Νοέμβρης

Σήμερα ο αέρας άλλαξε. Βρέχει κι έχουμε βαριά σύννεφα και κρύο, και το πρωινό μας ήταν τοστ και ζεστό χαμομήλι. Έξω μυρίζει κάτι φρέσκο και διαφορετικό. Είναι νομίζω η πρώτη μέρα του χειμώνα.

Η αλλαγή των εποχών είναι κάτι υπέροχο όταν συμβαίνει. Η πρώτη μέρα του χειμώνα είναι γεμάτη μαγεία και υποσχέσεις, όπως ακριβώς κι η πρώτη μέρα της άνοιξης. Είναι ώρα για να χαρούμε. Να απολαύσουμε χιλιάδες μικρά πράγματα που από πέρυσι φαντάζουν πάλι καινούργια. Και να καλωσορίσουμε στο κουκούλι μας τα όνειρα, ντυμένα με τις χοντρές μάλλινες ζακέτες τους.  

   

Εδώ και κάτι μέρες αρχίσαμε τα χειμωνιάτικα παραμυθάκια μας. Το τσάι που πίνουμε "σαν μεγάλες κυρίες" έχει γίνει ιεροτελεστία. Νυχτώνει νωρίς, αλλά δεν πειράζει. Στο σπίτι βρίσκουμε τόσα πράγματα να κάνουμε. Μένουν 54 μέρες για τα Χριστούγεννα, ή όχι; Πείτε μου πως είναι λίγο, μόνο λίγο τρελό που τα περιμένω από τώρα. Πείτε με τρελή, μ' αρέσει ο χειμώνας. 

Τα βιβλία μας αυτό τον καιρό...

Πάνω στο γραφείο μου έχω ανοιχτό αυτό: 

 Ξέρετε τους Μούμιν; Είναι κάτι παράξενα πλάσματα, μια ολόκληρη οικογένεια που ζουν στην κοιλάδα τους παρέα με διάφορους άλλους παράξενους τύπους. Η Tove Gansson (1914-2001), μια κυρία από τη Φινλανδία, δημιούργησε μια ολόκληρη σειρά βιβλίων με τις περιπέτειές τους. Ακόμα κι η Σταυρούλα τους ξέρει, γιατί έχουμε αυτά: 

Παράξενα, καλοσυνάτα πλασματάκια τα Μούμιν. Άλλης κουλτούρας ίσως αλλά γεμάτα από τη δική τους ήσυχη μαγεία. Οι φίλοι τους, ο κόσμος τους, τα ενδιαφέροντά τους. Ο Νοέμβρης κι ο χειμώνας που αρχίζει μ' έκανε να τραβήξω το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη και να το ξεφυλλίσω ξανά. Δεν το θυμάμαι, δεν το έχω προχωρήσει πολύ, αλλά είναι στ' αλήθεια πολύ γλυκό και επίκαιρο.

Και τώρα αυτό: 

Α, αυτό. Δεν μπορώ να μη μιλήσω γι' αυτό. 

Η Σταυρούλα το αγαπάει. Βρίσκεται μόνιμα στο πάτωμα, δεν κάνω τον κόπο να το βάλω στο ράφι. Το διαβάζουμε τουλάχιστον τρεις φορές τη μέρα, το ξέρει απέξω. Την ώρα που διαβάζω, σταματάω σε συγκεκριμένα σημεία για να συμπληρώνει τις λέξεις. 

Βέβαια η αγάπη δεν ήρθε με την πρώτη ματιά. Και λίγα λέω. 

Λοιπόν, ο Τικ και η Τέλα είναι φανταστικοί. Κείμενο μικρό κι απλό, κάπου δυο προτάσεις σε κάθε σελίδα, ό,τι πρέπει για την ηλικία της (δείτε και τα άλλα τους βιβλία εδώ). Είχαμε τη "λιμνούλα", είπαμε να πάρουμε ένα ακόμα, και πέσαμε πάνω στο "τέρας". Η Τέλα (το ποντίκι) φτιάχνει γλυκάκια μια βροχερή μέρα, όταν ένα τέρας της χτυπάει την πόρτα. Βέβαια το τέρας ήταν ο φίλος της ο Τικ (ο λαγός) μεταμφιεσμένος. Της δανείζει και τη στολή, τη φοράει η Τέλα και παίζουν ευτυχισμένοι. Εμ, έλα που η Σταυρούλα το τέρας το φοβόταν! Στην αρχή το βιβλίο το λέγαμε "το θρίλερ". Το τριχωτό χέρι που χτυπάει το τζάμι, το πρόσωπο που φαίνεται στην πόρτα, το τέρας που μπαίνει στο σπίτι, όλα αυτά μάλλον παραπήγαιναν για το μωρό και γαντζωνόταν πάνω μου όσο διαβάζαμε. Δεν ήθελε να σταματήσουμε, μόνο να είναι πάνω μου. Κι όσο το φοβόταν, τόσο το ζητούσε. 

Σιγά-σιγά, το έκανε δικό της. Δεν το φοβάται πια, μόνο καμιά φορά όταν βλέπει την κεφάλα στο παράθυρο λέει "Τικ", έτσι για να σιγουρευτεί ότι αυτή τη φορά δεν θα βγει κανένα αληθινό τέρας. Λέμε τώρα, για καλό και για κακό.  

Θα μείνω σ' αυτά για την ώρα, αν και υπάρχουν κι άλλα... Και βιβλία, και στιγμές, και χιλιάδες όμορφα πράγματα.

Θα μείνω σ' αυτά. Και στη βροχή. Και στο φρέσκο χειμωνιάτικο αέρα. Και στο ότι μετά από τόσο καιρό, μου ήρθε πάλι λίγο η όρεξη να γράψω- δεν θέλω να την εξαντλήσω. 

Ευτυχισμένο χειμώνα να 'χουμε...