Έχω τελειώσει αυτό το υπέροχο βιβλίο εδώ και μέρες. Για έναν περίεργο λόγο συνεχώς αναβάλλω να γράψω γι' αυτό, και πρέπει να το κάνω τώρα, σχεδόν με το ζόρι, γιατί αλλιώς δεν θα το κάνω ποτέ.
I Capture the Castle, της Dodie Smith. Της ίδιας που έγραψε τα 101 σκυλιά της Δαλματίας!
(Τα 101 σκυλάκια δεν τα έχω διαβάσει σε μορφή μυθιστορήματος, ούτε καν ήξερα πως ήταν μυθιστόρημα δηλαδή, αλλά μετά από αυτό που διάβασα ανέβηκε κατακόρυφα ο ενθουσιασμός και η περιέργειά μου για περισσότερα έργα της συγγραφέως, οπότε γιατί όχι).
Από την ταινία I Capture the Castle (2003)
Κατά τη διάρκεια του B' Παγκοσμίου πολέμου, η Dodie Smith, που τότε έμενε στην Αμερική, μέσα στη νοσταλγία της για την Αγγλία έγραψε το I Capture the Castle. Το βιβλίο-ημερολόγιο της έφηβης Κασσάνδρας, που μένει σ' ένα κάστρο στη μέση του πουθενά μαζί με την παράξενη οικογένειά της. Ο αποτραβηγμένος, μυστηριώδης συγγραφέας-πατέρας, που έχει μπλοκάρει εδώ και χρόνια και δεν μπορεί να γράψει, η καλόκαρδη, εντυπωσιακή και πολύ εκκεντρική νεαρή μητριά, ο μικρός της αδερφός ο Thomas και η πανέμορφη μεγάλη αδερφή, η Rose, ένα κορίτσι κατά την εξέλιξή του σε femme fatale, βασανισμένη από ανία και μοναξιά, μαζί με τη δεκαεφτάχρονη Κασσάνδρα, πανέξυπνη και γεμάτη όνειρα, ζουν φτωχικά σ' ένα τοπίο γραφικό αλλά ερημικό και στάσιμο, ώσπου εμφανίζονται στη ζωή τους οι Αμερικανοί κληρονόμοι του κάστρου. Οι ζωές τους αλλάζουν, οι σχέσεις περιπλέκονται και ο έρωτας της Κασσάνδρας για έναν από αυτούς την οδηγεί σιγά σιγά στην ενηλικίωση...
Η Romola Garai στο ρόλο της Κασσάνδρας
Το ημερολόγιο της Κασσάνδρας είναι ό,τι πιο έξυπνο, ζωντανό και γοητευτικό έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Είναι απίστευτα καλογραμμένο- έχει αξιώσεις κλασικού. Ένα αφήγημα γρήγορο, αστείο και συγκινητικό, που δεν ήθελα να το αφήσω κάτω (και τελικά δεν το άφηνα ποτέ, απλώς μου έπεφτε όταν με έπαιρνε ο ύπνος). Είναι βαθιά συναισθηματικό, όπως ταιριάζει σ' ένα νεαρό κορίτσι, εξομολογητικό και ρομαντικό και γεμάτο αφοπλιστική ειλικρίνεια. Είναι γεμάτο διασκεδαστικά επεισόδια και όνειρα και προβληματισμούς και ενδόμυχες σκέψεις και μια προσπάθεια να καταλάβει η κοπελίτσα τον κόσμο και τον εαυτό της.
Ήταν για μένα ένα βιβλίο απόλυτα ελκυστικό κι απολαυστικό, όχι τόσο για την ίδια την υπόθεση αλλά περισσότερο για την ηρωίδα του. Κι αυτό δεν είναι παράξενο, αφού την ιστορία τη γνωρίζεις αναπόφευκτα μέσα από τα μάτια της, εκείνη σε παίρνει απ' το χέρι και σε οδηγεί, οι σκέψεις της και οι εντυπώσεις της ορίζουν τον κόσμο της. Η Κασσάνδρα είναι κάτι περισσότερο από μια ηρωίδα του '30- σαν χαρακτήρας είναι διαχρονική. Εγώ, ως κοριτσάκι που έγραφε για χρόνια σε ημερολόγια, λαχταρώντας να γίνει συγγραφέας και βλέποντας τα πάντα στη ζωή μ' ένα ρομαντικό βλέμμα πίσω απ' τα ροζ γυαλιά μου, βρήκα στην Κασσάνδρα μια αδερφή ψυχή. Είναι εκείνη που προσπαθεί τόσο πολύ να δώσει νόημα σε όλα, να κάνει το σωστό ακόμα κι όταν τα κάνει θάλασσα, να ψυχογραφήσει τους γύρω της, να ζήσει τη ζωή της μ' όσα ξέρει και δεν ξέρει, ουσιαστικά και παθιασμένα. Είναι ένα μικρό, αφελές κορίτσι, που μέσα απ' τις εμπειρίες του μεγαλώνει, τόσο φυσικά και τόσο σταδιακά, και ταυτόχρονα τόσο αμετάκλητα, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή.
Το βιβλίο έγινε ταινία το 2003, με την υπέροχη Romola Garai στο ρόλο της Κασσάνδρας. (Η αλήθεια είναι ότι την ταινία την είδαμε πριν διαβάσω το βιβλίο -και τη λάτρεψα.)
Απ' όλα τα παιδικά βιβλία που έχω αγοράσει, προ Σταυρούλας και μετά, και που τώρα υποκρίνομαι ότι είναι για την κόρη μου, ο μεγαλύτερος αριθμός έχει επιλεγεί με κριτήριο εμένα. Δεν είναι νέο, το ξέρει όποιος με ξέρει: λατρεύω τα παιδικά βιβλία. Αγοράζω για μένα παιδικά βιβλία.
Όμως εντάξει, όχι και τα board books. Αυτά τα βιβλία που είναι εντελώς για μωρά, με σελίδες από χαρτόνι και ελάχιστες λέξεις σε κάθε σελίδα; Αυτά. Ε τα board books, παρόλο που τ' αγαπώ, θεωρούσα ως τώρα ότι τα έχω αγοράσει όλα για τη Σταυρούλα.
Για ξανασκέψου το.
Εντάξει, το παίρνω πίσω.
Υπερηφάνεια και προκατάληψη, Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Για μωρά.
Αυτά, το παραδέχομαι ξεδιάντροπα, τα αγόρασα για μένα. Μόλις τα είδα στο amazon, τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω. Διάβασα ένα σωρό κριτικές, δεν υπάρχουν πιο αμφιλεγόμενα παιδικά βιβλιαράκια. Love it or hate it κατάσταση. Εγώ τα ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Ό,τι και να διάβαζα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα πιάσω στα χέρια μου.
Πρώτα ανακάλυψα τη σειρά babylit. Ανάμεσα στο Υπερηφάνεια και Προκατάληψη της Jane Austen, το Dracula του Stoker, την Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων, τη Jane Eyre και τη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Dickens (αναμένεται ακόμα να βγουν τον Απρίλη ο Moby Dick, τα Ανεμοδαρμένα Ύψη και το Λογική κι Ευαισθησία), επέλεξα για μας το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Κάτι σημαντικό για τα babylit: τα βιβλιαράκια αυτά δεν διηγούνται την ιστορία του κλασικού έργου. Δεν διηγούνται κανενός είδους ιστορία. Είναι, υποτίθεται, βιβλιαράκια για να μάθεις να μετράς (τα περισσότερα), ή να λες τα χρώματα (Αλίκη και Χριστουγεννιάτικη ιστορία). Το romeo and juliet; Ένα μπαλκόνι, δύο αγάπες, τρεις άνθρωποι συναντιούνται και ούτω καθεξής...
πρώτη σελίδα: ένα μπαλκόνι
Εδώ αρχίζουν και θάβουν οι κριτικές. Αρκετοί θεωρούν τη σειρά ένα φτηνό κόλπο του marketing, που προσπαθεί να δελεάσει nerd γονείς (σαν εμένα) να αγοράσουν στα μωρά τους ένα αδιάφορο βιβλίο που εκμεταλλεύεται ένα κλασικό λογοτεχνικό έργο χωρίς να έχει καμία σχέση μαζί του.
Ισχύει;
Μπορεί. Αλλά εγώ που είμαι nerd γονιός και αγαπώ την κλασική λογοτεχνία και αγαπώ τα παιδικά βιβλία, ειδικά αυτά με τη χαριτωμένη εικονογράφηση, τσίμπησα. Ξετρελάθηκα μαζί τους!
Το Romeo and Juliet δεν ξέρω αν το χρησιμοποιήσαμε ποτέ για να μετρήσουμε. Γενικά η Σταυρούλα δεν τρελαίνεται για μέτρημα, κι εμένα κάτι δε μου πάει στο να έχουμε μπροστά μας αυτό το βιβλίο και να μετράμε τριαντάφυλλα ή μάσκες. Αντί γι' αυτό, κοιτάζουμε τα πρόσωπα, γνωριζόμαστε μαζί τους και λέμε ένα μέρος της ιστορίας -παραλείποντας το θανατικό φυσικά.
Λέμε για το πάρτι μασκέ, για την αγάπη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και το γάμο τους. Κι αυτά μοιάζουν μάλλον αρκετά όταν είσαι δύο χρονών.
Πρέπει να μας ακούσετε να λέμε: Ο Ρωμαίος αγαπάει την Ιουλιέτα για πάντα!
Το βιβλίο είναι αξιολάτρευτο! Η τόσο ζωντανή και όμορφη εικονογράφηση με τις χαρούμενες εικόνες και τα έντονα χρώματα, κι αυτή η (λίγο αόριστη, το παραδέχομαι) σχέση που έχει με την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας (όχι σαν να διαβάζεις το έργο αλλά κάπως σαν να ξεφυλλίζεις ένα άλμπουμ με το ίδιο θέμα) με κέρδισαν -πολλές φορές κάθομαι και κοιτάζω το βιβλιαράκι όταν η Σταυρούλα κοιμάται!.
Εεεε χμ..πώς να μετρήσεις 9 δρόμους ΚΑΙ γέφυρες; Δηλαδή 6 γέφυρες και 3 δρόμους; Μήπως να μάθουμε και πρόσθεση;
Εντάξει, μπορεί εγώ να το απολαμβάνω περισσότερο από εκείνη -κυρίως γιατί ο τρόπος που της λέω την ιστορία απ' το κεφάλι μου δεν είναι και ο πιο υπέροχος ή συνεκτικός, και προπάντων δεν είναι ο ίδιος κάθε φορά. Όμως βελτιώνομαι κάθε φορά. Κι εκείνη δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον κάθε φορά.
Τελευταία σελίδα: 10 φιλιά. Λιώνω!
Όπως και να 'χει, βρίσκω πως αυτά τα βιβλιαράκια είναι μια απίστευτα ωραία και πρωτότυπη ιδέα. Και προσέξατε πώς γράφουν τα ονόματα των συγγραφέων στο εξώφυλλο; Little Master Shakespeare, Little Miss Austen, Little Miss Bronte κλπ. Γλυκούλι!!
Επειτα το amazon με οδήγησε στη δεύτερη σειρά αντίστοιχης φιλοσοφίας, τα cozy classics. Αυτά είναι λιγότερα (Υπερηφάνεια και Προκατάληψη, Μόμπυ Ντικ, Οι Άθλιοι, και αναμένεται το Πόλεμος και Ειρήνη) αλλά το ίδιο αξιαγάπητα: Αυτή τη φορά η ιστορία δίνεται μέσα από 12 μικρές λεξούλες, μία σε κάθε σελίδα, και ισάριθμες εικόνες.
Γνωριμία με τη Τζεην και τη Λίζι
Στο Υπερηφάνεια και προκατάληψη, που διάλεξα για μας (μετά και τα babylit, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγουμε απ' τη Jane Austen για δεύτερη φορά), γίνεται αρκετά καλή δουλειά στην απόδοση της ιστορίας- όσο μπορεί αυτό να γίνει μέσα από 12 λέξεις. Και οι εικόνες υποστηρίζουν το σκοπό τέλεια.
Αν ήταν πιο μικρή η Σταυρούλα, θα αρκούμασταν σ' αυτές τις 12 λέξεις. Τώρα όμως θέλει παραμύθι, κι έτσι τις εμπλουτίζω λιγάκι -μόνο τα τελείως βασικά της πλοκής για τα τέσσερα πρόσωπα που μας συστήνει το βιβλίο.
Οι εικόνες είναι χάρμα. Φωτογραφίες στην ουσία από πανέμορφες τσόχινες κούκλες που απεικονίζουν τους χαρακτήρες τέλεια, με πολύ πετυχημένες εκφράσεις και σε πολύ εύστοχες πόζες, είναι εκπληκτικές και τραβούν την προσοχή (και των δυο μας).
Αν και ομολογώ πως ο κύριος Darcy του βιβλίου μου θυμίζει αυτόν:
Ενώ ο αγαπημένος μου κύριος Darcy όλων των εποχών που αφήνει χιλιόμετρα πίσω του όλους τους υπόλοιπους είναι αυτός:
Δεν μπορούσα να γράψω οτιδήποτε σχετικό με Pride and Prejudice και να μην αναφέρω τον Colin Firth...
Βέβαια αυτό (το υπόσχομαι) είναι μια άλλη ιστορία...
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Κι εκεί που έχω αποδεχτεί ότι αγόρασα αυτά τα βιβλιαράκια για τον εαυτό μου, έρχεται η Σταυρούλα και βαφτίζει μια κουκλίτσα της Τζέην. Ουάου, σκέφτομαι. Στ' αλήθεια της άρεσε.
Κι αυτό πάλι το σημερινό;
Με τη σειρά από αριστερά προς τα δεξιά: μπαμπάς, Σταυρούλα, μαμά και κύριος Darcy...
Κάτι τέτοια διασκεδάζουν πολύ τη nerd μαμά. Γιατί πάνω απ' όλα, τα βιβλία πρέπει να είναι διασκέδαση, σωστά;
Είμαι ή δεν είμαι πολύ σοφιστικέ με τη Jane Austen μου;
Η τελευταία μας επίσκεψη στη βιβλιοθήκη ήταν κάπως βιαστική. Έξω βροχή, η Σταυρούλα και ο μπαμπάς στο αυτοκίνητο. Η μαμά ανεβαίνει γρήγορα, αφήνει τα παλιά βιβλία και ξεχύνεται στα ράφια. Διαλέγει ό,τι πιάσει που της φαίνεται κατάλληλο για δίχρονα (τα βιβλία ανακατεμένα και κάθε φορά σε άλλη θέση αλλά ξέρει στο περίπου πού να πάει). Δανείζεται ξανά το Φούρνο και το "φύσα, γιάννη", φυσικά. Δεν παραλείπει το "παραπονεμένο ελεφαντάκι" που ήταν τρομερό σουξέ τις προηγούμενες εβδομάδες. Και τελικά βγαίνει με δέκα βιβλία συνολικά στην τσάντα -ούτε θυμάται τι πήρε.
Αυτό σχεδόν δυο βδομάδες πριν. Τα διαβάσαμε, τα ξαναδιαβάσαμε, και τώρα που έφτασε σχεδόν ο καιρός να επιστρέψουμε κι αυτή τη φουρνιά βιβλίων, μπορούμε να κάνουμε τον απολογισμό μας. Απ' αυτά τα βιαστικά και λίγο τυχαία επιλεγμένα βιβλία, υπήρξε ένα που κέρδισε τα όσκαρ. Ένα που έγινε αγαπημένο και επισκίασε όλα τα υπόλοιπα:
Τα χρωματιστά κοράκια, του Ευγένιου Τριβιζά. Ήταν από τη σειρά "τα μακρουλά μικρούλικα" όπως και το "παραπονεμένο ελεφαντάκι", οπότε σκέφτηκα ότι μάλλον θα της άρεσε. Μόνο που όχι απλώς της άρεσε, αλλά κάθε φορά που καθόμαστε κάτω μ' αυτό το βιβλίο, τελικά το διαβάζουμε τρεις φορές στη σειρά. "Πάλι το Νικολάκη Κουνελάκη!" μου λέει μόλις τελειώσει. Και μερικές φορές αρχίζει μόνη της: "Ήταν κάποτε ένα κουνέλι που το έλεγαν Νικολάκη Κουνελάκη..."
Αυτή η εικόνα την τρόμαζε- μετά από μερικά τρισεκατομμύρια αναγνώσεις, όχι πια.
Ένα κουνέλι που αποφασίζει να γίνει ζωγράφος, κι έπειτα απογοητευμένο να αλλάξει επάγγελμα, συναντά ένα δυστυχισμένο κοράκι που κανείς δεν το θέλει στο χορό γιατί είναι μαύρο.
Το αγαπημένο της σημείο. Πάντα ρωτάει "γιατί θα πάει στο Καράκας;"
Όταν το κοράκι αποφασίζει να βάλει λίγο χρώμα πάνω του, και οι δύο ωφελούνται: Ο ένας γίνεται διάσημος ζωγράφος που θα βάψει όλα τα κοράκια της περιοχής κι ο άλλος περιζήτητος, εμπριμέ κι ευτυχισμένος.
Είναι αστείο, είναι διασκεδαστικό, την κάνει να γελάει και τρελαίνεται να το ακούει ξανά και ξανά. Μια ένσταση (εκτός από την εικονογράφηση, που για να πω την αλήθεια δεν με τρελαίνει, ειδικά το μπλε κουνέλι, αν και τώρα πια τη συνήθισα και δεν με χαλάει): λέμε εμείς σαν γονείς, ποίο το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας; Δεν είναι λίγο άσχημο που το κοράκι πρέπει να αλλάξει εντελώς για να το αποδεχτούν; Και τι πειράζει δηλαδή που είναι μαύρο; Δεν θα έπρεπε να γίνει ευτυχισμένο με την εικόνα του; Μήπως είναι αθέλητα και λίγο ρατσιστικό το όλο πράγμα; Ή μήπως το παρατραβάω;
(συγνώμη κύριε Τριβιζά, πρέπει να ξέρεις ότι αληθινά λατρεύω τις ιστορίες σου)
Τρία παλιά βιβλία με θέματα από την ελληνική παράδοση, από τις εκδόσεις Κίρκη:
Ντίλι ντίλι, ένα ελληνικό λαϊκό κλιμακωτό τραγούδι. Αυτό το θυμάμαι που μου το διάβαζαν μικρή. Αρχίζει με το καντήλι, την κόρη και το μαντήλι, και σιγά σιγά, ένας ένας προστίθενται οι χαρακτήρες, που ο καθένας εξουδετερώνει τον προηγούμενο. Ίσως λίγο ανούσιο, αλλά διασκεδαστικό. Πάντως όταν το τελειώσαμε πρώτη φορά, η Σταυρούλα δήλωσε: "μας άρεσε". Ξέρω, ξέρω. Ο πληθυντικός.
Η τελευταία σελίδα, με όλους τους ήρωες παρόντες.
Και σ' αυτό δεν με τρέλανε η εικονογράφηση (στο δικό μου παλιό βιβλίο που έχει εξαφανιστεί τη θυμάμαι καλύτερη), είχε όμως κάτι πετυχημένο: Όταν πρωτοεμφανίζεται ο κάθε χαρακτήρας είναι σώος και αβλαβής, ενώ σιγά σιγά καθώς περνούν οι σελίδες αρχίζουν να βγαίνουν στη φόρα γάζες, καρούμπαλα, πατερίτσες και τα συναφή. Στην τελευταία σελίδα (βλέπε παραπάνω) είναι όλοι τους ερείπια...
Πέντε ποντικοί, ένα ελληνικό λαϊκό ποίημα. Κι αυτό μου το διάβαζαν μικρή! Το ήξερα κι απέξω, κι ακόμα το μνημονεύουμε στην οικογένεια.
Θαλασσοταραχή εν όψει, κίνδυνος για τα ποντίκια.
Πολύ όμορφο ποιηματάκι, και οι εικόνες του βιβλίου αυτή τη φορά μου άρεσαν πολύ. Πολύ γλυκά ποντικάκια (όχι σαν τις φάτσες στο Ντίλι ντίλι), και τόσο όμορφα χρώματα.
Τέλος καλό, όλα καλά: το πλοίο τους καταστράφηκε, αυτοί όμως δεν έπαθαν τίποτα.
Ο ποντικός της πόλης σνομπάρει το φαγητό του ποντικού του αγρού και τον καλεί στο σπίτι του για ένα καλύτερο γεύμα. Εκεί όμως ο ποντικός του αγρού διαπιστώνει ότι οι κίνδυνοι είναι τόσοι που μπροστά τους η καλοπέραση δεν μετράει.
Πολύ όμορφο βιβλιαράκι, κι η ιστορία ωραία δοσμένη.
Ωστόσο, και η εκδοχή της Disney είναι πανέμορφη:
Και τρία βιβλιαράκια για το τέλος: Ένα παλιό, ένα κλασικό, ένα καινούργιο. Με αυτή τη σειρά:
Γυρίζουν τα χελιδόνια, του Αλτάν. 'Ενα πολύ μικρό, απλό βιβλιαράκι (μια φρασούλα στην κάθε σελίδα) με θέμα την άνοιξη.
Η Σταυρούλα δεν εντυπωσιάστηκε. Ούτε κι εγώ, για να πω την αλήθεια. Πάντως είναι γλυκούλι.
Τα γενέθλια του Σποτ: Το αγαπημένο σκυλάκι έχει γενέθλια, αλλά το θέμα του βιβλίου δεν είναι τόσο αυτό όσο το κρυφτό που παίζει με τους φίλους του στο σπίτι.
Τους βρίσκει έναν έναν.
Ο Σποτ είναι κλασική αξία. Είναι αξιολάτρευτος. Όλα τα βιβλία του τόσο χαρούμενα και γεμάτα εκπλήξεις. Πώς να του αντισταθείς;
Ο μπαμπάς μου είναι(P comme papa) από τις εκδόσεις Κόκκινο (αξιοπρόσεχτες εκδόσεις, με πολλά ωραία βιβλία, κυρίως γαλλικά).
Είμαστε οι πρώτοι που δανειστήκαμε αυτό το βιβλίο!
Ο μπαμπάς μπορεί να είναι πολλά διαφορετικά πράγματα: Από πολυθρόνα μέχρι αεροπλάνο, από αλογάκι μέχρι ασθενοφόρο. Ξυπνητήρι, κρυψώνα, κινητήρας, γιατρός. Είναι εκεί για να σε διασκεδάσει, να σε παρηγορήσει και να σε βοηθήσει.
Ένα πολύ πρωτότυπο βιβλίο που μας έκανε να γελάσουμε.
Η Σταυρούλα διασκέδασε πολύ αναγνωρίζοντας το μπαμπά της σε πολλές από τις δραστηριότητες που αναφέρει το βιβλίο...
Ο μπαμπάς είναι αυτός, κι αυτή είσαι εσύ, κι αυτή είμαι εγώ...
Σε λίγες μέρες πρέπει τα βιβλία να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Όμως καθώς πάντα, πάντα δανειζόμαστε κάποια ξανά, για δεύτερη (και βάλε) συνεχόμενη φορά, ξέρω ήδη πως μερικά απ' αυτά θα γυρίσουν πίσω στο δικό μας σπίτι για ένα δεύτερο (τουλάχιστον) δεκαπενθήμερο. Για ένα απ' αυτά βάζω και το χέρι μου στη φωτιά. Για τα υπόλοιπα, έχω μια ιδέα -την απόφαση όμως θα την πάρει φυσικά άλλος...
Δεν ξέρω αν η γιορτή είναι εμπορική ή όχι (στην Ελλάδα τουλάχιστον), και νομίζω πως δεν με αφορά. Δεν έχω πάρει και δεν έχω δώσει ποτέ λουλούδι του Αγίου Βαλεντίνου.
Γιορτή των ερωτευμένων; Πάλι δεν ξέρω.
Για μένα, είναι για την αγάπη. Εντάξει, εννοείται ότι πρέπει να τη γιορτάζουμε κάθε μέρα. Αλλά να, έτσι, μια υπενθύμιση. Μια ευκαιρία να χαρούμε (γιατί να χάνουμε ευκαιρίες να χαρούμε;) -κι αυτό μπορεί να γίνει χωρίς αρκουδάκια και καρδιές αν αυτό δεν μας ταιριάζει.
Υπάρχει μια παγκόσμια μέρα για τα πάντα. Ποια είμαι εγώ που θα σνομπάρω μια γιορτή για την αγάπη;
Που ο καθένας όπως θέλει την αντιλαμβάνεται.
Που είναι τόσο πλατιά και τόσο μεγάλη.
***
Μόνο λίγες εικόνες γι' απόψε, προς τιμήν της γιορτής της αγάπης.
Ανάμεσα στα διαβάσματά μας αυτές τις μέρες, ένα πολύ πολύ γλυκό βιβλιαράκι που στάζει μέλι και αγάπη, για τα πολλών ειδών φιλάκια που υπάρχουν, όλα υπέροχα:
Κι έπειτα ένα βιβλιαράκι-δώρο, που ούτε θυμάμαι πότε το αγόρασα (μάλλον πέρυσι γιατί πρωτοεκδόθηκε το 2011), γεμάτο αξιαγάπητα ζωάκια και τρυφερά μηνύματα, τόσο χαρούμενα και όμορφα και τόσο αληθινά:
Κι αν πρέπει να κλείσω με κάτι σαν επίλογο, πέρα από λουλούδια, στιχάκια και ημερομηνίες, θέλω να κρατήσω στο μυαλό μου μόνο ένα αληθινά χαρούμενο πράγμα από σήμερα.
Την ανοιχτή καρδιά.
Το να χαιρόμαστε και ν' αγαπάμε.
Να χαιρόμαστε κάθε μέρα που ξημερώνει, γιατί όπως και να 'χει είναι μια γιορτή.
Ν' αγαπάμε τους ανθρώπους μας, τον κόσμο γύρω μας και τη ζωή μας.
Κάθε μέρα, μια γιορτή για την αγάπη; Δύσκολο στην πράξη, όμως μ' αρέσει να μου υπενθυμίζουν κάτι τέτοιο.
Χαμογέλα, βρες τη μαγεία, μην κλείνεις την καρδιά σου.
Spread the love.
Έχω τελειώσει αυτό το υπέροχο βιβλίο εδώ και μέρες. Για έναν περίεργο λόγο συνεχώς αναβάλλω να γράψω γι' αυτό, και πρέπει να το κάνω τώρα, σχεδόν με το ζόρι, γιατί αλλιώς δεν θα το κάνω ποτέ.
.jpg "I Capture the Castle 2003")
