη απ' τα φωτάκια, χριστουγεννιάτικες ιστορίες, χριστουγεννιάτικες ταινίες, κι ο ένας για τον άλλο... Δεν θέλω τίποτ' άλλο. Καλά το λένε... It's the most wonderful time of the year! 

Αντίο φθινόπωρο!

Εγώ άλλη ανάρτηση ήθελα να γράψω. Είχα αρκετά βιβλία να σας δείξω, "τα βιβλία του Νοέμβρη", που λέει κι η Σταυρούλα. Κι έπειτα απλώς δεν πρόλαβα. Φύγαμε για μια βδομάδα απ' την Αθήνα και τώρα πάει, πέρασε. Αυτό το ζεστό, παράξενο φετινό φθινόπωρο μου φαίνεται πως πέρασε πια. Κι ας μην το καταλάβαμε καλά καλά στην πόλη. Τουλάχιστον σ' αυτή τη σύντομη εκδρομή αγγίξαμε για λίγο τ' αληθινά χρώματά του. 

από μια σύντομη βόλτα στο αγαπημένο μας Λιτόχωρο

Απ' όλα τα βιβλία που διαβάσαμε αυτό τον καιρό, σας ξεχώρισα δύο γι' απόψε -και τα δύο δικά μου αναγνώσματα, και τα δύο για μεγαλύτερα παιδάκια, 8-10 ετών και πάνω (ό,τι πρέπει για μένα δηλαδή, χαχαχα). Πολύ διαφορετικά μεταξύ τους μα και τα δυο υπέροχα με τον τρόπο τους. 

Το βιβλίο Η γιαγιά μου η κλέφτρα (Gangsta Granny) του διάσημου πλέον David Williams είναι μια ιστορία αστεία, περιπετειώδης, αλλά ταυτόχρονα γλυκιά και συγκινητική, που μιλάει για την προκατάληψη και την αποδοχή. 

Ο Μπεν βαριέται αφόρητα τη γιαγιά του: το μόνο που της αρέσει είναι τα φαγητά με λάχανο και να παίζει Σκραμπλ, κι εκείνος είναι αναγκασμένος κάθε Παρασκευή να μένει σπίτι της. Μα εκεί που δεν αντέχει άλλο, ανακαλύπτει ένα απίστευτο μυστικό που αλλάζει εντελώς την εικόνα του για κείνη: η γιαγιά του είναι κανονική γκάνγκστερ, τρομερή κλέφτρα κοσμημάτων και το όνειρό της είναι να κλέψει τα κοσμήματα του στέμματος. Μαζί αρχίζουν να οργανώνουν τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών, που καταλήγει στο να εισβάλουν στον Πύργο του Λονδίνου, να γνωρίσουν τη βασίλισσα και...

Δε λέω άλλα. 

Παρόλο που υπήρχαν πράγματα στο βιβλίο που με ξένισαν (ο τρόπος που μιλάει για τη γιαγιά στην αρχή... και γιατί πρέπει να τρώει συνεχώς λάχανο; επίσης δεν μου άρεσε το πώς αναφέρει συνέχεια ότι μυρίζει), και σαφώς υπήρχαν στοιχεία υπερβολής (μα αυτό, θα μου πεις, έγινε σκόπιμα, αφού στην υπερβολή στηρίζεται ολόκληρη η ιστορία, πράγμα που θυμίζει άλλωστε και τον Ρόαλντ Νταλ, με τον οποίο παρομοιάζεται συχνά ο Ουίλιαμς), το χάρηκα πραγματικά αυτό το βιβλίο. Γέλασα πολύ μαζί του και βρήκα συγκινητικό το απροσδόκητο, γλυκόπικρο τέλος του. Είναι μια ιστορία που τελικά μας θυμίζει πως οι ηλικιωμένοι (και οι άνθρωποι γενικώς) δεν είναι πάντα αυτό που δείχνουν, αλλά κρύβουν μέσα τους ένα θαυμαστό κόσμο, κι ακόμα ότι δεν θα είναι μαζί μας για πάντα.  

Το δεύτερο βιβλίο μου ήταν το The Miraculous Journey of Edward Tulane, που είχε κυκλοφορήσει και στα ελληνικά με τίτλο Το θαυμαστό ταξίδι του Έντουαρντ αλλά απ' ό,τι φαίνεται είναι εξαντλημένο (τι κρίμα! ελπίζω να επανεκδοθεί). 

Είναι η ιστορία ενός κουνελιού από πορσελάνη που, ταξιδεύοντας στα χέρια διάφορων ανθρώπων, μαθαίνει τελικά τι είναι η αγάπη. Ο Έντουαρντ στην αρχή είναι ένα παιχνίδι που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, βαριέται τα πάντα, δε νιώθει τίποτα για το κοριτσάκι που τον αγαπά. Κι έπειτα χάνεται, τα χρόνια περνούν, αλλάζει πολλές φορές όνομα και ταυτότητα, αλλάζει ιδιοκτήτες, πληγώνεται, νοσταλγεί, σπάει, ξανακολλιέται, ζει για μεγάλο διάστημα χωρίς αγάπη, ώσπου κάποτε...γυρίζει στο σπίτι.

Τόσο απλά, αυτό το βιβλίο ήταν ό,τι πιο όμορφο διάβασα τον τελευταίο καιρό. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν αν ήμουν μικρή -μπορεί και να με στενοχωρούσε απίστευτα, γιατί το ταξίδι του Έντουαρντ δεν ήταν καθόλου ευχάριστο, σε κάποια σημεία μάλιστα γίνεται βίαιο, σκληρό, περιλαμβάνει τραγικές στιγμές. Αλλά νομίζω πως παρόλα αυτά θα μου άρεσε πάρα πολύ, θα με εντυπωσίαζε και θα με συγκινούσε όπως και τώρα, και θα έφερνε χαμόγελα και δάκρυα. Και καθώς τα γράφω αυτά σκέφτομαι πως καμιά φορά είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε αγγίξει μια ιστορία με ήρωα ένα πορσελάνινο κουνέλι.

Αυτά είχα γι' απόψε λοιπόν. Και, για να κλείσουμε, τώρα που στο σπίτι έγινε αυτό...

...και το δεντράκι μας βγήκε χτες απ' το κουτί (γιούπι!!!), και κρεμάμε και ξεκρεμάμε 285396487 φορές τη μέρα τα αγαπημένα μας στολίδια (πότε θα μας πέσει όλο το σύστημα στο κεφάλι δεν ξέρω) και τα χριστουγεννιάτικα βιβλία απλώθηκαν στο πάτωμα, έγιναν χαλί, άρχισαν να διαβάζονται, μπήκαν σε άμεσα προσβάσιμο ράφι και τα λοιπά και τα λοιπά, πλέον νομίζω ότι μπορούμε επίσημα ν' αρχίσουμε (απ' την επόμενη φορά) να μιλάμε για χριστουγεννιάτικα βιβλία! Δεν θα κάνουμε χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο βιβλίων φέτος (δεν έχω τόσα πολλά καινούργια) αλλά μέσα στο κανονικό μας advent calendar με τις μικρές (και πιο φτηνές απ' τα βιβλία) εκπλήξεις θα παρεμβάλλονται φυσικά και χριστουγεννιάτικα βιβλία. Και μερικά ακόμα εκτός advent calendar... Ανυπομονώ να σας τα δείξω!

Αντίο φθινόπωρο, ήρθε πάλι αυτή η εποχή του χρόνου! 

Ένα κόμιξ με την Πίπη Φακιδομύτη

Όταν ήμουν μικρή, τρελαινόμουν για τις ιστορίες της Άστριντ Λίντγκρεν με την Πίπη Φακιδομύτη. Κυκλοφορούσαν τρία βιβλιαράκια με σκληρό εξώφυλλο απ' τις εκδόσεις Ψυχογιός: Πίπη Φακιδομύτη, Η Πίπη Φακιδομύτη Καπετάνιος και Η Πίπη Φακιδομύτη στις Νότιες Θάλασσες (κυκλοφορούν και σήμερα με αυτή τη μορφή, πανέμορφα εξώφυλλα ομολογώ!). Τα είχα διαβάσει και τα τρία πάρα πολλές φορές. Έχω να τα πιάσω στα χέρια μου πάρα πολλά χρόνια.

Και ξαφνικά, μια μέρα που χάζευα βιβλία στην Πολιτεία με την Ισαβέλλα, πήρε το μάτι μου αυτό:

Pippi Won't Grow Up. Ένα κόμιξ με την Πίπη Φακιδομύτη!
Είχε πάρει το μάτι μου σε κάποια blog ότι υπάρχουν τέτοια κόμιξ, αλλά δεν περίμενα να βρω ένα σε ελληνικό βιβλιοπωλείο. Εντάξει, η Πολιτεία φέρνει καμιά φορά τα πιο απίθανα πράγματα! (με την καλή έννοια) 

Εκεί που το ξεφύλλιζα και σκεφτόμουν αν θα το παίρναμε εκείνη τη μέρα, το ερωτεύτηκε η Ισαβέλλα και άρχισε να ζητάει να της το διαβάσω. Το θεώρησα πρέπον να μη διστάσω άλλο, κι έτσι το ίδιο μεσημέρι που γύρισε η Σταυρούλα απ' το σχολείο το διαβάζαμε και οι τρεις μαζί.

Σ' αυτό το βιβλιαράκι υπάρχουν εικονογραφημένες ιστορίες από το βιβλίο H Πίπη Φακιδομύτη στις Νότιες Θάλασσες.

Βρίσκουμε την Πίπη να τρελαίνει με τον τρόπο της μια αυστηρή κυρία στο σχολείο του Τόμι και της Ανίκα...

...Να βάζει στη θέση του έναν αναιδή ενήλικα που θέλει ν' αγοράσει και να κατεδαφίσει το σπίτι της...

...Να κάνει "ευγενική συζήτηση" με τη θεία Λώρα...

...Να λαμβάνει ένα γράμμα απ' το μπαμπά της, το βασιλιά των Νότιων Θαλασσών, που την καλεί να τον επισκεφτεί...

...και να ξεκινάει για μια μεγάλη περιπέτεια μαζί με τους δυο αγαπημένους της φίλους.

Στις Νότιες Θάλασσες, η Πίπη είναι πριγκίπισσα, μα δεν κάνει τίποτ' άλλο απ' το να παίζει με τα παιδάκια...

...α, και να τα σώζει από αγριογούρουνα, καρχαρίες και κακούς τύπους που θέλουν να ληστέψουν τα μαργαριτάρια τους.

Κι όταν ο Τόμι κι η Ανίκα θέλουν να επιστρέψουν σπίτι τους, η Βίλα Βιλεκούλα την περιμένει και πάλι.

Κι αν τα Χριστούγεννα έχουν περάσει, η Πίπη τα γιορτάζει ξανά, ενώ με μια επίσημη τελετή ορκίζεται μαζί με τους φίλους της ποτέ να μη μεγαλώσει.

Και κάπως έτσι, το κόμιξ καλύπτει αδρά ολόκληρο το βιβλίο. Το λατρέψαμε! Η Σταυρούλα το άκουσε ολόκληρο με πολλή προσοχή και μας το "διάβασε" αργότερα πολλές φορές, ενώ η Ισαβέλλα ερχόταν κι έφευγε κατά διαστήματα, με τα αυτιά όμως τεντωμένα. Τις επόμενες μέρες ήθελε να κοιμάται "σαν την Πίπη", με τα πόδια πάνω στο μαξιλάρι και το κεφάλι κάτω απ' τις κουβέρτες.

Τ' αστεία της Πίπης βέβαια είναι λίγο προχωρημένα γι' αυτές, χρειάστηκε να εξηγήσω κάποια απ' αυτά στη Σταυρούλα, ενώ κάποια άλλα τα προσπεράσαμε εντελώς. Πάντως βρήκαν την όλη υπόθεση πολύ διασκεδαστική. Το πώς η Πίπη βρίσκει απίθανες λύσεις μόνη της, το πώς είναι τρομερά δυνατή (ώστε να σηκώνει ολόκληρο άλογο στην αγκαλιά της!), το πώς τα βάζει με όλους και με όλα, σώζει τη μέρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς ένα μικρό κοριτσάκι. Τρελαίνομαι μ' αυτή την εικονογράφηση, που τη δείχνει τόσο μικρούλα!

Τόσο όμορφο και τόσο αστείο. Thumbs up γι' αυτό το βιβλίο.

Harry Potter, Illustrated Edition

Ξέρω ότι έχει βουίξει η μπλογκόσφαιρα με το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά δεν μπορώ να μην του αφιερώσω κι εγώ μια μικρή μικρή ανάρτηση. Μέχρι πριν λίγες μέρες δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει, μέχρι που το παρουσίασε η Δήμητρα στο A World of my Own -κι από τότε το βλέπω συνεχώς μπροστά μου! Δεν μπορώ να πω ότι μου πήρε και πολύ καιρό μέχρι να ενδώσω και να το αγοράσω κι εγώ... (το βρήκα στα Public)

Είναι το Harry Potter and the Philosopher's Stone, Illustrated Edition με φανταστικές εικόνες του Jim Kay (που εικονογράφησε και το συγκλονιστικό Το τέρας έρχεται). 

Είναι μεγάλο βιβλίο σε διαστάσεις, και περιέχει ολόκληρο το κείμενο του "Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος", χωρίς περικοπές. Η τιμή του είναι... χμ, λίγο τσουχτερή, αλλά τι να γίνει, απλά δείτε το, μου φάνηκε πως άξιζε αυτή τη φορά μια μικρή σπατάλη. Από τότε που το πήραμε δεν το έχω βάλει στη βιβλιοθήκη, το έχω ακόμα πάνω στο τραπέζι να το βλέπω (χαχα). Το ξεφυλλίζουμε, κοιτάμε και ξανακοιτάμε τις εικόνες κι η Σταυρούλα ρωτάει πότε θα έρθει η ώρα να το διαβάσει!

Η ιστορία της πρώτης περιπέτειας του Harry Potter είναι μάλλον γνωστή σε όλους, γι' αυτό δεν θα πω τίποτα παραπάνω. Νομίζω μερικές απ' τις εικόνες αρκούν...

Dudley Dursley

Hagrid

Dumbledore

Ron και Harry στο Hogwarts Express

καθηγητής Snape

Hermione

Καθηγήτρια McGonagall 

Η πρώτη εμφάνιση του Voldemort

Μια απ' τις αγαπημένες μου εικόνες του Harry

εσώφυλλο

 Και φυσικά υπάρχουν πολλές πολλέεεεεες ακόμα...