Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ και η Σταυρούλα έχουμε μπει σε φθινοπωρινό mood. Χοροπηδήσαμε πάνω σε ξερά φύλλα στο πάρκο. Βγάλαμε όλα τα μαγιό από τις Polly Pocket και τους φορέσαμε ρούχα. Σκεπάζουμε τα Sylvanian μωρά με σεντονάκι γιατί "τώρα πια κάνει δροσιά". Αναφέρουμε το φθινόπωρο και γενικά την αλλαγή των εποχών συχνά στις κουβέντες μας (έντονο ενδιαφέρον για το θέμα αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα). Κι επειδή εγώ άλλο που δεν θέλω με όλ' αυτά, αφού κάθε φορά το τέλος μιας εποχής με βρίσκει γεμάτη προσμονή για την επόμενη, είπα ν' αποχαιρετίσω τον Αύγουστο κλείνοντας τους λογαριασμούς μου με τα βιβλία του καλοκαιριού, δηλαδή να σας δείξω τ' αγαπημένα μου απ' αυτά που διάβασα εγώ, μεγαλίστικα δεν τα λες, αλλά τελοσπάντων λίγο πιο φλύαρα απ' το προηγούμενο σετ.
Πριν αρχίσω όμως, λίγα χαρούμενα πράγματα των ημερών που πέρασαν:
Μερικές συννεφιές, μερικά ήρεμα πρωινά, η υπόσχεση πιο δροσερών ημερών κι ένα στοχαστικό βλέμμα στο μπαλκόνι.
Βόλτες με το καρότσι... στο σπίτι. Είναι γνωστό ότι ως φανατική του babywearing έχω γίνει γραφική σε Πιερία, Λάρισα, Θεσσαλονίκη και τα περίχωρα, και το καρότσι το έχουμε χρησιμοποιήσει γύρω στις 4 φορές συνολικά μέσα στα 4 σχεδόν χρόνια έξω απ' το σπίτι, αλλά τελευταία είναι αγαπημένο τους παιχνίδι ν' ανεβαίνουν και οι δύο πάνω (η Ισαβέλλα δεμένη) και να τις κάνω βόλτες (ή κούρσες) τρέχοντας σαν τρελή στην ευθεία σαλόνι-κρεβατοκάμαρα και πίσω πάλι.
Βόλτες στη Θεσσαλονίκη, βιβλιοπωλείο, καινούργιος Στίλτον (δύο για την ακρίβεια, κρατηθείτε κι έρχονται...), διάβασμα στο καφέ. Το ανοίγει, δεν έχει ιδέα για την ιστορία, δεν ξέρει ποιος ήταν ο Οδυσσέας, της λεώ δυο λόγια στα πεταχτά, κοιτάζει τις εικόνες κι αρχίζει ένα σουρεαλιστικό μονόλογο διανθισμένο με παράδοξα τοποθετημένες πομπώδεις λέξεις. Αστείο μωρό μου.
Κι άλλες βόλτες στη Θεσσαλονίκη, πολύβουη παιδική χαρά, παγωτό, μια κούνια που άδειασε ξαφνικά, δυο μωρά στην κούνια πλάτη με πλάτη, κι η Ισαβέλλα να τραγουδάει (μπέεεμπε μπέεελα ντέντε ντέντε ντέεεντε) με τόση ακρίβεια που με κάνει να γελάω. Η κούνια πηγαίνει πέρα δώθε, κι εκείνη τραγουδάει. Περπατάμε στο δρόμο, τραγουδάει. Παίζει στο σπίτι, τραγουδάει. Από Κούνια μπέλα μέχρι Χάιντι και Let it Go. Αστείο μωρό μου.
Κι έρχομαι στα βιβλία -καιρός ήταν, κόντεψα να ξεχάσω το θέμα μου.
Το μήνα που πέρασε διάβασα πολύ, και θα σας δείξω τ' αγαπημένα μου: Άλλο ένα βιβλίο Μούμιν. Το Ella Enchanted. Και την Ottoline.
Το βιβλίο Καλοκαιρινή Μπόρα ήταν το τελευταίο βιβλίο Μούμιν που διάβασα, όπου οι ήρωές μας, μετά από μια αναπάντεχη καλοκαιρινή καταιγίδα και ενώ όλη η κοιλάδα τους έχει πλημμυρίσει, εγκαταλείπουν το σπίτι τους που είναι κάτω απ' το νερό και ταξιδεύουν μέσα σε ένα άλλο, πλωτό κτήριο που αποδεικνύεται πως είναι ένα θέατρο. Χάνονται και ξαναβρίσκονται, γράφουν ένα θεατρικό έργο, γνωρίζουν νέους φίλους και γενικά ζουν απίθανες περιπέτειες, που τις αντιμετωπίζουν με τη χαρακτηριστική ηρεμία, τη βαθιά αισιοδοξία και το χιούμορ που τους διακρίνει. Μου άρεσε πολύ, όπως και όλα τα βιβλία της σειράς.
Το βιβλίο Ella Enchanted ήταν μια έκπληξη. Είχα δει την ταινία με την Anne Hathaway πριν λίγα χρόνια, μου άρεσε, αλλά δεν είχε τύχει να διαβάσω το βιβλίο, που όπως αποδείχτηκε (απ' ό,τι μπορώ να κρίνω χωρίς να θυμάμαι καθόλου καλά την ταινία) είναι αρκετά διαφορετικό και πολύ καλύτερο!
Είναι ένα καθηλωτικό, τρομερά αστείο μυθιστόρημα για μεγάλα παιδιά ή για μεγάλους, που διασκευάζει με απίθανα ευρηματικό τρόπο το παραμύθι της Σταχτοπούτας, προσθέτοντάς του μια κρίσιμη λεπτομέρεια, γύρω απ' την οποία γυρίζει όλη η ιστορία: Η Ella (εξ ου και το Cinderella, παρόλο που ποτέ δεν το δηλώνει) όταν ήταν νεογέννητο δέχτηκε το δώρο-κατάρα μιας απερίσκεπτης νεράιδας, να είναι πάντα υπάκουη. Η αδυναμία της να παρακούσει την οποιαδήποτε διαταγή της δίνεται δημιουργεί άπειρα προβλήματα στη ζωή της, ιδίως όταν η μητέρα της πεθαίνει και έρχονται στη ζωή της η μητριά και οι θετές αδερφές της. Όμως οι περιπέτειες της Ella στην προσπάθειά της να ελευθερωθεί από την κατάρα φανερώνουν τη φλογερή κι ανεξάρτητη προσωπικότητά της, την εξυπνάδα της και την ικανότητά της να βγάζει μόνη της τον εαυτό της από δύσκολες καταστάσεις. Αυτά είναι που τελικά οδηγούν την ιστορία της στο ευτυχισμένο τέλος που της αξίζει.
Καλογραμμένο, διασκεδαστικό και ευφυέστατο, το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Κι ακόμα... επιτέλους διάβασα την Ottoline.
Μια πανέμορφη, μικρή σειρά βιβλίων από τον μάγο εικονογράφο και συγγραφέα Chris Riddell, με ηρωίδα ένα κοριτσάκι που ονομάζεται Ottoline...
...και σύντροφό της τον Mr. Munroe, το τριχωτό πλάσμα από τη Νορβηγία που την προσέχει όταν οι γονείς της λείπουν στα αδιάκοπα ταξίδια τους.
Από τότε που η Ottoline ήταν μωρό, οι δυο τους είναι αχώριστοι κι εκείνος της κάνει όλα τα χατίρια (ακόμα κι όταν θέλει να τον λούσει και να τον χτενίσει)...
Κατά τα άλλα, η Ottoline παρακολουθεί τις συζητήσεις των γειτόνων σαν καλή ντετέκτιβ...
...και είναι άσος στις μεταμφιέσεις, πράγμα που τη βοηθάει να λύνει τα μυστήρια που της παρουσιάζονται.
Οι γονείς της άφαντοι, επικοινωνούν μαζί της με καρτ ποστάλ.
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς Ottoline and the Yellow Cat, το κοριτσάκι και ο πιστός της φίλος σώζουν μια ομάδα εξαφανισμένων σκυλιών και αποκαλύπτουν την πλεκτάνη της ραδιούργας κίτρινης γάτας...
...ενώ στη συνέχεια, στο Ottoline Goes to School, η Ottoline κάνει μια φίλη...
...και βρίσκεται σ' ένα πολύ παράξενο σχολείο για παιδιά με ιδιαίτερα ταλέντα, μόνο που η ίδια δεν έχει ανακαλύψει το δικό της.
Τα πράγματα που συμβαίνουν εκεί είναι απίστευτα..
...και τελικά, ουπς, μπορεί να είναι στοιχειωμένο -ή μήπως όχι;
Στο Ottoline at Sea, o Mr. Munroe, που νιώθει παραμελημένος, αποφασίζει να φύγει...
...και η Ottoline, που της λείπει ο φίλος της...
...ξεκινάει με μάλλον ασυνήθιστη παρέα...
...ένα ταξίδι που τη φτάνει ως τους πάγους κι ως το βυθό της θάλασσας για να τον βρει και να τον φέρει πίσω.
Τι όμορφα και ξεχωριστά βιβλία! Υπέροχος συνδυασμός μιας έξυπνης και αστείας ιστορίας με εντυπωσιακά καλή εικονογράφηση, που παίζει τόσο σημαντικό ρόλο όσο και οι λέξεις. Μια καταπληκτική μικρή ηρωίδα, χιούμορ και φανταστικές καταστάσεις. Το λάτρεψα.
Μικρά "δωράκια" μέσα στα βιβλία:
Καρτ ποστάλ από την Κίτρινη Γάτα...
...Αυτοκόλλητα σήματα του σχολείου από το Ottoline Goes to School...
...και στο βιβλίο με τη θάλασσα αυτά τα γυαλιά, για να βλέπεις τα κρυμμένα σχέδια μέσα σε συγκεκριμένες εικόνες.
Α, χμ. Το πρώτο βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τον τίτλο H Ούρσουλα και η συμμορία της κίτρινης γάτας. Ούρσουλα;!;
Υπέροχο για μικρούς αναγνώστες πάντως. Ε... και για μεγάλους φυσικά.
Διάβασα και στο Kindle ωραία βιβλία...
Το The Secret of the Old Clock, πρώτη επαφή μου με την παιδική σειρά μυστηρίου με ηρωίδα τη Nancy Drew, με την οποία μεγάλωσαν γενιές παιδιών στην Αμερική -κλασικό βιβλίο, κάπως παλιομοδίτικο αλλά ευχάριστο ανάγνωσμα.
Έπειτα, το The Last Song του Nicholas Sparks, με θέμα τη δύσκολη και πολυκύμαντη αλλά τελικά λυτρωτική σχέση μιας έφηβης με τον πατέρα της. Όπως όλα τα βιβλία του που έχω διαβάσει, ήταν μια ιστορία αγάπης, τρυφερή, λυπητερή και πολύ συγκινητική. Αυτός ο άνθρωπος γράφει απλά αλλά αγγίζει πολύ ευαίσθητες χορδές. Το Last Song του έχει γίνει και ταινία με τη Miley Cyrus, την είχα δει παλιότερα και μου άρεσε αλλά διαβάζοντας το βιβλίο για κάποιο λόγο δεν ήθελα να συνδέω την ηρωίδα με τη Miley Cyrus. Τη φανταζόμουν πολύ διαφορετική.
Το Henry and Beezus της αγαπημένης μου Beverly Cleary (ξέρετε τη Ramona της; το βιβλίο Η Ραμόνα κι ο μπαμπάς το είχα διαβάσει εκατοντάδες φορές μεγαλώνοντας), με ήρωα τον Henry, φίλο της μεγάλης αδερφής της Ραμόνα. Ωραίο όπως όλα της. (Προτιμώ τη Ραμόνα βέβαια, η Ραμόνα είναι πάρα πολύ ψηλά για μένα.)
Για πρώτη φορά, διαβάσαμε και με τη Σταυρούλα στο Kindle. Επειδή το δικό μου είναι το Kindle Paperwhite που δεν υποστηρίζει τα περισσότερα εικονογραφημένα βιβλία, οι επιλογές μας είναι αρκετά περιορισμένες. Διαβάσαμε όμως ιστορίες της Beatrix Potter, με αγαπημένα της τον Peter Rabbit, τον Tom Kitten και τον Benjamin Bunny. Και διαβάσαμε το πολύ καλό Upstairs Mouse, Downstairs Mole, ένα βιβλιαράκι με τέσσερις μικρές ιστορίες με ήρωες την ποντικίνα και τον τυφλοπόντικα, δυο πολύ διαφορετικά μα πολύ καλοπροαίρετα ζωάκια που προσπαθούν να συμβιώσουν αρμονικά, να είναι καλοί γείτονες και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο.
Το Kindle μπορεί να μην είναι βιβλίο, μπορεί να μην αφήνει την ίδια αίσθηση, συμφωνώ. Ειδικά για τη μικρή. Όμως εκεί στο σκοτάδι, όταν η Ισαβέλλα πρέπει να κοιμηθεί κι οι ψίθυροι είναι τόσο απαλοί που σχεδόν δεν ακούγονται, και το βιβλίο είναι βαρύ και οι σελίδες κάνουν θόρυβο, είναι ωραία να φωτίζει μέσα στο δωμάτιο μόνο η εικόνα με τον τυφλοπόντικα και την ποντικίνα. Έτσι, μόνο για λίγο, μόνο για τότε.
Και μετά τα ματάκια κλείνουν, κι ακόμα ο τυφλοπόντικας κι η ποντικίνα είναι στη βαρκούλα τους, και το τελευταίο κεφάλαιο παραμένει ατέλειωτο ακόμα, γιατί το βιβλίο επιμένει να το αρχίζουμε πάντα απ' την αρχή...
