Αλλαγές...

Μετακομίσαμε. Επιτέλους. Και μετά από τόσες μέρες, ήρθε και το ίντερνετ. Χάθηκα πάλι, όμως η αναμονή της αλλαγής, η μετακόμιση με την τεράστια κούραση που συνεπάγεται, κι όλα αυτά τόσο σύντομα μετά τη γέννηση της μικρούλας μας, με αποδιοργάνωσαν λιγάκι. Ευτυχώς είμαστε άνθρωποι που τις αλλαγές δεν τις βασανίζουμε πολύ. Έτσι, όλα έγιναν γρήγορα, αποφασιστικά, και ξαφνικά όλα τέλειωσαν, από την πόλη βρεθήκαμε στο χωριό, στους πρόποδες του Ολύμπου (για το Λιτόχωρο έγραψε κι ο Παναγιώτης στο blog του, και με απίθανες δικές του φωτογραφίες).

Είμαι παιδί της πόλης όμως είναι ωραία εδώ. Το σπίτι μας είναι φωτεινό και χαρούμενο, κι έχει αεροπλανική θέα στο βουνό, στον κάμπο και στη θάλασσα. Το πάρκο που πηγαίνουμε σχεδόν καθημερινά είναι κανονικό δάσος. Έχει δροσιά, λίγο περισσότερη απ' ό,τι μ' αρέσει, αλλά η φύση είναι υπέροχη κι ο αέρας μυρίζει όμορφα. Οι άνθρωποι μας κοιτάζουν περίεργα (ειδικά την εκκεντρική μαμά με το μάρσιπο, που σέρνει και το δίχρονο με το γλειφιτζούρι απ' το χέρι, που μοιάζει και λίγο για ξένη αλλά δεν είναι) αλλά μας χαιρετάνε και μας χαμογελάνε και μας ρωτάνε πράγματα.Δεν ξέρουμε κανέναν, όμως έχουμε ο ένας τον άλλο.

Τα μωρά μας μεγαλώνουν κάθε μέρα, η αραχνούλα έγινε γιουβαρλάκι. Ανοίγει τα ματάκια της περισσότερο τώρα, οι εκφράσεις της είναι απόλαυση. Η Σταυρούλα τη φιλάει, την αγκαλιάζει, κι έπειτα κλείνει τ' αυτιά της όταν κλαίει και μου ζητάει να τη σταματήσω. Μαμά, δεν θέλω να κλαίει. Μαμά, άστην, κάθισε να παίξουμε. Κι έπειτα: μαμά, είμαι το κορίτσι σου. Είμαι το μεγάλο σου κορίτσι.



Το μεγάλο μου κορίτσι το χειρίζεται καλά το θέμα. Όχι, δεν είναι ζηλιάρα. Έχει τις στιγμές της μόνο. Τη σκέφτομαι συνέχεια, να μην πληγωθεί, να μην την παραμελήσω. Να μη σταματήσω να ζω την κάθε στιγμή μαζί της σαν κάτι θαυμαστό, όπως έκανα μέχρι τώρα. Και συγχρόνως να κάνω τα ίδια και για τη μικρή μου κόρη. Τι μπέρδεμα. Καμιά φορά το μυαλό μου κολλάει, δεν είναι εύκολη η εξίσωση. Αλλά, με όλα τα λάθη που μπορεί να κάνω, παλεύω να τη λύσω.

Σ' αυτό το πνεύμα, είπα να γράψω δυο λόγια σήμερα (μόνο δύο) για τα δυο καλύτερα βιβλία που βρήκα για την προετοιμασία και τη συνάντηση του μεγάλου παιδιού της οικογένειας μ' ένα καινούργιο αδερφάκι.
Πρώτα, είναι αυτό:

 Little Rabbit's New Baby: Απ' το Γενάρη περίπου το διαβάζουμε. Όχι πολύ συχνά, όμως επιστρέφουμε σ' αυτό. Πριν λίγες μέρες, το έβγαλε η Σταυρούλα μόνη της απ' το κουτί, και το διαβάσαμε δυο φορές απανωτά. Κι έπειτα, την επόμενη μέρα, ξανά, και ξανά. Τόσο γλυκό, τέλεια εικονογράφηση, και η ιστορία τόσο εύγλωττη.

Το μικρό λαγουδάκι, ήρωας μιας ολόκληρης σειράς βιβλίων, σ' αυτό το βιβλίο περιμένει με ανυπομονησία το αδερφάκι του. Όμως όταν έρχονται στο σπίτι τρία μωρά κουνελάκια, που δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα άλλο εκτός απ' το να κοιμούνται και να κλαίνε, τρία μωρά που του χαλάνε τα παιχνίδια και γίνονται η αιτία να εκνευρίζονται οι γονείς του μαζί του, αρχίζει να αντιδρά και να θυμώνει.

ούτε να φάνε ξέρουν....

ούτε να παίξουν....

... το λαγουδάκι είναι πολύ στενοχωρημένο εξαιτίας των μωρών.

 Όμως το μικρό λαγουδάκι βρίσκει τον τρόπο να χειριστεί την κατάσταση. Βοηθώντας τη μαμά και το μπαμπά να ηρεμήσουν τα μωρά. Που το συμπαθούν και πάρα πολύ. Κι έτσι τ' αδερφάκια γίνονται αυτοκόλλητα.

Το βιβλίο είναι όμορφο και πολύ αληθινό. Όλη η γκάμα των συναισθημάτων του μεγάλου αδερφού, του παιδιού που διαβάζει, η προσμονή, ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, η ζήλια, ο θυμός, η αποδοχή, καθρεφτίζονται μέσα σε μια απλή και τρυφερή ιστορία, μ' έναν πολύ συμπαθητικό ήρωα. Δεν είναι απλοϊκό, κρατάει το ενδιαφέρον και θα έκανε και για μεγαλύτερα παιδιά. Όμως και για μας είναι τέλειο.

 Κι έπειτα αυτό:

I Have a Sister, της Smiljana Coh

Τόσο λίγα λόγια και καλά. Τόσο όμορφα  παρουσιάζει το πώς βλέπει η μεγάλη αδερφή τη μικρούλα που ήρθε. Και τόσο καλοπροαίρετα συγκρίνει.

Γιατί η μεγάλη αδερφή (αυτή που όλα καλύτερα τα μπορεί από τη μικρούλα), θα της μάθει αυτά που ξέρει. Και μαζί θα κάνουν τα αγαπημένα της πράγματα.

Γιατί την αγαπάει.

Το μεγάλο μου κορίτσι διάβασε και τα δυο βιβλία πάρα πολλές φορές. Και πριν έρθει το μωρό και μετά. Και, αν και ποτέ δεν έγιναν αγαπημένα της, απ' αυτά που λέει απέξω και που τα διαβάζει κάθε μέρα, πολλές φορές μέσα στο παιχνίδι της, στην κουβέντα της, πετάει ατάκες απ' αυτά. 

Πράγματα όπως: εγώ μπορώ να πλατσουρίζω στη μεγάλη μπανιέρα.

Ή φράσεις όπως: το καινούργιο μωρό.  

Μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα με το μωρό και τη μετακόμιση, μέσα σε όλα αυτά τα καινούργια που της συμβαίνουν, η Σταυρούλα μεγάλωσε σε λίγο χρόνο, λίγο πιο αισθητά. Για πρώτη φορά, ας πούμε, παίζει τη μαμά -έχει δικό της μωρό να φροντίζει.

Babywearing στη βόλτα

Το μωρό μου, λέει όταν γυρίζουμε απ'τη βόλτα που κάναμε χωρίς την κούκλα, είναι πολύ χαρούμενο που θα γυρίσει σπίτι η μανούλα του. 

Θηλασμός στην τσουλήθρα

Οι αλλαγές, σκέφτομαι, είναι τόσο πιο αισθητές τώρα που έχουμε τα κορίτσια. Η ζωή μας αλλάζει συνεχώς γιατί αυτές αλλάζουν κάθε μέρα. Κι είναι τόσο όμορφα έτσι. 

Σε κίνηση, πάντα.

Αυτές, κι εμείς. Για να τις ακολουθούμε καθώς μεγαλώνουν, να μη μείνουμε πίσω.

Διαρκώς σε κίνηση.