Ιστορίες του σταθμού

Τώρα που ο Ιούνιος σιγά σιγά τελειώνει, να τη γράψω εκείνη την ανάρτηση που είπα ν' αρχίσω πριν από μέρες και μέρες, αλλά τελικά φόρτωσα τις φωτογραφίες και πήγα για ύπνο; Είναι κάπως... παλιά πλέον, αλλά μάλλον δεν πειράζει. Θα τη γράψω, είναι κάτι σαν ανακεφαλαίωση. Έτσι, για να κλείσει ο μήνας κι οι συνήθειές του, ν' αλλάξουμε ρυθμούς και πάλι, να μπούμε για τα καλά στο καλοκαίρι. Θ' αρχίσω λοιπόν όπως είχα στο μυαλό μου να το κάνω τότε. Με το σταθμό. Με τη χελιδονοφωλιά. 

Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Λιτοχώρου, που λέτε (τον έμαθα καλά, τον επισκεπτόμουν σχεδόν κάθε μέρα το μήνα που πέρασε) έχει μια χελιδονοφωλιά. Στην αρχή του Ιούνη, πέντε κεφαλάκια πρόβαλλαν από το πάνω μέρος, ίσα που φαίνονταν. Κάθε μέρα έβλεπα τη μαμά να πετάει γύρω τους, να τους φέρνει φαγητό και να ταΐζει τα μικρά, ορθάνοιχτα στοματάκια που την καλούσαν. Για κάποιο λόγο, είχε μεγάλη σημασία για μένα να τα παρατηρώ κάθε πρωί. Τα κοίταζα μόνο για μια στιγμή, αλλά η συνάντηση μαζί τους μου προκαλούσε μια ανεξήγητη ηρεμία.
Δεν ξέρω τίποτα για τα πουλιά και τις συνήθειές τους, αλλά αρκετές μέρες μετά σαν να τα είδα να κάθονται πιο ψηλά, σαν πιο ξεθαρρεμένα να κοιτάζουν γύρω, και σκέφτηκα πως σύντομα θα πετάξουν. Την επόμενη μέρα κατεβαίνοντας τα σκαλιά του σταθμού τα τιτιβίσματα χαλούσαν τον κόσμο. Στη φωλιά είχε μείνει ένα πουλάκι μόνο. Τα υπόλοιπα κάθονταν σε μια σιδερένια μπάρα εκεί κοντά, ψηλά, πάνω απ' τα κεφάλια μας. Πού και πού πετούσαν, σιδερένια μπάρα-φωλιά και πίσω πάλι.
Το θέαμα με γέμισε χαρά, κι ανησύχησα για μια στιγμή για το ένα που δεν είχε πετάξει. Μα ήξερα στην πραγματικότητα πως θα τα κατάφερνε -την επόμενη κιόλας μέρα είχε φύγει κι η φωλιά ήταν άδεια. Κάθε μέρα φαίνεται και πιο μικρή. Τότε άρχισα να σκέφτομαι τη μαμά τους, που τα μεγάλωσε με τόση φροντίδα. Αναρωτιόμουν αν της έλειπαν. Θα συνέχιζε να τα βλέπει πού και πού τώρα που πετούσαν κι αυτά στον ουρανό; Θα τα γνώριζε τότε; Θα την ένοιαζε άραγε;
Δεν κατέληξα πουθενά, δεν ξέρω καν γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Όλο αυτό τον καιρό δεν έκανα τίποτ' άλλο απ' το να παρατηρώ από μακριά κάτι όμορφο να συμβαίνει φυσικά και αναπότρεπτα. Τα χελιδονάκια έπρεπε να φύγουν, αυτό ήταν το σωστό, όπως όλα τα μικρά πρέπει να μεγαλώνουν. Δεν ξέρω τι κάνουν πια, αλλά ξέρω ότι πέτυχαν να πετάξουν...

Αυτά με τα χελιδονάκια. Τόσες μέρες πέρα-δώθε με τα τρένα, όμως, διάβασα κι ένα σωρό βιβλία στο Kindle. Ένα σωρό βιβλία, το ένα καλύτερο απ' το άλλο.
Πρώτο πρώτο, ήταν το Daddy Long Legs, ένα κλασικό βιβλίο που ποτέ πριν δεν είχε τύχει να διαβάσω. Τα γράμματα της Judy, ενός πανέξυπνου κι αθώου κοριτσιού που δεν έχει κανέναν στον κόσμο, στον μυστηριώδη κύριο που χρηματοδοτεί τις σπουδές της ξεκινούν σαν μια τυπική υποχρέωση, εξελίσσονται όμως σε μια αστεία και απολαυστική απεικόνιση της ζωής της στο κολέγιο, των ιδεών και της προσωπικότητάς της. Είναι ένα βιβλίο που απλώς με έκανε χαρούμενη. Χαμογελούσα κανονικά (κι όχι από μέσα μου όπως συνήθως) όταν διάβαζα τις τελευταίες σελίδες.
Μετά διάβασα το Why We Broke Up, του Daniel Handler (κατά κόσμον Λέμονι Σνίκετ, που αυτή τη φορά υπογράφει το βιβλίο του με το κανονικό του όνομα!). Το βιβλίο, που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά με τίτλο Γιατί τα χαλάσαμε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, δεν έχει καμία σχέση με τη σειρά από ατυχή γεγονότα, ήταν υπέροχο- αστείο και δραματικό, καυστικό και συγκινητικό. Είναι μια εφηβική ιστορία αγάπης, όπως τη διηγείται το κορίτσι σ' ένα γράμμα που γράφει στο αγόρι όταν του επιστρέφει μέσα σ' ένα κουτί όλα τα πράγματα που έχουν σχέση μαζί του. Και παρόλο που πάνε πολλά χρόνια από τότε που άφησα πίσω μου αυτή την ηλικία, βρέθηκα να ενδιαφέρομαι πραγματικά.
Τρίτο, το The Watsons Go To Birmingham, μια ιστορία που τοποθετείται το 1963, στο μέσο του Αμερικάνικου κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων. Αφορά μια οικογένεια Αφρο-αμερικανών που, πάνω τις πιο δύσκολες στιγμές του '63, αποφασίζει να κάνει μια επίσκεψη στη γιαγιά και ταξιδεύει στο Birmingham, στην εστία των συρράξεων. Την ιστορία διηγείται ο Kenny, o δεκάχρονος γιος της οικογένειας, μπλέκοντας το αστείο με το τραγικό και το μικρόκοσμο της οικογένειάς του με τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, πράγματα που αδυνατεί να καταλάβει αλλά τον επηρεάζουν βαθιά. Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, με εξαιρετικούς χαρακτήρες. Με έκανε να γελάσω και να συγκινηθώ, αλλά έγινε και η αφορμή για να μάθω πολλά και σημαντικά για εκείνη την άγνωστη σε μένα περίοδο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
To When You Reach Me ήταν μια έκπληξη. Το λάτρεψα! Δεν είχα ακούσει ποτέ γι' αυτό, ούτε που θυμάμαι πώς μου ήρθε να το κατεβάσω, δεν είχα ιδέα για το τι μιλάει και το λάτρεψα. Είναι μια έξυπνη, συγκινητική και παράξενη ιστορία που σε κάνει να σκεφτείς. Είναι η ιστορία της Μιράντα, που ζει με τη μαμά της στη Νέα Υόρκη, που αγαπάει το βιβλίο της Madeleine L' Engle A Wrinkle in Time (πολλές αναφορές σ' αυτό) και που παίρνει κάποια μυστηριώδη σημειώματα από κάποιον που μοιάζει να γνωρίζει καλά την ίδια αλλά και το μέλλον. Μέσα απ΄το γράμμα που του γράφει το κορίτσι ξεδιπλώνεται ο γρίφος της ταυτότητάς του, και μπλέκονται οι ζωές των ηρώων, το παρόν με το μέλλον. Είναι μια ιστορία περίπλοκη, πολύ καλογραμμένη και με μεγάλη φαντασία. Επίσης το συστήνω ανεπιφύλακτα!
To The Westing Game είναι ένα έξυπνο κι αστείο μυστήριο για παιδιά, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, σύνθετη ιστορία και πολύ σασπένς. Μια ομάδα ατόμων που ζουν στο ίδιο κτήριο ανακαλύπτουν πως όλοι σχετίζονται με κάποιο τρόπο με τον δολοφονημένο κύριο Westing, μόνο που ένας απ' αυτούς είναι ο δολοφόνος, και τώρα πρέπει να ψάξουν ανάμεσά τους να τον βρουν, με έπαθλο ένα μεγάλο ποσό.
Τελευταίο διάβασα το The Falconer , μια ιστορία που τοποθετείται στη Σκοτία του 1844, με ηρωίδα μια έφηβη της καλής κοινωνίας που ασφυκτιά πίσω απ' το προσωπείο του καλοαναθρεμμένου κοριτσιού και δεν μπορεί να ξεπεράσει το χαμό της μητέρας της, η οποία δολοφονήθηκε από μια νεράιδα (εδώ οι νεράιδες είναι κακές, ξεχάστε την Τίνκερ Μπελ!). Γι' αυτό, μυστικά κάθε νύχτα κυνηγά και σκοτώνει νεράιδες, ενώ τη μέρα καλύπτει την κρυφή ζωή της με ψέματα, σ' έναν κόσμο όπου σχεδόν κανένας δεν μπορεί να δει τις νεράιδες και δεν πιστεύει αληθινά στην ύπαρξή τους. Όμως το πράγμα περιπλέκεται όταν η κατάσταση ξεφεύγει και ένας πραγματικός πόλεμος απειλεί να ξεσπάσει... Είναι ένα καλό βιβλίο (δεν μου φάνηκε τέλειο, αλλά σίγουρα καλό), με φόντα για best seller και μεταφορά στη μεγάλη οθόνη... Δεν θα εκπλαγώ... Αναμένεται η συνέχεια...

Αυτά ήταν τα βιβλία που μου κράτησαν συντροφιά στο τρένο. Κι επειδή το παράκανα με τα λόγια, λίγες εικόνες (περασμένων ημερών κι αυτές αλλά χαλάλι):

Ένα κυνήγι θησαυρού...

...που οδήγησε στα βιβλία...

...που πήραμε απ' την Έκθεση βιβλίου της Θεσσαλονίκης, πριν από δυο-τρεις βδομάδες!

Ένα απ' αυτά ήταν το Ώρα για πειρατικό παιχνίδι , ένα πανέμορφο βιβλίο με αυτοκόλλητα, ό,τι πρέπει για μικρές πειρατίνες (οι πειρατές είναι πολύ της μόδας στο σπίτι μας τελευταία)...

Κι ένα άλλο ήταν το Γιορτή στο μαγεμένο δάσος, ένα βιβλιαράκι λίγο φτωχό σε κείμενο αλλά πολύ πλούσιο σε δωράκια, παραθυράκια και εκπλήξεις, πολύ αγαπημένο τις μέρες που πέρασαν και (πρέπει να το παραδεχτώ) πολύ πολύ όμορφο:

Η λαγουδίνα Λυδία καλεί τους φίλους της σε πικ νικ, κι αυτό είναι όλο κι όλο το θέμα του βιβλίου. Όμως το να μοιράσει τις προσκλήσεις, να κάνουν όλοι τις ετοιμασίες τους και τελικά να γίνει το πικ νικ, αυτό είναι όλη η διασκέδαση...

Στο τέλος, στήνεις ακόμα και το δικό σου σκηνικό πικ νικ με τους ήρωες της ιστορίας.

Κι επειδή το παρακούρασα το πράγμα σήμερα, θα σας πω κι ένα τελευταίο: Μέσα στον Ιούνιο τελείωσα τη σειρά Έντγκαρ και Έλεν! Την είχα ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, τα δύο πρώτα βιβλία στ' αγγλικά, τα υπόλοιπα στα ελληνικά (έχουν εξαντληθεί καθότι οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα δεν υπάρχουν πια, αλλά σε κάποια φάση ο Ιανός ξεπουλούσε τα βιβλία 3-6 με 2 ευρώ έκαστο, ευχαριστώ Ελένη, χάρη σε σένα τα βρήκα), στην αρχή δεν είχα ενθουσιαστεί και τόσο αλλά στην πορεία ενθουσιάστηκα, και τελικά, μετά από 6 βιβλία έχω να πω: Αγαπώ αυτά τα βιβλία κι αυτά τα κακιασμένα κακομοιρούλικα δίδυμα με τις ριγέ πιτζάμες, που μόνη τους ασχολία είναι να φέρνουν το χάος και την καταστροφή! Δεν είναι τόσο κακά όσο δείχνουν, και σύντομα βρέθηκα να τα υποστηρίζω. Αγωνιούσα μάλιστα μαζί τους όταν κινδύνευαν. Μόνο που, δεν ξέρω γιατί, συμπαθώ πολύ περισσότερο την Έλεν.
Σόρι, Έντγκαρ.

Και τώρα φεύγω γιατί πέρασε η ώρα. Με περιμένει το κρεβάτι μου, και, σε λίγες ώρες, ο σιδηροδρομικός σταθμός και πάλι... 

Καληνύχτα... Καλή εβδομάδα... 

Fairy Day ξανά...

Κάποια στιγμή μέσα σ' αυτές τις παράξενες βδομάδες του Ιουνίου, ήρθε ξαφνικά το καλοκαίρι. 

Ήρθε η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, που συνέπεσε μ' ένα μικρό, τυχαίο αλλά τόσο ταιριαστό καλοκαιρινό πάρτι και με τα τρεισήμισι χρόνια της Σταυρούλας (είμαι τρεισήμισι; στ' αλήθεια;), εύκολο να το θυμάσαι αφού γεννήθηκε την πιο μεγάλη νύχτα. 

Ήρθαν τα παιχνίδια στο μπαλκόνι, (η Ισαβέλλα δεν μένει μέσα για κανένα λόγο πλέον), και το φαγητό στο μπαλκόνι, και το διάβασμα στο μπαλκόνι. 

Σήμερα που το μωρό μας κοιμήθηκε νωρίς διαβάζαμε με τη Σταυρούλα ιστορίες της Λώρας καθισμένες κάτω στο μπαλκόνι, ιστορίες τη μία μετά την άλλη, ώσπου έπεσε σκοτάδι, κι η γειτονιά ησύχασε και τα τριζόνια τραγουδούσαν κι ήταν για λίγο τόσο ήρεμα κι ωραία, λες κι ήμασταν εκεί, μαζί με τη Λώρα και την οικογένειά της σ' έναν αλλιώτικο κόσμο ή σ' ένα όμορφο όνειρο.  

Ήρθε και πέρασε μαζί με όλ' αυτά, και κάπως μου ξέφυγε φέτος, είναι η αλήθεια, η Διεθνής Μέρα των Νεράιδων. Το θυμήθηκα προχτές, αλλά το βράδυ δεν είχα κουράγιο ούτε ν' ανοίξω τον υπολογιστή, και μπορεί πλέον να είναι κάπως αργά, αλλά δεν μπορώ και να την αγνοήσω εντελώς. Να σας δείξω, έστω και τώρα, έστω και λίγο βιαστικά, ένα μικρούτσικο βιβλίο για νεράιδες;

To The Tiptoe Guide to Tracking Fairies είναι ένα πανέμορφο μικρό βιβλίο, με θέμα τις νεράιδες, μα κάπως διαφορετικό απ' τα συνηθισμένα.
Μια παρέα παιδιών που έχει όρεξη για περιπέτειες ξεκινάει να ψάξει για νεράιδες, γι' αυτές τις λίγες που ζουν ολόγυρά μας. Η σύντομη ιστορία τους ακολουθεί βήμα βήμα καθώς ψάχνουν κάτι μαγικό μέσα στη φύση που τους περιβάλλει, ή καθώς δημιουργούν τελικά τη δική τους μαγεία...

Και να, είναι που σε σπρώχνει να ξεκινήσεις μια περιπέτεια, να βγεις έξω και να ψάξεις, για να βρεις τις νεράιδες που κρύβονται έξυπνα μα είναι παντού ολόγυρά μας.

Τέλεια καμουφλαρισμένες, θα ξεγελάσουν ακόμα και το έμπειρο μάτι, γι' αυτό πρέπει να είσαι προσεκτικός. Πρέπει να ξέρεις πού θα τις αναζητήσεις, αλλά και πώς να τις ευχαριστήσεις - ίσως αν τους φτιάξεις μια φωλίτσα, ένα άνετο μαξιλάρι, μια πισίνα για να πλατσουρίσουν ή τους αφήσεις ένα μικρό κέρασμα. Πρέπει να έχεις υπομονή. Πρέπει ν' ακολουθείς τα στοιχεία. Κι αυτές είναι πάνω κάτω όλες οι οδηγίες. Καλή τύχη!

Μας άρεσε αυτό το βιβλίο. Το θέμα του, αλλά και η χαριτωμένη και έξυπνη εικονογράφηση που συνδυάζει τις φωτογραφίες με τα παιχνιδιάρικα ζωγραφιστά νεραϊδάκια. Μας άρεσαν οι ιδέες που δίνει και η προτροπή για εξερεύνηση. Είναι σε όλα του ένα πολύ γλυκό βιβλίο.

Μην απογοητεύεσαι, σου λέει στο τέλος, αν παρόλα όσα κάνεις δεν δεις τις νεράιδες σήμερα. Είναι πονηρές. Έλα πάλι μια άλλη μέρα, κοίτα ξανά, και κάτι μαγικό μπορεί να συμβεί...

Και κάπως έτσι, με λίγη νεραϊδόσκονη, θα σας αφήσω γι' απόψε.
Με λίγη καθυστέρηση, Χαρούμενη Ημέρα των Νεράιδων. Ποτέ δεν είναι αργά.
Κι αλήθεια τώρα- αν δεν δείτε τις νεράιδες με την πρώτη, μη σταματάτε να ψάχνετε.
Είναι γύρω μας, είναι παντού.
Μπορεί να βρεις μία μες στο σπίτι σου.

Ή δύο.
Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να κρύβονται.

Δυο αστεία βιβλιαράκια

Πέρασε σχεδόν μια βδομάδα από τη μέρα που ξεκίνησα να το γράφω αυτό, και ποτέ δε βρήκα το χρόνο να το τελειώσω. Κι όμως, είχα αποφασίσει απ' την αρχή ότι θα ήταν μια μικρή, πολύ μικρή ανάρτηση, ασορτί με την κούραση που ένιωθα και τον ύπνο που μου έλειπε και τις ελάχιστες ώρες που απέμεναν μετά τις γεμάτες μέρες μας. Από τότε, πολλά πράγματα μεσολάβησαν και πολλά βιβλία διαβάσαμε, όμως αυτά είναι μια άλλη ιστορία. Θα μείνω σ' αυτά που θα έγραφα όταν ξεκίνησα, στα χαρούμενα πράγματα και στα χαρούμενα, αστεία βιβλία που ήρθαν μαζί με τη μαμά μου απ' την Αθήνα τόσες πολλές μέρες πριν. 

Λίγα απ' τα χαρούμενα πράγματα των περασμένων ημερών (με την ελπίδα να συνεχίσω τη λίστα άλλη μέρα):

Ξαδερφάκια, πολλά ξαδερφάκια: Βρεθήκαμε κοντά τους τα δυο περασμένα σαββατοκύριακα, κι ένα έχω να πω, τα ξαδερφάκια είναι ευτυχία. 

Η βαλίτσα με τα βιβλία: Η βαλίτσα καθόταν στη ντουλάπα, τα βιβλία σε σωρούς στο πάτωμα. Είναι μια όμορφη άσπρη βαλίτσα που έχουμε απ' τα βαφτίσια της Σταυρούλας, δώρο της νονάς της, και νομίζω ότι τελικά βρήκε τον προορισμό της. Μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία... κάπως συμβολικό δεν ακούγεται; Ακόμα κι αν μένει και η ίδια στο πάτωμα πια, ακόμα κι αν φιλοξενεί πού και πού κάποιον μικρό αναγνώστη, που πετάει τα βιβλία έξω και μπαίνει μέσα να διαβάσει...

Η μικρή μανούλα: Αγκαλιάζει μωρά, κουνάει μωρά (ω-ω-ω), πηγαίνει τα μωρά βόλτα με το καρότσι. Τα σφίγγει μπροστά της, τα θηλάζει... τρελαίνομαι.

Και να τα βιβλία, που διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε αυτές τις μέρες. Δυο υπέροχα, αστεία Little Golden Books με θέμα τους χαρακτήρες από το Sesame Street. Δεν έχουμε δει ποτέ μας τη σειρά, που απ' ό,τι ακούω προβλήθηκε κάποτε στα ελληνικά με τίτλο "Σουσάμι άνοιξε" (κάτι θυμάμαι, μια εικόνα σαν όνειρο), αλλά τώρα ούτε στο youtube δε μπορούμε να βρούμε επεισόδια. Παρόλα αυτά, γνωρίζαμε τον Έλμο και τους φίλους του από παλιά, και τώρα προς μεγάλη μας χαρά τους γνωρίσαμε καλύτερα.

Στο My Name is Elmo το μικρό κόκκινο χνουδωτό τερατάκι μας συστήνεται και μας παρουσιάζει τη ζωή του.

Όπως το σπίτι του και τα όνειρά του...

Ή αυτά που του αρέσουν να κάνει... (αστείες γκριμάτσες, κάνουμε κι εμείς μαζί του!)

Ο Έλμο γαργαλιέται. Μπορείς να του γαργαλήσεις τις πατούσες (και να ξεκαρδιστείς μαζί του στα γέλια, είτε είσαι τριών είτε ενός είτε τριάντα, οπότε ξεκαρδίζεσαι βλέποντας τις άλλες δυο να ξεκαρδίζονται...).

Ο Έλμο αγαπάει όλα τα χρώματα (και δεν κλαίει όταν του φεύγει το μπαλόνι σαν τον Τικ, παρατήρησε η Σταυρούλα).

Ο Έλμο λατρεύει το "κούκου-τά!" (το ίδιο κι η Ισαβέλλα, αυτή είναι η αγαπημένη της σελίδα...)

...και τα λοιπά και τα λοιπά. Ο Έλμο είναι διασκεδαστικός, αστείος, αξιαγάπητος και κατάλληλος για όλες τις ηλικίες. Αλλά για όοοολες.

Μα αν μ' αυτό το βιβλίο γελάσαμε, τι να πω και για το επόμενο. To The Monster at the End of the Book ήταν το πιο ξεκαρδιστικό βιβλίο που έχουμε διαβάσει. Χωρίς να έχει υπόθεση, με ελάχιστα λόγια και μόνο έναν ήρωα!

Ο Γκρόβερ, το μπλε τερατάκι, έχει ακούσει ότι "έχει ένα τέρας στο τέλος αυτού του βιβλίου" και φοβάται πολύ τα τέρατα.

Γι' αυτό σε παρακαλάει ξανά και ξανά, εσένα που διαβάζεις το βιβλίο, να μη γυρίσεις σελίδα, για να μη φτάσουμε ποτέ στο τέλος αυτού του βιβλίου.

Δένει τις σελίδες, καρφώνει τις σελίδες...

... χτίζει έναν τοίχο για να σε εμποδίσει να γυρίσεις σελίδα.

Μάταια.

Όμως όταν έρχεται το τέλος, και παρά τα παρακάλια του, φυσικά, γυρίζεις σελίδα...

...ανακαλύπτει ότι το τέρας στο τέλος αυτού του βιβλίου είναι ο ίδιος! (εννοείται ότι το είχες καταλάβει απ' την αρχή, ακόμα κι αν είσαι τριών)

Η Σταυρούλα κι εγώ ξετρελαθήκαμε μ' αυτό το βιβλίο. Αληθινά όμως. Γελούσε και το ζητούσε ξανά και ξανά για μέρες, και απ' τη στιγμή που έμαθε τα λόγια θέλησε να το μοιραστεί με όλους. Πώς μπορεί κάτι τόσο απλό να είναι τόσο πετυχημένο; Ο Γκρόβερ έχει μια θέση ανάμεσα στα δικά μας χαρούμενα πράγματα. 

Πρέπει να φύγω. 

Ο ήλιος καθρεφτίζεται κιόλας στη θάλασσα, τα πουλιά κελαηδούν σαν τρελά το πρωινό τους τραγούδι.

Τα κορίτσια κοιμούνται ήσυχα. 

Καλημέρα...

Από τη Holly Hobbie

Η πρώτη βδομάδα του Ιουνίου... παράξενη.

Τόσα πράγματα. Ταξίδια στη δουλειά, η μαμά μου εδώ, κουρασμένα βράδια, χαρούμενα απογεύματα, άγχος αποχωρισμού (το δικό μου ίσως και μεγαλύτερο απ' το δικό τους), ευτυχισμένες ώρες παιχνιδιού, ένα μεγάλο ξέγνοιαστο σαββατοκύριακο. Βροχές, λιακάδες, χιονόνερο, καύσωνας. Βροχές πάλι. 

Το πρώτο μας μπάνιο στη θάλασσα. Η Ισαβέλλα πλατσουρίζει χαρούμενη σαν παπάκι στο παγωμένο νερό, βγάζει φωνούλες, μπουσουλάει στην άμμο αποφασισμένη να ξαναμπεί. Η Σταυρούλα επιμένει να μένει έξω έξω. Αρνείται ν' αφεθεί στα μπρατσάκια και στις αγκαλιές μας, παίζει με τις ώρες εκεί που πατάει. Ακουμπάει τα χέρια της κάτω κι ανακαλύπτει ότι το νερό τη σηκώνει, τα πόδια της επιπλέουν ανάλαφρα. Ενθουσιάζεται, μαμά κοίτα, μπαμπά κοίτα, τουρτουρίζει, τα μάτια της λάμπουν, κι εγώ χαίρομαι που περισσότερο απ' όλους μας εμπιστεύεται τον εαυτό της.

Αυτή την εβδομάδα, και πιο πολύ εκείνες τις βροχερές μέρες, διαβάσαμε πολύ τα δυο βιβλία μας της Holly Hobbie. της κυρίας εκείνης που είναι περισσότερο γνωστή γιατί δημιούργησε πριν πολλά πολλά χρόνια τον ομώνυμό της χαρακτήρα, ένα κοριτσάκι ντυμένο με κουρέλια κι ένα μεγάλο σκουφί.

την εικόνα τη βρήκα εδώ, όπου γράφει πολύ περισσότερα για το κοριτσάκι Holly Hobbie

Όμως παρόλο που είναι αξιολάτρευτο, τα βιβλία μας δεν έχουν καμία σχέση με το κοριτσάκι. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τον πρόλογο που έκανα, ούτε με τη θάλασσα, ούτε με τις βροχερές μέρες (αυτά  τα έγραψα γιατί ήθελα να τα γράψω). Απλώς είναι δύο βιβλία σχετικά καινούργια για μας, εξίσου υπέροχα στην εικονογράφησή τους αλλά και πολύ εμπνευσμένα και τρυφερά στην ιστορία τους, που αγαπάμε πολύ και έτυχε να διαβάζουμε ξανά και ξανά τον τελευταίο καιρό. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ήθελα να σας τα δείξω και τα φωτογράφισα (Τετάρτη ήταν, νομίζω). Και τελικά, μετά από τόσες μέρες, να τα:

Τουτ και Πάντλ (Toot and Puddle). Ήρωες μιας ολόκληρης σειράς που έχει γίνει πλέον κλασική, τα δύο γουρουνάκια ήταν ως τώρα (όχι και τόσο) γνωστά στην Ελλάδα με τα ονόματα Χάρης και Πάρης. Κάποτε είχε πάρει το μάτι μου ένα βιβλίο τους και με είχε τραβήξει η γλυκύτατη εικονογράφηση, το ξεφύλλισα, το αγάπησα και μετά το ξέχασα. Τελικά, μόνο πρόσφατα το αγοράσαμε, όταν ανακαλύψαμε ότι επανεκδόθηκε η πρώτη ιστορία τους και την είδαμε στα ράφια με τα πιο φρέσκα βιβλία του βιβλιοπωλείου, αυτή τη φορά με τα αληθινά ονόματα των ηρώων.

Είναι η ιστορία δυο φίλων που εξωτερικά μοιάζουν πολύ όμως οι χαρακτήρες τους είναι τόσο διαφορετικοί: Ο Πάντλ αγαπάει την οικειότητα και την ασφάλεια που προσφέρει το σπίτι τους, ενώ ο Τουτ διψάει για ταξίδια και νέες εμπειρίες.

Έτσι, όταν ο Τουτ, μια μέρα του Ιανουαρίου, ξεκινάει για να γνωρίσει τον κόσμο, ο Πάντλ δεν δέχεται την πρόσκληση να τον ακολουθήσει στο μεγάλο ταξίδι. Προτιμάει να μείνει στη ζεστασιά του σπιτιού τους και να περιμένει το φίλο του να γυρίσει κάνοντας τα συνηθισμένα, αλλά και αγαπημένα του πράγματα.



Τους ακολουθούμε όλο το χρόνο. Κάθε φορά που γυρίζουμε σελίδα, στ' αριστερά είναι η καρτ ποστάλ -μία το μήνα- που στέλνει ο Τουτ στο φίλο του από ένα διαφορετικό συναρπαστικό μέρος...

...ενώ στα δεξιά είναι οι περιπέτειες που ζει ο Πάντλ στο σπίτι, η χαρούμενη ρουτίνα κι η νοσταλγία για το φίλο του.

Από τα νησιά Σολομώντα στον Ειρηνικό...

...μέχρι τις Άλπεις και την Ανταρκτική, ο Τουτ ζει απίστευτες στιγμές. Παρόλα αυτά ποτέ δεν ξεχνάει το φίλο του και του γράφει για να μοιραστεί το ταξίδι του.

Το Νοέμβρη, σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο Τουτ αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να γυρίσει στο σπίτι.

Και ο Δεκέμβρης τους βρίσκει να διηγούνται, ν' απολαμβάνουν ο ένας τη συντροφιά του άλλου, ν' αναπολούν ο καθένας τις δικές του περιπέτειες και να ονειρεύονται νέες, έτοιμοι να δημιουργήσουν μαζί καινούργιες αναμνήσεις.

Είναι ένα ζεστό, τρυφερό κι αστείο βιβλίο για τη φιλία. Πέρα από σύνορα και πέρα απ΄τη διαφορετικότητα του καθενός. Καμιά φορά το διαβάζουμε όλο και καμιά φορά μόνο τις καρτ ποστάλ, γιατί η Σταυρούλα, ως γνωστόν, έχει αδυναμία στα γράμματα. Κάθε φορά όμως το τέλος μας αφήνει μ' ένα χαμόγελο.

Κι έπειτα είναι η Fanny. Η υπέροχη Fanny. Αυτή δεν υπάρχει στα ελληνικά αλλά θα έπρεπε να υπήρχε. Τι βιβλίο!

Με ακριβώς τη σωστή ποσότητα λέξεων σε συνδυασμό με τις (πάντα εξαιρετικές) εικόνες, η Holly Hobbie αυτή τη φορά λέει την ιστορία ενός κοριτσιού, της Fanny, που περισσότερο απ' όλα θέλει μια κούκλα Connie. Αυτή η Connie είναι κάτι σαν Barbie, ή Bratz, ή κάτι τέτοιο μικρομέγαλο και φανταχτερό τελοσπάντων, και η μαμά της δεν της την παίρνει.
Η Fanny πάει να σκάσει...

...μέχρι που αποφασίζει να φτιάξει τη δική της Connie. Βάζει μπρος, κι από μια παλιά πιτζάμα καταλήγει να φτιάξει μια υπέροχη κούκλα. Δεν μοιάζει όμως με Connie και την ονομάζει Annabelle.

Η Fanny είναι ενθουσιασμένη, αλλά οι φίλες της δεν εγκρίνουν την Annabelle.

Απογοητευμένη, η Fanny την κρύβει σ' ένα συρτάρι και δεν θέλει να ξαναφτιάξει τίποτα πια.

Όμως δεν μπορεί να την ξεχάσει. Η Annabelle περιμένει και με την ψιλή φωνούλα της ρωτά: Με έφτιαξες. Δεν με αγαπάς;

Φυσικά και την αγαπάει.

Η Fanny τώρα αποφασίζει να αντιμετωπίσει την Annabelle ακολουθώντας την καρδιά της, ακόμα κι αν πρέπει να την επιβάλει στις φίλες της. Πράγμα που δεν αποδεικνύεται και πολύ δύσκολο.

Τελικά η Fanny αποφασίζει να χαρίσει στην Annabelle τη δική της κουκλίτσα, χειροποίητη κι εκείνη φυσικά. Μόνο που όταν έρχεται η ώρα να την ονομάσουν, η κουκλίτσα με την ψιλή φωνούλα της ζητάει να την πουν...Connie!

Τι βιβλίο, θα επαναλάβω. Γεμάτο μηνύματα χωρίς να είναι διδακτικό και με μια υπέροχη μικρή ηρωίδα να τα κάνει όλα πράξη με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό της. Η δημιουργικότητα, η αποφασιστικότητα, η επιμονή κι η υπομονή, η σημασία του να είσαι ξεχωριστός και πάνω απ' όλα ο εαυτός σου, η ικανότητα να βλέπεις με την καρδιά και να εκτιμάς τα μικρά πράγματα κι αυτό που δεν μπορούν να δουν οι άλλοι, ακόμα κι η σημασία του ν' αντιστέκεσαι στην πίεση των συνομηλίκων και στην ισοπέδωση, όλα αναδύονται σιγά σιγά μέσα απ' τις σελίδες του. Το κορίτσι με τα γυαλάκια που ξέρει να ράβει, να παίρνει τις καταστάσεις στα χέρια του και να υπερασπίζεται ό,τι αγαπά είναι σίγουρα θετικό πρότυπο για ένα κοριτσάκι που ζει στην κοινωνία της μόδας, της διαφήμισης και του φαίνεσθαι.

Έχουμε Μπάρμπι στο σπίτι μας, αλλά αγαπάμε και θαυμάζουμε τόσο πολύ τη Fanny.
Μπάρμπι είχα κι όταν ήμουν κοριτσάκι, αλλά κάποτε προσπάθησα να φτιάξω μια χειροποίητη κούκλα.
Δεν ήμουν Fanny εγώ. Με ελάχιστα υφάσματα και καθόλου ταλέντο, έφτιαξα ένα μικρό τερατούργημα που όμως φύλαξα για χρόνια.
Κάπου πρέπει να υπάρχει ακόμα.

Θα ήθελα πολύ να ήξερα να ράβω.
Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να μάθω στις κόρες μου κάποια απ' αυτά τα πράγματα που έμαθε το κοριτσάκι με τα γυαλάκια, το παιδί-θαύμα της κοπτικής ραπτικής, μέσα απ' την ιστορία του. Πώς να είναι δημιουργικές και να πιστεύουν στον εαυτό τους. Να μην εντυπωσιάζονται εύκολα, να μην νιώθουν πως πρέπει να συμβιβάζονται μ' αυτά που κάνουν οι άλλοι. Να παίρνουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια. Και ν' ακούν αυτή την ψιλή ψιλή φωνούλα που οι άλλοι δεν μπορούν ν' ακούσουν, μέσα σε κάτι που οι ίδιες κοιτάζουν με αγάπη.