Sylvanian Love

Γενικά, δεν κάνω συλλογές. Αν εξαιρέσει δηλαδή κανείς τα βιβλία, που είναι η μεγάλη και σταθερή μου αγάπη όσον αφορά τα υλικά αντικείμενα. Και ευτυχώς που δεν κάνω, γιατί άλλη μια συλλογή σαν αυτή των βιβλίων μου θα μας είχε καταστρέψει -τουλάχιστον. Όμως πριν κάτι χρόνια, το 2006 θαρρώ, στο Hamley's του Λονδίνου, χαζεύοντας παιχνίδια (που μου δίνουν επίσης μεγάλη χαρά), ανακάλυψα τα Sylvanian Families. Ζωάκια με αξιαγάπητα πρόσωπα και τρισχαριτωμένα ρουχάκια, οικογένειες και μωράκια, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος τους: έπιπλα, σπίτια, σχολεία, μαγαζιά, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μια πλήρης μικρή πόλη με τους κατοίκους της, φιγούρες που στη λεπτομέρεια και στο καλό γούστο αφήνουν πίσω τους χιλιόμετρα τα περισσότερα παιχνίδια αντίστοιχου ύφους. Εκεί, στο Λονδίνο, 22 χρονών, αγόρασα τα πρώτα μου Sylvanians: δυο μωρά αρνάκια. Και μέσα στα χρόνια που πέρασαν, ψάχνοντας στο amazon και παραγγέλνοντας από εκεί, έκανα μια μικρή συλλογή που τη φύλαγα σ' ένα ξύλινο κουτί με γυάλινο καπάκι, σαν σε βιτρίνα: 9 οικογένειες και κάτι μωράκια. 

Τα Sylvanians ήταν πανέμορφα στο κουτί τους, αλλά άψυχα. Όλο αυτό τον καιρό περίμεναν κάποιον να παίξει μαζί τους. Περίμεναν τη Σταυρούλα να μεγαλώσει. Πριν κανένα μήνα τράβηξαν την προσοχή της, μου ζήτησε "τα πολλά ζωάκια" -που έτσι κι αλλιώς ήταν στο δωμάτιό της, πάνω στη συρταριέρα της- και τα κατεβάσαμε. Από τότε, παίζει μαζί τους κάθε μέρα.

Έχουν πάει εκδρομή στο βουνό:

Οι ενυδρίδες είναι απ' τις αγαπημένες της οικογένειες- και σ' αυτό μοιάζουμε.

 Στο πάρκο:

Οι ενυδρίδες πάλι, ευτυχώς που είναι καφέ γιατί έχουν φάει χώμα που δεν λέγεται.

 Όταν μετακομίσαμε τους φτιάξαμε και πολυκατοικία μ' ένα χαρτόκουτο:

Και, σήμερα κιόλας, ολόκληρο σχολείο:

Όταν μετακομίσαμε στο καινούργιο σπίτι, βγάζοντας απ' τη βιβλιοθήκη τα βιβλία για να τα πακετάρω, ανακάλυψα κάτι περιοδικά Sylvanian Families, που μου έστελναν στο σπίτι στην Αθήνα όταν ήμουν συνδρομήτρια ένα φεγγάρι (νομίζω πως ήμουν η μόνη συνδρομήτρια 23 χρονών). Όταν έστησα πάλι τη βιβλιοθήκη, έβγαλα στη φόρα τα περιοδικά, τα έβαλα στο κουτί. Τα ξεφυλλίζουμε συνέχεια, η Σταυρούλα διασκεδάζει να βλέπει τα κουκλάκια της σε φωτογραφίες.

Ναι, ήμουν συνδρομήτρια. 23 χρονών.

 Τα περιοδικά είναι πανέμορφα. Έχουν ιστορίες (δεν τις διαβάζουμε ακόμα, το κείμενο είναι πολύ μεγάλο)...

...με πρωταγωνιστές τα ζωάκια και εικονογραφημένες με απίθανες φωτογραφίες από τους χαρακτήρες και την πόλη τους.

Έχουν κατασκευές, χειροτεχνίες, ζωγραφική, ακόμα και συνταγές:

Πώς να φτιάξεις μια στάση λεωφορείου

Ένα κουτί φιλίας

Μπισκότα

 Και (το δικό μου αγαπημένο μέρος) ένα κομμάτι που λέγεται members' corner, όπου διάφορα παιδάκια στέλνουν τις φωτογραφίες τους με τις συλλογές τους. Για κάποιο λόγο χαίρομαι να βλέπω αυτά τα άγνωστα χαμογελαστά προσωπάκια με τα παιχνίδια τους. Αφήστε που μ' αρέσει να διαβάζω ποια είναι τα αγαπημένα τους και να βλέπω αν συμφωνούμε -τρελή;

Ακόμα πιο αγαπημένο μέρος και συνέχεια του προηγούμενου, το Travels with my Sylvanians. Φωτογραφίες παιδιών που πήραν μαζί στις διακοπές τα κουκλάκια τους. Ζωάκια στο βουνό, στην παραλία, μπροστά σε αξιοθέατα, μαζί με χαρούμενα παιδάκια και τα χαριτωμένα σχόλιά τους. 

Αν βγαίνει ακόμα το περιοδικό, θέλω ξανά μια συνδρομή! Πάντως για την ώρα, τα λιγοστά μου παλιά τεύχη τα κοιτάζουμε ξανά και ξανά...

Ανάμεσα στα περιοδικά βρήκα κι έναν κατάλογο, με όλα τα Sylvanians που έχουν βγει από το 1987 μέχρι το 2010. Το καλύτερο με τον κατάλογο είναι ότι κάτω απ' τον κάθε χαρακτήρα λέει και το όνομά του. Οι οικογένειες έχουν όλες επίθετο, και το κάθε ζωάκι το δικό του μικρό όνομα. Που είναι πάντα ευφάνταστο...

...Και ενίοτε τρομερά πετυχημένο.

Βλέπε μεγάλο αδερφό γουρούνι- γέλασα τόσο πολύ!

Καθήσαμε λοιπόν και βρήκαμε όλα τα μικρά ονόματα των χαρακτήρων που έχουμε, τα έμαθα απέξω, και τώρα τα μαθαίνει και η Σταυρούλα σιγά σιγά. Είναι δύσκολο γι' αυτή, γιατί τέτοια ονόματα πρώτη φορά τα ακούει. Όμως επιμένει να ρωτάει και να επαναλαμβάνει, ξανά και ξανά. Τα πηγαίνει μια χαρά.  

Και γιατί τα γράφω όλα αυτά; 

Όχι, δεν υπάρχει βιβλίο στη σημερινή ανάρτηση. Μόνο τα περιοδικά. Όμως περνάω ξανά μαζί με τη Σταυρούλα μια Sylvanian φάση κι απλώς ήθελα να γράψω για τα ζωάκια μας.  

Για όλα αυτά που κάνουμε μαζί.

Και για το ότι αυτή η Sylvanian φάση είναι διαφορετική. 

Τα ίδια τα ζωάκια είναι διαφορετικά. Έχουν αποκτήσει ζωή. Για πρώτη φορά, κάποιος παίζει μαζί τους. Τα κυλάει στο πάτωμα, τα βρομίζει και τους βγάζει τα ρούχα (μέχρι τώρα πάντα επιμένω να τα ξαναβάζουμε). Τα μεταχειρίζεται όπως τους αξίζει.  

Για πρώτη φορά, παίζω κι εγώ μαζί τους. Η Σταυρούλα κι εγώ καθόμαστε μαζί στο πάτωμα, τα πιάνουμε στα χέρια μας και φτιάχνουμε ιστορίες μ' αυτά. Χαίρομαι αληθινά που τα μοιραζόμαστε, που μοιραζόμαστε κάτι που αγαπώ, χαίρομαι σαν να είμαι κι εγώ παιδί, όμως τα ζωάκια είναι πλέον δικά της. Εκείνη τους έδωσε φωνή και προσωπικότητα. Δεν είναι πια συλλογή, είναι παιχνίδια. Ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.