Τι άλλο διαβάσαμε αυτό τον καιρό...

Αυτό τον καιρό το διάβασμα πάει καλά, αλλά το γράψιμο όχι. Οι μέρες είναι πανέμορφες, αλλά θα ήθελα να είχαν άλλες τόσες ώρες. Ο ύπνος είναι πολύτιμος και ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Οι ρυθμοί της ζωής είναι διαφορετικοί, τα καινούργια βιβλία που ήρθαν στο σπίτι μας ήταν αρκετά και δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω. Αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω, οπότε πάει καλά. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και να σας δείξω λίγα μόνο απ' τ' αγαπημένα μας εικονογραφημένα βιβλία των εβδομάδων αυτών, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω σύντομα ν' αφιερώσω και στα υπόλοιπα το χρόνο που τους αξίζει... 

Λοιπόν, κάποια απ' τα βιβλία που αγαπήσαμε αυτό τον καιρό ήταν...

Η σειρά Ας μιλήσουμε για τα συναισθήματα της Joy Berry: Το βιβλίο Νιώθω ανυπομονησία το είχε δανειστεί η Σταυρούλα απ' τη βιβλιοθήκη του σχολείου της, και άρεσε και στα δυο κορίτσια τόσο πολύ, και το διαβάσαμε εκείνο το Σαββατοκύριακο που το κρατήσαμε τόσες φορές, και μου φάνηκε κι εμένα τόσο ενδιαφέρον σαν ιδέα, που φροντίσαμε να το προμηθευτούμε μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς: Νιώθω απογοήτευση, Νιώθω ντροπή, Θέλω να με προσέχουν. Η σειρά απευθύνεται σε μικρά παιδάκια 3-6 ετών και τους μιλά με απλά λόγια για πράγματα που νιώθουν αλλά ίσως δεν συνειδητοποιούν ή δεν ξέρουν να περιγράψουν. Στην αριστερή σελίδα τους περιγράφει τι συμβαίνει όταν βιώνουν το συγκεκριμένο συναίσθημα και τους δίνει συμβουλές για το πώς μπορούν να το αντιμετωπίσουν, ενώ στη δεξιά κάθε φορά εικονογραφεί τη θεωρία με το παράδειγμα ενός παιδιού που είναι και ο ήρωας του κάθε βιβλίου. Δεδομένου ότι και στο νηπιαγωγείο μιλούσαν αυτό τον καιρό για τα συναισθήματα, αυτά τα πολύ ωραία βιβλιαράκια μας ήρθαν κουτί!

Η σειρά των μύθων του Αισώπου σε επιμέλεια της Κάρμεν Ρουγγέρη Αίσωπος! Κάτι θέλει να μας πει...: Πόσο χαίρομαι που η Όλγα μας σύστησε αυτά τα βιβλία! Πραγματικά δεν ξέρω γιατί οι μύθοι του Αισώπου δεν μου είχαν περάσει απ' το μυαλό μέχρι τώρα ως κάτι που θα μπορούσαμε να διαβάσουμε και να απολαύσουμε παρέα με τα κορίτσια. Και όχι μόνο να διαβάσουμε, αλλά και ν' ακούσουμε, και να τραγουδήσουμε, και να χορέψουμε, γιατί το καλύτερο σ' αυτή την έκδοση των μύθων του Αισώπου είναι το CD που συνοδεύει το κάθε βιβλίο, με θεατρική αφήγηση των μύθων παρέα με τα υπέροχα τραγούδια και τις μουσικές που τους διανθίζουν. Γνωστοί και άγνωστοι μύθοι, σύντομοι αλλά και πιο εκτενείς, γίνονται εδώ ένα πανηγύρι. Αν πρέπει να πάρετε ένα απ' αυτά τα τρία βιβλία, σας συστήνουμε το πρώτο -είναι το αγαπημένο μας. Έχει τα καλύτερα και τα περισσότερα τραγούδια. Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας, η Μαριγώ και το σταμνί της, η αλεπού και τα σταφύλια, η αλεπού κι ο κόρακας είναι κάποιοι μόνο από τους μύθους που περιλαμβάνονται, και πολύ συχνά θα μας ακούσεις στο σπίτι να τραγουδάμε, όλοι μαζί ή ο καθένας μόνος του, τα τραγούδια των μυρμηγκιών και των τζιτζικιών, των βατράχων ή του φιλάργυρου που ήθελε να κρύψει το χρυσάφι του και το έχασε...  

Once Upon a Cloud της Claire Keane: Ένα βιβλίο που πήρα χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτό, μόνο και μόνο απ' το εξώφυλλο (ναι, το κάνω αυτό καμιά φορά, δεν μου βγαίνει πάντα σε καλό αλλά συνήθως πετυχαίνει). Είναι η ιστορία της μικρής Celeste που ήθελε το τέλειο δώρο για τη μαμά της και ταξίδεψε στον ουρανό ψάχνοντάς το. Η ιστορία είναι πολύ απλή και όχι κάτι το ιδιαίτερα σπουδαίο, η εικονογράφηση όμως αποζημιώνει. Η δημιουργός του δούλεψε σαν visual development artist με τη Disney και συνεισέφερε σε ταινίες όπως το Tangled και το Frozen. H δουλειά της πράγματι αποτυπώνει κάτι γλυκό και καρτουνίστικο και κάτι από Disney... Πολύ όμορφο βιβλίο!

Interstellar Cinderella των Deborah Underwood και Meg Hunt: Κι αν η Σταχτοπούτα ζούσε στο διάστημα; Κι αν ήταν μηχανικός; Κι αν ήταν ένα δυναμικό και έξυπνο κορίτσι, που μπορούσε να επιδιορθώσει το σκάφος του πρίγκιπα, και αντί να τον παντρευτεί στο τέλος να γίνει αρχιμηχανικός του; (Γιατί είναι πολύ μικρή για γάμο, κι αυτή η ανατροπή ήταν το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλιο!) Κι αν ο χορός ήταν μια διαστημική παρέλαση; Κι αν η νεραϊδονονά ήταν ρομπότ και αντί για φόρεμα της πρόσφερε καινούργια εργαλεία για να φτιάξει τον πύραυλό της και μια διαστημική στολή (επίσης αγαπημένη μου ανατροπή); Λοιπόν, πιστεύω ότι το πιάσατε το νόημα. Μια φρέσκια και πολύ διαφορετική μοντέρνα Σταχτοπούτα, που χάνει πολύ στη μετάφραση γιατί είναι γραμμένη σε ρίμες αλλά αξίζει ακόμα κι έτσι γιατί είναι ένα κορίτσι που παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, γιατί διαδραματίζεται στο διάστημα for goodness sake, και γιατί έχει υπέροχη εικονογράφηση!  

Ανάποδα, του Θοδωρή Παπαϊωάννου: Το σκαθαράκι ο Μέλιος αναποδογυρίζει κατά λάθος. Κι έτσι ανάποδα ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός, αλλά και πιο ξεκάθαρος. Κάπου εκεί του αποκαλύπτεται σιγά σιγά ό,τι τον απειλεί ή απλώς τον προσπερνάει, από αδιαφορία, από χρησιμοθηρία, από εγωισμό, η ασχήμια του κόσμου αλλά και η ομορφιά, η μικρότητα του συμφέροντος αλλά και το μεγαλείο της αγάπης. Το μικρό σκαθάρι βιώνει διάφορα συναισθήματα και κάνει σκέψεις για τη ζωή και το βιβλίο τελειώνει γλυκά και όμορφα. Μια παράξενη, ασυνήθιστη και όμορφη ιστορία με απρόσμενο βάθος, και με την εξίσου ιδιαίτερη εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή να σε μεταφέρει πραγματικά μέσα σ' αυτό το μικρόκοσμο, για να τον δεις από μια θέση που ποτέ δεν είχες φανταστεί.  

 Νουμεράλια, των Jorge Lujan και Isol: το πιο παράξενο, το πιο ιδιαίτερο βιβλίο με αριθμούς που είδες ποτέ! Όπου το 1 είναι η μικρότερη σημαία στη γη, το 4 μια καρέκλα που κρέμεται απ' το ταβάνι, το 6 οι τρεις σωματοφύλακες μπροστά σ' ένα καθρέφτη. Αυτό το γεμάτο φαντασία βιβλίο παρουσιάζει τους αριθμούς απ' το 1 ως το 10 μ' έναν τρόπο που ξαφνιάζει και σε κάνει να σκεφτείς αλλά και να ονειρευτείς.

Το αστρικό χωριό, της Κατερίνας Κρις: Το λέω και το ξαναλέω, για μένα τα καλύτερα δώρα είναι τα βιβλία, κι αυτό εδώ το όμορφο βιβλίο που ήταν δώρο των φίλων μας το αγαπήσαμε διπλά! Είναι κι αυτό πολύ παράξενο και ασυνήθιστο, γραμμένο αλλά και εικονογραφημένο μ' έναν εντελώς δικό του τρόπο. Και μιλάει γι' αυτό το υπέροχο μέρος, το αστρικό χωριό, που είναι τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά, μέσα στη φαντασία μας, και μας κάνει ευτυχισμένους. Αρκεί να μπορούμε να πλάσουμε με το μυαλό μας απίθανα πράγματα, να γελάμε, να λέμε τριαλαλά και να πετάμε με τα φτερά της φαντασίας....

Miss Hazeltine's Home for Shy and Fearful Cats, των Alicia Potter και Birgitta Sif: Το βιβλίο αυτό το διάλεξα για την υπέροχη εικονογράφηση της Birgitta Sif, που την ήξερα απ' τον Όλιβερ και το Η Εύη όλο χορεύει και χορεύει και την εκτιμώ πολύ. Και αποδείχτηκε πως παράλληλα περιέχει μια πολύ όμορφη ιστορία φιλίας, θάρρους και ευγνωμοσύνης, με ήρωες μερικές ντροπαλές και φοβητσιάρικες γάτες που βρίσκουν το κουράγιο να σώσουν την κυρία που αγαπούν. Υπήρξε ένα διάστημα που τα κορίτσια το ζητούσαν τουλάχιστον δυο φορές τη μέρα, οπότε το θεωρώ απ' τα πολύ πετυχημένα μας βιβλία!

Οι καλοί και οι κακοί ιππότες, μάγισσες και πειρατές του Αντώνη Παπαθεοδούλου: Αυτά τα τρία βιβλία, που τα διαβάσαμε άπειρες φορές μέσα στις βδομάδες που πέρασαν, μπορώ να πω πως είναι απ' τα Νο 1 αγαπημένα μας αυτής της εποχής! Είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό διαβάσαμε τελευταία, και μας έκαναν να κοιταζόμαστε και να γελάμε ξανά και ξανά και ξανά. Η ιδέα είναι πως στην αριστερή σελίδα οι κακοί απειλούν, επιτίθενται, φοβερίζουν. Στη δεξιά οι καλοί απαντούν χωρίς τίποτα να τους πτοεί, ατρόμητοι, ξορκίζοντας το κακό με το χιούμορ. Άσε που έχουν και μια πετυχημένη ρίμα για την κάθε περίσταση! Στο τέλος του κάθε βιβλίου, οι κακοί παραδέχονται την ήττα τους και οι δυο παρατάξεις φιλιώνουν. Το καλό νικάει πάντα! Τα βιβλία είναι ξεκαρδιστικά, ο συγγραφέας φαίνεται πολύ ταλαντούχος και η φοβερή εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή είναι γεμάτη αστείες λεπτομέρειες. Τα κορίτσια ψάχνουν τους εαυτούς τους σε όλες τις εικόνες! Τα συστήνουμε ανεπιφύλακτα...

Και τέλος... Πώς να κρύψεις ένα λιοντάρι της Helen Stephens: Ακόμα ένα βιβλίο που μας άρεσε πάααρα πολύ, μαζί με τη συνέχειά του, Πώς να κρύψεις ένα λιοντάρι από τη γιαγιά. Το λιοντάρι έρχεται στη πόλη ν' αγοράσει ένα καπέλο, μα βρίσκεται στο σπίτι ενός μικρού κοριτσιού που λέγεται Έλλη. Η μικρή προσπαθεί να κρύψει το μεγάλο της φίλο απ' τους γονείς της, αλλά πώς αλήθεια να κρύψεις ένα λιοντάρι; Είναι πολύ δύσκολο... Το βιβλίο είναι αστείο, τρυφερό και φυσικά υπέροχα εικονογραφημένο. Μας ενθουσίασε όλες!

Και κάπου εδώ τελειώνει "ο σωρός μου", που λένε και τα κορίτσια όταν κατεβάζουν ένα ολόκληρο ράφι βιβλία και το κάνουν στοίβα στο πάτωμα...
"Θα κάνω σωρό". "Θα διαβάσω".
Κι εγώ, που χαίρομαι ν' ασχολούνται τα παιδιά μου με τα βιβλία, τις αφήνω. Κι ας ξεφυλλίσουν δύο, ή τρία, ή πέντε απ' αυτά, λέγοντας τις ιστορίες φωναχτά, με το δικό τους τρόπο. Κι ας φύγουν μετά για να κάνουν κάτι άλλο, παρατώντας τα πίσω τους.
Νομίζω και τα βιβλία χαίρονται μ' αυτή τη συνεχή κινητικότητά τους. Μέσα κι έξω απ' τις βιβλιοθήκες τους, σκόρπια στο πάτωμα, σχηματίζουν στοίβες, μπαίνουν στη σειρά, γεμίζουν παιδικά χεράκια, ζωντανεύουν, γίνονται το παιχνίδι που δεν βαριόμαστε ποτέ.